^S
*&>•
>n
BOUGHT WITH THE INCOME FROM THE
SAGE
ENDOWMENT FUND THE GIFT OF iii^nrg
W. Bags 1S9X
.fjr/j.rjf:..
ikp/.v.fj... 9963
Cornell University Library
PR4336.J12 Robert Burns
in
other tongues; a
critical
3 1924 013 447 937
M^ VM
The tine
Cornell University Library
original of
tliis
bool
:
,
how
this purely
'
"
"Ayr, gurgling, kissed his pebbled^ shore, O'erhung with wild woods' thicyning green The fragrant birch, and hawthorn hoar. Twined am'rous round the raptured scene ; T^t flowers sprang wanton to be prest. The birds sang love on ev'ry spray."
Otto Baisch gives a beautiful rendering of
which
is
refreshing, to
ments—
,
"Die-Wellen
Von
meet
kiissten
this
'
^
weich den Strand,
griinen Zweigen iiberhangen,
'
So appeared thou
^
Thou
also
verse,
the above disappoint-
after
one year ago.
bringest the day for the third time.
Mr^a
MARY IN HEAVEN
TO
129
Die, wie von Leidenschaft entbrannt,
Sich zartlich ineinander schlangen.
Die Knospen lechzten aufzublUhn, Die Vogel sangen liebestrunken," ^
He
fails in
"
The
wanton
flowers sprang
to
be
prest,"
as his " Die
Knospen lechzten
conveys a weaker meaning and Notwithstanding
this
a good translation, Bartsch.
is
less
impassioned
feeling.
and one or two weak renderings, it is though I think it is excelled by K.
This writer seems to have caught the inspira-
tion of the song in a high
verse
aufzubliihn "
degree— and the
given with essential
which might
easily
"The
He
fidelity.
crucial third
makes one
slip
have been avoided.
birds sang love on every spray"
he renders by "
Few
Der Vogel sang von in
birds,
Burns knew
Scotland
this,
at
Lieb' in Nest."^
sing
least,
and, according
to
in
their
him, they
every spray.
AN MARY
IN HIMMEL.
K. Bartsch.
Noch saumst
Dem ^
du, Stern, mit mattem Morgenrot voranzuziehen,
The waves
Strahl,
softly kissed the strand,
Overhung by green sprays, Which, as if aflame with passion, Entwined themselves tenderly.
'
The buds panted to burst into blossom; The birds sang, intoxicated with love. The bird sang of love in the nest. I
nests.
sing
on
BURNS IN GERMAN
130
Bringst wieder mir den
Der mir vom Herzen
O
Tag
einmal,
riss
Marien.
teurer Schatten, o Marie,
Wo weilst du jetzt in
seliger Lust
?
du den Liebsten trauern hie ? Horst du die Seufzer seiner Brust ?
Siehst
Den Tag vergess' ich nimmermehr, Den heiligen Hain, ach wie wir beiden Uns trafen am gewundnen Ayr, Ein Tag zu lieben — und zu scheiden. !
Nein keine Ewigkeit erstickt Mir der Erinnrung Hochgenuss, Wie sie beim letzten Kuss geblickt Wer dacht', es war" ein letzter Kuss ? !
Der Fluss
Den
sein Ufer kiisste
leis',
Walder dicht umbliihen, Und Birk' und Hagdorn bliitenweiss Umschlangen sich in Liebesgliihen. Die Knospe schwoll vor Lieb' im Hag, Der Vogel sang von Lieb' im Nest, Bis,
wilde
ach
!
zu bald den flUchtigen
Tag
Zum Schlummer rief der gliihnde West Auf jenem Tag
vol! Lust und Leid mein Geist in triibem Sinnen. Nur tiefer macht den Gram die Zeit, Gleich wie der Strom die Wasserrinnen.
Weilt
O
stets
teurer Schatten, o Marie,
Wo weilst du jetzt in seliger
Lust
Siehst du den Liebsten trauern hie
?
?
Horst du die Seufzer seiner Brust?
gttnran drap. I will
the
the translations of one or two of
humorous love songs which Burns has expressed with
much "Duncan
so
now examine naivetd
Gray."
and
real
humour, and the
first
I take
is
DUNCAN GRAY
This writer commences his translation
L. G. Silbergleit.
very well, but, as
pond.
is
too often the case with him, leaves the
weak notions of
original for stitions
131
his
One
own.
of his super-
seems to be that one can only be drowned in a
Thus in "Tam o' Shanter" he renders "Thou would be found deep drown'd in Doon"
by "
He
Man
dich heraus werd' fischen aus
must have
" Teich " even in "
his
dam
Teich."
Auld Lang Syne,"
rendering "
We
"
Zusammen fuhren
twa hae
paid'lt in the burn,"
wir im Teich
and here again Duncan "Spak' similarly dealt with.
swains, portrayed to
The
o'
''
lowpin' o'er a linn"
by former
poets, threatened to enact
'hang themselves with the apron-strings of Burns
mistresses.'
raised
humour
by putting the threat of a more lips,
and
have
to
it
to
the highest pitch
end into Duncan's
suddenly reduced to
almost humiliating, and
Then
was
their cruel
tragic
" In den Teich zu springen droht " is
is
highest tragedy which lovelorn
sufficient to ruin
^
any
translation.
again "
Duncan was a
lad
o'
grace,"
rendered by
"Dunkan, der war schmuck und wae's me,
intolerable.
is
Whatever has the
schlank,"^ fact of
Duncan
being "trim and slender'' to do with the explanation of his kindly behaviour after
'
They would
fish
Meg
has
come
thee out of the pond.
^Threatens to leap into the pond. ^
to her senses?
Duncan who was trim and
slender.
BURNS IN GERMAN
132
Then "Dunkan
es erbarmte, dass
Alte Lieb' erwarmte, dass
Sich als Paar umarmte,"' for
"
Duncan could na be her
death,
Swelling pity smoor'd his wrath
Now is
and canty
they're crouse
;
baith,''
quite absurd.
"Croose and canty" the
umarmte," exceeds the
by "Sich
lines
expressive description of
in the original
als
Paar
and suqh a departure from
all license,
and
graphic
ment
of course, untranslatable, but
is,
above
rendering Of the
entirely robs
this
the
denoue-
production of any
claim to be considered a reasonably acceptable translation. O. Baisch gives a a few weak
fairly
and
lines,
good
especially
of some of the pictures.
version, but spoils
it
by
by changing the features
Thus he
gives
"Denkt an Teich und Todesgraus," ^ which
is
much
too weak for
" Spak'
lowpin' o'er a linn,"
o'
and then
"Aus
der schweren Brust gemach
Loste sich
manch
Aus dem Augf is
ein
Ach,
leises
Thranenbach
;
"
'
unbearable.
