Maquetación 1

irmão Henri, mestre concregante de. Argentré, quem sodomizou aos ... de Foch, Poincaré, Chiappe, Citroën (3). Para condu
8MB Größe 7 Downloads 80 Ansichten
L A I R O T ED I

Xa levamos dous anos surcando as escuras augas dos xélidos mares; navegando polos modernos océanos informáticos, coma naqueles outros nos que a tinta baña as brancas praias do papel. Dous anos nos que dende as nosas verdes costas galegas botámonos a aventura na procura de confiados lectores aos que poder asaltar, izando a nosa negra bandeira de liberdade, e ouveando a pleno pulmón o noso berro de Abordaxe! Porque é con cada asalto, como as piratas nutrimos as nosas filas, sustituíndo as baixas dos caídos e formando novas tripulacións. Dous anos nos que xa levamos, con este, tres asaltos no papel impreso e innumerables escaramuzas internáuticas. Disparando as nosas verdades alí onde máis doan e rasgando a golpe de sable a propaganda do sistema, a corrección do cotiá e a sua noxenta paz social. Moitas cousas pasaron nestes dous anos de rebeldía. O mundo semella tremer baixo os sólidos cimentos do capitalismo, a modiño, polo de agora, pero in crescendo. Nótase a xorda pulsión dos desexos confinados baixo as hipotecas e o Prozac; os paulatinos espertares das aletar-

gadas conciencias ante as histéricas chamadas á calma de políticos e falabaratos. Ainda é un rumor apagado, un eco lonxano, pero xa intuímos o que podería acontecer. Súbitos e distantes estoupidos en Grecia, Londres, México ou Chile lémbrannos o que está por vir. Os gobernantes o saben e por iso contratan máis antidisturbios, forran as rúas de cámaras e constrúen novas prisións. Pero nos tamén o sabemos e afilamos as nosas armas, as nosas mentes e a nosa rabia, disparando os nosos trabucos pra ir facendo puntería. Xa lles chegará. Nestes anos melloramos a nosa nave, cada día máis grande e mariñeira. Tamén facemos novos amigos, a algúns non os coñecemos, pero saudámonos o cruzar os nosos barcos na noite, ou no fragor da batalla, e con outros bebemos ron nas ruidosas cantinas das nosas, cada día, máis numerosas pequenas illas agachadas, fraguando alianzas coas que asaltar aos escuros galeóns da autoridade. Porque o sabemos, o inmenso barco do capital ten que muda-lo rumbo. O que agora leva só lle conduce tralo diñeiro e, coma dixo o indio aquel, iso non se pode comer. Mañá pode ser tarde, máis vale pasar ao asalto e darlle lume.

RepResión :

Índice

Guinea ecuatorial entre el petróleo y el terror especial psiquiátricos Acerca das luitas en torno aos centros de inmigrantes ¿Qué pasa nos centros de menores?

páxina 4 páxina 8 páxina 12 páxina 16

Acción: especial okupas galegas Acerca dos indignados Falando de incontrolados sobre as folgas xerais Gatillo fácil nos están matando ¿Qué se pode facer cos cregos? O direito ao ocio e a expropiación individual

páxina 2

páxina 20 páxina 27 páxina 28 páxina 30 páxina 34 páxina 44 páxina 47

REPRESIÓN páxina 3

Guinea Ecuatorial: entre el petroleo y el terror bendecida con la permisiva indulgencia internacional que otorga su incesante y suculento flujo de petróleo. Guinea Ecuatorial fue una colonia española, antes pasó por manos inglesas y portuguesas, que consiguió su independencia en 1968 gracias a las presiones de la ONU y a su incipiente nacionalismo autóctono. Sus primeros 11 años como país independiente estuvieron marcados a sangre y fuego por la inmisericorde dictadura de Francisco Macías Nguema, que realizó la poco laudatoria proeza de conseguir que un tercio de la población muriera asesinada o huyera al exilio; amén de sumir al país en la más absoluta ruina económica, social y material.

A nadie le ha pasado desapercibida últimamente, puesto que ha saltado a la palestra mediática, la dramática situación del pueblo Saharahui, oprimido por Marruecos desde hace más de 30 años, con la complicidad de Estados Unidos y ante la mirada indiferente del gobierno de España que, pese a ser la antigua potencia colonial, opta por dar prioridad a sus necesidades estratégicas antes que a sus responsabilidades históricas o al más elemental compromiso con los derechos humanos. Sin embargo es mucho más desconocida la situación, no menos dramática, de la otra ex colonia española en África, esa que llegó a contar con dos provincias en ultramar y en la que el idioma castellano sigue siendo oficial a día de hoy: hablamos de Guinea Ecuatorial. Los derechos humanos son pisoteados con salvaje virulencia en esta ex colonia española, mientras la dictadura de un sátrapa sanguinario y corrupto, propietario junto con sus allegados del 98% de la renta del país, es

páxina 4

En agosto de 1979 un golpe de estado sustituye a Francisco Macías por su sobrino Teodoro Obiang, ministro de defensa por aquel entonces y antiguo director de la temible prisión de “Black Beach” (donde debió adquirir toda su formación política, por lo que más tarde se vio), que no tuvo reparo alguno en hacer ejecutar a su antecesor. Pese a las aparentes reformas democráticas y a la instauración, vía referéndum, de una nueva constitución, pronto se revelaría como digno sucesor de tan infame ascendencia, sumiendo de nuevo el país en una férrea dictadura. Tras el descubrimiento en la década de los noventa de grandes reservas petrolíferas que lo sitúan en el cuarto puesto de producción del África subsahariana (después de Angola, Nigeria y Sudán), su Producto Interior Bruto alcanzó tasas de crecimiento anual cercanas al 15%, consiguiendo equipararse al de países como España o Italia (en cuanto a PIB per cápita). Sin embargo nada o muy poco de este desme-

surado crecimiento económico consiguió llegar al común de la población. El pueblo guineano se halla sumido en la más nefasta de las pobrezas: el 80% vive con menos de 20 euros al mes y la esperanza de vida media apenas alcanza los 43 años. En el año 2005 el gasto en sanidad era de tan solo un 1’6% del PIB (según datos de la OMS) mientras que la escuálida cifra invertida en educación era de 0’6% (según estimaciones del Banco Mundial). La tasa de mortalidad infantil ha pasado del 103x1000 en 1990 al 124x1000 en 2007 y la mortalidad en menores de 5 años de 170x1000 a 206x1000 durante el mismo período ¡y eso en los años en que la economía crecía vertiginosamente gracias a los petrodólares! Pese a que Guinea Ecuatorial produce 365.000 barriles de petróleo al día (según datos de B.P. del año 2007) y que exporta 1.000.000 de metros cúbicos de maderas tropicales al año, padece un nivel de pobreza similar al de Afganistán o Chad ¡y estos países han tenido que soportar terribles guerras! Según el escritor Fernando Gamboa, para recibir asistencia en un Hospital no solo has de pagar por adelantado la estancia y el tratamiento, si no que tendrás que llevar tú de casa el colchón, las mantas y los medicamentos. Dice el escritor que el procedimiento para la extracción de sangre, de no traer tú la jeringuilla, pasa por practicarte un corte con un cristal.

llones de dólares entre mansiones y automóviles. Su sueldo como Ministro de Agricultura y Bosques apenas alcanza 4000 $ al mes. Inútil se hace extenderse mucho hablando de los chanchullos y propiedades de la familia Obiang, puesto que en el espacio que ocupa todo este artículo apenas tendíamos para empezar. Pero no contento con esquilmar las inmensas riquezas del país en su exclusivo beneficio personal, este terrible dictador somete a su pueblo al más opresivo de los totalitarismos. Aunque aparentemente Guinea Ecuatorial es una democracia la realidad es una cosa bien distinta. Desde que se permitió en 1991 la aparición de algunos partidos políticos de oposición, el institucional Partido Democrático de Guinea Ecuatorial ha ganado todas las elecciones de manera tan aplastante como obviamente fraudulenta: En 1996 fue elegido con el 98% de los votos, mientras que en las más recientes elecciones legislativas de mayo del 2008 el partido se hacía con 99 de las 100 representaciones parlamentarias.

Los políticos de la oposición tolerada son sometidos a detenciones arbitrarias, amenazas, secuestros de sus publicaciones y todo tipo de presiones. La oposición ilegal se ve obligada a sufrir la cárcel y bárbaras torturas; incluso los familiares de los disidentes pueden ser sometidos a tormentos que han llegado al extremo Mientras tanto el presidente Obiang y su familia de sadismo de clavar tenedores o introducir ciamasan fortunas multimillonarias que las em- garrillos encendidos en la vagina de las espopresas petroleras ingresan directamente en sas de algún rebelde prófugo. sus cuentas corrientes (como atestigua el escándalo Riggs Bank) y no tienen problema al- La libertad de expresión, como ya os habréis guno en apoderarse de casi la mitad de los imaginado, brilla por su ausencia. Para que os terrenos edificables del país sin necesidad de hagáis una idea, en julio de 2003, la radio espagar un céntimo por ellos. La élite gobernante tatal anunció que Obiang era como “Dios en el acapara el 98% de la renta nacional mientras cielo…Tiene poder sobre los hombres y las el mundo entero se deshace en cortesías para cosas…Puede decidir matar sin que nadie le ganarse el favor de la dictadura. Como muestra pida cuentas y sin ir al infierno, porque está en un botón: El hijo mayor del presidente, Teodo- contacto con el mismo Dios, que le da fuerza.” rín Nguema Obiang, se ha comprado en los úl- El comité para la protección de periodistas timos años propiedades en California por valor (CPS) calificó a Guinea Ecuatorial en el año de 35 millones de dólares, mientras que en 2006 en el cuarto puesto de países con más Sudáfrica se ha gastado la friolera de 84,5 mi- censura del mundo, mientras que Reporte-

páxina 5

ros sin Fronteras la situaba, en el año 2008, en Con un 18,30 % de las exportaciones, China el puesto156 de 173 en su ranking de libertad es el máximo destinatario del petróleo de Guide prensa. nea Ecuatorial. Obiang, de hecho, los declaró “el mejor amigo” del país en el año 2007. Los ¿Como puede suceder todo esto con el bene- chinos nunca le habían afeado la conducta en plácito, o cuanto menos la indiferencia, del cuestiones de derechos humanos. mundo entero, que prefiere centrar sus críticas El país africano se ha convertido incluso en el en dictaduras como la Cubana, infinitamente noveno miembro de la Comunidad de Países menos sanguinarias (aunque no menos auto- de Lengua Portuguesa, y eso que hasta hace cráticas)? Pues dejemos responder al propio nada los idiomas oficiales eran el Español y el Obiang, en palabras de su libro “mi vida por mi Francés, solo por el ansia de Angola, Brasil y pueblo” (cágate lorito con el título ¡un chistoso Portugal de penetrar en el jugoso mercado peel Teodoro!): “Me he dado cuenta que el des- trolífero guinea-ecuatoriano por medio de sus cubrimiento de petróleo en Guinea Ecuatorial empresas Sonangol, Petrobrás y Galp-Enery, especialmente, la importancia de estos re- gía. cursos han cambiado completamente la actitud Pero España no es una excepción a la hora de de muchos de nuestros socios, especialmente rendirle el pabellón de los principios a los eflulos que son más críticos. De repente, se han vios del oro negro. Es así que el ministro de exvuelto más permisivos. Sé que es la naturaleza teriores Miguel Ángel Moratinos viajó en el humana, pero no sólo los hombres han cam- 2009 a la ex-colonia seguido de una recua de biado de esta manera, representantes empresariales (Repsol YPF, las instituciones también lo han hecho. Y me Unión Fenosa Gas, Elecnor, Isolux Corsán, refiero específicamente al Fondo Monetario In- Teyco, Makiber, Estudio Lamela de Arquitectos, ternacional, el Banco Mundial y la Unión Euro- Agem, Cofares y Navantia) avidos de sacar tapea.” Pues sí señorxs, Obiang, aunque jada y espoleados por el aumento del 11,9% de hijoputa como pocos, no está falto de razón las exportaciones que se había registrado ese con su perspicaz comentario. Nada como estar año. forrado de petróleo para disipar las más elevadas conciencias y ablandar los más férreos Sí, cierto es que a veces se escuchan tímidas principios. críticas de nuestros dirigentes a los desmanes del tirano, pero lo que se dice con la boca se Así es como EEUU, que por un lado sancio- desdice con los actos y, cuando el dinero entra naba severamente al Riggs Bank por lavar el en escena, los principios salen del teatro. dinero negro guinea-ecuatoriano, se deshace por el otro en halagos, reverencias y besamien- Nada parece que vaya a cambiar en lo sucetos de manos cundo les aparece de visita el sivo para los habitantes de Guinea Ecuatorial, dictador. Y es que hay que salvaguardar los pero ya que hasta hace menos de medio siglo más de 12.000 millones de dólares en nuevas compartían patria con nosotros (por mucho que inversiones que EXXON MOBIL, HESS, MA- esto no sea si no compartir desgracia), por lo RATHON, CHEVRON y otras muchas empre- menos no dejar en el olvido la triste situación sas más tienen allí rindiéndoles dividendos. en la que la avaricia y la indiferencia del mundo Mención especial merece MPRI (Military Pro- los ha relegado. fessional Resources Inc) empresa militar privada yanqui que, con el beneplácito del congreso de los EEUU, adiestra a los militares y policías de la dictadura.

páxina 6

SOBRE A LOUCURA COMA FERRAMENTA DE SUBVERSION “Hai que saìr das instituciòns e politizar a loucura. Hai que evitar que a loucura sexa recuperada polo sistema e que sexa asasinada como posibilidade subversiva” David Cooper

fronte a esta situaciòn, a antipsiquiatrìa debìa rexeitar todas as estruturas tradicionais da psiquiatrìa oficial e profundizar no cuestionamento das mesmas mediante unha teorìa e unha pràctica revolucionaria, que tomarìa corpo fundamentalmente a travès do anarquismo. A praxe libertaria propoñìa liberdade, antagonista do sistema clásico de aillamento,encerro e tortura ao que o alienado social era abocado polo sistema. Foucault penetrou na análise da instituciòns totais a travès, entre outros, dos manicomios, cuxa figura contiña conceptos exportables a calquer outro tipo de instituciòn,como o panòptico de Bentham, unha figura arquitectònica que permitìa ve-lo todo sin ser visto, un dos mellores exemplos gràficos existentes para ilustrar a sociedade na que vivimos.

A primeira vez que atopamos unha referencia ao termo antipsiquiatrìa è en 1967 na obra de David Cooper “Psiquiatrìa e antipsiquiatrìa”, aìnda que xa 10 anos antes o norteamericano T.Szasz puxera en evidencia as tradicionais tesis da psiquiatrìa, cuestionando a realidade da enfermidade mental e retratàndoa como un estado derivado doclima de represiòn social exixtente. A rasgos bàsicos, e unificando criterios de varios autores fundamentais (Laing, Cooper, Foucault, Marcuse...) para profundizar na materia, podemos soster que a enfermidade mental ven derivada das relaciòns de dominaciòn, e que a travès Mentres, Cooper adicaba os seus esforzos en da psiquiatrìa tradicional (como ciencia ao servi- tentar definir a loucura, distinguindo 3 tipos: a decio do poder) se perpetua o estigma social e a menciua, como loucura social fruto do capitarepresiòn que o paciente clìnico sufre. Para facer lismo e da sociedade espectacular-mercantil; a do viaxe interiro, que defendìa quereriades que me tomacomo medio de desestructuraciòn se as pastillas, pero vou da experiencia alienada; e a devoar lonxe deste manicomencia socia, surxida dos entornos mio noxento. represores por natureza, como a familia, o traballo ou a escola.

prefiro andar entre o millo que apodrecer na gaiola, tolo ou non, agora...¡ sonche livre!

Laing seguiu esta ùltima liña para declarar a familia patriarcal como campo de cultivo para as enfermidades mentais, onde as interacciòns e as influencias entre os membros eran magnificadas. Asì, entendemos que a loucura non è se non unha adaptaciòn dramàtica do individuo forzado a sobrevivir. Laing propuxo como medio de combate individual e introspectivo a

páxina 7

metanoia, un mètodo de acompañar ò suxeito nun viaxe ò interior como xeito de reconstruìr o seu concepto de si mesmo, probando con èxito sustancias como o LSD en numerosos experimentos. Pero Laing non se conformaba con isto e declarou: “màis que teorìas precisamos de experiencias, porque èstas son as fontes da teorìa”. Así, presentou o anti-hospital como negaciòn dos principios bàsicos da psiquiatrìa, opoñendo o asamblearismo, a liberdade e a horizontalidade que practicaban pacientes e cooperadores às oficiais formas do sistema, xa coñecidas. A pesar dos innumerables èxitos, o proxecto constaba de un imprevisible erro: os cooperadores comezaron a sufrir ataques de ansiedade ao comprobar con demasiada frecuencia que as barreiras que separan cordura de loucura eran menos evidentes do que supoñìan nun principio. Laing puxera en pràctica as sùas ideas inaugurando Kingsley House en 1965, mentres que Vila 21 de Cooper levaba 3 anos funcionando daquela. Estes experimentos axudaron a fortalecer un movimento potenciado polas aportaciòns situacionistas francesas ou as feitas polos autònomos italianos, fusionando dunha vez por todas a luita antipsiquiàtrica cos demais conflictos revolucionarios da època. Isto cristaliza na creaciòn da Rede Internacional de Alternativa a Psiquiatrìa, de 1975, onde se expresa a necesidade de combatir as contradicciòns sociais, da que a loucura è unha expresiòn. Pese a que estas tesis tiveron moita relevancia na època e incluso se proxectaron en leis como o caso italiano de 1978 no que se prometìa desmantelar os manicomios e desarmar o Sistema de Saùde Mental, todo quedou en papel mollado. E por suposto, a ofensiva contrarrevolucionaria contamina aìnda hoxe coas sùas teorìas, que cobran forza en universidades, clìnicas e demais instituciòns do poder, nas que chegan a declarar a delincuencia como un clarìsimo sìntoma de desviaciòn mental. Frente a isto, non podemos esquecer a A.M Bonnano, quen advertìa hai xa anos da progresiva transformaciòn de todas as cadeas en lùgubres manicomios. Algùns mètodos destes, tales como a medicaciòn forzosa xeneralizada para manter alienados òs presos, son tan correntes que a ninguèn escandaliza. Un enaxenadx pola insurrecciòn

páxina 8

EXEMPLOS DE PSICOFÁRMACOS E AS SUAS CONSECUENCIAS: Strattera, Adderall, Adderall XR, Dexedrina, Dextrostat, Desoxyn, Concerta,Focalin, Metadate, Methylin, Ritalin, Ritalin LA... Estas son algunhas das drogas que lle suministran a rapacxs con TDAH (trastorno de déficit de atención e hiperactividade) soen ser compostos de anfetaminas, Dextroanfetaminas e metilfenidato. Calcúlase que 2.5 millóns de nenxs e adolescentes toman estos e outros medicamentos baseados en estimulantes para tratar os síntomas de TDAH en Estados Unidos (o referente mundial da psiquiatría conductista-normalizadora cara o que se dirixe o resto do mundo) No mercado negro as anfetaminas son a base das pastillas coñecidas como speed, meth, Ice, cristal e éxtasis. Esta é a doble moral da industria farmacéutica. Unha conducta non se poderá modificar a base de intoxicar xs cativxs,isto só producirá unha lista interminável de efectos secundarios. Ademáis estas terapias e tratamentos psiquiátricos nunca chegarán a acadar a “cura” desa conducta enferma e “anormal” que o “estado terapéutico” (1) desexa manipular para o seu propio beneficio. Xs nenxs,é dicir, a nova peza da engranaxe da maquinaria capitalista será domesticada, xa sexa utilizando a psiquiatría infantil ou a represión física das cárceres de menores, para alcanzar a efectividade productiva. Nunca se traballou tanto como agora, a sociedade moderna reproduce os mesmos patróns sociais que nos fan escravxs, construen os barrotes desta cárcere invisível que supón o estado psiquiátrico-carcelario do capital día tras día. Efectos cardíacos: Latidos fortes,rápidos e desiguais; Aumento da presión arterial; Arritmias cardíacas; Hemorraxia cerebral; Hipertrofia cardíaca do ventrículo dereito; Enfermidade pulmonar ou dos vasos sanguíneos pulmonares; Inflamación do revestimento dos vasos sanguíneos; Descenso do ritmo cardiaco; Ataques cardíacos, infarto de miocardio, que poden precisar trasplante; Accidente cerebrovascular, derrames cerebrais; Morte repentina. Efectos neuropsiquiátricos: Adicción e síndrome de abstinencia; Ideas suici-

das; Episodios psicóticos; "Enfermidade bipolar" psicosis maníaco depresiva; Convulsións; Comportamento violento e agresivo; Síndrome de Tourette, (trastorno neurolóxico que provoca movementos e sonidos involuntarios); Exceso de estimulación; Inquietude; Mareos; Insomnio; Euforia, Visión borrosa, Irritabilidad (malhumor), Emotividade, llanto; Somnolencia; Mirada fixa Pérdida de interese; Temblores; Comportamento inusual, Tics,Hiperkinesia (espasmos musculares); Dores de cabeza, Pupilas dilatadas; Alucinacions visuais. Pode producir alucinacions aterradoras, xs nenxs describen que ven serpes e insectos que se arrastran sobre eles mesmos ou que chocan con algo cando non hai nada; Outros efectos secundarios: Dano grave do fígado; Sequedade bucal, Sabor desagradable, Náuseas, Falta de apetito, anorexia, Pérdida e peso, Retraso no crecemento del neno. Dolor de estómago; Diarrea, Estreñimento, Perdida de interese na actividade sexual, Impotencia, Reaccions de hipersensibilidade, Erupciones na pel e as manchas, Síntomas de reaccions alérxicas: ronchas,dificultade para respirar; hinchazón da cara, labios, lengua, ou gorxa. A lista é inacabable, e máis aínda se pensamos que o número de enfermidades mentais aumenta cada certo tempo xa que o manual onde aparecen todas as enfermidades mentais, máis coñecido como DSM, xa vai pola quinta revisión, incluindo dentro deste manual comportamentos etiquetados e clasificados como o trastorno antisocial da personalidade, ou o vouyerismo, e anteriormente outros comportamentos como a homosexualidade2 tamén eran tildados de doenza, reflexando a pegada da orde moral do momento, incluso amosando o seu lado máis patriarcal como no caso da histeria que supoñía a conducta irreverente da muller que non obedecía .... e sempre ofrecendo explicacións de tipo bioloxicista, buscando a lexitimación da súa tortura en elementos literarios de corte xenético ou biolóxico, atacando ós efectos e non á propia causa desa suposta enfermidade... é curioso pensar nunha xuntanza de médicxs que se puxeran a votar de xeito democrático si unha enfermidade é ou non é, existe ou non existe... esto nunca acontecería no caso doutras doenzas coma unha pedra no ril ou a diabetes... sen embargo, no caso das enfermidades mentais ocorre tódolos días...

¿Qué se pode agochar detrás da paradoxa da pseudociencia da psiquiatría? Tan so duas cousas, o mantemento da orde social desigual na que vivimos e o interese económico do negocio das farmacéuticas. Xogan cas vidas dxs nenxs psiquiatrizadxs, e merecen especial meción os nenxs psiquiatrizxs encerradxs nas cárceres de menores –como é o caso da fundación O Belén-, onde a espiral de represión se volve tortura infinita, xa que ós efectos secundarios nomeados eiquí habería que sumar outra larga lista de todos os que reproduce o encerro como castigo en idades tan mozas... Paga a pena que unx nenx se "porte ben" a costa do dor e a inxustiza que produce este estado terapéutico? Dende logo que si. Para xs que venden as drogas legais. Para xs que imparten unha educación estupidizante dificilmente tolerable. Para as familias que queren que xs seus fillxs se porten ben e non molesten. "Portarse ben" é considerarse como unx enfermx que precisa permanentemente asistencia profesional. É tamén perder a confianza en si mismx e ser presa do medo, que se reagudiza ata niveis insoportabels se deixa de tomar o seu "tratamento". Unx individux atemorizado é sen duvida moito máis manipulabel. De feito o medo é a base de tódalas técnicas de lavado cerebral que se emplean para aborregar aos ciudadáns "normais". É necesario que te fagas esta pregunta: Existe realmente o trastorno por déficit de atención e a hiperactividade, ou é unha enfermidade fraudulenta inventada polo complexo médico farmacéutico industrial para sacar retabilidade política e económica?.