There
is
no poet who
often to the effects of
refers so
the eye in love scenes as does Burns.
^Duncan took
" Blinks o' the
pity, that
Old love warmed,
They
The
that
as a pair embraced.
'Thinks of the pond and death-horror. 'Gently from her sad breast Escapes
From
many
a soft
Ah
!
her eye a stream of tears.
DUNCAN GRAY bonnie black
e'en,"
133
which occur ever and anon in
his love
songs, are as truthful as they are faithfully expressed,
we have one of
here
"And
and
his happiest hits
O, her
e'en,
they spak'
sic things,"
which K. Bartsch renders so happily, "
Und, ach, was
Auge
ihr
sprach,"
transformed into "
From her
eyes a brook of tears,"
showing that the writer has missed not only the beauty of the original, but also Burns's unique power in his description of such love episodes.
K.
has
Bartsch
renders
it
caught the
spirit
with more than moderate
G. Legerlotz. appointing.
It
This
version
writer's
contains
many
of the piece,
of the
somewhat
is
dis-
lines of the other
translators transposed into the dialect in
He
and
fidelity.^
which he
writes.
rather interferes with the smoothness of the lines
by
adopting, like Otto Baisch and L. G. Silbergleit, Gretchen
and Gret I
for
Maggie and Meg.
observe the following line from Silbergleit "Zeit und Gluck sind
Ebb und
Flat":
which Legerlotz gives unchanged.
From Otto " is
Baisch,
Denkt an Teich und Todesgraus
rendered " Schwatzt
von Unketeich und Tod,"
and " is
Aus dem Aug'
ein
Thranenbach
''
rendered "
Und
lug, ihr
^
Aug
rinnt wie e Bach."
See page 134.
BURNS IN GERMAN
134
From k.
Bartsch,
"Von
der stolzen
wo
Bleib du, is
Maid behext
der Pfeffer wachst,"
rendered "
This
is
Von aim stolze Ding verhext Geh sie, wo der Pfeffer wachst."
poor for " Shall
I, like a fool, quoth he, For a haughty hizzie dee ? She may gae to France for me.''
—
It
almost looks as
from these to,
as
if
Legerlotz had adopted the above
which opinion
writers,
I
am
the
more drawn
they are weaker and less faithful to the original
than his other
lines.
DUNCAN
GRAY.
K. Bartsch.
Duncan kam
als Freier her,
Haha, die Freierei Wir waren all betrunken schwer, Haha, die Freierei Maggie warf den Kopf emppr, Sah ihn schief an ubers Ohr, Dass er ganz den Mut verlor Haha, die Freierei
Duncan bat und Duncan
fleht',
Haha, die Freierei Sie that, als
wenn
sie nichts versteht,
Haha, die Freierei
Duncan
seufzte fiirchterlich,
Weinte blind die Augen sich, Sprach ich stiirz' ins Wasser mich Haha, die Freierei :
Doch
die Zeit geht ihren
Haha, die Freierei
;
Gang,
DUNCAN GRAY
135
Verschmahte Liebe wahrt nicht Haha, die Freierei Bin ich, las er sich den Text,
Von
der stolzen
Bleib du,
wo
lang"
Maid behext ?
der
Pfefifer
wachst
Haha, die Freierei Thu' der Arzt das Weitre kund, Haha, die Freierei Meg ward krank und er gesund, Haha, die Freierei Liebe wird im Herzen wach, Trost ersehnend seufzt sie ach Und, ach was ihr Auge sprach !
!
Haha,
Duncan hat Haha, die
Und
!
die Freierei ein gutes Herz, Freierei
ihn dauert Maggies Schmerz,
Haha, die Freierei Wollt' er ihren
Tod ?
ei
wo
!
Mitleid siegt, der Zorn entfloh
Nun
sind beide frei und froh Haha, die Freierei
!
DUNCAN. GusTAv Legerlotz.
Der Duncan kamm
zer Freit doher,
— Haha, dos nenn Wir ware grad vom Jultrank schwer. — Haha, dos nenn i
frein
!
i
frein
!
Schau, der Greti schwoll der Kropf, Sie bhnzt verquer und reckt den Kopf,
Trumpft ihn ab, den arme Tropf. Haha, dos nenn i frein
—
!
Duncan barmt und Duncan
fleht
— Haha, dos nenn Taub wie Eichholz bleibt die Gret. — Haha, dos nenn i
frein
!
i
frein
!
BURNS IN GERMAN
136
Duncan
seufzt sei schwerste Not,
Greint sei
Augen
ritzerot,
Schwatzt von Unketeich und Tod.
— Haha, dos nenn und
Zeit
frein
i
!
Ebb und
Gliick sind
Flut
— Haha, dos nenn frein Verschmahte Lieb schafft arge Mut — Haha, dos nenn frein " Blix
!
i
!
i
!
dos war e neuer Text,
Von eim stolze Ding verhext Geh sie, wo der Pfeffer wachst
— Haha, dos nenn
i
frein
Gelt, dos isch e Doktersfrag
— Haha, dos nenn Er wird krank und — Haha, dos nenn i
frein
i
frein
!
!
:
!
heil, sie
zag. !
Ihr Herzle druckt e bose Sach,
Lindrung sucht's
Und
lug, ihr
Aug
in
mengem Ach
— Haha, dos nenn Duncan war
i
frein
!
kei Isegrimm,
— Haha, dos nenn Und
;
rinnt wie e Bach.
i
frein
Gretis Fall isch gar ze schlimm.
—
Haha, dos nenn " Willst warte, bis der
i
frein
Tod
!
sie hoi ?
Herz, vergiss den alte Kohl
!
"
Jetz sind beid gar wieselswohl.
— Haha, dos nenn Sast Jtap a It
is
have of
the
humour
it is
frein
f rato
!
mootx.
disappointing that the very few translators
tried this
its
true
i
who
song do not seem to realize the perfection or the simplicity of the drama, and
to country
life.