(1) Concepto moi explorado xa en 1977 por autores como Thomas Zsazs en “A teoloxía da menciña”, Cuadernos Infimos 94, no que fai unha analoxía entre o sistema médico actual e a igrexa en tempos da inquisición. Outras autorxs como Casilda Rodrigáñez e Ana Cachafeiro utilizan o concepto de estado terapéutico para describir a orde moral patriarcal no seno do sistema médico actual.2 M. Foucault en “Historia de la sexualidad en la época clásica” trata el tema de cómo la psiquiatría o el sistema médico moderno erige la homosexualidad en enfermedad mental de forma muy documentada. Además este autor es uno de los pioneros en el estudio de la biopolítica o la política del cuerpo de donde hace muestra en todas sus obras.

páxina 9

Unha vez que todos os medios de comunicación quedaron subordinados ós intereses das clases dirixentes mediante o control económico dos grupos editoriais, faltaba o máis importante elemento comunicativo por conquistar: a linguaxe. A linguaxe é o vehículo natural coa que se comunican os seres humanos, e se este queda subordinado a algunha tarefa é obvio que as ideas e coñecementos cos que se expresa tamén o estarán. No libro 1984 de G. Orwell podemos observar como un estado totalitario controlado polo Partido (unha analoxía coa Unión Soviética) domina absolutamente todos os quefaceres da vida cotiá das cidadás. Non hai liberdade política, sindical, de prensa, de movemento… e cando parece que o único reducto verdadeiro da liberdade reside na mente, o Partido empéñase en demostrar que tampouco será así. Encárgalle a un verdadeiro exército de funcionarios especializados na cuestión lingüística que cren unha nova linguaxe, ou mellor dito, que reformen a actual. Este traballo consistirá básicamente en destruír palabras para eliminar posibles matices que amplíen a subxectividade do comunicante. Algo tan só poderá ser branco ou negro, nunca gris. Se a mente humana pensa con palabras, reduzámolas para reducir o radio de conciencia da mente. Todo isto semellará simple invención literaria, mais se repasamos a historia do S.XX atoparemos numerosos exemplos desta práctica amparados polos corpos administrativos: Así por exemplo, podemos fixarnos no caso de Gran Bretanha durante a 1ª GM, cando se creou o primeiro ministerio de propaganda coor-

páxina 10

dinada, coñecido como Ministerio de Información, e que tiña como función, tal e como foi descrita, controlar a mente mundial. A motivación principal era conseguir levar á poboación británica (básicamente pacifista) a un estado de fanatismo e histeria que levara á opinión pública a apoiar a guerra contra Alemaña. Así, algúns anos despois, cando EEUU tiña creada tamén a súa propia axencia de propaganda mediática comezouse a falar da “esencia da democracia”, entendendo isto como a maneira na que un grupo de intelectuais con carisma e respeto afíns ao goberno pero sen lazos directos con él “podían fabricar o consenso mediante a propaganda”. Este proceso coñecíase co nome de “Enxeñería do consenso”. A partires deste momento, e coa introducción en masa do concepto taylorista do traballo (a extrema especialización) os gobernantes déronse conta de que usando a retórica apropiada, poderían conseguir os seus obxectivos de controlar ás masas sen utilizar a mínima violencia. A alienación xa conquistara o mundo laboral dende facía unhos cantos sécalos, a implantación nos medios de comunicación estaba consumada. Tan só faltaba crear un benestar superficial que o capitalismo en épocas anteriores non conseguira, pero que a fabricación en masa, por exemplo, do Ford T e a aparición das socialdemocracias europeas acabou por rematar. Algúns propagandistas (léase o xefe de propaganda nazi J. Goebbels) editaron incluso un decálogo de principios consistentes en socavar a con-

Cont propag norma ciencia colectiva, que aquí incluímos: 1. Principio de simplificación e do inimigo único. Adoutar unha única idea, un único símbolo. Individualizar ao adversario nun único inimigo. 2. Principio do método de contaxio. Reunir diversos adversarios nunha soa categoría o individuo. Os adversarios teñen que constituirse en suma individualizada. 3. Principio da transposición. Cargar sobre o adversario os propios erros ou defectos, respondendo o ataque co ataque. "Se non podes negar as malas noticias, inventa outras que as distraigan. 4. Principio da esaxeración y desfiguración. Convertir cualquer anécdota, por pequena que sexa, en ameaza grave. 5. Principio da vulgarización. Toda propaganda debe ser popular, adaptando o seu nivel ao menos intelixente dos individuos aos que vai dirixida. Canto máis grande sexa a masa a convencer, máis pequeno será o esforzo mental a realizar. A capacidade receptiva das masas é limitada e a sua comprensión escasa; ademais, teñen gran facilidade para esquecer. 6. Principio de orquestación. A propaganda debe limitarse a un

trol, ganda e lidade

en actitudes primitivas. 11. Principio da unanimidade. Chegar a convencer a moita xente de que pensa «como todo o mundo», creando unha falsa impresión de unanimidade. Escoitemos un discurso do demócrata Roosevelt durante a crise do 29, cando se preparaba o New Deal: “Loitaremos contra o paro e a crise económica coa mesma forza que se mañán mesmo nos invadira un país extranxeiro…” mentres as masas aplaudían fascinadas ante a extraordinaria convicción que mostraba o presidente.

Ocultación: Simplemente se trata de ocultar información relevante(torturas no cárcere, por ejemplo). Mentiras: Chámaselle así tamén á terxiversación da verdade. Inundación de información: Ante a cantidade de información despregada somos incapaces de distinguir nun primeiro análise visual a información relevante da que non o é.

n ú Así pois, podemos deducir fácilmero pemente as nosas conclusións: a queno de linguaxe está de feito tan contaideas e repetilas inminada, e os comportamentos cansablemente, presentalas tan influenciados pola acción da unha e outra vez dende diferen- Finalmente, este ministerio de linguaxe que a manipulación tes perspectivas, mais sempre propaganda que tan ben funcio- dun enxendra forzosamente a converxendo sobre o mesmo naba foi declarado ilegal, tarefa manipulación doutro. concepto. Sen fisuras nen dúbi- que asumirían corporacións pridas. De aquí ven tamén a fa- vadas durante o mandato de ¿Alguén pensa que iso de penmosa frase: «Se unha mentira Reagan, tarefa que hoxe asu- samento único non é unha messe repite dabondo, remata por men gustosamente numerosos tura de linguaxe e convertirse en verdade». grupos de presión capitalistas comportamento “normaliza7. Principio de renovación. Hai controladores dos grandes gru- dos”? que emitir constantemente in- pos de comunicación de formacións e argumentos novos masas, usando algúns métodos Aquí está o gran éxito da propaa un ritmo tal que, cando o ad- de censura coma estes: ganda e os medios de comuniversario responda, o público cación: conseguiron normalizar estea xa interesado noutra Inconsciente: Unha parte do determinados comportamentos cousa. As respostas do adver- noso subconsciente crea coa que aseguren a perpetuación sario nunca poderán contrarres- axuda da educación normali- do mesmo sistema de valores tar o nivel crecente de zada e recibida un filtro polo que rixen a sociedade capitaacusacións. que según que cousas moral- lista actual. Non é preciso ter 8. Principio da verosimilitude. mente mal vistas non se deben desplegado exército ningún Construir argumentos a partir expresar. Outra forma de cha- para acabar coa disidencia de de fontes diversas, a través dos marlle seria autocensura, forma forma sistemática (aínda que chamados globos sondas ou de de silencio extendidísima entre esta práctica non estea desapainformacións fragmentarias. os xornalistas de todos os me- recida, se non que se converteu 9. Principio da silenciación. Si- dios de comunicación (non con- en complementaria). lenciar as cuestións sobre as fundir xornalista, que ao fin e ao que non se teñen argumentos e cabo é un currela cun dono dun Simplemente a propia pobladisimular as noticias que favo- medio de comunicación, aínda ción encargarase de insultar, direcen o adversario, tamén con- que a veces nos dean o mesmo famar, humillar e apartar os traprogramando coa axuda de noxo) elementos que consideren que medios de comunicación afins. Selección: A selección dunha esa serie de comportamentos 10. Principio da transfusión. Por noticia e non doutra implica de normalizados son en esencia norma xeral, a propaganda feito unha manipulación. directrices encargadas ás oveopera sempre a partir dun sus- Distorsión: Aquí a linguaxe é a llas por parte dos pastores. trato preexistente, xa sexa unha principal causante. Radical-demitoloxía nacional ou un com- mócrata; terrorista- tropas de liplexo de odios e prexuizos tra- beración… (enche o espacio dicionais. Trátase de difundir coas contraposicións que creas argumentos que poidan arraigar oportunas)

páxina 11

sobre a axitaciòn en torno as luitas de inmigrantes: Os procesos de globalizaciòn capitalista que configuran a nosa realidade actual a todos os niveis levaron sempre aparellados, entre outros, as problemàticas asociadas à inmigraciòn. Nunha sociedade cada vez màis vixiada e controlada, e que precisa constantemente de grupos inimigos òs que criminalizar para autoxustificarse, a represiòn asociada ao colectivo imigrante non dà lugar para a sorpresa. Convertir en delito a mera existencia ou presencia de grupos “marxinais” no seo das sociedades occidentais leva como consecuencia a apariciòn nos ùltimos anos de novos e sofisticados medios de control dirixidos contra eles, entre os cales destaca a inauguraciòn masiva nas ùltimas dùas dècadas (e xestiòn por parte de entidades privadas, o que xenera novos e suculentos lucros) dun novo tipo de centros de reclusiòn para inmigrantes sin papeis, coñecidos no estado español como CIE’s (centros de internamento para inmigrantes). As diferencias entre estes e os càrceres non da lugar para o anàlise, pois o funcionamento è totalmente igual: Instituciòns totais dirixidos a encerrar, castigar, reprimir e torturar. O funcionamento varìa de un lugar a outro, pero en todos hai constancia de malos tratos, aillamento, humillaciòns e toda clase de torturas. Pero antes de extenderse sobre os CIE’s e as luitas que os inmigrantes levaron a cabo dentro ou fora deles, quizais debamos ter en conta novos aspectos nos que o sistema variou con respecto òs fenòmenos migratorios. Se nas dècadas anteriores òs 00 e 90 as migraciòns eran dirixidas estratèxicamente como nun taboleiro de axedrez, no que as dinàmicas do capital esixìan numerosa man de obra barata e flexible en paìses de recente industrializaciòn e coa poboaciòn demasiado avellentada, na actualidade o desprazamento da maiorìa das industrias cara paìses en desenvolvemento contradìcese coa permanente afluencia de persoas de todos os continentes cara Europa occidental. Unha vez aquì, os inmigrantes convìrtense en puntos de apoio (figuradamente) para a extrema dereita,

páxina 12

que os usa como chivo expiatorio; ou como “vìctimas” que a esquerda progresista non dubida en utilizar para os seus fins partidistas;ou como carne de cañòn para a represiòn estatal e privada, que precisa de mercancìa humana para xenerar beneficios solventes; ou ben coma descarriadas ovellas que necesiten ser devoltas ò redil; esquecendo, incluso, que grandes partes da masa de neoexluìdos en occidente xa estaban “recuperados” previamente nos seus paìses de orixe. Estes ùltimos exemplos ilustran moi ben unha realidade non tan lonxana no tempo, fai apenas unha dècada, nas que as regularizaciòns masivas de papeles respondìan a unha necesidade puntual do mercado. Que foi dos afectados pola gran maiorìa de denegacions do permiso de residencia? Pois se non estaban sendo perseguidos pola policìa para que fosen deportados ou encerrados estaban canalizando as sùas reivindicaciòns (papeis xa!) por medio de todos os intermediarios que o estado puxo à sùa disposiciòn: entidades relixiosas, ONG’s, asistentes e educadores sociais.. que hàbilmente encauzaron a luita ata a negociaciòn: un embauco do que non hai saìda. Ata que, por fortuna, e como non podìa ser doutro xeito, surxen os incontrolables... eXpeRienciAs DA AcciÒn DiRecTA nO TeRRenO - O AsALTO A ceUTA e MeLiLLA: Como saberedes a maiorìa dos lectores,Ceuta e Melilla son as ùnicas vias terrestres para acceder a Europa dende Àfrica que existen. Lembremos que è mais ou menos a partir de 1994 que as chegadas masivas de africanos en patera cara Ceuta, Melilla, Canarias ou calquer punto do Mediterràneo non paran de medrar. En Melilla è construìdo en 1998 un centro de internamento peculiar, chamado CETI, no que os inmigrantes poden ser encerrados por tempo ilimitado, a diferencia dos CIES, fundados en 1985, nos que a

estancia màxima è de 40 dìas. Asì mesmo,esta cidade è dotada dunha valla anti-pobres que a separa do resto do continente, como Ceuta en 1997. Son vallas de 8km en Ceuta e 10 en Melilla, dobles, de 3 a 6 m dependendo do lugar, de ferro reforzado (contra alicates) composta de 30 torres que incorporan càmaras tèrmicas e infravermellos, ademais de ser Jpatrulladas constantemente por policìas dos dous paìses. Por si isto no fora pouco, hai que evitar tamèn o dispositivo de seguridade coñecido coma SIVE, creado en 1998 e que funciona dende 2002 para toda a costa levantina e os territorios ocupados en Àfrica. En Càdiz atòpase o centro operativo, dende o que se coordinan as sofisticadas armas a usar contra os obxectivos potenciales. Vìdeo, satèlites, radares, lectores automàticos de matrìculas, detectores de pulsaciòns cardìacas e patrullaxe de lanchas e helicòpteros.. Para coordinar os esforzos con Marrocos e tralas tensiòns da illa Perexil no 2002, Zapatero promete 71 millòns de euros para extender o SIVE às costas africanas.

mesma noite, ataque contra as vallas de Ceuta: 500 personas divididas en dous flancos ao mesmo tempo. 5 mortos por disparos policiais (españois e marroquìs) e 225 que consiguen entrar. O 3 de outubro nova avalancha en Melilla: intentan pasar 650, consìgueno 300 pero a represiòn policial ataca sen piedade: 135 feridos, 5 deles graves.. ainda que con 7 axentes feridos a pedradas. Mentres, nos arredores de Ceuta son detidas 130 personas para ser deportadas. O 5 de outubro 500 personas en dous grupos ataca o dispositivo militar de Melilla. Tras duros enfrontamentos, consiguen pasar 65. O 6 de outubro vòlveo intentar un grupo de 500, aìnda que sen èxito, sendo asasinados 6 inmigrantes màis pola Garda Civil.

Como resposta os asaltos, as acciòns dispostas para as deportaciòns en masa son articuladas ràEn 2005, e con motivo da visita de Juanka, a po- pidamente. Calcùlase que 3000 personas son licìa marroquì desmantela os espontàneos cam- abandonadas no medio do deserto, nas fronteipamentos de aspirantes organizados en torno a ras con Arxelia ou Mauritania. E mentres, o sisCeuta , detendo a decenas deles. Empuxados tema de vixilancia da fortaleza europea segue pola policìa cara as montañas, reorganìzanse do sofisticàndose dia a dia con fondos da UE: ata lado de Melilla e o dìa 29 de agosto 300 esparta- 60 millòns de euros custaron as melloras nas vanos lànzanse o asalto das alambradas, aìnda llas, coñecidas agora como Muralla Intelixente que fracasan, deixando un morto e varios feridos Radical (parece de coña). graves nos enfrontamentos coa Garda Civil, ainda que se manteñen os intentos nas semanas Pero isto non impide que o 21 e o 22 de xuño de posteriores. Mentres, a policìa marroquì persiste 2008 se volvan a producir escaramuzas na fronco asedio e detèn a 1100 personas en Casa- teira. O dia 21 un grupo de 70 persoas armadas blanca, Rabat e Fez para ser deportadas poste- con paus e pedras enfròntanse à policìa, conseriormente. Mentres, a vida nos campamentos era autoorganizada salvando as diferencias producidas polas distintas linguas alì encontradas, facendo frente comùn às necesidades materiais, sanitarias ou convivenciais que se presentaran. O actividade principal na cotidianeidade do campamento consistìa en coordinar grupos de asalto e equiparse co material necesario para emprender a avalancha libertaria as veces que fixera falta: escaleiras, guantes, vendas, armas ... O 29 de setembro lànzanse 800 personas contra as vallas: Pasan casi 300 (Melilla). Na

páxina 13

guindo pasar 50 deles. O dìa seguinte prodùcese outro intento, aìnda que sen èxito... quizais non sexa o ùltimo. -cROnOLOXÌA De FeiTOs: AXiTAciÒn inTeRnAciOnAL nOs cie’s AUsTRALiA: -Xuño de 2000: Fuga de 700 refuxiados nos CIE’s de Woomera, Curtin e Port Hedland (xestionados pola empresa Group4Falk, nº1 mundial en materia de seguridade). Posteriores disturbios. - Agosto de 2000: Motìn en Woomera. Incendio de 3 edificios. -Xaneiro de 2001: 200 refuxiados atacan òs carceleiros en Woomera. -27 Febreiro de 2001: 40 refuxiados atacan ò carceleiros en Woomera. -3 Abril de 2001: 200 refuxiados se amotinan en Curtin. - Agosto de 2001: Deportaciòn dun buque con 460 afganos ao pequeno estado de Nauru. Este paìs, acepta condonar a sùa dèbeda con Australia a cambio de permitir a instalaciòn de CIE’s no seu territorio. -19 de outubro de 2001: Australia rexeita un buque que chega as sùas costas con 424 persoas, dos que sò sobreviven 45, encontrados por pescadores. -Novembro de 2001: Novo motìn en Woomera. 3 edificios son arrasados polo lume. - Xaneiro de 2002: 350 refuxiados inician unha folga de fame en Woomera. Sucèdense as fugas individuais, as autolesiòns, as malleiras e os suicidios. -Marzo de 2002: Disturbios fora dos muros de Woomera. Os manifestantes colaboran na fuga de 35 personas encerradas. - 27 de xuño de 2002: 50 personas se fugan de Woomera. -27 de decembro de 2002: Motìn e incendio en Baxter. O centro queda totalmente destruìdo. -30 de decembro de 2002: Motìns e incendios nos CIE’s de Port Hedland, Woomera e Illas Christmas . Os 3 centros quedan totalmente destruìdos, as perdas suben de 4 milòns de euros. Motìn en Perth. -31 de decembro de 2002: Motìn e incendio en Sydney.

páxina 14

inGLATeRRA: -20 de agosto de 1997: Motìn no CIE de CampsfieldHouse durante o transcurso dunha manifestaciòn en solidaridade cos internos na porta da prisiòn. 100.000 libras en perdas -10 de decembro de 2001: Folgas de fame e bandexas no CIE de Yarl`s Wood. -14 de febreiro de 2002: Motìn, incendio e disturbios en Yarl`s Wood. Perdas valoradas en 100 millòns de libras. -Maio de 2004: 220 internos no CIE de Harmndsworth inician unha folga de fame contra a violencia dos carceleiros. - Xuño de 2004: Motìn en Campsfield House. -19 de xullo de 2004: Aparece aforcado na sùa celda de Harmonsworth un rapaz albanokosovar de 31 anos, sumando mais de 16 en 5 anos. Empeza un motìn e quèimase o centro. Perdas valoradas en 22 millòns de libras. -28 a 29 de novembro de 2006: Motìn e incendio en Harmondsworth. Danos por millóns de libras. - Marzo de 2007: Motìn e incendio en Campsfield House. - Agosto de 2007: Incendio e fuga de 26 solicitantes de asilo en Campsfield House. - Deembro de 2007: Motìn de 120 internos en Campsfield House. - 18 de xuño de 2008: Fuga de 7 internos. 4 son detidos posteriormente. - 14 de xullo de 2008: Incendio de Campsfield House. FRAnciA: -18 de setembo de 2006: Fuga de 7 internos en Cornebarrieu. -Decembro de 2006: Folgas de fame coordinadas en Vincennes, Lyon e Marsella. - Xaneiro de 2007: 2 incendios en Vincennes. -27 de xullo de 2007: Incendio en Mesnil- Amelot -23 de xaneiro de 2008: Incendio en Vincennes. -27 de xaneiro de 2008:Novo incendio en Vincennes. -12 de febreiro en 2008: Novo incendio en Vincennes. -16 de marzo de 2008: Fuga de 5 internos do CIE de Canet. -6 de abril de 2008: Incendio e motìn en Vincennes. -22 de xuño de 2008: Un incendio provocado durante un motìn en protesta pola morte de un tunecino destrùe completamente o CIE de

-29 de setembro de 2007: Novo motìn no CIE 127bis tra-la morte de un inmigrante. Numerosos destrozos de gran cuantìa. Màis de 80 fugados dos 5 cie’s belgas en 2007. -6 de xaneiro de 2008: Motìn en Merksplas para evitar a deportaciòn de un compañeiro. 40.000 euros en perdas. -Febreiro de 2008: Folgas de fame en varios centros, respaldadas por màis de 150 reclusos. -1 de maio de 2008: Motìn en Merkplas tra-la morte de un inmigrante na sùa cela. -21 de xullo: Motìn no 127bis de Steenokkerzeel aproveitando o dia da festa nacional. Disturbios e danos o interior do centro. Vincennes. -24 de agosto: Un incendio provocado en 8 pun-20 de xullo de 2008: Incendio do CIE de Nantes tos diferentes no CIE de Steenokkeerzel reduce . a sùa capacidade a menos do 30% -2 de agosto de 2008: Incendio en Mesnil-Amelot. iTALiA a nosa escravitude nunca rematou , so mudou de nome.

xa nos venderon, compraron e mataron, mais avisamos...

debaixo dos vosos cus estamos afiando os dentes que nos quedan

BÉLXicA -Xullo de 1998: Fuga de 31 persoas durante unha manifestaciòn às portas dun CIE. Os manifestantes cortaron as alambradas durante un enfrontamento entre os inmgrantes e os carceleiros. - Setembro do 98: Asasinato de Semira Adamu (coñecida pola sùa combatvidade), afogada con unha almohada, durante un traslado. A presiòn popular consigue fechar o CIE 127bis de Steenokkerzel. Calma relativa entre o 2000 e o 2007. O estado aproveita para sofisticar os seus centros e asemella-los às prisiòns de màxima seguridade. -Xaneiro de 2007: Motìn simultàneo no CIE e na prisiòn de Merksplas. Queimados e destruìdas grande parte das instalaciòns. -Febreiro de 2007: Motìn no CIE de Vottem durante unha concentraciòn de apoio no exterior. Destruìdo o comedor e a sala de recreo. -Marzo e abril de 2007: Màis de 40 fugas en diversos centros. -25 de abril de 2007: Motìn no CIE 127bis de Steenokkerzeel. Diversos destrozos de consideraciòn. - 9 de xuño de 2007: Novo motìn no CIE 127bis. -30 de xullo de 2007: A explosiòn nunha central elèctrica do lado do CIE de Merksplas deixa sen luz o centro. Motìn no patio.

-Abril de 2008: Motìn nun CPT en Milàn. Os presos suben ao tellado e automutìlanse. Sucèdense motìns en Turìn, Bolonia, Roma e Crotone. Denùnciase a complicidade da Cruz Vermella e de centos de empresas que se encargan e lucran coa xestiòn dos centros. -9 de outubro de 2008: Comeza xuìzo contra os anarquistas de Lecce (12) acusados de “asociaciòn ilìcita con fins terroristas” debido a sùa constante luita contra os CPT (Centri di permanenza temporale). Sucèdense as acciòns anònimas contra os CPT e en solidaridade cos anarquistas encausados. -18 de febreiro de 2009: Incendio e motìn no CPT de Lampedusa.