A.
v.
maiden instead of the wooer
how
Winterfeld actually sends to her " black cousin's
house, and he calls the rival her Tante Bessie (her
Aunt
MAY
LAST
BRAW WOOER
A
Bessie), whilst the naive queries
137
he represents the heroine
as putting to the said aunt direct, instead of to her fickle
wooer
"Wie wurde
mir bang, als er wirklich nun fort Ich musst' meine Tante 'mal sehen Ich fand meinen Freier naturlich noch dort.'"^
And
again, the lines
" Ich fragte der Tante gar lieblich und suss, Wie's ware mit ihrera Schwerhoren," ^ are intended to represent the well-known pictures " But I
the neist week, as
a'
gaed
to the tryste o'
And wha "
I
my
but
spier'd for
my
I
fine fickle lover
cousin,
fu'
Gin she had recovered her
We
are told by Mr. Winterfeld
From
the
manner
would have
in
expected
fretted wi' care,
Dalgarnock, !
couthy and sweet. hearin'."
how
the loon
which he
some
was there
forcible
come from other lips as well. The above will show that this
fell a-swearin'.
scene one
the
paints
language
have
to
version cannot possibly
be taken as a reproduction of the original song.
It
is
to
be regretted that the translator did not follow up the spirit
and manner of the
very good. are,
word
I
first
three
do not give them, word,
for
the
same
verses,
as the
as
first
which are
two verses
K. Bartsch's version
(another instance of the exact similarity of words so often
used by these two
writers).
I give this version as
nearer to the original, so that the reader '
^
How I
uneasy I was when he must really see my aunt.
I
found
I asked
How
my my
really
wooer, of course,
still
was
off.
there.
aunt quite kindly and sweet,
her deafness was.
it
may judge
comes of
its
BURNS IN GERMAN
138
In some lines
merit.
inferior to
is
it
Winterfeld's
;
foi
instance, Bartsch gives
" Eine Kiste vol! Geld,
und
sich selbst als den Herrn,"'
instead of
"A
—himsel'
weel-stockfed mailin
for the laird,"
which Winterfeld renders much more correctly and, indeed, almost
literally,
" Ein freundliches Gut,
Such cases are
rare,
und
er selber der Herr."
and Bartsch's
few verses are
last
exceedingly good.
G. Legerlotz's reproduction out,
though here and there
"Do
ging
i
ufs
Amt
is
in
good through-
also fairly
marred by such a
it is
line as
den Flecken,"
which does away with the movement of the song suggested
by the words, "
gaed to the Tryste
I
Dalgarnock,"
o'
and by one or two others which notice, as I give the version
need not
I
specially
itself.
IM MAI KAM EIN FREIER. K. Bartsch.
Im Mai kam ein Freier herunter das Thai Und woUte die Ruhe mir rauben, Ich sagt' ihm, ich hasste die
Das mocht' Das mocht'
er, er,
zum Teufel zum Teufel
Manner !
!
zumal.
mir glauben, mir glauben, mir glauben !
Er sprach, dass mein Aug" ihn genommen zum Ziel, Er stiirbe fiir mich mit Vergniigen Ich sprach, dass er's thun soUte, wann's ihm gefiel' ;
O O '
Himmel, verzeih mir das Liigen, das Himmel, verzeih mir das Liigen
Liigen,
!
A
chest full of money,
and himself
for the laird.
LAST MAY A
BRAW WOOER
Eine Kiste vol! Geld und sich selbst Bot er, seine Glut zu erharten
13'
den Herrn
als
;
Ich that zwar, als hort' ich das alles nicht gem,
Doch Doch
dacht'
:
es gibt schlimmre Offerten, Offerten,
dacht'
:
es gibt
schlimmre Offerten.
Was meint ihr ? zwei Wochen kaum waren noch Zum Teufel mit seinem Geschmacke Scharwenzt' er um Bessy, mein Baschen, herum,
um,
!
Ich konnt' ihr die Augen aushacken, aushacken, Ich konnt' ihr die Augen aushacken. Ich schleppt' eine
Woche den Aerger wohl
fort.
Da muss nach Dalgamock ich gehen Wen sonst als den Treulosen fand ich wohl :
Spuk ob Spuk
Ich guckt', als ob Ich guckt', als
Doch
iiber die Schulter
dort
t
ich gesehen, gesehen, ich gesehen."
sah hold ich ihn an,
Dass niemand es merkr in dem Stadtchen Mein Freier der hiipfte, als war' er im Thran, Und schwur, ich sei wieder sein Madchen, sein Madchec Und schwur, ich sei wieder sein Madchen. ;
Ich fragte die Base gar freundlich und
siiss,
Wie's stande mit ihrem Schwerhoren,
Und ob
ihr noch immer rheumatisch die Fiiss' Herr Gott, fing er da an zu schworen^ zu schworen, Herr Gott, fing er da an zu schworen !
Er bat mich, beim Himmel,
zu
werden sein Weib,
Sonst wiirden ihn toten die Sorgen
um
;
den Armen bei Leib, Ich denke, so nehm' ich ihn morgen, ihn morgen, Ich denke, so nehm' ich ihn morgen.
Und,
zu erhalten
DER
FREIER.
GUSTAV Legeelotz.
Im Mai kam
e stattlicher Freier ze Thai,
Sei Geplausch that die Sinne mir raube
Doch
i
Zum Zum
sagt ihm,
i
hasste die
Manner
;
zemal.
Teuxel, wer hiess es ihn glaube, ihn glaube, Teuxel, wer hiess es ihn glaube
!
BURNS IN GERMAN
140
Er sprach vo meim Aug, vo meim susse Gesicht, Und ohne mi konn er nit lebe. Doch i sagt im So sterbt Bess kiimmert das nicht. Gott mag mir mei Liige vergebe, vergebe, !
:
Gott Sei
Gebot war e
Und I
mag mir mei
Liige vergebe.
mit reichlicher Sach,
Giitle
e Heirat ohne Verziehen
zuckte die Achseln, as frogt
Doch dacht Doch i dacht i
:
:
Was meint ihr ? Do nimmt ihn
Es hat Es hat
i
nit nach,
schlechtre Partieen, Partieen, schlechtre Partieen.
Zwei Wochen nur mochten es
sein,
der Teuxel beim Wickel
Er schwanzlet im Pferch um mei Basle Kathrein. Der soUt ich ihn gonne, dem Nickel, dem Nickel, Der soUt ich ihn gonne, dem Nickel ?
Am
Samstig, zermartert vo
Do
ging
Wen
treff
Wie Wie
e e
Amt
ufs
i
in
mennigem
i ? Mein lustige, feine Kumpan. Spuk so that's mi verschrecke, verschrecke, Spuk so that's mi verschrecke.
Still blinz
ihm uber
ich
die Schulter eins zu,
Sust belfern die Weibsen
im
Platzle.
Als hatt er eins trunke, so stolpert mei
Und fliistert Du Und fliistert Du :
:
I
frogt ihn
Wie
:
!
schaut's mit der giitige
Doch Himmel, wie Doch Himmel, wie bettelt
:
mein,
's
Has
?
wie der
Has ?
fiel
er ufs Schwore, ufs Schwdre,
fiel
er ufs
Schwore
1
Bi Gott, nu werde mei Weib,
Sust muss I
Bu
do mei Schatzle, mei Schatzle, bleibst do mei Schatzle bleibst
Und kann sie vo neuem scho hore ? Und hupft nu das Storchbein so frisch
Er
Plan,
den Flecken.
i
Drum will Drum will
ze
Tod mi no grame
!
doch schad um sein Leib, ich ihn morge nur nehme, nur nehme, ich ihn morge nur nehme
war
halter
!
/
E is
rendered
O'
MY AIM
0'
mg
HAE A WIFE hae a
pretty
WJdt
and
equally,
ain
fairly
by various
well,
A. Laun does not quite catch the measure,
translators.
and rather
of the original by using
the rhythm,
spoils
the word "keiner" instead of "Niemand." metre, and perhaps
gives the correct
most
141
Bartsch's
literally.
having again
many
saying that the
similar,
I give Bartsch's,
lines identical.
poem
the
and Winterfeld's are very
merely
line,
" Ich dank's auf
would be better rendered, "
G. Legerlotz
renders
Erden Niemand" I think,
Fur Dieses dank'
ich
by
Niemand."
ICH HAB' EIN WEIB FUR MICH ALLEIN. K. Bartsch.
Weib
Ich hab' ein
Und teile
fiirniich allein
das mit niemand,
Ich will von niemand Hahnrei sein
Und Hahnrei Das bisschen
sein
fiir
niemand.
Geld, das ich noch hab',
Ich dank's auf Erden niemand Auf Borg ich niemals etwas gab, Doch borg' ich auch von niemand. ;
Bin niemands Herr, zu keiner Zeit, Und bin ein Knecht von niemand Ich hab' ein Schwert, ist gut und breit. Drum darf mich schlagen niemand.
Froh
will ich sein
und
lustiglich
Und traurig sein um niemand, Und kiimmert niemand sich um mich, So kiimmr' ich mich um niemand. mh.xsiU has
only
tempted
former has so
many
0tore the
Legerlotz lines
labs and
o't
K.
Bartsch.
unhappily rendered that
The it
is
BURNS IN GERMAN
142
scarcely worth while to examine Bartsch's version
as the reader
a
is
may
it
better,
little
or give
it
at length.
but far from perfect,
see.
AUF DAS ANDRE
PFEIF' ICB
K. Baetsch.
Als nach
Schien
Meg
sie
ich seufzte schwer,
mir ein Engel hehr
;
—fragt nicht mehr
Seit der Hochzeit
Auf das andre
pfeif ich.
Meg war weich und sanft gesinnt, Meg war ein naturlich Kind ;
Kliigre schon betrogen sind
Auf das andre
Wie Wie
wir leben,
Meg und
ich,
wir lieben inniglich,
Wenn
man's weiss, was kiimmert's mich ?
Auf das andre Wiinsch' den In
pfeif ich.
pfeif ich.
Maden
Megs Leinen
Schreiben konnt'
ein Gericht,
angericht't ich's
— sah'
Auf das andre pfeif
sie's
nicht
ich.
Millie Castle. This humorous piece sions that
it
is
so
full
of
"by
ord'nar'" expres-
would be the sheerest hypercriticism to deal
with the defects which characterize the attempts of the " dauntless three " its
who have been bold enough to attempt indeed, we wonder how
rendering into another tongue
;
anyone can muster courage to face some of the to
lines
which
most English, and even some Scottish readers, are as
hidden as therefore
if
clothed with hieroglyphic obscurity.
point out rather the
with this song.
success
than
the
I
will
failure
WILLIE WASTLE O.
and
Baisch
Legerlotz get
G.
143
amongst
lost
obscurities of " She's bow-houghed, she's hein-shinned
Ae To
balance
to
substitute other images
As a specimen of each, of the
translate
and ideas
their work,
I
this
by omitting
all
give the rendering by
She has an
e'e
com-
is
facial porti:ait
incom-
reference to her "whiskin' beard,"
of the phrase " a clapper-tongue
The
they lines.
second verse, which in both cases
and Legerlotz evidently does not quite "
and
simpler
verse,
much
in
mendable, although Baisch leaves the plete
left.
fair in ilka quarter.''
attempt
don't
;
limpin' leg a hand-breed shorter
She's twisted right, she's twisted
They
— she
realize the
wad deave a
power
miller."
has but ane.
cat has twa the very colour
Five rusty teeth, forbye a stump, A clapper-tongue wad deave a miller
A
whiskin' beard about her mou'.
Her nose and chin they Sic I
threaten ither
a wife as Willie had,
wadna
gi'e
a button for her,"
Otto Baisch renders " Sie hat ein einzig Aug' das blickt
Wie Katzen
falsch
Fiinf schwarze Zahn'
und grimm wie Drachen und einen Stump
Ein Mundstuck, Miiller taub zu machen. Die Nase und das spitze Kinn, Die drohn einander taglich greller. Fur solch ein Weib, wie Willie hat Da geb ich keinen roten Heller."^ 1
She has a Like cats'
single eye, that looks false,
and
fierce as
dragons'
Five black teeth and a stump,
A
the
mouth to make a miller deaf; The nose and the pointed chin They threaten each other daily shriller
;
BURNS IN GERMAN
144
and Legerlotz gives " Sie hot en Aug, nur eines hot
s',
Die Katz hot zwei vo gleichem Schiller; Fiinf schwarze Zabn, dozu en Stumpf, E Plappmaul, des ertriig kei MiUer E Biirstelbartle ziert den Mund, Und Krieg hot's Kinn der Nas geschwore. Solch e Weib, wie Willy hot, ;
Des kauft "
I
wad na
has certainly "
Des
its
i
gi'e
fur kei Hoseknopfle."
a button
for her
best rendering in Legerlotz's
kauft
i
fiir
kei Hoseknopfle."
K. Bartsch makes the boldest attempt to grapple with the peculiarities of this difficult piece, successful
and though
moderately good.
is
it
SOLCH EIN WEIB, WIE WILLIE HAT. K. Bartsch.
am Tweed, Linkumdoddie heisst die Statte Willie war ein- Weber gut. Willie Wastle wohnt'
Ja
!
;
Dor's sonst so gut wie einer hatte.
AUein er hatt' ein hoses Weib, Die Mutter Tinkler Maidgie hiess Solch ein Weib, wie Willie hat, Ich gabe nicht ein Ei fiir dies.