Este artigo pretende ser unha sìntese do dossiertitulado Extranjeros: de todas partes? aparecido na Revista Anarquista Internacional "A Corps Perdu" nº1 de Agosto do 2009.

páxina 15

¿Que pasa cos centros de menores? Dende fai un par de anos, salpican as portadas dos grandes medios novas alarmantes sobre os centros de menores e o que acontece neles. Suicidios, malos tratos físicos, salas de illamento, medicación forzosa, intervención das comunicacións, cacheios, despidos integrais… ¿Qué pasa nos centros de menores? O MARcO LeGAL É importante sinalar que existen dous tipos de centros radicalmente distintos na sua orixe, función e regulación, se ben ambos manifestan grandes semellanzas na práctica: os centros de tutela ou protección e os centros de reforma. Os primeiros son centros onde residen mozxs minores de idade, dende recén nados ata os 18 anos, que se atopan en situación de desamparo ou de desprotección, ben porque as suas familias non poden facerse cargo deles, ou ben porque directamente arrebatáronlles a tutela á familia. Nestes centros o obxectivo é proporcionarlles un fogar e as condicións axeitadas de desenvolvemento persoal. Os segundos, os centros de reforma, son centros de cumprimento de medidas penais e alí van rapaces e rapazas entre 14 e 18 anos que foron condeados por cometer algún delito. A finali-

páxina 16

dade dos centros de reforma é, por unha banda, de castigo e, por outra, de reeducación e adaptación a unha vida normalizada. De primeiras, pois, hai unha división clara entrambos. Tamén hai que nomear os chamados centros terapéuticos, que poden ser tanto de reforma como de tutela e a sua singularidade consiste en desenvolver un tratamento especializado para aqueles menores (en reforma ou en tutela) que presenten trastornos psicolóxicos ou de conducta e que requiren dunha atención especializada. O MARcO ReAL Ate eiquí a teoría. Porque na práctica non hai tanta diferenza entre uns centros e outros pola sua función legal, senon pola empresa que o xestione. A regulación legal é dispersa e pouco concreta. Se ben se explicita que deben respetarse as normas nacionais e internacionais de protección da infancia, na práctica os centros son os que elabouran o seu propio regulamento, con grande discrecionalidade e xerando grandes diferenzas entre uns e outros. Ademais, tampouco existen criterios claros polos que unha crianza

deba ser enviada a un centro terapéutico ou non, pios dereitos fundamentais. Así, o encerro en deixando finalmente a decisión en maos da co- salas de reflexión pode durar moitas horas, inmisión técnica de turno. cluso días, privando de contacto ao rapaz ou rapaza. A ARQUiTecTURA Da mesma maneira prívase con demasiada frecuencia a asistencia á escola, cando esta suÉ importante sinalar a arquitectura destes cen- pónse obrigatoria. tros, por todo o que nos di dos mesmos. A maioría destes centros están totalmente afastados do A ReinseRción. A ReeDUcAción exterior, sexa porque se construen fora das cidades ou centros urbáns, sexa porque teñen uns ¿Qué se pode relacionar así? ¿Cómo se premuros enormes que non deixan ver atraves nen tende obter respeto, educación ou mesura nespor riba deles. Algúns teñen ata aramado de pin- tas condicións? Tamén cabe suliñar a escasa chos enriba dos seus muros. Ademais, todas as calidade dalgún centros. Existen moitxs mozxs fiestras teñen reixas ou cristais que non se poden que, dende os 4 anos, pasaron dun centro de abrir. As habitacións/celas dxs rapazxs teñen a protección a outro e, chegados aos 18 anos, non fechadura por fora. As luces acéndense e apá- saben ler nen escribir con fluidez. E, por suposto, ganse dende o centro, non existindo interrupto- chegada a maioría de idade, bótanos á rúa e res. Poucos son os centros que teñen balancíns amáñate como poidas. ¿Que se fixo con estas ou xogos no patio. E as dimensións destes patios vidas tanto tempo? Non ter persoas de referenvarían, chegando nalgúns casos a ser ridículos. cia, non poder desenvolver vínculos sólidos, fai que a situación se convirta nunha inestabilidade TORTURA permanente que impide desenvolverse e crer nunha mesma. Centros que nunca poderán Os casos máis denunciados na prensa burguesa constituir un fogar para ninguén dende o moson aqueles máis alarmantes como os suicidios mento en que cada 6 meses tes un novo educade distintxs mozxs, as salas de illamento ou os dor, onde os agarimos están prohibidos e onde malos tratos físicos. somentes hai receio e desconfianza. Trátase de Mais a tortura vai máis aló destas manifesta- crianzas de 5, 7, 11 anos, sen referencia alcións, e prodúcense de forma cotidiana nestes gunha. As condicións de vida destes críos xeran, centros. Chamemos ás cousas polo seu nome. sen poder evitalo, descontento, impotencia, frustración e agresividade. O que se ven a denunciar polas familias que su- ¿Que comportamento se agarda dalguén que en fren a separación dos seus fillxs, polxs propixs moito tempo non puido organizar a sua vida, rapazxs e dende distintos grupos organizados tomar unha soa decisión sobre si mesma, nen entorno a este tema son as condicións diarias sequer deixar a luz acesa para ler un libro? ¿Que que sufren as persoas alí encerradas. Falamos ferramentas se pretende que empregue se foi de centros onde non podes dispor do teu espazo privadx de todas? Ninguén atende ás necesidanen obxectos persoais, pois en moitos casos des de persoas que, hai que lembrar, ainda son existen armarios fora das habitacións. Habita- rapazxs que se están a desenvolver, tanto físicacións con reixas, onde non podes abrir as fies- mente como emocional e afectivamente. tras, nen sequer para que entre o ar, nen acender nen apagar a luz ao teu antoxo, onde os A pescADiÑA QUe se MORDe A cOLA utensilios para comer son de plástico, segundo a perigosidade dxs mozxs, onde non se poden Os centros de tutela están tan mal prantexados realizar chamadas nen recibir visitas fora do ho- que o único que se consigue é un deterioro claro rario estabelecido, onde os abrazos están prohi- e profundo dxs rapazxs. Algúns dos últimos críos bidos e os agarimos se reprimen. O que se quitaron a vida (Saray 14 anos, Hamid 11 funcionamento cotidiano baséase no sistema de anos, ambos en centros da Fundación O’Belén) premio e castigo, onde segundo se adapte o teu estaban en centros de protección, e quitáronse comportamento ao regulamento (cada centro a vida por non querer voltar ao inferno do centro deseña o seu propio) ou non, serás recompen- de primeiro motivo, e por non aturar máis a sisado ou humillado, entrando neste xogo os pro- tuación, de segundo. Saray saiu do auto en

páxina 17

meio da estrada cando a obrigaron a voltar ao centro, e Hamid aforcouse cando se atopaba en illamento, encerrado nunha habitación/cela. Estxs rapazxs, cando saen á rúa, en elevadísima porcentaxe, van directamente aos centros de reforma nada máis cometer un delito. E estes centros de reforma repiten o erro da tutela dunha forma brutal e máis denigrada. Os regulamentos destes centros prohiben ate mirar pola fiestra pola posibilidade de incitación á fuxida. O neGOciO Após estes centros, non debe esquecerse os intereses económicos que existen. Dende o ano 2000, refórmase a lei permitindo que os centros de menores sexan xestionados por entidades sen ánimo de lucro. Xustifícanse dicindo que se favorece esta xestión polas asociacións de barrio que levan anos a traballar na rúa coas crianzas; mais a realidade aconteceu de distinta maneira, e descaradamente calculada. As empresas, disfrazadas de ONG, que xestionan estes centros reciben por cada chaval diariamente entre 200 e 300 euros. O negocio montado amasa fortunas entre inmobiliarias que construen centros, empresas de limpeza, catering e seguridade, todo un holding que fai negocio redondo para quen saiba aproveitar os seus contactos. ¿A onde van eses cartos? Mozxs que pasaron por estes centros falan da precariedade das instalacións, a escasez de materiais, de xogos, incluso de comida nalgúns casos. De súpeto, xurden da nada estas entidades preocupadísimas pola “reeducación” dxs menores de idade, que se presentan aos concursos dos centros. Políticos, psiquiatras e empresarios que en 30 anos non se lles viu o pelo, aparecen con que a bandeira da xuventude é o futuro. Ginso, Diagrama, Fundación O’Belén, Siglo XXI, Camiña Social… son algunhas destas fundacións. Atopámosnos con familias humildes, en condicións de extrema pobreza (extrema violencia), que ven como se levan seus/suas fillxs por carecer de recursos económicos. Familias ignoradas polo Estado e as institucións, que non recibiron un can nen nengunha atención cando se atopan en críticas situacións de supervivencia. E de súpeto, lévanse ás fillxs sen pestanexar,

páxina 18

pola suposta desatención dxs mesmxs. O FOnDO DO AsUnTO Unha mudanza do paradigma no control social precisou de sustituir a etiqueta de pobre pola de perigoso, xerando novos mecanismos de intervención. Os problemas resólveos a policia, o avogado, a psiquiatra, o xuiz, a traballadora social ou o educador, cualquer menos nós mesmxs. A impotencia e desconfianza que lentamente se sementou nos barrios, arrincounos aceleradamente a nosa capacidade de acción e resolución, a xestión das nosas vidas e as nosas necesidades, atópanse, cada vez, máis alonxadas de nós mesmas. E agora prefírese que en lugar de molestar gratuitamente na rúa, estxs rapazxs estean nun centro encerradxs dunha forma moi lucrativa. Iso sí, co técnico de tutela ou reforma, o educador social, o traballador de rúa, o seguimento da familia e 40 especialistas máis, moi necesario todos eles. O problema destxs mozxs é que agora están institucionalizadxs polos catro costados e as suas familias, vixiadas e impotentes. Neste contexto xurden grandes empresas do social, reenchendo o novo espazo no mercado. Xestionando millóns de euros, son elas agora quenes van organizar a saúde e supervivencia das nosas crianzas. Se reproducen por todas partes os congresos sobre a infancia e os seus problemas, patrocinados por empresas farmacéuticas que deseñan os seus fármacos para estxs nenxs hiperactivxs, con trastornos de conducta, personalidade negativa desafiante e non sei cantas patrañas máis. E isto, non son máis que novas técnicas de control e represión que se ensaian con estxs rapazxs. Non nos equivocamos. A privatización dos centros de menores prepara a privatización dos cárceres de adultos. Por iso, voltar aos barrios, reconstruir a sociabilidade, achegarnos e compartir o que acontece ao noso arredor, é unha forma de combatir o estado das cousas e de reapropiarnos das nosas vidas.

acción páxina 19

Especial okupas galegas

c.s.O. casa das Atochas (3 anos de autoxestión e resistencia) AnO ceRO A mediados do 2007 e tras un baleiro case xeral no que movimento contestatario de Coruña se refire, é constituida no C.S. Atreu!! unha asemblea aberta para intentar articular unha expresión de loita que englobara ao case extinto movimento coruñés. Expresión que é entendida por todos/as como a okupación dun espazo abandonado onde poder desenvolver as inquietudes, ata o momento frustradas, dun grupo dunhas vinte persoas. Nesa asemblea concurrirían distintas formas de entender e vivir a vida así como unha mestura ideolóxica e política que marcará a liña heteroxénea de toda a historia do proxecto. Anarquistas, libertarios, independentistas e posturas máis “cidadanistas” coexisten durante aproximadamente un ano, en asembleas tan apaixoantes como interminables e tan gratificantes como frustrantes, achegándose así á data límite agardada. Despois de varias tentativas frustradas, polo temor lóxico da inexperiencia, e tras un acondicionamento previo (auga e luz), o ataque é lanzado. AnO i Por fin, o 14 de marzo do 2008, ás 17:30 h., okúpase unha casa situada no nº 14

páxina 20

da rúa Atocha Alta no barrio de Montealto. Tras cinco horas de duro traballo e un exemplo de organización dunhas 30 persoas ás 10:30 da noite, por primeira vez abre as suas portas, o que posteriormente se coñecería como C.S.O. Casa das Atochas. Baixo o nome “Cultura Pre-Okupa”, prepáranse unhas xornadas cheas de actividades, charlas e festas, cunha duración aproximada de 15 días, “agardando” que, á raíz da falta de experiencia nestes menesteres, esta intentona sería a semente que xerminaría, nun futuro, novos esplendores de rebeldía. Dende o minuto 1', un sen parar de actividades culturais, políticas e sociais se desenvolven no centro social. Voráxine que se extendería durante os tres anos posteriores. Este inmoble non é escollido por azar. Representa un claro exemplo da especulación urbanística local. Pertence á construtora Juan Pérez paz S.L., que lonxe de ser un pequeño comercio, ten en propiedade un grande número de inmobles nos barrios de Atochas e Orillamar, en Montealto. Os veciños da zona alcumárono como “O rata”, polas suas coñecidas estratexias pseudo-mafiosas para facerse coas casas das persoas máis desfavorecidas, para poder así especular con elas. Este feito, engadido ao urbanismo feroz por parte do Concello neste barrio, foron razóns dabondo para escoller as Atochas, emblemático barrio coruñés, e centrar alí a loita. Ao día seguinte da okupación, aparece xunto a

unha patrulla da policía local o fillo del, atopándose na porta cun avogado e unha persoa que se identificaría voluntariamente en representación do “colectivo”. Tras explicarlles que isto era unha okupación, e que non ían marchar, este interpón unha denuncia por “coaccións” en vía civil, que non tardaría en cambiala por un delito de “usurpación” en vía penal, cambio aconsellado, supostamente, pola xuiza que instruía o caso, sendo isto unha maniobra visiblemente ilegal. Os primeiros meses, sen dúbida, o entusiasmo e a ilusión eran máis que palpables. Concurrían en asembleas unhas trinta ou corenta persoas, todas propoñendo obradoiros e organizando grupos de traballo para a recomposición do espazo. Creáronse comisións de legalidade, obras, actividades, comunicación no barrio, etc., que traballarían autónomamente informando despois, os avances á asemblea xeral. Estes primeiros momentos foron tan bonitos como duros, xa que seguíase a matizar cuestións ideolóxicas e de funcionamento, tendo en conta a amplitude de sensibilidades que alí confluían. Esta realidade engadida a outro tipo de cuestións, non tardaría en derivar nunha escisión e “desvinculación” do proxecto. Non chegaría ao ano de funcionamento cando os problemas de convivencia comezaron a xurdir. Tendo en conta a heteroxeneidade mencionada, moitas eran as ideas sobre o desenvolvemento e cara onde tería que dirixirse o centro social.

decisións posteriores en cuestións legais, ata a fin do centro social, se limitarían a por parches e solventar os erros de dita comisión, chegando ao punto de ter que desvincular á persoa identificada, derivado do persoamento de outros dous compañeiros, incrementando así o número de persoas identificadas e as sancións a percibir. A comisión de finanzas é un tema, sen dúbida, moi complicado de tratar. Sinxelamente as contas non daban, desaparecendo, nunha ocasión, unha cantidade de cartos da que nunca se voltaría saber nada. Estas circunstancias levarían a que unhas oito ou dez persoas abandoaran o barco nada máis zarpar, levándose con elas aos avogados e deixando desamparado legalmente o centro social. Despois destas circunstancias, a asemblea queda tocada, mais non afundida. A marcha destas persoas diminuiu o número de participantes pero aumentou a confianza e a relación das que alí quedaban. Ia pasando o tempo entre asembleas, actividades e concertos, estes últimos moi concurridos, e tamén entre agresións de cortes de auga e luz, aos que os okupas respondían pinchando novamente. Desta maneira, chegaríamos ao 1º aniversario da Casa das Atochas, celebrándoo cunha mani festivo-reivindicativa polas rúas da cidade. Con pouca asistencia, tanto de manifestantes como de policías, o pasarrúas concluiría, sen incidentes, colgando unha bandeira okupa na estatua de María Pita, símbolo da cidade. Esta mani serviu para que xente vinculada á asemblea, como tamén simpatizantes da mesma, asistiran por primeira vez a unha manifestación, o que evidenciou o pouco compromiso ideolóxico que ata o momento a gran maioría da cidade respiraba.

O que de primeiras eran asembleas creativas e participativas, convertiuse en campos de batalla non só ideolóxicos, senon tamén persoais. Certo sector de xente comezou tímidamente a intentar condicionar o funcionamento libre da asemblea. Con medidas prohibitivas absurdas como a non utilización do piso de arriba, a imposición de días de traballo, aos cuales non asistirían, ou a impo- AnO ii sición dun límite horario, que tampouco respetarían, intentando que un espazo cheo de vida as Despois deste primeiro ano, o C.S.O. se conso24 horas, fora limitado a unha apertura exclusiva, lidaba dando cabida a miles de iniciativas de moitos sectores da cidade, como de toda Galicia, previamente marcada. Este sector importante na asemblea dende o co- sendo os concertos o punto forte das actividamezo, asumiu voluntariamente facerse cargo des. tanto da tesoureiría como da comisión legal, feito, este último, comprensible xa que algúns Entre unhas cousas e outras, ía pasando o tempo con aparente normalidade, ata chegar a deles eran avogados profesionais. As comisións creadas rendirían contas semanais cumplir dous anos de existencia. á asemblea, tamén a tesoureiría e a comisión É neste momento en que as consecuencias legais comezaron chegar. legal, algo que non sempre se producía. No caso da comisión legal, e baixo o argumento O primeiro movimento por parte da xuiza foi citar da confianza e do desenvolvemento pausado á persoa identificada, quen fora desvinculada xa dun traballo complicado, se deixaba á asemblea do proxecto, transmitindo na sua declaración que sen a máis mínima información dos avances ou el só era un interlocutor entre o colectivo estratexias a seguir, deixando a esta totalmente “okupa” e a veciñanza. exposta, dependente e desinformada. De feito as Por falta de experiencia y tras una nor-

páxina 21

malidade pouco habitual nos últimos dous anos, e por non ter un asesoramento legal axeitado, a asemblea entendeu esta citación como un comezo de desaloxo, pensando que este era o momento de facer unha demostración de forza e de apoio social. Así pois, o 26 de decembro do 2010 é convocada a segunda manifestación pola okupación e contra o desaloxo do C.S.O. Casa das Atochas. Nesta segunda ocasión, sen dúbida, as cousas mudaran. Unha convocatoria de máis de 500 persoas, segundo a prensa, evidenciaba a consolidación do proxecto e o apoio que este sucitaba. A mani, como era habitual, saía do Campo da Leña (praza cercana á okupa) e continuaría pola rúa Panaderos ata o centro da cidade. Alí, varias persoas despregaron unha faixa de grandes dimensións, co lema “Un desaloxo, outra okupación”, nun andamio coñecido en plena rúa principal, enfrente da sede central de Caixa Galicia. Nese momento, unhas quince ou vinte antorchas prenderon á vez deixando expectantes tanto aos transeúntes como a policías, continuando a marcha ata a zona Obelisco e rúa Real, que se percorreu sen incidentes, finalizando na praza María Pita coa solta dun globo aerostático coa simboloxía okupa, perdéndose no horizonte. Esta manifestación foi importante, xa que confirmaba o respaldo ao centro social e daba forzas aos okupas para facer fronte ao que estaba por vir. AnO iii Na primeira metade deste terceiro ano, as actividades e a vida do centro continuaron a sua rutina cotidiana, incluso un esplendor de caras novas pululaban pola asemblea. Propoñendo e participando, currando ou simplemente estando. Por fin, poderiase crer que a okupación e un sentimento de desobediencia e rebeldía calara, sen dúbida, nas mentes e nos corazóns da xuventude coruñesa. Que pouco dura o bo. A comezos do mes de decembro, a xuiza que instruía o caso lanza unha ameaza cual “sheriff” de calquera estado yankie. Consiste en que se abandone a casa de maneira inmediata, antes do día 9 de dito mes, de maneira voluntaria, baixo a promesa de que non se emprenderían as accións correspondentes e que todas as partes sairían satisfeitas. Esta advertencia ou ameaza non afectou aparentemente aos okupas, xa que, dende os comezos, tiñan claro que isto sería unha expresión de resistencia clara e directa ata o último segundo. Non foi así para todos. Tristemente, e sen explicacións previas, algunha xente da asemblea, así como moitas persoas simpatizantes da mesma, desapareceron

páxina 22

como por arte de maxia na semana máis crítica ata o momento, de toda a historia do centro social, deixando a capacidade operativa da asemblea baixo mínimos. Os okupas non languideceron e, coa axuda de amigxs e compañeirxs, dispuxéronse a preparar o caldo de cultivo do que sería a terceira mani contra o desaloxo da mítica okupa coruñesa. Estes foron, sen dúbida, momentos moi duros, xa que esa casa que lles dera vida estes últimos tres anos, estaba a ser desmontada tanto pola asemblea como por particulares, deixando baleiro o espazo, sen deixar sequera cuchariñas para o café. Fixéronse faixas que se colgarían en todas as pontes da cidade, escribíronse textos e cartaces, preparouse o percorrido, así como toda a sua loxística, e comezouse a mover todo o aparato anti-represivo para afrontar ese momento. Todo, mentres as actividades do centro, seguían funcionando, iso sí, baixo mínimos. Así pois, dous días despois da data de abandono límite, imposta por lei, o 11 de decembro convocouse no Campo de Marte a terceira e máis que comentada manifestación da Casa das atochas. Cunha asistencia aproximada dunhas 600 persoas e en plena semana do nadal, a manifestación percorre as rúas coruñesas cun sentimento claro de conflicto e combatividade, pintando todo o que se atopaban ao seu paso, barcos, inmobiliarias, etc…. Ao chegar ao centro, unha oficina de telefonía móvil e unha sucursal bancaria e un estabelecemento multinacional de “alimentación” foron marcados por simpatizantes, baixo a mirada coruñesa dos medios de comunicación. In-

explicablemente a policía non actuou coa sua contundencia habitual. Rematando a movilización nas inmediacións da casa, cortando unha arteria principal que unía a casa ao centro durante dúas horas. Membros da asemblea, así como moitos asistentes á mani quedaron contentos do transcurso da mesma e do seu carácter combativo, alegría que non duraría moito tempo. Ao día seguinte, a prensa seria lanzou o seu mortal ataque. Unanimidade e primeira plana en todos os xornais: “A manifestación okupa transcurre entre actos vandálicos e ante a pasividade policial”. Prensa escrita, televisións autonómicas e estatais, ciberperiodismo, etc. Todo o mecanismo de acoso e derribo poñíase en marcha. Os eloxios lanzados previamente coa intención de calmar as nosas conciencias, convertíronse en dardos afilados de manipulación e desinformación. O descrédito xa non abandonaría aos okupas, perseguíndoos ata os seus últimos días, sendo máis palpable na semana posterior á mani. Esta presión fixo dubidar a algunha xente, pasando de pensar o ben que saira a manifestación a condenala directamente. Tamén a pouca xente que quedaba deambulando pola okupa foi condicionada e asustada, deixando á asemblea e o centro social con aproximadamente 6-8 persoas. Desta maneira afrontábase a etapa final. Reforzaríanse as permanencias, menos concurridas as nocturnas, e tamén se reforza medianamente a casa coa finalidade de retrasar o máximo posi-

ble o momento do desaloxo. E unha decisión clara: cando veñan, prao tellado. As actividades mantivéronse ata o último momento, ainda que cada vez con menos número de xente. E, así, chegou o momento. O 12 de abril de 2011, ás 7:30h, un grupo de G.O.E.S., armados con metralletas, irrumpiron na casa. Atoparon alí a duas persoas que, ao escoitar os primeiros ruidos, puxeron en marcha o plan acordado. Nas inmediacións da okupa, a presencia policial era esaxerada como facía tempo que non se vía. A iso das 8h da mañá, un grupo de simpatizantes xa estaba apoiando aos compañeiros que resistían, enfrontándose aos antidisturbios e xornalistas e berraron ben forte coa fin de que os compañeiros non se sentiran sós. Dentro, os operativos dos G.O.E.S., desmontaba en tan só 20 minutos a defensa construida precariamente na casa. Alí atopáronse aos okupas, subidos ao tellado, que despregaron faixas e fixeron sonar sereas, anunciando o fin de tres anos de resistencia. Os policías actuaron correctamente, sen agresións aos que alí se atopaban. Despois de identificalos, deixáronos marchar esa mesma mañá, xuntándose estes coas vinte persoas que os apoiaban na rúa. Esa mesma tarde foi convocada unha concentración contra o desaloxo no Obelisco. Xuntaríanse alí unhas 200 persoas e o que sería unha simple concentración, derivou, tras un quiebro improvisado á policía, nunha mani en toda regla, percorrendo a rúa Real ata finalizar ás portas das ruinas no que se convertira o centro social. E, días máis tarde, se convocaría o que sería a cuarta manifestación das Atochas. O lugar era o Campo da Leña, ás 6h da tarde, cunha asistencia de 200 persoas aproximadamente, mentres os axentes, uns 170 armados ata os dentes. A manifestación non chegou sair, pola forte presencia policial, a sua actitude asasina e porque algúns dos que alí estaban botáronse para atrás. Foi, sen dúbida, o final máis frustrante que podía ter esta okupación. Esa mesma noite, ao parecer, un grupo de descoñecidos solidarios crearon disturbios polas rúas da cidade que rematou con varias oficinas bancarias destrozadas e un ataque directo contra o edifico de facenda. Estas accións tiveron como consecuencia a detención de duas persoas de fora do entorno okupa, o cual leva a pensar noutra montaxe policial. Isto pretende ser a historia resumida de tres anos de vida do C.S.O. Casa das Atochas, confiando que, vindeiramente, o final ainda está por escribir, porque ainda que semelle que todo rematou, isto, non é máis que o comezo…

páxina 23

A Casa do Vento En pleno ano Xacobeo un grupo de xóvenes de boa familia aburridos e chegados cada un de diferentes partes do Reino todos con unha forte ideoloxía "pes negrista" e con algo de inspiración divina decidimos facer unha asamblea de okupación e poñernos a buscar casas esquecidas, baleiras e cochambrosas. Atopamos entón na terra prometida das beiras do Sarela unha casa habitada por uns ilustres aristocratas okupas; os moi canallas cederonnola esnaquizando todo o noso radicalismo okupa, e como é mais sinxelo unha cesion non o pensamos nin un intre (polo que puideran decirnos os nosos pais) e decidimos aposentarnos. Tras catro meses de asamblearismo nobiliario e bailes de salón, seguindo a nosa biblia panfletaria conseguimos manter unha programación de actividades como o xantar musical, ioga, pintura, cine-forum, obradoiros de faino ti mesma, xan-

CSOA O Salgueirón: un centro okupado en contra da especulación no litoral, Cangas do Morrazo En 1937 constrúese unha fábrica en Cangas do Morrazo que chegaría a ser a maior de toda a industria conserveira de Europa: a conserveira Massó Hermanos (Massó é apelido catalán), que daba traballo a 1.500 almas, mulleres na súa maior parte. A extensión total dos terreos

tar vegano, charlas, festas e concertos pola autoxestión e outras actividades puntuais. Para perturbá-la mente dos profanos con maior eficiencia tendemos a encadrar estas actividades en apetitosos bloques mensuales temáticos como o de alimentación e consumo, suciedade e B12, la ley antitabaco, o parkinson ou parálise dos beizos de Rajoy... Como en calquera centro combativo contra o sistema temos una biblioteca en construccion, un centro de reciclaxe de comida basura, unha tenda gratis de roupa, un posto de fanzines, unha cousoteca e, como non, un futbolin, además de espacios liberados das garras dos escombros capitalistas como e un cine-teatrillo enmoquetado, cocina de deseño, xardins versallescos e un taller e unha sala de ensayo que aínda esta por currar por otros burgueses e nobles como nos. Os luns as oito reunímonos abiertamente na casa para conspirar e cambiar o mundo. Si non creiste nada do que liches....¡Fas ben! Pasate e comprobalo

de Massó era de 180.000 m2 que albergaban, ademais da enorme factoría, edificios destinados á cantina e aseos, economato, gardería infantil, vivenda de conserxes, xardín, hotel etc. Sesenta anos despois, en 1996,e tras máis dunha década tambaleándose, a fábrica pecha definitivamente e comeza a transformarse nunha ruína xigantesca. En 2004 convértese no punto de mira da promotora Marina Atlántica que co respaldo de bancos, políticos e arquitectos de fama quere construír na zona do Salgueirón unha urbanización de luxo, porto deportivo e centro comercial, deleitando cun novo episodio de especulación no litoral galego. O Foro Social de Cangas, que comezará a súa andaina coa loita contra o PXOM, oponse radicalmente ó proxecto de Marina Atlántica e centra a súa actividade na paralización das obras: con manifestacións na rúa e mobilizacións por mar; con avogados e trámites legais; con irrupcións en plenos e participación en reunións con alcaldes e autoridades portuarias; con camisetas, con insignias, con música; con cartos para pagar multas; con quendas de xente que, esperando no camiño a chegada dos camións, frearon a corpo o seu paso ó lugar das obras; e coas resistencia ante as forzas de seguridade

páxina 24

do estado que fixeron a súa contribución con paus e porrazos. No Foro foi onde cadramos algúns que queriamos desmarcarnos dos lindes que traza o propio sistema para a reivindicación, sen ter que abandonar a loita. Frear ós especuladores estaba ben, pero cal era a nosa proposta real para o Salgueirón? Daquela autonomeámonos “Salvemos o Salgueirón” e comezamos a facer roteiros e limpezas na zona, para ir familiarizándonos co lugar. Despois dun ano de traballo xuntos a idea da ocupación prendeu no centro das nosas cabezas. A creación dun centro social ocupado e autoxestionado dentro dos dominios de Marina Atlántica daba resposta satisfactoria a aquela pregunta e plantexaba moitas outras. Apostamos pola recuperación do espazo abandonado, pola organización de actividades culturais, sociais e políticas, pola apertura de novas vías e propostas, pola utilización dun sitio aberto desde o que traballar sobre o terreo, sen líderes nen ideólogos e combatendo a pé de rúa un sistema capitalista que só atende á lóxica dos cartos e que, polo tanto, desprezamos; apostamos por menos consumo e máis cultura. Era a primeira vez que ocupabamos, con todo o que iso significa. Pasaron meses mentres buscamos o sitio, información e reforzos. O día 24 de maio de 2010 tiñamos un pouco de todo; estabamos dispostos. Ocupamos a antiga cantina, unha nave impresionante chantada fronte ó mar, lindeira coa fábrica. Afortunadamente, 2 de cada 3 persoas das que entraron a ocupar esa noite (ou se se prefire, 2.000 de cada 3.000) xa ocupara antes. De non ser así... si que sabemos o que podería pasar, e non ía gustarnos nada. A eses, grazas de corazón! Nunca se nos ocurrira pensar que intentarían botarnos a punta de taladro ;) A xente e as ganas comezaron a rebordar por todas partes e tiramos a casa pola ventá: sacáronse toneladas de merda e ante o desinterese das autoridades por recollela, levámoslle nós mesmos unha pequena mostra ás portas do concello en medio dunha xornada de celebracións que tivo o seu punto final co primeiro con-

certo que fixemos no centro. Atrás disto viñeron palestras (control social e novas tecnoloxías, transxénicos, OTAN, presos), proxeccións (liberación animal, crítica ó capitalismo), roteiros, xornadas de limpeza, comedores veganos, malabares, talleres de ioga, de defensa persoal, de software libre, feiras de troco, celebración de festas pagás etc. E no centro do Centro, ubicamos a asemblea, auténtico motor que rexe toda a maquinaria. As veces que verdes e pitufos se deixaron ver foron poucas e anecdóticas, a convivencia cos veciños, anque con algunha tirantez puntual, transcorre tranquila e o impacto na vila, por dicilo dalgún xeito, é sutil. Levantamos un muro de silencio ante os medios de comunicación burgueses, así que temos mala prensa pero nada que lamentar. Vai para un ano que empezamos e o CSOA O Salgueirón segue en pé: en pé de guerra. Mantemos aceso o lume lar porque, e a pesar das flutuacións de xente, temos un núcleo duro de xente que cre no que está facendo; ademais, son tercos coma mulas e van sen présa ningunha. Daí que confiemos en que o centro vai durar. Eis a nosa baza. Asemblea do Salgueirón CSOA

páxina 25

cso Casa da estación ( pontedeume) POR QUÉ OKUPAMOS? Vivimos Nun sistema que privatizou o solo que pisamos convertindoo nunha mercancía mais, implantou un modelo desenrolista salvaxe que se manifesta na masiva proliferación de urbanizacións, campos de golf, autopistas… e unha serie de infraestructuras, moitas veces innecesarias, xerando graves problemas ambientais e sociais. Os gobernos de turno implementan estas políticas en beneficio dos intereses empresariais, provocando, entre outras cousas, que as desigualdades entre a clase alta e a clase traballadora sexan cada vez maiores. Para levar a cabo esta política, o sistema necesita paralelamente apagar toda expresión de resistencia popular. Mentras centos de edificios encontranse nunha situación de abandono esperando a sua recalificación (e polo tanto o aumento do seu valor especulativo), os locais públicos donde poder reunirse, organizarse e tomar parte nas cuestións que afectan as nosas vidas, están maiormente controlados pola burocracia institucional. Por eso okupamos. Porque creemos necesario denunciar e loitar contra a especulación urbanística con feitos ademáis de con palabras. Porque necesitamos espacios onde aglutinar e impulsar as protestas existentes, crear puntos de encontro para a transformación revolucionaria da sociedade. Porque a pesar de que nos medios privados e públicos de desinformación din que este sistema é democrático, creemos que é hora de conquistar a democracia real coa participación popular na política anticapitalista, activando a loita nos barrios e construindo así a verdadeira democracia directa. Porque creemos que okupar é recuperar o que nos pertence, o que pertence a maioria da poboación, a que traballa por un miserable salario construindo os edificios onde vivimos e amasando o pan que comemos, e que sin embargo despois non e dona do que produce (máis ben cada día nos cobran máis por todo). A penas somos donxs dos nosos propios corpos, que nos obligan a poñer a disposición de empresarixs e banqueirxs que se enchen os bolsillos a nosa conta. Okupar é, sinxelamente, recuperar o que nos foi quitado.

RESUMO DESTE PRIMEIRO ANO Unha vez explicados os motivos que nos levaron a okupar gustaríanos facer un resumo das actividades que fixemos o longo de todo este tempo que o centro social leva en funcionamento. Todo comezou despois de seis meses de rehabilitación, exactamente un 19 de Decembro de 2009 cando un grupo de xente de forma desinteresada e sen ningún ánimo de lucro comezamos a facer actividades de carácter social, político e cultural nun espazo abandoado. Comezamos cun concertó de inauguración o que nos vindeiros meses lle seguiron un sinfín de actividades máis , entre as que cabe destacar charlas de todo tipo tanto sociais como poliíticas (Unión libertaria, briga, educación fora da escola ,bicicaravana en defensa da tera…) presentación de libros (Félix Rodrigo Mora) , talleres de reciclado de aceite para facer xabrón,creación de horta ecolóxica, Xornadas de integración co pobo de Senegal,Concerto solidario polo Sahara,Concerto solidario co pobo de Haití ,III Xornadas micolóxicas e un lote concertos de grupos de sitios como Navarra, Madrid, Valladolid, Oporto, Salamanca,Noruega e toda a xeografía galega. Ademais destas actividades que a xente nos propón desinteresadamente xa que isto é un centro social por e para todos na casa hai una serie de actividades fixas como son o taller de percusión (que sin carrera non seria nada) o taller de malabares(David e xampito) proxeccións os mércores, biblioteca, tenda libre, contrainformación e o mais importante de todo una asamblea horizontal tódolos luns, na que decidimos mediante consenso como organizamos as actividades e como funciona o centro social. Despois disto queríamos agradecer profundamente a todo o mundo que nos axudou neste proxecto, a todos os que creeron neste proxecto ,e a todos os que non creían tamén ,xa que nos daban mais forza si cabe para demostrar que a autoxestión e a solidariedade entre persoas é posible ,un enorme e grandísimo agradecemento a xente da CASA DAS ATOCHAS que nos deron un empuxón enorme para que este proxecto fora cara diante e que lle deron vida outra vez o movemento okupa na Galiza ,a tódolos grupos que tocaron aquí a todos os que apagachedes a sede na nosa humilde barra en fin a todo o mundo que colaborou con nos dunha ou outra forma de todo corazón GRACIÑAS.

Okupamos porque queremos atacar o pilar principal do sistema capitalista: a propiedade privada (que por encima dos contos de fadas é a excusa para enriquecer máis a quenes máis teñen e a CONTRA A ESPECULACIÓN, QUE VIVA A OKUPACIÓN !!! quenes menos teñen).

páxina 26

acerca dos indignados ““[...] Cualquer que fale de sociedade non-violenta sen falar tamén da demolición do Estado e do capitalismo ten, non un, senon miles de cadáveres na boca. Un estado non-violento é unha contradicción terminolóxica. O dereito o sabe, e de feito fala de monopolio lexítimo da violencia. ¿Lexítimo? ¿E quen o di? O Estado. O non-violento o cre. [...] Capitini, ainda que poderiamos citar tamén a Gandhi, propugnaba a sabotaxe das estructuras opresivas como método de loita non-violenta ¿Que din os non-violentos que berran contra o terrorismo, isto é, contra a violencia cega e indiscriminada, cando alguen sabotea unha central nuclear ou un laboratorio de biotecnoloxía? ¿Accións así producen ou destruen a violencia? Nonvolencia é aquí outro nome para indolencia e cobardía. A cuestión é que todos os defensores da orde definen non-violencia como respeto da legalidade e do diálogo democrático. “Unha pantasma recorre Europa: a pantasma da indignación. Xa non é necesaria unha rabia, un odio cara a clase antagónica, nen sequera fai falla recoñecer a sua existencia, nen de quenes—con porra e pistola en man— se encargan de defendela. Con estar indignado chega. Lonxe de analizar un fenómeno —un espectro que, como un dejà-vu do pior do cidadanismo antiglobalización de fai uns anos, que non é máis que unha nostalxia pola perda duns supostos valores e privilexios que na Europa pos Segunda Guerra Mundial foron increscendo— simplemente recopilaremos algúns escritos (uns vellos, outros non tanto) para facer deste recente empacho algo máis que unha mala dixestión. Moito habería que escribirse, moitas cosas — boas e malas— sairán de todo isto. As boas iránse vendo co tempo, as malas non fai falla agardar moito para velas, xa que están calcadas no ADN do movimento. Dirásenos, con motivo quizais, que é fácil criticar algo do cual non se forma parte, ao que poderiamos responder con outra pregunta: ¿non é iso algo que os anarquistas sempre fixemos? Dirásenos que estamos a perder unha oportunidade de «levar o noso discurso». Non somos nen evanxelistas nen políticos profesionais, non precisamos «levar o noso discurso» e, de feito,

non hai nada máis errado que pensar que temos un único discurso. As nosas ideas están alí onde se cuestione a autoridade, a propiedade privada, os privilexios e a explotación: en definitiva, onde se cuestione e se actúe en contra de cualquera forma de opresión e xerarquía. Onde isto suceda, aí está o noso suposto discurso, sen necesidade de que, como apóstoles, vaiamos levalo. E é esa identificación con quenes loitan contra a dominación o que nos fai recoñecernos cos demais, sen necesidade de vernos as caras. Lembrarásenos, case coma se estivéramos a perder a oportunidade das nosas vidas, que era o momento para sair do gueto. Pero quenes nos sentimos cómplices de quen se rebela, de quen se insurxe e loita, de quen esta loita a transforma en rebeldía contra o que nos asfixia e non deixará de asfixiarnos a menos que fagamos algo, e quenes vemos nel un igual, un dos nosos, non podemos pensar en termos de gueto. Se sair do gueto significa abandonar as nosas complicidades máis íntimas, a nosa capacidade de entendernos sen palabras, a nosa posibilidade de guardar eses (a veces terribles, a veces fermosos) segredos, algo non vai ben. Hoxe máis que nunca hai quenes sentimos unha forte necesidade de fortalecer eses lazos, algúns sólidos e outros non tanto, que nos fan atopar unha complicidade inexpresable, con miradas e guiños, entre toda esa multitude que se indigna.” “Nos últimos tempos, todos os aparatos estatais non fan máis que falar da violencia nas rúas. Os profesionais da desinformación, que defenden a ultranza as intervencións «humanitarias», como agora chaman ás guerras, escandalizánse ante a reaparición de actos de rabia multitudinarios. Esas movilizacións masivas, que en base á acción directa —pasiva ou activa— mostran ás claras que isto non vai ben, deixan entrever o propoñen, máis ou menos directamente, un proxecto de vida antagónico ao actual e pretenden acabar con este circo de miseria humana e social ao que este sistema nos somete.” extraido de: ¡ENRABIAOS! Algunos apuntes acerca de la #Spanish revolution

páxina 27

Falando de incontrolados... telón e comezara o espectáculo. Todo un show Unha reflexión sobre os últimos episodios de luita que nos ofreceron os sindicatos en colaboración coa guardia civil e patrocinado polos empresarios dos mineiros en León mineiros Vitorino Alonso e Manuel Lamelas Viloria(1). Incontrolado, da 1. adx. e s. Que actúa ou funciona sen control, Precisamente, este primeiro personaxiño do que sen orde, sen disciplina, sen facemos referencia, alias “Don Vito Carbone”(2), suxeición. unha das chaves para entender esta folga, é o A presente situación da minería merece unha maior interesado e, polo tanto, o maior instigador; análise máis detallada e profunda da que pode- un patán desalmado, capaz de deixar durante riamos dicir neste artigo, que naceu como res- meses a miles de familias sen cobrar para preposta ao interese mediático, empeñado en sionar ao estado e poder conseguir melloras, tales como o Real Decreto e millóns de euros mostrar somentes unha cara da moeda. para o seu xa inflado patrimonio. O pasado 8 de setembro daba comezo unha folga do sector mineiro da cuenca leonesa. Nesta Para entender a mentalidade de homes coma cuenca nunca cheirou a cousa tan podre. Tradi- este, só fai falla lembrar o seu pasado franquista, cionalmente o traballo era a mina, mais a suce- ou ver que dentre as suas muitas propiedades fisiva reestructuración económica que foi gura un famoso coto de caza no que se atopa prexubilando e despedindo nos últimos quince "La cueva de Chaves"(3) que era un dos melloanos a máis de 20.000 mineiros, foi abocando a res xacementos arqueolóxicos do Neolítico na esta rexión, comprendida por máis de 500.000 península ibérica até que el mesmo mandouna habitantes que directa e indirectamente depen- dinamitar, e así non ter que abrir a finca nin rendir contas con arqueólogos e institucións públicas. den do carbón, á ruina económica. Ante unha situación límite, incluso desesperada, sobre todo para os que teñen que saldar contas coas altas sumas de diñeiro que esixe a educación pública dos seus fillos, os mineiros comezaron unha folga para eles necesaria e, en cambio, beneficiosa para os empresarios. Xa estaba así ideada a trama perfecta para que se abrira o

páxina 28

Unha vez máis está a conseguir bos froitos, pois pasados dez días de folga, o estado ingresoulle a frioleira suma de 8 millóns de euros, dabondo para pagar á plantilla durante muito máis tempo que os dous meses que levan sen percibir o seu salario. Pero, como era de esperar, a súa política mafiosa foi pagar tan só medio mes e afirmar nin

máis nin menos “esto no da ni pa pipas”(4). Non menos importante neste espectáculo é o papel dos sindicatos. Poucas veces se lles viu tan claramente traballando polos mesmos intereses que os empresarios, e poucas veces se percibiu tan ben o intento destes por controlar as folgas. Para logralo, debían lidiar cos restos do sector mineiro -cunha ampla tradición de luita real-, e intentar, por un lado, dar un halo de radicalidade ás súas reivindicacións (que, como dixemos, son as mesmas que a dos empresarios, o famoso real decreto), coa esperanza de que os obreiros, cada vez máis cabreados, sigan baixo o redil das suas consignas. É a clásica política da cenoura e o palo: por unha banda eles pactan cos medios e a guardia civil os cortes, por outra, para aquel que saia do redil e intente provocar danos reais, centenares de G.R.S.(5), grupo de élite de “máximo nivel” da guardia civil especializado na contención onde hai grandes concentracións de masas e na detención de “persoas perigosas”, entre outras cousas, provistos de sofisticadas brigadas helitransportadas, repartindo leña sen nengún miramento. Non é de extrañar que muitos destes mineiros, conscientes da sua situación e capaces de enfrentarse con estes clásicos inimigos, decidiran mudar de tácticas de luita, organizándose autónomamente á marxe dos sindicatos. E así comeza a batalla da cuenca, agardamos que non sexa a última. Mineiros de Bembibre e Villablino empezaron, con piquetes pouco numerosos pero mui efectivos, a organizar cortes de tráfico sucesivos, colapsando puntos estratéxicos das principais vías de comunicación ao seu paso pola rexión. E para dificultar ainda máis instaurar a normalidade, facían cruzar vehículos de grandes dimensións e lles quitaban as chaves; rodas pinchadas, mercadoría dos camións tirada, barricadas para defenderse das forzas da orde tanto na entrada dos povos como nos mesmos puntos onde organizaban os cortes... E se as condicións numéricas eran favorables non dubidaban un intre en enfrentarse coa guardia civil.

dos”. Algún que outro piquete logrou interceptar a algún destes personaxiños e darlle un pequeno susto. Mentres, os sindicalistas están a ser cada vez máis cuestionados, tanto nas asembleas como directamente nos enfrontamentos, nos que nin se lles vía de lonxe, recibindo silbidos, abucheos e insultos… Non sabemos en que ficará a cousa, o que sí sabemos é de que lado estamos. Quizais outra vez sexan derrotados, e quizais sexan poucos para luitar contra tanta barbarie, pero nunca poderán avergonzarse de agochar a cabeza neste episodio, como muitos outros sí terían que facelo. Todo un guiño e apoio para os mineiros que realmente están en luita.

Que se extenda a revolta!! Hai que armala!!

Referencias: (1) Sindicatos e Empresarios: negocio asegurado (2) "Vitorino Alonso para nóveles" (3) Documentario denuncia "Chaves, la memoria expoliada" (4) Algunos mineros de los Grupos Alonso y Viloria cobran media nómina de julio Tampouco os empresarios e os seus secuaces (5) Reportaxe TV Canarias sobre a GRS (capataces, encargados, enxeñeiros…) estaban fora do punto de mira dos chamados “incontrola-

páxina 29

sobre las últimas huelgas

Tibia repercusión de una huelga general que sólo podría haber sido un éxito desmarcándose del sindicalismo oficial Con desigual seguimiento entre ciudades y sectores, pasa sin pena ni gloria una huelga general que encuentra a los obreros indecisos entre secundar una pantomima pactada con el gobierno (para insuflar un último hálito de vida a un sindicalismo moribundo) y la certeza de que es necesario protestar contra una reforma laboral que, desmantelando las conquistas obreras del pasado, parece devolvernos al siglo diecinueve. Exceptuando en Barcelona donde la huelga si que ha adquirido un marcado signo anticapitalista, sucediéndose allí las batallas campales que deberían haber asolado la geografía ibérica, en el resto del estado los sindicatos vendeobreros han podido mantener domesticadas a las masas (aunque de una manera manifiestamente cansina, resignada y descreída), revalidando así su papel en la contención social que tan buena falta le hace al gobierno en estos difíciles tiempos. Galicia no ha sido una excepción a la regla

páxina 30

general, no obstante se han podido observar tímidos intentos de desbordar los marcos establecidos (aquellas trabas legales que encorsetan la protesta en los márgenes de lo inocuo e inofensivo), consiguiendo avivar una pequeña llama de combate entre tanto borreguismo oficialista y manso seguidismo sindical. Ya con anterioridad al comienzo de la huelga se sucedieron los ataques a partidos políticos (cócteles molotov contra sedes del PSOE pocas horas antes del inicio del paro –noticia en “Galizalivre”-, precedidas por un bombazo en una sede del mismo partido en A Estrada que la prensa atribuye a Resistencia Galega –noticia en este mismo blog-), también hubo ataques a los propios sindicatos, como el sucedido en A Coruña –noticia en este blog-, o el ataque explosivo contra una sede del INEM en Lugo –noticia en Galizalivre- también atribuído a Resistencia Galega. Durante la jornada del 29 también sucedieron algunas acciones, por ejemplo en Vigo se lanzaron cócteles molotov contra dos empresas de trabajo temporal y contra el Corte Ingles, según nos in-

forma “diarioliverdade” en su extenso y completo seguimiento de la huelga en Galicia -aquí-. También en Vigo, en torno a las 6:00 de la madrugada, la policía efectuó cuatro detenciones tras una pelea con un piquete. La refriega se saldó con al menos tres policías heridos y con los detenidos salvajemente apaleados por numerosos uniformados. Los compañeros, algunos muy magullados o con varios puntos de sutura, fueron puestos en libertad con cargos a primera hora de la tarde. Varias barricadas de fuego, confeccionadas con neumáticos y contenedores, cortaron carreteras de la ciudad con mayor seguimiento de la huelga en Galicia, donde el paro de los astilleros fue casi del 100% y se consiguió paralizar Citroën durante los turnos de noche. También en Vigo ardieron cerca de 120 contenedores (La voz de Galicia) y “diarioliberdade” informa de la quema de un autobús urbano, aunque este incidente no se ve reflejado por la prensa comercial. En A Coruña se cortaron brevemente los accesos a la ciudad con barricadas de neumáticos incendiados lo que ocasionó carreras e identificaciones policiales. Un empresario Coruñés asegura que la explosión y posterior incendio de uno de sus contenedores en el muelle de Oza fue obra de los piquetes; estaba lleno de material de obra e indumentaria de trabajo. En Ferrol se produjeron cargas y detenciones cuando los piquetes incendiaron barricadas para paralizar la estación de autobuses; los detenidos fueron puestos en libertad en el mismo día pero denuncian malos tratos. Se consigue cerrar Alcampo por la mañana, principal centro comercial de la urbe, por primera vez en una huelga general, sin embargo por la tarde ya estaba abierto, al igual que otros muchos comercios. Lamentable es el pacto, por parte de los sindicatos, del cierre de comercios solo hasta que se produzcan las manifestaciones; traición ésta que tuvo lugar en todas partes y que sigue la consigna de que la huega debe ser más aparente y mediática que realmente efectiva. En Compostela se quemaron varios contenedores de basura y hubo cargas y policiales contra da teoría a praxe...

algunos piquetes. 5 personas habrían sido detenidas con gasolina y material para confeccionar barricadas según información de la prensa empresarial (El Progreso de Lugo). En Lugo se cortaron los accesos al polígono de O Ceao con barricadas ardiendo. También se produjeron cuatro detenciones tras un altercado con la policía en el que varios agentes resultaron heridos. Los detenidos, que fueron sorprendidos realizando pintadas según la voz de Galicia y por un delito de “daños a bienes inmuebles” y atentado según el progreso de Lugo, pertenecerían a un “grupo radical independentista” (La voz de Galicia). Una falsa amenaza de bomba obligó al desalojo del edificio de la Seguridad Social. En Orense se habrían producido dos detenciones por quema de contenedores según datos de la Policía Nacional. La prensa informa de un total de17 detenciones en toda Galicia. En España superarían la centena. A nivel estatal los incidentes más graves habrían sucedido en Barcelona, Madrid (en Getafe la policía llegó a realizar disparos al aire), en diversas ciudades de Andalucía y en Valencia. En general los medios alternativos hacen gala de un triunfalismo excesivo si comparamos esta huelga general con sus precedentes y si tenemos en cuenta las excepcionales circunstancias en las que nos encontramos en la actualidad. Los sindicatos oficiales han conseguido salir airosos de una movilización que los legitima. No sufrieron el cuestionamiento de su autoridad que cabría esperar en una situación como la actual, en la que solo ejercen de “apagafuegos” institucionales y pretenden derivar el lógico descontento popular por los mansos caminos democráticos de la pantomima mediática y el parloteo sin consecuencias. Los trabajadores, conocedores de la traición de sus “dirigentes”, han oscilado entre seguir a regañadientes las vacías consignas sindicales y hacer oídos sordos a la llamada a la movilización; pero no han arremetido contra la legitimidad de sus pretendidos delegados rompiendo la paz social (esa que los sindicatos pretenden afianzar mientras aparentan lo contrarío) y sacudiéndose el yugo de aquellos que dicen representarlos. chegou o momento

páxina 31

La huelga general del 27 de enero en Galicia El 27 de enero del 2010 se convocó una huelga general en Galicia, Euskadi, Cataluña y Navarra, mientras que en el resto de España se realizaron protestas y manifestaciones. La movilización, que no contó con el apoyo de las dos centrales sindicales mayoritarias, CCOO y UGT, tenía como fin protestar contra la reforma de las pensiones, que eleva la edad de jubilación así como los años de cómputo para la misma, y que está pensada para beneficiar al gran capital, a través de los fondos de pensiones privados, a costa del común de los mortales. En Galicia, que es lo que nos ocupa, tuvo un seguimiento bastante escaso, aunque se saldó con algunas cargas contra piquetes (en Ferrol, por ejemplo, contra miembros de la CNT), desordenes de diversa consideración y la detención de varios activistas en distintas ciudades. Destaca, entre los múltiples sabotajes de esa noche, el apedreamiento por parte de anarquistas desconocidos de una sede del BNG en Compostela, acción que levantó polémica en algunos foros activistas internáuticos.

viendo a ejercer de oposición después de la mansedumbre sindical de los años de bipartito y tratando de atraer el interés de una izquierda desencantada, dolida por comprobar como la radicalidad se queda a las puertas de los despachos de la Xunta y el nacionalismo no es más que folclore de gaitas y panderetas desde las cómodas butacas del poder. Reducir la huelga únicamente a las manifestaciones y a unos piquetes tan anecdóticos como teatrales era lo que convenía para arañar votos en el próximo circo electoral. Por último nos encontramos con los grupos antisistema, los sindicatos minoritarios y los mal llamados “movimientos sociales”, a estos solo les (nos) interesaba radicalizar el conflicto, con la esperanza de ir despertando a un aborregado ciudadano que, por lo de ahora, parece más interesado en escuchar a Belén Esteban, ver el fútbol o seguir el gran hermano que en luchar por cambiar el alarmante rumbo que enfilan los acontecimientos. Desde esta óptica, la cosa no ha sido si no un entrenamiento más o menos eficaz para lo que sin duda está por venir.