;
For such a wife as Willie has I would not give a red farthing. '
She has an
The
cat has
one has two of the same
eye, but
she. glitter
Five black teeth, therewith a stump,
A A
babble-jaw which no miller could endure bristle-beaid adorns the mouth,
And
the chin has sworn war against the nose, Such a wife as Willie has I would not buy her for a trouser-button.
far
from
WILLIE WASTLE Sie hat ein Aug*
145
—
sie hat nur eins, Die Katz" hat zwei von solchem Schiller Fiinf gelbe Zahn und einen Stumpf, Ihr Klappermaul betaubt den Miiller. Ein borstiger Bart um ihren Mund, Die Nase fast am Kinn sich stiess Solch ein Weib, wie Willie hat, Ich gabe nicht ein Ei fur dies.
;
:
Kniekehl' und Schienbein hat sie
Und
krumm
hinkt dazu auf einem Beine
;
Sie wackelt rechts, sie wackelt links
Und
balanciert dabei wie eine.
Hocker auf der Brust,
Sie hat 'nen
Ihr Rticken seinen Zwilling wies
:
Solch ein Weib, wie Willie hat, Ich gabe nicht ein Ei
fiir
dies
Am
Ofen sitzt und putzt sich stets Mit ihrem Pfotchen rein die Katze So reinlich ist nicht Willies Weib, Sie wischt ihr Maul am schmutzigen Latze. Die grobe Faust dem Mistkorb gleich, Riihrt' sie im Wasser, triibte sie's : Solch ein Weib, wie Willie hat, Ich gabe nicht ein Ei fiir dies. :
®r£cn droto the ^a0hc0, ®. This rollicking song, which one can scarcely without exclaiming, "
O
rare
Rob Burns
!
"
greater difficulties to the translators than one
expected.
One and
by which they
fall
all
listen to
seems to
of them increase the distance
short from the original,
and
interfere with the rhythm by omitting the three
the chorus and the
O
offer
would have
in the second
the verses, whilst A. Laun's rendering
K
and fourth is
all
greatly
Os
in
line of
through very
BURNS IN GERMAN
146
rough and irregular in lines
and doses with four
metre,
its
almost like verse transprosed, thus "
Das schonste, was je geschaffen Natur, Es sind und bleiben die Madchen, Sie schuf die Manner als Probestiick nur, Als Meisterstiick schuf sie die Madchen."
^
In addition to the hardness and prosaic character of these four lines, the
two are
first
remark applies to others in
K. Bartsch
intrinsically
weak, and
this
this version.
spoils his reproduction
by
his chorus,
which
song has such a prominent position.
in this "
Es Es
griint griint
Ich lebte
im Schilfe, im Schilfe manchen lieben Tag, !
Mit junger Madchen Hilfe
!
"^
scarcely conveys an echo of
"The sweetest hours Were spent among
that e'er
I
In many of the lines the rendering in
some
instances very
spent,
the lasses, O." is
good indeed.
fairly faithful,
His verse
" Gebt mir ein Stiindchen Abendzeit,
Im Arm mein Liebchen munter Dann,
Geh
weltlich
driiber
^The most
Weh
und
und geh drunter
beautiful
(O),
weltlich Leid, (O),"
which nature ever created
Are, and remain the lasses
She created the men only
As " It
It
as » trial-piece,
masterpiece she created the lasses.
grows green on the rashes, grows green on the rashes
I lived
many
a dear day
With the help of young
lasses.
and
GREEN GROW THE RASHES, O is
perhaps the best of any "
reproduce
efforts to
me a canny hour at e'en, arms about my dearie, O And warl'ly cares, and warl'ly men. But
gi'e
My
;
May E. well,
gae tapsalteerie, O."
a'
Ruete catches the with a
but
blemishes "
14J
little
spirit
and
care
might have avoided some
lilt
of the piece fairly
thus
;
Wer
hierzu spottisch blicken kann,
Dem mag
Narr vertrauen (O)
ein
Geliebt hat jeder weise
Mann
Herzinniglich die Frauen (O),"'
does not render Burns's
and altogether misses the
lines,
Solomon
reference to
" For you sae douse, ye sneer at this,
Ye're nought but senseless asses,
The
He The and
man
wisest
have rendered the
Fromme
Soil blode
Hat sehr
O
is
bleibet
;
Mann
geliebt die Frauen, O."
L. G. Silbergleit gives a very
one or two weak
lines,
mir
good rendering, but has
thus
vom
Leibe,"
^
very poor for "
May
a'
^
gae
Who
A
tapsalteerie,
O
;
sneeringly can look at this
may trust him ; Every wise man loves fool
Heartily the ^
O
better,
faithful.
der hier spotten kann
— Disteln kauen,
In aller Welt, der weis'ste
O
original
would then have been pretty
his version
"
;
dearly loved the lasses, O."
following would
" Ein
O
the warP e'er saw,
remain
far
women. from me.
BURNS IN GERMAN
148
and "
is
Der weise Konig Salomon, Der liebte viele Frauen,"^ too "narrow" for
"The
He I give
wisest
man
the warl' e'er saw,
dearly loved the lasses, O."
both these versions complete, but have taken
the liberty to restore the neglected the songs
them
more congenial,
at
least
Os which those
to
in the original.
GRUN SIND DIE AUEN. Edmund Ruete. Chor.
Griin sind die Auen, O, Griin sind die Auen,
O
!
Am frohsten bin ich immerdar O
Bei euch, ihr holden Frauen,
Wer mag in
diesem Sorgenthal
Noch
um
Traun
heiter !
O
sich schauen,
!
!
Dieses Leben ware schal,
Gab's keine lieben Frauen,
O
!
Lasst jagen nur das Kind der Welt
Nach eitlen, fliicht'gen Schatzen, Es kann an allem Gut und Geld Das Herz sich nimmer letzen, O
Doch
!
O
!
Angesicht Der Welt und ihren Schmerzen, O lach' ich hell ins
Wer hierzu spottisch blicken kann, D€m mag ein Narr vertrauen, O Geliebt hat jeder weise Mann Herzinniglich die Frauen, O !
!
'
!
darf im trauten Dammerlicht
Ich froh mein Liebchen herzen,
Dann
O
The wise King Solomon, loved many women.
He
!
will make who know
GREEN GROW THE RASHES, Es lasst, was du vermagst, Natur, Das Weib am schonsten schauen, O Die Manner schufst du tastend nur,
O
Mit Meisterhand die Frauen,
O
!
!
Griin sind die Auen, O,
Griin sind die Auen,
O
Am frohsten bin
immerdar
ich
!
O
Bei each, ihr bolden Frauen,
!