Ahí va una pequeña valoración de la jornada:

Finalmente, para el común de los mortales la huelga no tubo apenas repercusión. La mayoría ni siquiera se enteró, puesto que la CIG no pretendió que trascendiera de su militancia (de ahí que empezaran la propaganda escasos días antes de la jornada escogida y más bien a medio gas) y, salvo por los multitudinarios y festivos paseos matutinos, que algunos gustan en llamar manifestaciones, no tuvo el menor seguimiento en cuanto a paro de trabajadores.

Tras la tibia huelga del 29 de septiembre, la huelga del 27 de enero deja un cierto regusto agridulce en la boca. Por un lado la tozuda negativa de los sindicatos oficiales a secundar la protesta, pese a que apenas se recuerda una situación en la que la movilización se revele tan evidentemente necesaria, unida a su entreguismo servil a las maniobras desmovilizadoras del gobierno, no hacen si no precipitar el descredito de las escleróticas centrales mayoritarias y del sindicalismo en general; cosa harto necesaria en los tiempos que corren, dicho sea de paso. Por otro lado la forma de encarar la huelga de la CIG, tan mayoritaria y subvencionada en Galicia como las otras dos pese a su mayor combatividad, no demuestra si no su clara orientación electoralista; tratando de recuperar los votos que el BNG perdió tras su paso por el gobierno; volconter a respiración apretar a fondo... agora!!

páxina 32

Así la vida sigue su curso y todos tan contentos, salvo, quizá, CCOO y UGT, que ven como su credibilidad se diluye al mismo ritmo inexorable que sus amos del poder les marcan para que bailen. Sueñan probablemente con que gane el PP, para poder volver a convocar protestas y recuperar el favor de los trabajadores… aunque en ese caso difícilmente podrían impedir que todo se les fuese de las manos.

basta de gatillo fácil

nos están matando Basta de gatillo fácil, nos estan (M)atando Este texto no es una simple cronología ya masticada y lista para tragar. Pretende ser el reflejo aproximado de la guerra permanente contra una policía que reprime y asesina en cada rincón donde haya vida que se salga de lo establecido. No es nada nuevo, nos estan matando y cuando no pueden , nos repimen, nos atan con sus montajes y sangrías económicas o nos aislan en sus celdas. Con estas lineas no me quiero quejar ni de sus "errores" ni de su represión, ya que tengo asumido que desde el momento en que existe la autoridad, existe el abuso. A lo largo de todo el año muchos asesinatos a manos de las fuerzas represivas del poder, desataron una rabia con fuego como respuesta allá donde sucedieron estos episo-

dios. Pero son estos disparos los que deberían haber roto un silencio más allá del barrio o ciudad de donde salieron, deberían haber despertado una solidaridad internacional, que a veces tanto se echa en falta. Han sido múltiples los ataques a la policía o a sus instituciones, aunque muy pocos fueron reivindicados en respuesta a cada bala. Por otro lado, es triste que a algunxs de nosotrxs nos deje de llamar la atención que el 30% de las noticias que podemos encontrar en los medios de contrainformación las ocupen estas muertes. Mientras que otrxs muchxs, la gran mayoría, ni se enteran, ni son conscientes de la cantidad de casos que se producen por gatillo fácil. Se lleva las manos a la cabeza mi madre y se sorprenden en los centros sociales. Son entonces los momentos

páxina 33

xa está ben de tanto laiarse e non facer nada por evitalo. Estannos matando e chorar non te vai servir de nada. Espabila!!

pero son moitos e eu tenholles medo

en los que sacamos estos temas, cuando nos damos cuenta de la falta de información y respuesta ante todas las muertes que nos afixian cada día. Deberiamos preguntarnos cuales son nuestras motivaciones, cuanto esfuerzo y tiempo estamos dispuestxs a dedicar a desarrollar nuestras ideas y proyectos. Solemos caer en ponernos excusas y limitaciones a nosotrxs mismxs para evitar la constancia y nos quejamos siempre de nuestra falta de tiempo, pero en cambio muchxs de nosotrxs nos despertamos con el sonido del despertador para tener algo que llevarnos a la boca. Tendriamos que empezar a preocuparnos de que nuestras prioridades se acomoden tanto a esta vida impuesta. Dejemos de tomarnos todas estas muertes con tanta normalidad, empecemos a utilizar la solidaridad como un arma que dispara. 2010 *ENERO: Anarquistas de Tijuana ametrallan patrullas y reivindican expropiaciones a la cadena de tiendas oxo Durante las primeras horas de este primer día del año, ametrallaron tres vehículos de la Policía Municipal de Tijuana y uno de patrulla privada, en diferentes puntos de la ciudad. Durante el ataque no hubo víctimas, como decian en su comunicado, "nuestra intención no era darle muerte a los placas sino demostrarles que continuamos activxs y solidarixs [..] les invitamos a darle respuesta a la muerte que nos imponen el Estado y el capitalismo, desde Tijuana a Tierra del Fuego." También revindicaron siete expropiaciones a la cadena de tiendas oxo, en donde en una de ellas falleció un policía. Era él o ellxs. Lamentablemente detubieron a dos personas que no tenian nada que ver con las expropiaciones, despues de un atraco a una de la sucursal de esta cadena, a quienes pretendieron acusar de todos los ataques. Artefacto incendiario en una comisaria de Madrid El día 31 de Diciembre de 2009, a las 23:50, se colocó un artefacto incendiario con encendido retardado en la

páxina 34

mira, a cuestión e pasar da teoría a acción, pensar, respirar e actuar, cando chegue o momento saberás o que tes que facer mais ten coidadiño xa que só tes un disparo

plaza de La Remonta, junto a la comisaría de policía. Anarquistas atacan dos comisarias en Santiago de Compostela mediante dos artefactosh incendiarios, uno en una furgoneta y un coche en la comisaría de la policía local (al lado del obradoiro) y otro artefacto en la comisaría de la policía nacional en la rúa Pitelos. 1 de enero. Artefacto incendiario a sindicato de la policia en Barcelona 1 de enero Atacado con dos cocteles molotov el centro de reclutamiento de la policía metropolitana el 11 de enero (Buenos Aires) *FEBRERO: Anderlecht (Bélgica) - disturbios tras la muerte de un prófugo - Hassan, fugado desde finales de diciembre, fue asesinado por la polícia mientras estaba en su bicicleta despues de robar en un supermercado. Al dia siguiente de su muerte, estallaron disturbios en el barrio donde vivía. Anarquistas y ciudadanos atacaron a la policía antidisturbios en Sulawesi, Indonesia Martes, 23 de febrero, cientos de civiles y anarquistas atacaron a la policía antidisturbios durante la evacuación de la tierra en Padang Raya, Makassar, Sulawesi del Sur. Una persona resultó herida. Cócteles molotov y piedras fueron lanzadas contra los 400 policías Ataque a academia de policía en Madrid - La noche del 28 de febrero fue atacada una academia de policía, en la calle paseo de las Delicias a la altura de la plaza Ana la Beata. Atenas, 28 de febrero, cerca de 15 anarquistas atacaron a un grupo de agentes de policía en una esquina, cerca del distrito central de Exarchia.Piedras, botellas y cócteles molotov fueron lanzados contra los oficiales, todos los compañeros lograron escapar de la detención.

*MARZO: Lambros Foundas asesinado por la policía en Atenas [Grecia] - fue asesinado alrededor de las 5 de la mañana del miércoles 10, en el barrio de Dafni, al sur de Atenas. Según la policía, era un “terrorista” y recibió un disparo cuando intentaba robar un coche con otra persona. Los residentes del barrio informaron que Lambros había sido atacado por varios policías la madrugada de este miércoles. Atacan una comisaría de policía (Montreal) el 13 de marzo una piedra de gran espesor causó la rotura de el cristal de la fachada de una comisaría y tambien fueron dañadas 11 patrullas. En una de ellas, han aparecido dos pintadas que ponian "Fuck the Police" y "All Cops Are Bastards" Disturbios tras la muerte de dos jóvenes en Baradeo, (Argentina) tras la muerte de 2 menores de edad que circulaban en moto por el centro de la ciudad como consecuencia del impacto con un móvil de inspección de tránsito municipal, que aparentemente los perseguían. Vecinos, amigos y familiares de las víctimas incendiaron primeramente el vehículo municipal que habría causado el accidente y se dirigieron luego a la comisaria , a la que apedrearon e incendiaron. Además, se provocaron disturbios en la Dirección de Inspección, el Juzgado de Falta local y el Registro Civil. Aproximadamente 2.000 fueron las personas que se manifiestaron violentamente en la ciudad. El Jefe de la Policía comunal, Gómez, fue atacado a ladrillazos por los manifestantes, y tubo que ser rescatado por otros agentes policiales. Los manifestantes se dirigieron también a la casa del Director de Inspección, Pablo Scarfoni, quien se presupone que viajaba en el móvil protagonista del accidente. Los vecinos también se dirigieron a FM Tiempo, una de las principales radios de la ciudad, y atacaron el edificio.

Conspiración de las células del fuego reivindican 3 atentados (Grecia)- ; en Atenas el 22 de marzo, contra la sede de un grupo neonazi (Chryssi Avghi), contra la vivienda de la persona responsable de una comunidad pakistaní y contra una comisaría de policía para extranjeros. Ataques, emboscadas y ejecuciones contra policias y comandantes en Petatlán y otras regiones de Mexico. Desconocidos atacaron a tiros la vivienda de un jefe policial municipal en Guerrero, lo que provocó la muerte de su hija y un agente escolta. El director de la Policía Municipal de Petatlán, Anacleto Flores Valle, resultó ileso del ataque en el que también resultaron heridos un militar y esposo de la hija del jefe policial, así como otros dos agentes locales. El ataque comenzó cuando llegaron hombres armados a bordo de dos camionetas. Ninguno de los agresores fue detenido ni identificado. Otra emboscada a policías estatales tubo lugar sobre la carretera federal número 200, en el mirador del municipio de Petatlán, dejó un saldo de dos policías muertos, el primero con grado de Oficial y el segundo con grado de Policía y otros dos más heridos. Los agresores atacaron a los policías con disparos de fusiles AK-47, de calibre 7.62×39, así como de .223. La Secretaría de Seguridad Pública señaló que el personal policiaco logró repeler la agresión haciendo que los atacantes huyeran hacia el monte. Sujetos armados arrojaron granadas de fragmentación desde un auto en movimiento a las instalaciones de la comandancia de la Policía Estatal, ubicado en la zona rural de Acapulco y la Comandancia de la Policía Federal en el municipio de Cruz Grande, no hubo víctimas, sólo daños materiales. La secretaría de Seguridad Pública informó que a la 1:50 horas de la madrugada, personas desconocidas que viajaban a bordo de un automóvil lanzaron una granada de fragmentación a la comandancia de la policía

Dos muertos en Brasil tras disturbios SAO PAULO - Dos civiles resultaron muertos y una comisaria de policía fue quemada durante un enfrentamiento entre residentes y policías en el estado brasileño de Pará. El portavoz de la Oficina de Seguridad Pública estatal, Emanuel Villaza, dijo que dos policías resultaron heridos en el incidente en Tracuateua, una ciudad a 200 kilómetros (124 millas) al este de Belén, capital de Pará. 19 vehículos de la policía fueron quemados (Francia) En Colmar el 20 de marzo un incendio destruyó un garaje de 600 metros cuadrados de la gendatmería, dañando 9 coches y 10 motos. Ataque a escuela de mossos (Barcelona) Artefacto explosivo de fabricación casera, compuesto por una bombona de gas y 2 litros de gasolina con un retardo artesanal, en un centro concertado de formación de las Fuerzas de Seguridad del Estado la madrugada del lunes 22 de marzo en Collblanc, en las inmediaciones del Camp Nou

preparate asasino, agora pasei das palabras... vingarei aos meus irmans, e fareino aproveitando ben o chumbo que tenho.

páxina 35

estatal que está ubicada en el poblado de Las Horquetas, pertenecientes a este municipio. Más tarde, alrededor de las 03:00 de la madrugada, también fue atacada con una granada de fragmentación, las instalaciones de la Policía Federal, sector caminos, que se ubica en el municipio de Cruz Grande. Por otra parte Francisco Sánchez Espino, comandante de la Policía Turística del municipio de Petatlán, en la Costa Grande de Guerrero, fue ejecutado en el interior de su domicilio delante de su familia de al menos 50 balazos de rifles AK-47. Ataque incendiario contra la academia de policía (Bruselas) Cócteles molotov y artefactos incendiarios han causado grandes daños a la escuela más grande de la policía en la localidad belga de Evere.

Paquete bomba enviado a cuartel policial en Roma, Italia Un paquete bomba lleno de pólvora y clavos fue enviado a una comisaria el miercoles 21. El paquete fue interceptado y el Grupo de Ostia, (sección especializada para sabotajes) quien desactivo el paquete explosivo. Bruselas - ataque contra dos policías federales Cincuenta personas asaltaron a dos policías en la estación de metro Rogier,el lunes alrededor de 16:50, después de haber simulado una pelea fuera del alcance de las cámaras de vigilancia, experando su intervención. Los dos policías resultaron heridos. Dos jóvenes fueron detenidos. La fiscalía solicitó una orden de arresto contra Ahmed de 19 años y una solicitud de desinstitucionalización a Rasheed, de 17 años.

Atacan a policías que levantaban animales sueltos de la Atacada academia de Policia en la zona de Atocha (Maruta 58 en Santiago del Estero, Argentina Un grupo de drid) En la madrugada fue apedreada la puerta de entrada efectivos policiales, pertenecientes a la División Delitos de una Academia de preparación de Policias y demás Rurales (D7), que se encontraban realizando un operativo siervxs del Estado en la ruta 58, a la altura de la localidad de Donadeu, fueron atacados por un grupo de pobladores queAtaque a la comisaria de policia de Atocha (Madandose con armas del personal policial. drid) Se vuele a atacar la academia de Policia Dejemos situada en la zona de Atocha, con un martide tomarnos todas El 25 de marzo de 2010, en el municipio llo se destroza el cristal de la puerta de enestas muertes con tanta de Aipe (Huila), fueron asesinados Jorge normalidad, empecemos a trada, se deja pintado "Libertad anarquistas Eliécer Soto Mahecha y Didier Alexan- utilizar la solidaridad como griegxs" y "Libertad Giannis" der Clavijo Jiménez, y fue herido el niño *MAYO: un arma que dispara. José Guillermo Valencia Pérdomo ( de 8 Ataques contra la policía y contra vehículos años de edad),presuntamente por miembros del de una compañia de seguros (Bristol) La noche Gaula adscritos al Ejército Nacional. El cadáver del señor del 1 de mayo fueron cometidos dos ataques en la zona Jorge Eliécer Soto fue presentado como el de un “extorde St.Pauls. El Newfoundland Road Policestation fue atasionista del frente 66 del grupo guerrillero Farc”. cado con piedras, dañando asi varios vehículos. Tambien vehículos del G4S (compañía de seguros) fueron dañados *ABRIL: junto con la compañía registrada en Norfolk Avenue, fueAtaque incendiario contra vehículo policial en Méxicoron atacados con piedras Durante la noche del jueves 1 de abril fue atacado con un dispositivo incendiario compuesto por gasolina, Nitro, Ataque incendiario contra un coche policial (Bélgica, botes de plástico y un retardador un coche de policía per- Amberes) teneciente a la S.S.P. en la delegación Benito Juárez en El 20 de mayo se prendio fuego a un coche de policía esMéxico d.f. tacionado frente a una comisaría que se cierra durante la noche. El vehículo quedó completamente destruido. Asesinado por Carabineros, (Chile) - En Nueva Braunau, sobre las 2 de la madrugada, carabineros mataron a un Policía matan a un inmigrante nigeriano (Polonia) El 22 joven de 22 años a quemaropa, por estar bebiendo en la de mayo, Un nigeriano de 36 años, Max, trató de intervepuerta de su casa con dos amigos. La hermana de la vicnir contra la brutalidad policial que llevó a cabo una opetima, quien salió de su casa para llevar a su hermano a ración represiva sorpresa contra vendedores ambulantes dentro, relato “el otro (policía) lo amenazaba con que lo en las inmediaciones del estadio en Praga, Varsovia. Por iba a matar ante lo cual mi hermano le dijo ¡dispárame!, la fuerza y con pistola en la mano los agentes , esposaron pero nunca pensé que le iba a disparar ”. Los dos amigos y tiraron al suelo hasta niños, otros fueron golpeados por que acompañaban al joven fueron posteriormente deteniporras, ante el intento de intervención de Max, fue asesidos. Tras su funeral un grupo de personas protestó con nado de un disparo en el estómago. El pueblo reaccionó pancartas, consignas, tiró botellas, bolsas con pintura roja lanzando diversos objetos contra la policía y cuatro vehíy piedras a un cuartel policial .Fueron detenidas 3 persoculos policiales fueron destruidos. 32 personas fueron nas por desórdenes en la vía pública. Debido a ello dos arrestadas. El 25 de mayo, alrededor de las 11, después de funcionarios policiales resultaron heridos con le- una acción de presión y solidaridad, la policía puso en lisiones de carácter leve. bertad a todos los detenidos, pero siguen estando acusa-

páxina 36

dos de agredir a un agente de policía y el caso va a juicio. Se enfrentan hasta 10 años de prisión si son declarados culpables. Atacada por tercera vez la academia de policia en Atocha, (Madrid) El pasado sábado de madrugada se volvió a atacar la academia de policia situada en las cercanias de Atocha, se destrozó totalmente la vidriera de la puerta de entrada y se dejó escrito “solidaridad anarquistas argentinos” y “policia asesina”. Material de policia saboteado en Silly (Bélgica) El 27 de mayo dos camiones de la policia fueron saboteados en Silly. Los neumáticos fueron rajados y los cables cortados. El daño es de 70 000 euros. *JUNIO: Policía atropellado en un control de tráfico (Belgica) El dia 6 un policía fue herido de gravedad durante un control frente a la estación de policía de la Val d'Escalda en la ciudad de Pecq. Un coche se negó a detenerse en la demanda de un policía, este aceleró y se llevo por delante al oficial. Dos jovenes agredidos por la policía en Lisboa -Hezbolá y LBC fueron asaltados violentamente por agentes de la PSP el pasado domingo en Amadora Manteros se defienden contra la Policia Local(Vilafortuny de Cambrils - Tarragona) -Fuentes municipales han informado a Efe de que el suceso se produjo a las 20.47 horas del pasado sábado día 12 en la zona del Cap Sant Pere del paseo marítimo de Vilafortuny de Cambrils, que limita con el municipio de Salou. Al parecer, unos 50 vendedores ambulantes se encararon contra los agentes de la Policía Local que vigilaban la zona para evitar la presencia de los "manteros" y la emprendieron a pedradas contra ellos. Hubo un detenido acusado de alteración del orden público, atentado, resistencia y desobediencia a los agentes de la autoridad. Ataque incendiario contra Oficina de Gendarmería en Santiago, (Chile) La noche del viernes 11 de junio fue provocado un incendio en el frontis del Centro de Reinserción Social, oficina de Gendarmería de Chile, ubicada en Av. Macul #821, comuna de Ñuñoa.

Pasadas las cinco de la mañana del jueves 16 de junio, el barrio Boris Furman, se conoció la noticia de que un joven de 15 años de edad, Diego Bonefoi, fue asesinado de un tiro en la cabeza un policía de la comisaría 28º del mismo barrio. Según los agentes policiles, lo había visto junto a otros chicos en “actitud sospechosa” y lo persiguieron cuando “se dieron a la fuga cuando divisaron el patrullero”. A partir de las ocho de la mañana los vecinos empezaron a concentrarse en la casa de Diego, ubicada frente a la comisaría. La rabia inundaba los ojos de los familiares pero solo se reducía a gritarles asesinos. Ante las risas provocadoras y los gritos de “los vamos a matar a todos” que lanzaba la propia policía, comenzaron a llover piedras y a caer los vidrios hacia la comisaría. A partir de ahí comenzó un enfrentamiento desigual, entre los jóvenes, sus padres que salían de sus casas y la policía que no paraba de tirar con todo lo que tenia a su alcance (gases lacrimógenos, balas de goma y de plomo). Entre la nieve y el humo de los piquetes y gases el barrio se tornaba cada vez más peligroso. Por la tarde llegó desde Río Negro, la Brigada de Operaciones Rápidas y Antitumulto (BORA), señalada por los habitantes de El Bolsón como los responsables de apalear y detener menores de edad de manera ilegal en esa localidad, por lo que la situación se tensó aún más. Se conoció la noticia que otra persona de 28 años, Sergio Cárdenas, había sido asesinado por otra bala policial durante las protestas. Queman a policía por desalojo en Socabaya, Peru Hubo un feroz enfrentamiento entre la policía y vecinos de una pareja de ancianos que fueron desalojados de su vivienda, ocurrido en el distrito arequipeño de Socabaya. Producto de la refriega, el suboficial José Díaz Núñez (33) terminó con graves quemaduras al ser rociado con gasolina y prendido Bombas de ruido contra CRA y CET de Gendarmería en Santiago, Chile A las 2:20 de la madrugada del viernes 18 de junio dejamos dos bombas de ruido en la dirección Blas Cañas 431, lugar donde se encuentra el Centro Readaptación Abierto y el Centro de Educación y Trabajo de Gendarmería de Chile. Una fue dejada en la entrada y otra fue lanzada sobre el muro hacia el interior del re-

Furia contra la policía (Bariloche) “Basta de Gatillo Fácil” y “Basta de represión“ fueron las banderas que se levantaron hoy, pasado el mediodía, en el centro cívico de San Carlos de Bariloche por miles de jóvenes que bajaron de las barriadas más pobres de la ciudad. Tras un día entero de represión policial y una noche de patrullaje de grupos especiales y Gendarmería Nacional, por las protestas por el asesinato de un muchacho de 15 años en la madrugada del jueves, sumando tres muertos por balas policiales y más de 20 heridos.

páxina 37

cinto. Mientras que en el muro fue escrito: Fuego a la Prision. *JULIO: Policía arremete brutalmente contra mujeres y niños inmigrantes (Francia) El 21 de julio salío a la luz un vidio que mostraba a la policía francesa arremetiendo con inusitada violencia contra un grupo de mujeres y niños en un suburbio al noreste de París. El grupo de inmigrantes estaba compuesto por aproximadamente 60 personas mayoritariamente procedentes de Costa de Marfil, quienes estuvieron viviendo en la calle desde que fueran desalojadas de sus casas debido a oscuros intereses inmobiliarios, que propician la construcción de un nuevo complejo de edificios habitacionales. El presidente francés, Nicolás Sarkozy, ese mismo día anunció la retirada de la nacionalidad francesa a aquellxs extranjerxs que hayan atentado contra autoridades públicas. Desactivado un artefacto explosivo frente a una sede de la Policía Metropolitana (Buenos Aires) Fue desactivado un artefacto incendiaro que consistía en un extintor de incendio, cables y polvora negra en una comisaría en el Parque Chacabuco. Acciones contra burocratas sindicales y ataque con bomba contra Policia Metropolitana en Argentina29/07/2010 - Ataque a un Burocrata Sindical del Gremio de Vialidad Provincial de Tucuman verdadera mafia al servicio del Gobierno de Alperovich, tirotearon la vivienda de uno de estos sicarios y le dejaron una clara advertencia sobre la continuidad de su actividad sindical. -Asimismo anarquistas atacaron la sede Gremial de Camioneros de Salta produciendo destrozos y pintadas en el interior de ese reducto de Burocratas sindicales que sirven de patota del caudillejo salteño Romero. - Se colocaron 2 bombas en la sede de entrenamiento de la Policia Metropolitana durante la madrugada del sabado, "lamentablemente las bombas

páxina 38

fueron desactivadas por los micos de la Policia Federal habra mas suerte la proxima vez y le volaremos las manos a esos siervos del sistema." Tiros contra Comisaría en Neuquen, ArgentinaDesconocidxs atacaron a balazos la Comisaría 20ª del barrio Parque Industrial. Los policias de guardia escucharon los impactos y salieron, alcanzando a ver a un grupo de personas que se daba a la fuga a unos 100 metros. De inmediato, se iniciaron patrullajes en las inmediaciones y sobre la arteria donde escaparon los agresores volviendo a escuchar más disparos. .