OR UN SIND DIE AUEN. L. G. SlLBEEGLEIT.
Griin sind die Auen, O,
Griin sind die Auen,
Die schonste
Verlebt' ich mit
Nur Sorge
O
!
Zeit, die je ich hatt',
O
den Frauen,
!
giebt es iiberall
O
Die Zukunft ist vol! Grauen, Das Leben ware eine Qual Wol ohne Uebe Frauen, O
!
!
Ihr klugen Leut' sucht Gold gescheidt.
Das
stets
End'
ihr's fasst
'.
behend,
O
Eu'r Herz es nicht geniesset,
Nur
O
vor euch wegfliesset,
Und wenn am
!
eine kos'ge Abendstund'
dem geliebten Weibe, O Und schlaue Sorge, schlaue Leut', O bleibet mir vom Leibe, O Bei
!
!
Ihr, die so stolz ihr
Seid doch nur
mich verhohnt,
dumme
Pfauen,
Der weise Konig Salomon Der liebte viele Frauen, O
O
!
!
Mein Bestes schwur einst Frau Natur, Im Weibe mogt ihr's schauen, O Mit Lehrlingshand schuf ich den Mann, Mit Meisterhand die Frauen, O !
!
149
BURNS IN GERMAN
150
Griin sind die Auen, O, Griiti
!
Zeit, die je ich halt',
den Frauen,
Verlebt' ich mit
Any
O
sind die Auen,
Die schonste
O
!
pieces from the songs
selection of representative
of Burns would be incomplete without one or two examples displaying his
power of humour and
The
given amongst the love songs.
^ai
%\itxt toa0 a
The
first
translators,
of the words
we
take
is
teas bont in ^ple.
seem too
verse and the chorus
though by a
from those
fun, apart
first
little
difficult for
the
inquiry as to the meaning
"o' what'n a style," this difficulty would " Obscure writing means obscure Waldo Emerson, and certainly, obscure an author means obscure translating.
have been lightened. thinking," says R.
understanding of
As
known by most
is
new
were
styles of date
Burns,
the old and
in Scotland
up to within
readers in use
of
a few years of the birth of Burns.
remember, when a
I
boy, seeing
some documents with the days
both
as
styles,
done
is
in
Russia to
this
inserted
in
day; and, not-
withstanding the contents of the second verse where the
poet seems to have repented of the indifference expressed in
the
first,
meaning.
there can
This
a
is
be
writer of such precision
does not deal the manner is
in
some
in
in
little
natural it
it
this
implied meanings.
his
has been dealt with by
Bums But
translators
cases very amusing.
G. Legerlotz avoids the difficulty by giving universal rendering, "
is
and with a
can have no other, as
obscure and
which
doubt that
construction,
Doch welches Tags der Weltgeschicht," ^
But on what day of the world's
'
history.
it
a very
THERE WAS A LAD WAS BORN IN KYLE which
is
certainly wide
This writer
everything.
enough to include is
15'
year, style,
and
not so successful with his trans-
many
lation of this song as with
others, whilst his chorus
more of the rough and vulgar than of the naivete
savours
and roguishness which characterize the "Robin was a
original,
rovin' boy,
Rantin' rovin', rantin' rovin'
Robin was a
rovin' boy,
Rantin' rovin' Robin."
For
this
we cannot accept
Legerlotz's
" Robin war e loser Ruch,
Los und locker, los und locker Robin war e loser Ruch,
E As
will
ful
and
lockrer Teufelshocker."
be seen at the
in
Laun's version, a
much more
same time more pleasing rendering
surrounded with any great
difficulties.
faithis
not
Indeed, Legerlotz
does not seem to have got a right grip of these humorous verses.
In rendering the
E. Ruete. into
the
same
error as
first
do many
verse this writer falls
translators in his
own
and other tongues. "
But what'n a day
o'
what'n a style,"
he gives " An
as if there were a
wekhem Tag ?
auf welche Art ? "
hundred ways by which a small specimen
of humanity can be brought into the world. is,
^
His version
upon the whole, very good, and contains one or two
really
good
^
verses,
but
On what
day, in what
is
spoiled
way
by
a few
or manner.
incorrect
BURNS IN GERMAN
152
renderings, besides being rather cold.
The
chorus
is
very
well done, though not quite so strong as the original " Robin war ein freier Bursch, Frei
und
und
frohlich, frei
Robin war ein
frohlich,
Bursch,
freier
Froher, freier Robin."
K. Bartsch's version has also some good
verses,
"Manch Ungliick bringt sein Lebenslauf, Doch bleibt sein Mut stets obenauf, Er macht uns Ehre noch voUauf, Wir werden stolz auf Robin." ^ being as good a rendering as could be wished " He'll ha'e misfortunes great
for,
of
and sma',
But aye a heart aboon them a' He'll be a credit to us a', We'll a' be proud o' Robin."
But the piece "
Robin
Wie
most unequal, and
is
flunkert gern
herum
his chorus of
:
ich froh bin, wie ich froh bin
Robin
!
fiunkert gern herum,
Lust'ger Bursch, der Robin," is
recognizable, but nothing more.
Otto Baisch's version, though also containing some wellrendered
lines, is
spoiled completely
by the
verse and
first
the chorus, "
Es war ein Knabe jung und zart Von welchem Stand } Von welcher ;
Die Miihe bliebt mit Fug
Art
—
'i
erspart.
So einzugehn auf Robert.
^
His career will bring many misfortunes, But yet his courage will always be above them. He'll be an honour to us,
We
will
be proud
o'
Robin.
THERE WAS A LAD WAS BORN IN KYLE Robert war ein Ruhedieb
Rasch
;
erobert, rasch erobert
Robert war ein Ruhedieb
Rasch erobert Robert." This
is
153
!
;
^
merely a burlesque when offered
for
"There was a lad was born in Kyle, But what'n a day o' what'n a style, I
doubt
it's
To be
hardly worth the while
sae nice wi' Robin.
Robin was a
rovin' boy,
Rantin' rovin', rantin' rovin';
Robin' was a rovin' boy, Rantin' rovin' Robin."
it
gives a very readable translation, though
Mr. A.
Laun
also
marred by several
is
"
Und
which he gives "
and
lines,
weiss ich auch das
such as
Datum
nicht,"
for the oft-quoted
But what'n a day
o'
what'n a style "
;
in the last verse, "
Und
das wird nicht Dein Schlimmstes sein,"
^
are the words in which he expresses
"But twenty
fau'ts
Of course Mr. Laun has
1
ye
may
clearly
ha'e waur."
misunderstood the
There was a boy young and tender, Of what position in life ? of what manners
The trouble is, with right spared, To go so into details about Robert. Robert was a thief of peace, Quickly conquered, quickly conquered,
Robert was a thief of peace, Quickly conquered, Robert.