Enfrentamientos e incendios en protesta por la muerte de un joven en manos de la policía, Francia Todo comenzó tras la muerte, el jueves por la noche, de Karim Boudouda de 27 años, durante un tiroteo cuando era perseguido por la policía en un barrio popular de Grenoble por haber asaltado a mano armada el casino de Uriage-les-Bains. Los jóvenes sostienen que la policía lo asesinó a quemarropa. La ciudad francesa de Grenoble fue escenario el viernes por la noche de violentos incidentes, con

Tercera noche de enfrentamientos (Francia). Desde que el viernes comenzaron los disturbios en Grenoble (en el centro oeste de Francia), unas 20 personas fueron detenidas en el barrio de Villeneuve. Un vehículo de la policía recibió anoche varios disparos de bala en la ciudad francesa de Grenoble, que vivió su tercera noche consecutiva de enfrentamientos por la muerte de un joven en un tiroteo con la policía. La rabia de Francia Después del asesinato del jueves en Grenoble, una nueva muerte de un joven a manos policiales desata las iras populares. El Gobierno francés ha ordenado el domingo por la noche el despliegue de 300 militares y dos helicópteros para detección de movimientos nocturnos en el pequeño pueblo de SaintAignan, situado en el centro del país, después de que por la tarde ,un nutrido grupo de jóvenes, la mayoría camufladxs con máscaras y armadxs con hachas y barras de hierro, atacaron la comisaría local, sin que haya constancia de heridos. Los jóvenes también provocaron daños en el alumbrado público, cortaron árboles e incendiaron al menos tres coches frente a la comisaría.En ese pueblo, las fuerzas represivas abatieron a tiros durante una persecución en coche a un joven de 22 años que se había “saltado un control de carretera”, en la noche del viernes al sábado.

la quema de unos 60 vehículos y disparos entre manifestantes y las fuerzas de seguridad, un día después de que un joven asaltante muriera en un tiroteo con la policía.También fueron incendiadas máquinas viales y al menos dos comercios céntricos. Furia en Salliqueló por la muerte de un jóven, Argentina-La sospechosa muerte de Gilberto Giménez, un chico que había llegado de Mendoza hacía unos meses y que trabajada como albañil causó conmoción entre los habitantes de Salliqueló. Según trascendió, el joven fue detenido el domingo pasado por incidentes en la vía pública y, dos horas más tarde, apareció ahorcado en su celda.para el papá de la víctima, Carlos Fernández, no se trató de un suicidio. “Mi hijo estaba machucado por todos lados.

Le han cortado el cuello y lo han desfigurado”. La protesta comenzó anoche, cerca de las 22, frente a la comisaría involucrada. Primero se reunieron 150 personas, pero con el correr del tiempo ese número se fue incrementando. Hubo quema de neumáticos y de un auto Ford k. La protesta fue inicialmente reprimida con gases lacrimógenos, pero siguió creciendo. Hasta que más tarde, la Policía recibió refuerzos de otras ciudades bonaerenses, que sumaron gases y balas

juicio, a modo de disculpa, que creía estar empuñando una pistola Taser (eléctrica y considerada como no letal) en lugar de su arma reglamentaria.Esto fue el motivo de los duros enfrentamientos entre manifestantes y fuerzas del orden, durante los cuales se lanzaron piedras y botellas contra los maderos, se incendiaron contenedores de basura, se saquearon una joyería y una tienda de zapatos, se dañaron numerosos comercios e incluso se llegó a atacar una comisaría con un artefacto incendiario. *AGOSTO: Entre el 12 y el 15 de agosto de 2010, en El Tarra (Norte de Santander),matan a un niño y cuatro más quedaron gravemente heridos. Los pobladores del municipio iniciaron una violenta protesta por estos hechos y acusan al Ejército de ser el responsable del hecho.

de goma, y dispersaron a los vecinos en horas de la medianoche. Disturbios en Oakland (E.E.U.U.) Una vez se hizo pública la sentencia de “homicidio involuntario” contra el ex policía de transportes Johannes Mehserle, las calles de Oakland, California, se convirtieron en el escenario de disturbios y saqueos que se saldaron con 83 detenidos y más de 12 comercios dañados. Las protestas fueron de menor envergadura que las sucedidas el año pasado, inmediatamente después del asesinato, cuando Mecerle disparó su arma contra Oscar Grant, afroamericano de 22 años que se encontraba tendido en el suelo y a punto de ser esposado, frente a numerosos testigos que grabaron el hecho con sus teléfonos moviles. El policía sostuvo en el

Amenaza de bomba en la 21º Comisaria de Santiago de Chile El jueves 19 alrededor de las 21:00hrs los agentes del orden y detenidxs que permanecían en la 21º Comisaría de Estación Central, y vecinxs del sector, fueron evacuadxs por la instalación de una bomba en el exterior de ese recinto de Carabineros.Un llamado anónimo habría alertado de la instalación del artefacto explosivo fuera del cuartel. Piedras contra balas en Cachemira Desde el pasado once de junio, más de veinte jóvenes cachemires han muerto por los disparos de las fuerzas policiales o paramilitares indias, incrementándose además todas las medidas represivas que desde hace tiempo el gobierno de Delhi ha puesto sobre la mesa. El otoño de 1947 está señalado con tinta negra para el pueblo cachemir. En esa fecha tuvo lugar la anexión de Jammu&Kashmir por parte de India y desde entonces, la población local ha estado luchando por su independencia. Dividido y ocupado por tres grandes estados (India, Pakistán y China) el pueblo cachemir ha tenido que hacer frente a esos tres gigantes, con toda su maquinaria militar, el re-

chazo a garantizar el derecho de autodeterminación de cachemira ha traído consigo que continuas generaciones de jóvenes se unan cada década al movimiento de liberación nacional, y eso es algo que deberían comprender o entender los estados ocupantes. Asalto a la Seccional Nº2 de la policía en Buenos Aires El 23 de agosto en horas de la madrugada los nucleos Juan Biachi y Heroes de la Semana Trágica asaltaron la seccional Nª 2 de la policia de Buenos Aires. Desarmaron a un agente de guardia robaron su arma y otras que encontraron a su paso, ademas de unos equipos de comunicaciones. Dos sujetos detenidos en un incidente frente a cuartel de la PDI en Temuco (Chile) (23.08.10) Tres individuos lanzaron elementos incendiarios en la calle mientras gritaban consignas de apoyo para los presos mapuches.De acuerdo a lo informado por el prefecto Agusto Gómez, el hecho “no tuvo que ver con un ataque directo al cuartel, sino que los sujetos lanzaron elementos y algún acelerante a la carretera con fuego, lo que fue advertido por funcionarios que reaccionaron rápidamente y lograron detener a un sujeto de 18 años y a un menor de edad”, mientras que un tercero logró darse a la fuga. La policia vuelve a matar en Casavalle y propinan una paliza a un joven de 17 años (Uruguay)Pasó la semana pasada, en Casavalle, la policía mató a una persona a tiros. Esto sucede a menos de un mes del asesinato de los doce presos en la cárcel de Rocha. Al respecto del asesinato en Casavalle, el director nacional de la policía, Julio Guarteche dijo que la actividad policial es “intelectualmente intensa” y que “siempre hay margen de error”. A los pocos días un joven de 17 años recibe una paliza en seccional nº 19. *SEPTIEMBRE: Artefacto en el techo de una caravana usada como oficina de policía (Génova) Un artefacto incendiario fue encontrado en el

páxina 39

techo de una caravana usada como una oficina móvil de la policía, estacionados en la zona de la terminal del ferry en el puerto de Génova. La acción fue realizada por anarquistas y reivindicada en solidaridad con los detenidxs de Marassi y todxs lxs presxs. Enfrentamientos con la policia por el 11 de septiembre (Chile) Un total de 251 detenidos en todo el país dejaron ayer los enfrentamientos producidos en el marco del “11 de septiembre”.Por otra parte, sin resultar nadie muerto, hubo 13 lesionados, nueve de los cuales son efectivos de Carabineros. Además, se han registrado tres avisos de bomba en el sector céntrico de la capital, en Lord Cochrane y Portugal. Se han producido otros enfrentamientos entre la policía y manifestantes en Villa Francia, en la comuna de Estación Central; La Pincoya, en Huechuraba; en Lo Espejo; Cerro Navia; San Bernardo; Peñalolén; Recoleta y Maipú. Además, se confirmó que 104 mil clientes de Santiago se encuentran sin suministro eléctrico debido a ataques a redes eléctricas. Sabotajes en solidaridad con lxs compañerxs anarquistas detenidxs en Chile y en Suiza (Madrid); es atacada a martillazos la vidriera una academia de formación de policias, en la zona de Atocha, quemada una excavadora y un concesionario de Peugeot. En las tres acciones se dejo escrito “Solidaridad con lxs presxs detenidxs en Chile“ Ataque incendiario contra vehículo policial (Mexico) La madrugada del 23 fue colocado un dispositivo incendiario en la llanta delantera de la camioneta policial propiedad del comandante israel de la agencia de seguridad estatal de la sección de cuautitlan. Mientras esto pasaba, otro dispositivo era dejado en una maquina destructora de la tierra. Anteriormente otra camioneta de este quedo en cenizas tambien. Otro asesinato a manos de la policía [Maldonado, Uruguay]28/09/2010 Tras la muerte de Michel Mariño, un joven de 23 años, que fue asesinado por la policía de cuatro balazos, en Piriápolis, se desataron disturbios en las puertas de la sede penal de 4º Turno: Varias personas sufrieron lesiones durante los disturbios que se produjeron el lunes a la noche, cuando los cuatro botones procesados salieron de la sede penal. Uno sufrió una importante lesión en un ojo causada por el estallido de varios vidrios de uno de los patrulleros atacados por la gente. Otro sufrió un fuerte golpe en uno de sus hombros por lo que debió ser trasladado a un sanatorio de la zona, al igual que al menos otros cuatro que sufrieron contusiones y golpes. Dos camionetas policiales resultaron severamente dañados durante el ataque con piedras, trozos de baldosas y botellas de plástico en las puertas de la sede penal de 4º Turno. Amigos y familiares convocaron el dia 26 a las 15 horas, una marcha en Maldonado.

páxina 40

Sabotaje en solidaridad con lxs detenidxs el 14 de agosto(Curico, Chile) ; Tres bombas de ruido son colocadas en los alrededores el la 3ra comisaria de la población sta fe en la periferia norponiente. Al otro extremo de la ciudad en el sector oriente se levantaron barricadas en una vena principal de la ciudad. Corte de carretera reivindicando espacios autogestionados es respondido brutalmente por la guardia civil (Barañain)El pasado jueves el movimiento juvenil de Barañain realizó un corte de carretera para reclamar locales autogestionados. La Guardia Civil se empleó a fondo. El saldo, 5 detenidos y más de 20 heridos. Por más de 3 horas se extendieron los duros enfrentamientos en la zona roja del conflicto mapuche durante esta jornada, después que un grupo de encapuchados se tomara el fundo La Romana, propiedad de la familia Urban, en la provincia de Malleco, demostrando el malestar hacia el Estado chileno por las celebraciones del Bicentenario y la huelga de los comuneros mapuche. Los Carabineros "confirmaron" que fueron más de 40 disparos los que recibieron, producto de los enfrentamientos en La Romana de la comuna de Ercilla. Acción solidaria con lxs anarquistas detnidxs en Chile por el denominado "caso bombas" (Galiza) en la noche del 2 de Septiembre mediante un artefacto incendario fue atacado un vehículo de la Policía Local en el municipio de Caldas de Reis y un cajero de una sucursal bancaria fué quemado en Pontevea. Policías invaden comunidades del territorio Makewe (Territorio Mapuche) El 13 de septiembre del 2010, en el territorio de Trapilwe cientos de efectivos policiales, con armamento especializado y helicópteros llenos de uniformados, han intervenido por estas comunidades, disparando y lanzando gases lacrimógenos por todo el lugar, poniendo en peligro la integridad de las mujeres y niños del sector. *OCTUBRE: Enfrentamientos y saqueos en marchas del 2 de octubre, (México) La cara combativa de se sintió de nuevo, en cuenta a las movilizaciones en recuerdo a la matanza de Tlatelolco del 68. En las inmediaciones de Garibaldi, a pesar de que la marcha estaba vigilada por más de 6 mil policías con escudos, más de 400 vehículos de la policía judicial y cámaras de vigilancia en cada esquina, no pudieron detener las acciones que se implementaron sobre la marcha ni lograron detener a nadie que se relacionara con la movida anarca. En Oaxaca, comercios y autos fueron destrozados por el contingente de negro, un grupo que se desprendió de la marcha intento asaltar una tienda de pintura, la policía estatal intervino lo cual derivo en un enfrentamiento. Durante la marcha se registraron al menos 90 detenidos. En Chilpancingo, Guerrero,saquearon tiendas oxxos y

destrozaron sus fachadas, corrieron a los policías que custodiaban una tienda en el zócalo de la ciudad y golpes fue lo que recibió uno de los policías cuando estxs lo alcanzaron, y le quitaron todo lo que tenia. Después de esto se registro un incidente durante un mitin frente a la sede del poder ejecutivo, cuando estudiantes volcaron un carro estacionado en frente de la institución gubernamental. Acciones contra la policía en las noches de los días 8 y 9 de octubre.(Bristol) 1. Avonmouth era un objetivo fácil con 30 piedras lanzadas encima de la vallacontra los vehículos. 2. CID regional HQ, Kenneth Steele House, Feeder rd. vehículos "secretas", incluyendo un coche deportivo, atacados con piedras. 3. Línea de pesca colgado en 9 pies de la policía montada de Bower Ashton, la policía montada y la sección de perros. En solidaridad con todos los que están dentro y fuera de la prisión que luchan contra el sistema. Esto es para todos los golpeados, maltratados y asesinados por la policía. Ataque explosivo contra un camión de policia. (México D.F.) Con una granada de fabricación artesanal las Células Autónomas de Revolución Inmediata / Praxedis G. Guerrero la noche del 14 a 15 de octubre atacaron un camión perteneciente al represivo cuerpo de granaderos de la SSP-DF, precisamente quienes son responsables directos de que aun permanezcan en prisión compañeros ácratas en México d.f. Las Células Autónomas de Revolución Inmediata – Praxedis G. Guerrero.(México) El viernes 5 de octubre queman dos patrullas de la policía municipal del municipio de San Vicente Chicoloapan, Estado de México. Utilizando dos dispositivos con temporizador. En solidaridad con lxs compañerxs presxs en chile tras las operaciones represivas en el marco del llamado caso bombas. El 14 de octubre de 2010, en Tame (Arauca), integrantes de la Brigada Móvil n° 15 asesinaron, y torturaron a tres niños de 14, 9 y 6 años, despues de abusar sexualmente de la niña mayor. El cadáver de los menores fueron encontrados dos días después por sus padres quienes en compañía de algunos integrantes de la comunidad iniciaron la búsqueda y solicitaron la ayuda a los mismos militares quienes se negaron a brindar cualquier apoyo. La huelga continua en Francia durante la huelga general el 19 de octubre se ha quedado un registro de los acontecimientos históricos en todo el territorio francés. Las ocupaciones, marchas, bloqueos y enfrentamientos en varias ciudades: París, Nanterre, Chambéry, Lorient, Saint-Nazaire, Limoges y Lyon. Sólo en Lyon había: 74 detenciones, seis vehículos incendiados, casi 200 de gas lacrimógeno disparado por la policía, 15 policías heridos. Los enfrentamientos entre estudiantes y la policía se están

extendiendo por toda Francia, en la víspera de la huelga general de este miércoles, 19 de octubre. Sólo ayer, 290 estudiantes fueron detenidos, 4 policías heridos. Argentina - La burocracia sindical de la Unión de Ferrocarriles hieren a tres manifestantes y matan a uno. Los trabajadores temporales de la empresa ferroviaria Ferrocarril Roca se manifestaban por la reincorporación de algunos despedidos. Fueron brutalmente atacados con armas de fuego de un pelotón liderado por la burocracia sindical y el apoyo de la Unión de Ferrocarriles de ultras. El saldo de este ataque: tres manifestantes heridos;una de ellas Elsa Rodríguez, con un tiro en la cabeza se debate entre la vida y la muerte y un muerto, Mariano Ferreira 23 años. Mariano era un militante del partido Obrero. La policía en el lugar, facilitó al equipo para que pudieran atacar a los manifestantes.(22/10/2010) Protesta con cientos de heridos en Stuttgart (Alemania) Cerca de 10.000 personas asistieron a la protesta el jueves (30) en la ciudad alemana de Stuttgart contra la construcción de una estación de ferrocarril en una zona verde, una situación que ocurre casi a diario desde el inicio de la construcción en julio. La policía sofocó la demostración con la fuerza. Cientos de manifestantes, incluidos niños y ancianos, resultaron heridos, muchos de los cuales fueron hospitalizados. Tres fuentes diferentes (prensa, médicos y activistas) dicen que una mujer murió. La información no ha sido confirmada. En los enfrentamientos fueron detenidas decenas de personas, de edades comprendidas entre 15 y 68 años. *NOVIEMBRE: Asesinan a un hermano Qom durante el corte de la ruta 86 La Organización de Comunidades de Pueblos Originarios (OrCoPO) convocó a las 13.00 una marcha para concentrarse en la casa de Formosa. La movilización es para repudiar el asesinato de Sixto Gomez durante la represión desatada ayer en la Ruta 86 contra la comunidad Qom La Primavera de Formosa. (AW) Un hermano qom de alrededor de 50 años fue asesinado ayer en el corte de ruta que la comunidad Qom, La Primavera, de Formosa. EL hermano de nombre Sixto Gómez fue muerto mientras trataba de huir de la balacera provocada por la familia Celia, propietarios en la zona y la policia.

páxina 41

Haití: Guerrilla urbana contra los cascos azules en Puerto Príncipe Varios centenares de jóvenes escogieron por blanco a los soldados de la ONU en el centro de Puerto Príncipe, la capital haitiana, lanzando piedras y levantando barricadas en oportunidad de una manifestación provocada por la epidemia de cólera, informó la AFP. Neumáticos incendiados y tachos de basura bloqueaban varias esquinas de la capital donde nunca habían sido atacados los cascos azules despues del terremoto de enero. Los jóvenes se enfrentaron a una decena de soldados de la Misión de las Naciones Unidas para la estabilización de Haití ( MINUSTAH) que se encontraban a bordo de una camioneta descubierta. Uno de los soldados, de los que apuntaban a los manifestantes sin lograr reducirlos, cayó del vehículo. Allí fue atacado a pedradas hasta que logró subir de nuevo a la camioneta. “cólera, eso es lo que nos ha traído la Minustah” o “Vayánse Minustah” gritaban los manifestantes reunidos en un gran campo de refugiados del sismo que provocó más de 250.000 muertos. Los jóvenes que habían programado en un primer momento dirigirse a la sede de la Misión de la ONU, regresaban al centro de la capital buscando a las fuerzas del orden a las cuales apedrear. La cólera que acosa al país desde mediados de octubre, el más pobre del continente americano, ya ha provocado 1.100 muertos y atacado a 18.000 personas. La policía dispara a un joven (Milan) En la noche entre el viernes 5 y sábado 6 de Noviembre en C/ Gola, barrio Ticinese, Milán, la policía dispara en contra de un coche por haber ignorado una orden de alto en un control. De los 6 tiros, algunos han roto la ventanilla trasera y uno ha traspasado de lado a lado a Lacine, de 22 años. El lunes por la noche se organizó una concentración en solidaridad en la C/ Gola que se movilizo hacia el centro, llegando luego bajo la cárcel de San Vittore donde está detenido Enzo, el conductor del coche, que el próximo martes va a juicio denunciado por resistencia y lesiones a los mismos agentes que dieron el alto y dispararon. El lunes por la mañana la policía entra en un bar del barrio arrastrando y arrestando a 8 compañerxs que saldrán en breve a la calle denunciados por negarse a enseñar la documentación. Lacine está en el hospital, con 2 cm. menos de intestino pero fuera de peligro. El proyectil ha pasado muy cerca de la espina dorsal pero no interceptó órganos vitales. El 5 de noviembre de 2010, en la Macarena (Meta), un niño de 5 años murió, de acuerdo a las autoridades, en fuego cruzado de militares y guerrilleros de las Farc. Según el Ministro de Defensa, “las Fuerzas Militares iniciaron una investigación interna para determinar las circunstancias en las que se inició el enfrentamiento entre Fuerza de Tarea Conjunta Omega y el frente 62 Yarí de las Farc, donde falleció el menor.

páxina 42

Las fuerzas policiales marroquíes desmantelaron con gran violencia el campamento de protesta de los saharauis de 'Gdeim Izik',(Al Aaiún | Sàhara) lo que provocó enfrentamientos con la población. En 'Gdeim Izik' vivían unos 25.000 saharauis en 7.500 jaimas para demandar una mejora de sus condiciones de vida. El campamento saharaui se levantó hace más de tres semanas. Hasta el lunes, el momento de máxima tensión se produjo el pasado 24 de octubre cuando un joven saharaui, de 14 años, murió a tiros del Ejército marroquí cuando intentaba acceder al campamento. El número de detenidos/desaparecidos saharauis ha aumentado de manera insólita en las últimas horas, debido "al indiscriminado secuestro de saharauis, en sus propias casas, por parte de los militares marroquíes, con la ayuda de cientos de colonos que patrullan la ciudad"obligando a los ciudadanos a gritar "Viva el Rey" y "Sáhara marroquí. Aunque el Frente Polisario cifró ayer en 19 el número de fallecidos, la cantidad de cuerpos sin identificar podría superar la centena. La Oficina del Ministerio de Territorios Ocupados de la RASD tiene constancia de más de 2.000 detenciones hasta el momento. Los pocos liberados, lo fueron "después de ser brutalmente torturados", expresa el informe oficial. La Policía arroja granadas explosivas a los trabajadores en Lorient (Francia) el 19 de Octubre. Bomba contra la casa de Rio Negro.(Buenos Aires)"En venganza por la muerte a manos de la policía del joven mapuche, Guillermo Trafiñanco, de solo 16 años, en la madrugada del lunes 8 dejamos una bomba en la puerta de la Casa de Rió Negro en Buenos Aires. Hubo dos llamadas de advertencia para evitar accidentes a transeúntes desprevenidos. En complicidad con lxs anarquistas encerradxs en Chile y para todxs lxs presxs". Ciudad Juárez, Darío agoniza en el quirófano (Disparado por la Policía Federal en Ciudad Juárez) El joven mexicano de 19 años, tiroteado hoy por la Policía mexicana se debate entre la vida y la muerte en un hospital de Ciudad Juárez.. El diagnóstico es reservado. La bala de alto calibre que entró por la parte alta de las nalgas, le perforó el vientre y le causó exposición de intestinos. Los médicos creen que pueden salvarlo, pero su condición es delicada. Podría quedar con diálisis de por vida, dada la gravedad de la lesión que le causó desgarres múltiples en el vientre. Miembros de la Policía Federal mexicana han declarado que se trataba de una bala perdida, sin embargo asistentes indican que escucharon 5 disparos de bala y fue levantado en brazos por su compañeros de marcha para ser hospitalizado. Más de dosmil universitarios se manifiestan en Ciudad Juárez pidiendo la retirada del ejército y la policía de la

ciudad (México) Para repudiar el ataque sufrido el viernes pasado al alumno de sociología. EE.UU. - Departamento de Comercio atacado en Asheville, Carolina del Norte La noche del 24 de noviembre, seis vehículos del Departamento de Correccionales (DOC): División de Correccionales de la Comunidad de San McDowell en Asheville, Carolina del Norte fueron cortados y destruidos, en sus ventanas fueron pintadas. DOC fueron dañados sus neumáticos y las palabras "Quemar las prisiones" y una A círcula fue garabateada en la chapa de madera del Departamento de construcción de Comercio. Argentina – Comunicado de reivindicaciones y ajusticiamiento dia 24 de noviembre mientras un blindado escoltado por los micos serviles bonaerenses se dirigia a San Nicolas, los Nucleos Heroes de 1917, Simon Radowtzky y Diego Petrissans embosco al convoy ajusticiando a 2 micos del sistema de la Guardia de Infanteria de San Nicolas ademas se hirio a otros 2 expropiando sus armas y equipo que les provee el estado opresor. *DICIEMBRE: Violento desalojo de Fuerzas Especiales represivas deja al menos seis heridos(Rapa Nui | Chile) uno de ellos en estado de extrema gravedad, en consecuencia al desalojo de las Fuerzas Especiales de Carabineros de miembros del clan Tuko Tuki, quienes reclaman junto a otros rapa nui su propiedad ancestral sobre territorios de la Isla de Pascua. . Las manifestaciones y acciones en 17 ciudades griegas marcan el segundo aniversario del asesinato de Alexandros Grigoropoulos 6 de Diciembre de 2010 Sobre las 20:00 de la tarde los antidisturbios interrumpieron una concentracion que tenia lugar en la zona de Exarjia, barricadas y enfrentamientos con la policía antidisturbios. De acuerdo con Atenas-indymedia los policías lanzaron bombas de gas y granadas de sonido para las personas concentradas en la c / Mesologeiou, exactamente donde Alexis fue asesinado hace dos años. A las 21:00 hubo una reunión de conmemoración por Alexis. La policía ha atacado a las manifestaciones en otras ciudades como Giannena, Agrinio y Volos, pero los manifestantes defendieron las protestas, sin embargo, varias personas (muchos de ellos estudiantes de secundaria) han sido detenidos o arrestados. Las manifestaciones tuvieron y / o se están llevando a cabo en al menos 17 ciudades del país. EE.UU. Algunos anarquistas lanzan una bomba de humo dentro de un establecimiento privado de policías En la madrugada del 6 diciembre, para conmemorar el segundo aniversario del asesinato de Alexandros Grigoropoulos en Exarchia, una bomba de humo se encendió dentro de Portland Metro Club (618 º SE Alder.)-Un bar privado para

policías, con instalaciones deportivas gestionadas por la Asociación de Policía de Portland. Hicimos esto para expresar nuestro total desprecio hacia la policía, y nuestro odio al estado y el capitalismo en general. Argentina: 3 muertos por la represion de la policia federal y la policia metropolitana El martes 7/12 la policia federal y policia metrpolitana, realizaron conjuntamente un desalojo a tierras ocupadas por mas de 1500 familias en el barrio de villa soldati(Bs. As.), el joven Bernardo Salgueiro de 22 años, Rosmarie Puña de 27 años y una beba de 3 años fueron las victimas de esta sangrienta represion. Otra vez la policia asesina. Otra vez el terrorismo de estado. Ataque a reten movil de carabineros (Santiago, Chile) Tras el dolor e impotencia por la muerte de 81 presos en el centro de exterminio de San Miguel tubo lugar una marcha. Es asi como una vez terminada la marcha contra las prisiones, en tranquilidad, un grupo se traslado hacia otro punto del centro de santiago, donde con piedras, botellas y adoquines ataco un reten movil de carabineros reventando sus vidrios y dañando la carroceria, del cual un aturdido funcionario intento, con el revolver en mano, atrapar a sus atacantes sin nada conseguir. Fallece un saharaui que recibió un disparo de un policía marroquí en la cara El joven saharaui Said Uld Sidahmed Uld Abdelwahad, de 26 años de edad, más conocido por Dambar, residente en el barrio de Casapiedra del Aaiún, licenciado en economía y trabajador del ayuntamiento, se encuentra en estado clínico de coma, con muerte cerebral, en el Hospital BEN EL MEHDI del Aaiún, por el disparo entre los ojos que le ocasionó un policía marroquí. Dos bombazos registrados esta madrugada en Santiago(Chile) En la noche del 20 un artefacto explosivo de ruido estalló en la oficina del Banco Santander, situado en Vicuña Mackenna con Victoria, sector céntrico sur de la capital, a pocos metros del canal Megavisión. La explosión causó daños en los ventanales del frontis y, según se informó, no se encontraron panfletos y nadie se ha reinvidicado el hecho. Seguidamente, unos 15 minutos después otro bombazo ocurrió en un recinto policial, en Vivaceta 647 esquina de Retiro. También, se trató de un aparato artesanal de ruido y no se hallaron panfletos. Detectan uso de explosivo militar e industrial en ataque a recinto de Carabineros Un explosivo industrial y militar fue el utilizado esta madrugada para atacar al Departamento de Tecnología de la Información y Comunicaciones de Carabineros, ubicado en la esquina de la Avenida Fermín Vivaceta y calle Retiro, en la comuna de Independencia. *extraído del fanzine Cariñosa Dinamita

páxina 43

Que se pode fazer com os cregos? O envilecimento dos nossos coetáneos é tam absoluto e tam completa a sua submissom a todo quanto medra este envilecimento, que nom som quem de perceber a nojenta “concórdia” entre todas as forças repressivas. Este regime, com ser intelorável desde a sua apariçom, nunca fora quem de aunar os esforços de todos os inimigos das liberdades mais elementais. Fora preciso algum tempo para dar-lhe ao crego umha situaçom excepcional. Como consequência dum erro, rapidamente remedado, o anti-clericalismo desenvolveu-se durante certo tempo, pero foi liquidado com ugência qualificando-o de primário. As crónicas de tribunais de finais do século XIX, eram verdaderamente reconfortantes de ler. Só no ano 1879 duascentas quarenta e duas condenaçons, algumhas de importância, foram pronunciadas contra os curas. O irmão Raymond, mestre de escola congregante, quem sodomizou a meninhos, é condenado a oito anos de trabalhos forçosos. O irmão Serafim, director do Orfanato de Notre-Dame-des-Rochers, a trabalhos forçosos a perpetuidade, “o seu orfanato era um serralho de efebos onde a meirande parte dos orfos sodomizados contrairam doenças venéreas”; pola mesma causa, mesma condenaçom para o irmão Régis Masison; vinte anos de trabalhos forçosos ao irmão Agostino Seguy, marista de Montauban, e ao irmão Henri, mestre concregante de Argentré, quem sodomizou aos seus alunos; dez anos por feitos similares ao irmão Joseph Guiraud, mestre congregante de Cadillac; o reverendo pai Cailletoz, ma-

páxina 44

rista de Orleans, quatro meses de prisom, porque mamava das amas de cria baixo o pretexto de dar-lhes conselho, e dez anos de reclussom a monsenhor Maret, camareiro secreto do Papa, canónigo honorário de Burdeos, Age, Coutance e Avignon, misioneiro apostólico, presidente da arquiconfraria da Imaculada Concepçom por ter contagiado umha doença venérea a umha meninha recém ter soterrado ao seu pai; atopara-se na morada do inculpado umha colecçom de pelos cuidados e etiquetados com o nome das suas mais ilustres penitentes. Por muito que este anti-clericalismo tivera sido provocado unicamente polo desejo republicano de aproveitar as sumas concedidas à fregresia, e por muito que considerase que para destruir à Igreja nom havia mais que anunciar o seu fim, denunciava, nom tanto, violentándo-a a ignomínia da “clericanalha”. Depois de cinquenta anos os curas mudaram bastante; prova disso é que já nom os perseguem os tribunais e som, por esta causa, para todo o mundo, ao igual que os guardas, boa gente. E como nom iam se-lo se a imprensa nom

falará nunca das condenaçons que os juizes nunca pronunciarám, pois nunca o juiz instrutor lhes enviará diante dos tribunais e a polícia nunca lhes deterá: som boa gente. Ninguém sabe que os acólitos tenhem sempre de oito a catorze anos, idade na que a firmeza das sua convinçons é menor que a das suas nádegas. Mais eu sei que quando contava doze anos um dissos porcos perseguira-me por todos os tranvias, aguardou por mim cada saida do liceu até o dia em que chantei-lhe as dedas dum taconaço.

culizam a acçom religiosa em cada ocasiom e por todos os méios, arrimarám-se pronto à Santa Mesa. É mais doado deixar ir, por comodidade, à mulher a misa e aos filhos à associaçom, pero nom é este o jeito de fazer compreender aos cregos que a sua clientela só está formada por patrons e criados, dévis mentais e cadáveres, e que todo quanto está vivo vomita na su podrida cara o seu “Jesus”, o seu “Deus”, o seu ceo.

Cada vez que vos atopedes pola rua a um servidor da Puta Barbuda de Nazaret, devedes insultar-lhe com esse tom que nom deixa lugar a O característico da política láica distos últimos dúvidas sobre a qualidade da vossa repugnânanos é o restabelecemento das relaçons com O cia. Além, se a vossa boca nom desborda de inVaticano e o retorno das Congregasultos vendo umha sotana, é que se a vossa çons. Os cregos e os republicasodes dignos de levar umha. boca nom desborda nos tiverom que chegar até hoje para cair na conta de que perse- de insultos vendo Pero insultar aos curas nom tem um guem os mesmos fins. umha sotana, é que outro fim, além da momentânea satisfaçom moral que isto vos produza, sodes dignos de Nas colónias os misionéiros apaque manter-vos no estado de espilevar umha. recem ante os olhos do governo ritu que vos permitirá, quando sejacomo singularmente dotados para des livres, abater diariamente, como torturar, embrutecer e envilecer à francesa. jogando, duas ou tres toneladas distos perigosos Assím pode ver-se ao senhor Briand (1) seguir malandrins. com emoçom o enterro da Sua Excremência o Cardenal Dubois (2). E sorpréndem-se quando Esperando esse dia, estes senhores nom devem os diários informam de que na China, em outu- viver em paz nas suas madrigueiras. Arredor bro, tres misionéiros belgas, entre os quais con- deles, interesa manter constantemente a atmóstava-se um bispo, forom assassinados. Le Matin fera de ódio situada à medida da sua abjecçom, tenta dar umha ideia do vandalismo bolchevique, fazéndo-lhes prever (estám desejando mártires) informando de que na URSS acavam de decidir um terrorífico final. a demoliçom de várias igrejas, esquecendo que em 1913 em Paris, “para facilitar certos traçados Roubar objectos sagrados, mancilhar igrejas, urbanísticos”, foram tomadas idénticas decisons. som as acçons essênciais mais aptas para criar essa atmósfera. As igrejas som grandes, Nesta época de “concórdia” entre os inimigos de abertas e ricamente adornadas de objectos e a todas as liberdades, os curas, caluniadores pro- sua desapariçom alertará aos seus guardiáns, fissonais, disponhem de todos os recursos para tanto pola sua santidade como polo seu valor, conduzir aos homes até o grão de embrutece- pois quem dam por cu nas sacristias sabem permento que fai-lhes manipuláveis entre as mãos feitamente que cada vez que um objecto de culto de Foch, Poincaré, Chiappe, Citroën (3). Para cae entre as nossas mãos, o seu destino é a proconduzir aos obréiros todos os domingos, depois fanaçom, entanto tenhamos vida, e quando se de seis dias de cárcere, às suas igrejas a apren- trata de hóstias consagradas, que com gosto nos der resignaçom; às suas asociaçons a preparar procuramos, a profanaçom interesa-nos mais. a guerra; aos seus sindicatos a preparar a trai- Nom se desdenham, nom tanto, os crucifijos, que çom. A maioria dos obreiros só sintem frente à som empunhaduras perfeitamente adaptadas às religiom a indiferência que indica que nom ha- cadeias dos nossos retretes; os copons para o verá sítio para ela no Estado Operário, mas pápel higiénico, as relíquias nos lugares de mais frente aos seus principais causantes do seu sub- efeito decorativo. Os sacrilégios nos próprios lumetimento só é eficaz o ódio mais inexorável. gares de culto, proporçonam grande vantaPor outra banda todos aqueles que nom obsta- gem práctica dada a rareza dos retretes

páxina 45

públicos e a desapariçom dos urinários. Oitenta e cinco igrejas e setenta templos de diversos cultos estám a disposiçom dos parisinos, e se nom fora polos esforços para evitar istos lugares, que personalmente sempre utilizo, fai tempo já que a fumeira de incenso teria sido substituída pola de a merda. Istos tres sacrilégios: insultar aos curas, mancilhar os lugares sagrados, roubar objectos de culto devem ser as tres principais acçons que acometa habitualmente um home probo quando a sua actividade inclina-se cara a religiom. Pero tem a mão bastantes recursos para se defender dos malfeitores eclesiásticos, recursos variados que oscilam desde a broma de mal gosto ao vil sacrilégio e que cada quem encontrará segundo as suas aptitudes para a práctica do anti-clericalismo. Pode-se, por ejemplo, como muitas vezes fixo-se em Notre-Dame-des-Champs, chamar repetidamente pola noite a campainha para os Santos Sacramentos, até que o porteiro deixa de atender e alguns crentes, ante a desesperaçom da sua família, reventam sem receber os Excrementos da Igreja. No metro, na hora de maior afluência, se vos atopades ao carom dum crego nom lhe ataquedes de jeito imediato, pero ao cabo dumha ou duas estaçons comezade a berrar ao tempo que dades-lhe umha punhada em plena boca: “Vaia velho verde, acabarás algumha vez de sobar-me!!. A gente escuita e entom declarades: “É a terceira vez nesta semana que me fai proposiçons um cura. E pensar que todavia enviamos aos nossos filhos ao catecismo!!”. Assim podedes insultar, e até apa-

páxina 46

lear, a um cura sem ser linchado e ao tempo dades ejemplo a algumhas pessoas da inobre hipocrisia dos cregos. Quizás isto poida, em certas ocasions, influir nos actos destas pessoas contra eles. Está bem feito todo quanto se faga contra os curas e só pode errar a intençom de perjudicarlhes. Que todos aqueles que carezam desta intençom tenham a sua cara cuberta com os nossos espirros. Original de Jean Koppen, ‘Comment accommoder le prêtre,’ publicado na revista La Révolution surréaliste nº 12 em 15 de dezembro de 1929

(1) Aristide Briand Primeiro Ministro francês em 6 ocasions entre 1909 e 1929, e 17 vezes Ministro de Relaçons Exteriores de França, umha delas quando sucedem os feitos acá narrados. (2) Louis-Ernest Dubois Arcebispo de Paris, morre nesta cidade em 23 setembro 1929 (3) Ferdinand Foch.- Mariscal de Campo, fora Comandante em chefe dos ejércitos Aliados durante a Primeira Guerra Mundial. Raymond Poincaré.- Chefe do governo em cinco ocasiões e presidente da França durante a Primeira Guerra Mundial. Jean Baptiste Pascal Eugene Chiappe.- Político da extrema direita, foi Prefecto da polícia e figera-se famoso pola repressom nas manifestaçons operárias. André Gustave Citroën .- Engenheiro e empresário francês fundador do império Citroën, durante a 1ª Guerra Mundial, Citroën producia armamentos e depois se passou a fabricar automóveis.

O Direito ao Ócio e à Expropriaçom Individual

Tu que fas um trabalho do que gostas, que têns umha ocupaçom independente e a quem o jugo do patrom nom molesta maiormente; tu também que te submetes resignado ou cobarde na tua qualidade de explorado: como te atreves a condenar assim, tam severamente, a aqueles que se passarom ao plano do ataque contra do inimigo? Umha so coisa queremoste dizer: “Silêncio!”, por honestidade, por dignidade, por fereza. – Nom sintes o sofremento deles? Cala! – Nom tês a audácia deles? Entom, outra vez cala! Cala, porque tu nom conheces as torturas dum trabalho e dumha exploraçom que se odiam. Desde há muito tempo vem-se reclamando o direito ao trabalho, o direito ao pam, e, francamente, no trabalho estamos embrutecendo-nos. Nom somos mais que lobos na procura de trabalho, – dum trabalho duradeiro, fijo – e à sua conquista encaminham-se todos os nossos afáns. Estamos na pesca contínua, obsesionante do trabalho. Esta preocupaçom, esta obsessom oprime-nos, nom nos abandona nunca. E nom é que se ame ao trabalho. À contra, odiamo-lo, maldizemo-lo: o qual nom impede que o soframos e que o persigamos por todas partes. E entanto imprecamos na sua contra, maldizemos também porque se nos vai, porque é inconstante, porque nos abandona – depois dum breve tempo: seis meses, um mês, umha semana, um so dia. E umha vez transposta a semana, passado o dia, a busca começa de novo com toda a humilhaçom que ela entranha para nossa dignidade de homes; com o escárnio que implica às nossas fames: com a mofa moral do nosso orgulho de indivíduos conscientes deste ultraje, relajándo-nos e

pisando os nossos direitos rebeldes, de anarquistas. Nos, anarquistas, sentimos a humilhaçom desta luita para fugir do fame e sofremos a ofensa de ter que mendigar um anaco de pam que nos é concedido de quando em quando como umha esmola e a condiçom de renegar ou pôr no sobrado dos trastes inutis o nosso anarquismo (se nom queredes usar méios ilegais para defender o vosso direito à vida, so vos ficará como lugar de repouso o cemitério), e sofremos mais, porque temos consciência da injustiça que se realiza na nossa contra. Pero onde se agranda o nosso sofremento até adquirir caracteres trágicos, é ao desentranhar a vergonhosa comédia da falsa piedade que se desenvolve ao nosso redor, mordendo-nos os lábios de raiva pola nossa impotência e também por sentir-nos um pouco viles – vileza ás vezes justificada, pero que case sempre nom tem justificaçom algumha fronte a esta iníqua e cínica hipocrisia que nos fai passar a nos, trabalhadores, como os beneficiados, quando somos os benefactores; que nos coloca em situaçom de mendigos a quem se lhe quita a fame por misericórdia, entanto que, na realidade, somos nos quem damos de comer a todos os parásitos e procuramos-lhes o benestar do que gozam; somos nos quem consumimos as nossas vidas, entre os horrores das privaçons, para saturar de goces as deles, para permitir as suas expansions, os seus placeres, – o seu ócio, – tendo conciência do despojo a que se nos submete. Quere proibir-se-nos até poder sorrir ante as maravilhas da natureza, porque se nos considera como instrumentos, nada mais que como instrumentos para embelecer a sua vida

páxina 47

parasitária. Sasha continuou em russo. Estava orgulhoso de que os seus companheiros foram tidos em tam alta estima dijo; pero, por qué há anarquistas nos cárceres soviéticos? “Anarquistas? - Interrumpeu Ilich - Tontarias! Quém lhe contou issos contos e como é que crê nelos? Nas prisions há bandidos, e maknovistas, pero nom anarquistas ideini [NdE: reconhecidos polo regime como representantes dumha teoria política aceptável]. - Mirade - exclamei - a América capitalista divide também aos anarquistas em duas categorias: os filósofos e os criminais. Os primeiros som aceitados por todas partes, incluso um deles forma parte do governo de Wilson. Os outros, aos que temos a honra de pertencer, som encarcerados e perseguidos. Entom fazedes vos a mesma distinçom? Emma Goldman, Vivendo minha vida, 1932 Caemos na conta de toda a insensatez dos nossos afans; sentimos o trágico, milhor dito o ridículo da nossa situaçom: imprecamos, maldizemos, sabemo-nos loucos e sentimo-nos viles, pero ainda continuamos baixo a influência (como qualquer mortal) do ambiente que nos circunda, que nos envolve numha malha de frívolos desejos, de mesquinhas ambiçons de “pobres cristos” que crem melhorar um pouco as suas condiçons materiais, tentando arrincar dentre os dentes dos lobos – dos que possuem e defendem a riqueza – umha migalha de pam que nom se consegue mais que ao elevado preço da nossa carne e do nosso sangue deixado nos engrenagens do mecanismo social.

colectiva, deixamo-nos arrastrar polo torvelinho da loucura comum. E rotas, em nos, as forças que nos mantém íntegros na nossa consciência que ve claro nas coisas e sabe que nom lograremos nunca por este caminho destroçar as cadeias que nos mantenhem escravos, porque nom se destrue a autoridade colabourando com ela, nem se disminue o poder ofensivo do capital ajudando a acumula-lo com o nosso trabalho, com a nossa produçom; rotas estas resistências, dizia, começamos a acelerar o passo e bem pronto veloz carreira, louca carreira sem sentido nem final, que nom nos conduz mais que a soluçons transitórias, sempre vas e inutis. Que dizer? Ávidos de ganância? Sugestom do ambiente? Insensatez? De todo um pouco, ainda que bem sabemos que com o nosso trabalho, baixo as condiçons do sistema capitalista, nom resolveremos nengum problema essencial das nossas vidas, salvo raros casos particulares e condiçons especiais. Cada aumento da nossa actividade no presente sistema social nom tem um outro resultado que um aumento da exploraçom no nossa dano. Impostores som quem afirmam que a riqueza é fruito do trabalho, do trabalho honesto, individual.

Passemos adiante. Para qué deterse a rebater os sofismas de certas teorias económicas que nom som sinceiras nem honradas e que so convencem aos pobres de espíritu – desgraçadamente som a maioria da sociedade, – que nom perseguem umha outra finalidade que a de cobrir torpes intereses com a apariência da legalidade e E, ao nosso pesar, por ne- do direito? Todos vos sabedes que cessidade ou sugestom o trabalho honrado, o trabalho que

páxina 48

nom explora a outros, nom tem criado numca, no presente sistema, o benestar de pessoa algumha nem muito menos a sua riqueza, dado que ésta é o fruito da usura e da exploraçom, as quais nom se diferenciam do crime mais que nas formas exteriores. Despois de todo, nom nos interesa um relativo benestar material obtido pola extenuaçom dos nossos músculos e do nosso cerebro: queremos, sim, o benestar adquirido pola possessom completa, absoluta do produto do nosso esforzo, a possessom incontrastável de todo aquelo que seja criaçom individual. Estamos, entom, consumindo as nossas existências a total benefício dos nossos exploradores, perseguindo um benestar material ilusório, eternamente fugitivo, jamais realizável numha forma concreta, estável, porque a libertaçom da escravitude económica nom nos poderá chegar por méio dum aceleramento da nossa actividade na producçom capitalista, senom

com a criaçom consciente, útil, e com a possessom do que se produce. É falso dizer: “umha boa recompensa, um bo salário por umha boa jornada de trabalho”. Confesa esta frase que devem existir quem producem e quem se adonam do produto, e que depois de ter quitado umha boa parte para eles – ainda nom tido participado na sua criaçom – distribuem, em base de critério e princípios absurdos, enteramente arbitrários, aquilo que crem convinte dar-lhe ao verdadeiro produtor. Estabelece a retribuçom parcial, o roubo, a injustiça: consagra, polo tanto, de feito, a exploraçom. O produtor nom pode aceitar como base equitativa e justa a retribuçom parcial. Somente a possessom integra pode estabelecer as bases da Justiça Social. Por consequência, todo concurso nosso à producçom capitalista é um consentimento e umha submissom à exploraçom que se ejerce sobre nos. Cada aumento

de producçom é um remache mais ao mínimo, volver-se vagos enpara as nossas cadeias, é agravar tanto vivamos no sistema capitalista baixo o qual devemos a nossa escravitude. produzir. Quanto mais trabalhamos para o patrom, mais consumimos a nossa Ser trabalhador honrado, hoje em existência, encaminhándo-nos rá- dia, nom é nengum honor, é umha pidamente cara um fin próximo. humilhaçom, umha tontaria, umha Quanto mais trabalhamos, menos vergonha, umha vileza. Chamartempo fica-nos para adica-lo a ac- nos “trabalhadores honrados” é tividades intelectuais ou ideais; tomar-nos o pelo, é burlar-se de menos podemos gostar a vida, as nos, é, depois do danho, agregarsuas belezas, as satisfaçons que nos a burla. nos pode oferecer; menos desfrutamos das alegrias, dos prazeres, Oh soberbos e magníficos vagabundos que sabedes viver à mardo amor. gem das conformaçons sociais, eu Nom se pode pedir a um corpo vos saudo! Humilhado, admiro a canso e consumido que se adique vossa fereza e o vosstro espíritu ao estúdio, que sinta o encanto da de insubmissom e reconhezo que arte: poesia, música, pintura, nem tendes muita razom em berrarmenos ainda que tenha olhos para nos: “é fácil acostumar-se à escraadmirar as infinitas belezas da na- vitude”. tureza. A um corpo exausto, extenuado polo trabalho, esgotado Nom!, o trabalho nom redime, pola fame e a tise nom lhe apetece senom que embrutece. Os belos mais que durmir e morrer. É umha cantos às massas activas, laboriotorpe ironia, umha befa sanguin- sas, pujantes: os hinos aos múscuhenta, o afirmar que um home, de- los vigorosos: as aladas peroratas pois de oito ou mais horas dum ao trabalho que enobrece, que trabalho manual, tenha todavia, de eleva, que nos livra das mas tenpor se, forças para se divertir, para taçons e de todos os vícios, nom gozar numha forma elevada, espi- son mais que puras fantasias de ritual. So possue, depois da abru- gentes que nunca colherom nem o madora tarefa, a passividade de martelo nem o escarpelo, de genembrutecer-se, porque para isso tes que nunca dobrou o seu lombo nom necessita mais que deixar-se sobre um junque, que jamais ganhou o pam com o suor do rostro. cair, arrastar-se. Pese aos seus hipócritas cantores, o trabalho, na presente sociedade, A poesia consagrada ao trabalho nom é senom umha condena e manual nom é mais que umha irriumha abjecçom. É umha usura, som e um engano que deveria fazer-nos sorrir, senom enchir-nos um sacrifício, um suicídio. de indignaçom e rebeldia. Qué fazer? Concentrar os nossos esforços para disminuir esta lou- A beleza do trabalho... o trabalho cura colectiva que marcha cara o que eleva, enobrece, redime! ... enervamento. É preciso pôr em guarda ao produtor em contra Sí, sím! Mirade alá, ao longe. Som deste fatigoso afám, tam inútil os operários que saem das fábricomo idiota. É necessário comba- cas, que xurdem das ter o trabalho material, reduzi-lo minas, que abandonam os