"And 'And
I don't
even
know
the date.
that will not be your worst.
?
original,
BUSNS IN GERMAN
IS4
and so conveys a version in
full
meaning.
I
so that the reader can judge
its
diiferent
totally
give this merits.
ROBIN. Adolf Laun. In Kyle, da
Und weiss
kam
ich
ein Bursch an's Licht, auch das Datum nicht,
So leist' ich gerne drauf Verzicht, Genau zu sein bei Robin. Robin war ein Frisch und
frei
flotter
Bursch,
war Robin,
Robin war ein flotter Bursch, Frisch und frei war Robin.
J
kaum ein Mond verflossen war Von unsres Konigs letztem Jahr, Da blies der Wind im Januar Als
Schon auf den kleinen Robin.
Hand guckt' ihm die Muhm' hinein Und sprach Ihr lieben Leut', ich mein', Der Robin wird kein Dummkopf sein,
Zur
:
Ich denk, er heisse Robin.
Zwar Boses wird ihm viel geschehn, Doch er wird immer driiber stehn,
Er
bringt
Drum
Euch
Ehr', Ihr werdet's sehti_
said nur stolz auf Robin.
Gewiss, wie zweimal zwei sind In jeder Linie zeigt sich's mir
vier, :
Die Madchen einst behagen Dir, Dess freu ich mich, mein Robin.
Und meiner Treu, sprach sie, ich main' Du fangst manch holdes Kind Dir ein, Und das wird nicht Dain Schlimmstes sein. Gesegnet
seist
Du, Robin.
Robin war ein flotter Bursch, Frisch und frai war Robin, Robin war ein flotter Bursch, Frisch und frai war Robin.
THE EXCISEMAN
153
'She (Sxdatntan is
another indication that
appreciate
cannot
or
There are four
the
express
writers
Germans
do not
either
humorous
these
who have attempted
songs.
this
and that of only one of them, Mr. G. Legerlotz,
is
song,
worth
reproducing; the others are more like burlesques of the original.
TBUXEL UND ZOLLMANN. GusTAV Legerlotz.
Der Teuxel
Und
fidelte
durch die Stadt
tanzte furt mit
Des Weibsvolk Viel Gluck zu
schrie
dam
dam ZoUmann. " Herr Urian,
:
feiste Knoll,
Mann
!
Der Teuxel isch furt, der Tauxal isch furt, Der Teuxel isch furt mit dam ZoUmann Er isch furtgetanzt, er isch furtgetanzt, Er isch furtgetanzt mit dam ZoUmann
!
1
Nu brenna wir Malz, nu braue wir Bier, Und singe und springe wie toll, Mann
Dam
!
schwarze Bengel gar schmucke Dank,
Dar
furtgetanzt mit
dam ZoUmann
!
Do isch Zweitritt, hopp do isch Dreitritt, hopp Do isch mang Gaschleif und GeroU, Mann !
!
;
Doch
der feinste Tanz, dan wir je gesehn.
War das
Tauxels Tanz mit
dam ZoUmann.
Der Tauxal isch furt, der Teuxal isch furt, Der Teuxel isch furt mit dam ZoUmann Er isch furtgetanzt, er isch furtgetanzt, Er isch furtgetanzt mit dam ZoUmann !
!
SWISS GERMAN. now examine some Swiss German
WILL
I
of
translated into
the
foregoing
songs
Zurich dialect), which
(or
has been done, so far as I know, only by Mr. Corrodi.^ It is
claimed that
this
language or dialect bears a stronger
resemblance to broad Scotch than almost any other foreign
A
tongue.
me
:
"
It
Swiss friend, in dealing with this claim, writes
my
was on
Lomond, through
Oban^that
to
was
I
tour in Scotland
first
Hell's Glen,
the
for
first
Scottish
and
dialect,
getting meals at the farmhouses, in
facilities
understanding
.
I
to
very similar in the
with me, but
My
many words and
both languages, with which
reader;
and
Mr.
Corrodi
interesting preface, repeats the claim,
my
had
than
who was
was from the French part of Switzerland."
trouble
on
find,
had so much greater
Scotch
the
friend, a professor of philosophy,
goes on to give instances of
Awe
my own and
was interesting
it
Loch
time struck with the
sometimes very close resemblance between the
—from
Inveraray and Loch
I
friend
sentences
need not
himself,
in
and maintains
his
that
even the English cannot read many things in Burns with the
same pleasure
much can '
as the
Swiss
;
and, further, that very
only be translated into Swiss German,
Lieder von Robert Burns,
von August Corrodi.
or,
as
In das Schweizerdeutsche ubertragen
Winterthur, Bleuler-llausheer 156
&
Co.
1870.
AUGUST CORRODI.
INTRODUCTORY he
more
to be
says,
He
pure German tongue.^
attempted in the
if
also gives a
of words as
list
Without following his very interesting arguments,
instances.
any one reading the following pieces almost
are
general identity
identical
in
more than
is
a "brither Scot"
me
telling
both
will
lines
but
any
questionable.
on
that
he wished to ask
his driver
where the
I
remember one of the
visiting
of the Franco-German
War
in
Alsace,
fighting took place,
Jehu did not understand English, he
as his
him with
meet with
tongues,
great battlefields
but,
German, whilst
precise, into Zurich
such pieces would lose their charm
which
'57
best
his
French, without a satisfactory
tried result.
Learning that the driver was a German, and having heard of the close resemblance between broad Scotch and the
Teutonic
dialects,
he
said,
"Whar was
!
my
friend soon
tremely limited,
above,
dort "
;
but
medium of conversation exan experience made by many others under found
this
" ' Speir nae mair
lation before him, says,
same and written almost the same
Cantons,
'Spiir
lator writes,
sound
War
circumstances. Even my Swiss friend quoted who knows Burns, writing me without the trans-
similar
the
"Ah,
the fecht?"
das Gefecht " said the amused driver, "
nod mehr.'"
"Frag nid
nah,''
Very
'
is
in
likely,
pronounced our Eastern
but the trans-
which certainly does not
we may conclude, many words, this does
"speir nae mair"; so that
like
whilst there
is
a resemblance in
not seem to exist to any
^"Ich behaupte Ihnen
much
greater extent than in the
hier frbhlich in's Gesicht
:
sogar ihr Eng-
lander konnt an vielen Sachen von ihm nicht diese rechte Freude
haben wie wir Schweizer.
ihm
lasst sich
deutsche zubereitet,
nur
in's
unbeschadigt
Ferner, nicht das Meiste, aber Vieles bei
Schweizerdeutsche, praciser, nur iibertragen,
wird,
in
manchmal geradezu ungeniessbar."
in's
hochdeutscher
Zurcher-
Kiiche
BURNS IN SWISS GERMAN
158
Other dialects of
German
or in those of the Scandinavian
tongues.