páxina 49

portos, os campos, depois da jornada de trabalho. Mirade-os, mirade-os! Apenas as suas pernas podem suportar aqueles corpos derrengados. Escrutade essas caras pálidas, esmorecidas, extenuadas. Asomade-vos a esses olhos tristes, amortecidos, sem luz, sem vitalidade. Ah, os belos, os potentes músculos... a alegria dos coraçons polo trabalho que enobrece! ... Penetrade naquela fábrica e observade-os na sua actividade. Parte integrante da máquina, estám constrenhidos a repetir por mil, por dez mil vezes o mesmo movimento, automáticamente, como a máquina, sem que case seja necessária a intervençom dos seus cerebros. Poderiam moi bem te-los deixado nas suas casas, dado que umha vez emprazados nos seus postos, continuariam igualmente os seus trabalhos. Nom conservam nada da própria personalidade, da própria individualidade. Nom som seres sensíveis, pensantes, criadores. Nom som mais que coisas sem espiritualidade, sem impulso próprio. Vam porque todos vam. Moven-se com ritmo uniforme, igual, sem independência. Se lhes ordenou ejecutar aquel movimento e devem faze-lo hoje, amanhã,… sempre!...como as máquinas!... Temos chegado à destrucçom completa da personalidade humana no oitenta por cento da producçom moderna. Nom se atopam ja os artesanos, os artistas. A producçom capitalista, nom os pede, nom os precisa. Inventarom-se coisas para cada necessidade e máquinas para faze-lo todo, e chegamos ao ponto de ter que criar novas necessidades para poder fabricar novos produtos. Na realidade é isto o

páxina 50

que já se fai e é por isto que a vida a matéria bruta, autómata: ela, a vai-se sempre complicando mais individualidade, vos a... máquina. e o viver fai-se cada dia mais difíHorror! Se umha so individualicil. dade se introduzira no funcionaSuprimiu-se a estética das coisas mento da cadeia Ford, por e nom se cria mais que em série, ejemplo, ela destruiria toda a enem montom. Educarom-se os gos- grenagem da producçom. tos em linha geral; distribuirom-se nos individuos qualquer originali- Os operários nom som mais que dade artística, qualquer antolho presidiários. Ou, se vos vai servir diferente, e alcançou-se – oh, pro- de maior consolo, soldados aquardígio da propaganda! – fazer ape- telados nas fábricas. Todos martecer à generalidade aquilo que cham ao mesmo passo; todos fam aos capitalistas convem fabricar: – pese à variedade dos objectos – umha mesma coisa para cada in- os mesmos movimentos. Nom atopamos já nengumha satisfaçom dividualidade distinta. nos trabalhos que fazemos; nom Já nom se tem necessidade de nos apaixonamos por eles, porque seres que criem, senom de entes sentimo-nos completamente esque fabriquem; já nom existem – tranhos aos mesmos. Seis, oito, ai! – artistas, operários intelec- dez horas de trabalho, som seis, tuais; so ficam operários manuais. oito, dez horas de sofremento, de Nom se pom mais a proba a nossa angústia. inteligência; em troques, mira-se se tendes bos músculos, se sodes Nom amamos, nom, o trabalho; vigorosos. Nom se mira muito o odiamo-lo. Nom é a nossa libertaque sabedes, senom quanto pode- çom, é a nossa condena! Nom nos des produzir. Nom sodes vos eleva e livra dos vícios; abate-nos quem fazedes marchar a máquina, físicamente e aniquila-nos moralé a máquina a que vos fai marchar. mente até tal extremo que deixaE ainda que semelhe paradoxo! – nos incapacitados para sustraernos e nom é mais que a pura realidade a eles. Será necessário realizar – é também a maquina a que istos trabalhos, sei-no, mas será “pensa” o que se tem que fazer, fi- sempre de ma gana se se quer cando-vos a vos so a obriga de manter também amanhã o preservi-la, de fazer o que ela ensina. sente sistema por economia de esÉ ela o cerebro e vos o braço; ela forços. Será sempre sofrendo a matéria pensante, criadora e vos ainda quando a jornada seja redu-

zida a menos horas. Eu nom sei que pensam os animais da carrega que se lhes coloca no lombo; pero o que sim sei dizer polo que observo e polo que por mim mesmo sinto, é que o home nom ejecuta com alegria, com verdadeira satisfaçom, mais que os trabalhos intelectuais, artísticos. Si quanto menos nom considerase malgastado e inútil o seu sacrifício, o home armaria-se de coragem e a sua fatiga parecerialhe menos amarga, menos dolorosa. Pero quando observa que todo o seu esforço é malgastado, que nom é senom o trabalho de Sísifo com innumeráveis desastres e sacrifícios em cada recaida, entom a coragem fuge do seu coraçom e em cada ser consciente, em cada ser sensível e humano, o ódio acende-se na contra deste bárbaro e criminal estado de coisas e a aversom e a rebeldia contra do trabalho é inevitável. Comprende-se, entom, que existam os disconformes que nom querem dobegarse a esta escravitude repugnante. Comprende-se que existam os vagabumdos indomáveis que prefirem a incertidume do seu manhá – a maioria das vezes sem o mísero mendrugo acordado ao trabalhador constante – antes que submeter-se a este sistema humilhante. Comprende-se a

boémia incorregível, sem génio se queredes, pero que nom forma parte no cortejo humilhante dos párias ... E comprende-se, também, aos grandes folgazans, os ociosos ideais que passando a sua vida em completa irmandade com a natureza, gozando ao contemplar as maravilhosas auroras, os melancólicos crepúsculos, colmando os seus espíritus de melodias que so umha vida simples e livre pode procurar-lhes, imponhendo silêncio às imperiosas necessidades do home por nom cair na escravitude na que nos estamos afundidos. Sentados ao borde do caminho observam com infinita tristeza, com profunda piedade, a negra caravana que todos os dias encaminha-se dócil e desfeita cara as fábricas – prisions que os engolem já exaustos e devolvem-nos pola noite feitos cadáveres. E fugem, fugem istos ociosos ideais com o coraçom oprimido ao ver tanta estultícia, tanta miséria, tanta loucura. Fugem cara a vida livre, indócil, nom conformista dezindo-lhe ao seu coraçom que antes de submeter-se cada dia a esta vida miserável, vil e privada

de elevaçom e espiritualidade, a morte é preferível. Odiar o trabalho manual em régime capitalista, nom significa ser inimigo de toda actividade, como aceitar a expropriaçom individual nom equivale a fazer a guerra ao trabalhador-produtor, senom ao capitalista-explorador. Istos vagabundos ideais a quem tanto admiro, tenhem umha actividade, vivem umha intensa vida espiritual, riquíssima em experiências, observaçons, goces. Som inimigos do trabalho, porque consideram malgastados em grande parte os seus esforços naquela direcçom; nom podem, polo tanto, submeter-se à disciplina que exige aquela espécie de actividade, e nom querem tolerar que se faga deles umha máquina sem cerebro, que se mate, em fim, neles aquela personalidade, que é quanto mais apreçam. Entre istos vagabundos espirituais, – refractários à domesticaçom e disciplina capitalistas, – é necessário buscar os expropriadores, os partidários da expropriaçom individual, aqueles que nom querem aguardar a que as massas estejam preparadas e dispostas para cumprir o acto colectivo de justiça social. Estudando bem os matices psicológicos, éticos e sociais que determinam

páxina 51

essa actitude neles, saberemos comprender, justificar e apreçar melhor os seus actos e também defendelos dos ataques biliosos de muitos daqueles que ainda compartilhando as mesmas ideias sobre muitos outros problemas, afanam-se em tirar fango sobre istos impacientes que nom sabem resignar-se até que chegue o dia da redençom colectiva. O direito à expropriaçom individual nom se pode negar, baseándose sobre um certo direito colectivo à expropriaçom. Se fossemos socialistas ou comumistas bolcheviques, poderiamos negar ao indivíduo o direito de apropriarse – polos méios que estime mais convintes – daquela parte de riqueza que a él como produtor pertence. Porque os bolcheviques e os socialistas negam a propriedad individual e admitem umha so forma de propriedade: a colectiva. Pero este nom é o caso dos anarquistas, sejam individualistas ou comumistas, pois todos teórica e prácticamente admitem tanto a propriedade individual como a colectiva. E sim admite o direito à possessom individual, como poderia negar-se ao indivíduo o mismo direito a servir-se dos méios que cria oportumos para entrar em possessom do que lhe pertence? Cada acredor (e este seria a caste produtora fronte à capitalista) toma pola gorja ao seu devedor na hora e na forma que mais lhe convenha, e se fai restituir o seu produto – o qual foi-lhe arrebatado com o en-

gano e a violência – no menor tempo possível. O indivíduo, baseándose na liberdade, – e a liberdade é a doctrina da anarquia – é o único e so árbitro e juiz neste acto de restituiçom. Tem-se admitido a oportumidade e a necessidade dum acto colectivo, dumha revoluçom social para expropriar à burguesia, e o indivíduo, ainda individualista, asociou-se voluntário a esta ideia, porque foi crência geral que um esforzo colectivo ia-nos livrar mais fácilmente da escravitude económica e política. Pero desde há anos esta confiança tem decrescido em muitos anarquistas. Tivo que admitir-se, ao fim, que umha verdadeira libertaçom, umha libertaçom profunda, anárquica, que arrincara da consciência das massas – com seguridade de nunca mais volver – o fetiche autoridade e permitira.nos instaurar um estado de coisas que nom violara a liberdade de cada quem, necessita forçosamente umha longa preparaçom cultural, por consequência, muitos anos ainda de sofrementos baixo a exploraçom capitalista. Disto derivou que muitos rebeldes nossos, que num primeiro momento abrazaram com entusiasmo a ideia dumha revoluçom expropriadora digeram-se – sem disasociar-se por isto do necessário trabalho de preparaçom revolucionária – que tal espera sinificava o sacrifício de toda a sua vida, consumida em condiçons odiosas e bestiais, sem nenguma alegria, sem goce algum, e que a satisfaçom moral dumha luita cumprida em pro da libertaçom humana nom era lenitivo suficinte para as suas próprias penas. “Nom temos mais que umha vida – digeram-se no seu coraçom – e ésta precipita-se cara o seu fim com a rapidez do relâmpago. A existência do home com relaçom ao tempo nom é verdadeiramente mais que um instante fugaz. Si se nos esfuma este instante, se nom sabemos extraer-lhe o sumo que em forma de alegria pode dar-nos, a nossa existência é vá e desperdiciamos umha vida da que a sua perda nom nos resarcirá a humanidade. Polo tanto, é hoje quando devemos viver, nom amanhã. É hoje quando temos direito à nossa parte de prazeres, e o que hoje perdemos o amanhã nom no-lo pode restituir: está definitivamente perdido. Por isso é que hoje queremos gozar nossa parte de bens, é que hoje desejamos ser felices”.

páxina 52

Pero a felicidade nom se acada na escravitude. A felicidade é um dom do home livre, do home dono de sim mesmo, dono do seu destino; é o supremo dom do home, home que nega-se a ser besta de carrega, resignada besta que sofre, produce e está privada de todo. A felicidade obtem-se no ócio. Também se adquire com o esforço, pero com o esforço útil, com o esforço que procura maior benestar, aquel esforço que acrecenta a variedade das minhas adquisiçons, que eleva-me, que de verdade redime-me. Nom há, por tanto, felicidade possível para o trabalhador que durante toda a sua vida está ocupado em resolver o terrível problema da fame. Nom há felicidade possível para o pária que nom tem umha outra preocupaçom que o seu trabalho, que nom dispom senom do tempo que adica ao trabalho. A sua vida é bem triste, bem desoladora, e para poder suporta-la, arrastra-la, aceita-la sem rebelar-se, precisa-se, umha grande coragem o umha grande dose de cobardia.

vadir a ternura cara o ofício de verdugo, vos nom tedes alcanzado o grado necessário de sensibilidade para compreender os sofrementos espirituais e os motivos sociais que determinam os actos de expropriaçom individual, – daquilos dos que eu falo – e ainda menos tendes direito de condenar-lhes. Porque nom so o anarquista constata todo o odioso dum trabalho bestial, criminal e nom poucas vezes inútil para o seu bem e o da humanidade; nom so vese na obriga de participar él mesmo no mantemento da sua própria escravitude, a dos seus companheiros e a do povo em geral, senom que deve ejecutar este trabalho numha forma e condiçons tam horríveis, tam insoportáveis e cheias de perigo que a sua vida sinte-se ameaçada todos os intres da longa jornada; porque o seu trabalho, certos trabalhos que devem efectuar algumhas categorias de operários (e digo “categorias” porque há vários operários que nom conhecem a bestialidade e o perigo terrível de certos trabalhos ejecutados por outros trabalhadores), nom so implicam umha verdadeira escravitude, senom que asemelham-se a um verdadeiro suicídio.

Do desejo de viver, da desesperaçom íntima e profunda que nos coloca fronte à perspectiva de toda umha vida consumida, para benefício de gente indigna, da desolaçom sentida ao perder a esperança numha salvaçom colectiva durante a fugaz trajectória de nossa breve existência: he ai do que está formada a rebeliom individual; he ai de que lumes estám alimentados os actos de expropriaçom individual.

No fundo das minas, ao carom das máquinas monstrosas, nas infernais fundiçons, no méio dos produtos malsanos, a morte está sempre ao assédio. Corpos que se volvem tísicos, pulmons envelenados, membros lacerados, corpos curvados, olhos privados da luz eterna, cráneos aplastados, e-che ai o que os honrados trabalhadores, a milhares ganham com o sudado pam. E nengumha piedade para eles, nengumha moral, nengumha religiom para conmover ao aproTriste, moi triste, é a vida do trabalhador incons- veitador que junta os seus milhons amassados com ciente; pero, ai de mim!, a vida do anarquista é ver- diários crimens cometidos para obter um pouco mais de benefício, para levar às suas caixas uns centavos dadeiramente trágica. mais. Se vos nom sentides todos os sofrementos, toda a desesperaçom da vossa trágica situaçom, permitide- É necessário, polo tanto, rodea-lo da nossa ternura, me dizer-vos que tendes pel de coelho e que o jugo vaziar o nosso depósito lacrimógeno ante a ma fornom vos está tam mal. E se o jugo nom vos pesa; se tuna que pode cair sobre a cabeça dalgum deles, polo pola vossa situaçom particular nom sentides a pres- feito forçado dalgum dos nossos! som direita do patrom; se, pese a todas as vossas superficiais lamentaçons, nom podedes viver sem o Verdade, é que debemos monstrar-nos bos, humanos, trabalho, porque nom sabedes como ocupar as vos- generosos quando se trata de respeitar a bolsa ou a sas horas de ócio, e a falha dum trabalho manual, pel dos nossos inimigos, e boas bestas quando nosaburrides-vos terrivelmente; se sabedes aguantar a sos inimigos fam-nos reventar. disciplina cotidiá da oficina, respeitar os contínuos reproches dos capataces imbéciles ou malvados, re- De modo que individualmente, nom temos o direito ventar de trabalho primeiro, e de fame depois, sem de tomar nas nossas maõs a espada da justiça sem o que sintades as ganas de abraçar ao mais odioso dos consentimento colectivo? – Nom violedes a vircriminais, de chama-lo irmam e nom sentir-vos in- ginidade da moral comum com os vossos todavia

páxina 53

nom santificados pecados! Um pouco de paciência, casos, admito-o, a crítica e a condenaçom estám bem irmãos meus, que o reino do Senhor vidá para todos! justificadas, pero pese a todo isto, ela nom pode chegar mais lá daquela feita ao bo trabalhador que con“Se tendes fame, grunhide, pero quedos: nos nom sume o seu soldo em borracheiras e prostíbulos, feito estamos ainda prontos. Se se vos apalea, rugide, mas que, desgraçadamente, ocorre todavia e demasiado nom vos movades: temos ainda chumbo nos pês. Se frequentemente entre os nossos. se vos massacra, depois de roubar-vos, alto ai! Volvede a cara ao ladrom, nos vos proclamaremos he- Tem sido dito por certos críticos que a apologia do roes. Pero se queredes recobrar o dinheiro sem o acto individual engendra em certos anarquistas o utinosso consentimento, ainda que fosse com o vosso litarismo mesquinho, umha mentalidade estreita e único risco, nom o fagades, porque entom nom se- em contradiçom com os princípios da anarquia, suredes mais que vilhanos bandidos. É a moral, a nossa posiçom tam antojadiza como dizer que cada anarquista que tenha contacto com elementos nom moral”. anárquicos, acaba por pensar em forma anti-anárMerda, entom! quica. E se me permitirá fazer umha pergunta, a seguinte: quando o capital rouba-me e fai-me morrer de fame, Pero há umha coisa que nom quero olvidar de dizer, quém é o roubado e quém o que morre de fame: eu e é a seguinte: sendo a expropriaçom um méio para ou a colectividade? Eu? e por qué, entom, so a co- substraer-se individualmente à escravitude, os riscos devem ser soportados individualmente, e os companlectividade terá o direito de atacar e defender-se? heiros que practicam a expropriaçom “per se” perEu sei que a acçom do expropriador pode-se prestar dem todo direito – ainda que exista para as outras a muitas falsas interpretaçons, a muitos equívocos. actividades anarquistas, e eu nom o crio – a reclamar Pero a culpa de todo isto, a responsabilidade pola a solidariedade do nosso movimento quando caem falsificaçom dos motivos éticos, sociais e psicológi- em desgraça. cos que determinarom e determinan – na sua gram maioria – os actos individuais de expropriaçom, cae A minha intençom neste estudo nom é a de fazer a principalmente – em grande parte – sobre a mâ fe apologia deste ou daquel feito, senom a de chegar às raices do problema, a de defender o princípio e o didos seus críticos. reito à expropriaçom, e o mal uso que certos exproNom por isto quero soster que todos os seus críticos priadores fam do froito das suas empresas, nom som de mâ fe, porque sei moi bem que existe gram destrue o feito mesmo, como o feito de que existam parte de companheiros que crê sinceiramente que perfeitos canalhas que se chamam anarquistas, nom istos actos son nocivos aos fies imediatos de nossa destrue o contido ideológico da anarquia. propaganda. Quando falo de mâ fe, quero sinalar a aqueles anarquistas tam sectários e tam individualo- Examinemos umha mais grave acusaçom, a condena fobos, que a cada acto de expropriaçom empezam máxima: aquela que sostem que os actos de expropor chama-lo “roubo”, querendo com isto negar ao priaçom individual atentam contra os princípios gesto qualquer base social e éticamente justificável anarquistas. Tem-se chamado aos expropriadores, desde o ponto de vista anarquista, para asocia-lo e parásitos, ¡e é certo! Som parásitos; nom produzem pôr-lo em comum com todos aqueles individuos vul- nada. Pero som parásitos involuntários, forçados, gares e inconscientes (em grande parte também ex- porque na presente sociedade, nom pode haver mais cusáveis porque som productos genuinos do presente que parásitos ou escravos. Nom há dúvida algumha sistema social) que fam o ladrom com a mesma in- que som parásitos, pero o que ninguém poderá fazer diferência que fariam o verdugo se esta última pro- é chamar-lhes escravos. Os escravos, em troques, na sua gram maioria, som também parásitos muito mais fisiom lhes procurase aquilo que buscam. costosos que aqueles. E o parasitismo desta maioria Notanto, eu estou bem longe de justificar sempre e de produtores é muito mais imoral, cobarde e humilem todas as circunstâncias ao expropriador. Umha hante que aquel dos expropriadores. cousa que encontro condenável em certo número de expropriadores, é a corrupçom à que se entregam Abandonei esta luita depois da minha detençom. quando um bo golpe saiu-lhes bem. Em certos Pero volvim-na a empreender durante os trabalhos

páxina 54

forçados doutra forma e com outros méios. Nom crio que o ilegalismo poida liberar ao indivíduo na sociedade presente. Se com esse méio alcança a liberarse dalgumhas servidumes, a desigualdade da luita impom-lhe outras ainda mais duras conlevando, ao final, a perda da liberdade, da pouca liberdade que desfrutamos e, as vezes, da vida. No fundo, o ilegalismo considerado como acto de revolta é mais um assunto de carácter que de doutrina. É por isso que nom pode ter nengum efeito educativo sobre o conjunto das massas trabalhadoras. Refiro-me a um bo efeito educativo. Alexandre Marius Jacob, 1948 Chamaredes produtor, trabalhador honrado ou parásitos a aquel que está empregado na fabricaçom de joias, de tabaco, de alcol, ou ocupado nel “far la...serva al prete”? (“fazer-lhe de servinta ao cura”).

umha vida folgada. Temos, polo tanto, direito ao ócio, direito ao repouso. Se o presente sistema social nega-nos este direito é preciso conqueri-lo por qualquer méio. É triste, em verdade, o ter que viver do trabalho doutros. Prova-se a humilhaçom ao sentir-se igualados aos parásitos burgueses, pero saboream-se também grandes satisfaçons. Parásitos sim; pero nom se bebem as amargas fezes da sabida vileza, da consentida expresom, nom se sintem os tormentos de saber-se um daqueles que, humilhados vam juntados ao carro do trunfador, regando o caminho com o seu próprio sangue; um daqueles que oferecem riquezas aos parásitos e morrem de fame sem ousar rebelar-se; um daqueles que construem palácios e vivem em tugúrios, que cultivam o trigo e nom podem quita-la fame aos seus; um da multitude anónima e envilecida que se ergue num segundo ao receber o golpe do amo, pero que se somete todos os dias, conforma-se com o estado social actual e, deposta a sua momentánea actitude, tolera, ajuda e ejecuta todas as infámias, todas as baixezas.

Diram-me que este parasitismo também é imposto, que a necessidade de viver obriga-nos, ao nosso pesar, a someter-nos a esta actividade negativa e danhina. E com esta pobre escusa, com este cobarde pretexto ganha-se o pam nosso, de jeito vergonçoso e até criminal. Verdadeira cumplicidade no delito; criminalidade nom inferior a aquela dos primeiros res- Nom produtores, é certo, mas nom cúmplices. Nom produtores, sim; ladrons se queredes – se a vossa ponsáveis: os burgueses. poltroneria tem necessidade doutra ruindade para se E depois de todo, poderes negar que rejeitar a cola- consolar, – mas nom escravos. Desde hoje, cara a bourar nos embrolhos deste regime criminal, nom é cara, amosando os dentes ao inimigo. muito mais anárquico que o primeiro? Poderes negar, acaso, que os dois terços da povoaçom das Desde hoje, temidos e nom humilhados. nossas metrópolis sejam parásitos? Desde hoje, em estado de guerra contra a sociedade É inegável que se por produtores calculam-se só burguesa. aqueles que estám ocupados numha produçom verdadeiramente útil, a humanidade, na sua grande Todo, no actual mundo capitalista, é indignidade e maioria, debe-se considerar parásita. Trabalhedes ou delito; todo da-nos vergonça, todo causa-nos náunom trabalhedes, se nom formades parte da categoria seas, da-nos nojo. dos campesinos ou das poucas categorias verdadeiramente utis, nom podedes ser mais que parásitos, Produce-se, sofre-se e morre-se como um cam. ainda que vos creades trabalhadores honrados. Deixade, quanto menos, ao indivíduo a liberdade de Entre o parásito-trabalhador que se somete à escra- viver dignamente ou de morrer como home, se vos vitude económico-capitalista e o expropriador que queredes agonizar em escravitude. se rebela, prefiro a este último. Este é um rebelde em acçom, o outro é um rebelde que ladra, pero... nom O destino do home, digera-se, é aquel que él mesmo morde, ou morderá só o dia da santíssima redençom. sabe forjar; e hoje nom há mais que umha alternativa: ou em rebeldia ou em escravitude. Dividido o esforço entre toda a colectividade, dois ou tres horas de trabalho ao dia seriam suficintes Briand para produzir todo quanto se necesitaria para levar Afirmación (Montevideo) 1933

páxina 55