None
poems have been attempted
of the
in this inter-t
estiug collection, the translator confining himself to thirty-
Following the order
four of the songs.
adopted, I take
and two
stilted,
"Die is
weak
fiine
have
already-
first
Jl JEan's a Jttan tax This translation
I
is
that.
a'
almost perfect; the
lines
first
line
rather
is
seem weak.
tuecher trinked wii"'
for
" Gi'e fools their silks,
and knaves
their
wine "
;
and "Trotz uhr und gschmeid und alldem"^
may be
expressive enough to the
and
habits,
but
to
" His riband,
star,
and
tastes
Swiss with his .simple
British
minds
it
lacks
the
force of a' that,"
These are but two very small defects the best translation into
ode; and
it
is
but
fair to
point out
what
in
any language of
is
some
lines
where the
language seems even more expressive than in the
which pieces
is
is
perhaps
this magnificent
original,
a bold thing to say of any of Burns's master-
;
but such as
"
E
fiigi
chnechtseel lomer gah " ^
more contemptuous than
"The coward 'The ^
finer
slave,
we pass him
by,"
people drink wine.
In spite of watch and trinket, and
^The
cowardly, slavish soul
we
all that.
pass by.
MAN
A MAN'S A
FOR
THAT
A'
159
and
"Drum is
dass
batt, alltag
's
so cho
mag"'
more powerful than " It
Then
seems
Marseillaise
us pray that
let
appropriate
that
of humanity,
should be so well
come
the
may.''
it
what
have called this
I
production
of
Scotland,
clothed in the drapery of the
lan-
guage of that country which so much resembles her efforts
brave and bold for Liberty
—
social,
political,
religious.
WAS, SOLL Was,
soil
EN ARMEN EHREMA.
en armen ehrema
Sin chopf la hange wage
E
fiigi
dam
.'
chnechtseel lomer gah.
Arm
dorfma
sy, trotz
alldem
!
Trotz alldam und alldem,
Werchedmer unbriiehmt,
trotz
dam
Da rang ist nu's giprag vum gald. Da ma ist's gold trotz alldem !
Mir essad chost, und trinked most Und gond im zwilch und alldam. Die fiina tuecher trinked wii.
En ma ist ma trotz alldam. Trotz alldem und alldam, Trotz ihrem gstaat und alldem,
En
ehrema, und na so arm,
Da Da
staht vera, trotz alldem.
purst,
ma
seitam " herr ", lueg
Wott vornehm thua mit alldem
Mag Ist
hunderte
a, ;
z'bifalle ha,
doch an tropf trotz alldam.
'Then
daily pray that
come
it
may.
;
in
and
BURNS IN SWISS GERMAN
l6o
Trotz alldem und alldem, Trotz uhr und gschpieid und alldem.
En ma
vo unabhangigem sinn, Lacheten us trotz alldem.
En kiinig cha zum ritter schla, Zum grafe machen und zu dem
;
Er mach emal en ehrema,
Da fehltem
ebe's
ziiiig
zu
dem
!
Trotz alldem und alldem, Trotz rang Chernhafti
und stand und
alldem,
stolzi biderkeit
Staht fiber rang
und
alldem.
Drum batt alltag, dass 's so cho mag, Und 's wird so cho trotz alldem, Dass
wiit
und
breit
nu
d'biderkeit,
D'vernunft nu herrscht trotz alldem. Trotz alldem und alldem,
Es wird so cho trotz alldem, Dass ma dem ma, wohi d'magst gah, Wird briieder sy trotz alldem !
Jmlb ^ang §gn£ a
is
little
more
faithful
than in the German, though
translation fails to render
this,
"auld acquaintance" any better
than by " alte Friindschaft," as the best German translators "Auld Lang Syne," than by " Vor alter Ziit." The
do, or
words simply cannot be translated, but an amusing error
made
is
in translating
"We which
is
twa ha'e
" Weischt,
The '
paidl't
i'
the burn,"
made wiemer kothlet hand im bach." ^
translator has evidently mistaken the
Do
you remember
how we dabbled
(literally
word " paidl't
mudded)
in the burn.
AULD LAMG SYNE for "
i6r
puddled," and suggests " mud-pie making " rather than
the refreshing equivalent for "paidling."
VOR ALTER
ZIIT.
Soli alti friindscheft gstorbe sy
Und •
alls
verschwunde
wiit ?
Soil alti friindscheft gstorbe sy
Und
d'tag us alter
Der Der
En
alte
ziit,
alte
ziit
ziit ?
min
friind,
guete brave treue schluck
Der
alte
ziit
Weischt, wiemer
zamme
klettered sind,
In bergen umrae wiit?
Wol mangmal Sid alter
hats miied fiiess gga, friind,
ziit.
Weischt, wiemer kothlet hand im bach Bis spat zur suppeziit,
Dann
hattis
's
Sid langer
Da
hast
Gib
Und
I
mi hand, du
dini,
iez
Der
grusam weltraeer trennt
ziit.
alte friind,
her demit
en guete feste schluck
alte
ziit.
glaub du magst din
stifel na,
Mir ister au nid z'wiit So chumm, mer piitsched
Der
alte
frohli
a
ziit
Mr. Gorrodi translates none of the songs of the pathos; as they
"My
may be
called, of youthful love.
Nannie O,"
and others are
all
"My
absent.
Nannie's awa',"
The L
"Mary
Morison,"
"Sweet Afton,"
only one of this class
is
the
BURNS IN SWISS GERMAN
l62
He
also
—the
misses entirely
— even
worse than the German
poetic power of the repetition of the adjective in
"red, red rose," and merely says, "roseli," which
MIN SCHATZ 1ST WIENES Min
schatz
ist
wienes
poor.
is
ROSELI,
roseli,
Wo frisch in summer bliieht, Min
schatz
ist
wiene guets schons
lied,
Won ein so recht durgliieht. So herzig So
d'bist, herzliebste schatz.
herzli liebi di
Und lieb ha will! Bis trochen
De Rhi mag I
ist
di,
min
schatz,
de Rhi.
trochne, de Rigi
heisser sunn vergah
mag
:
Ich ha min schatz lieb bis emal
Mi
letzti
stund wird schla.
Und
bhiietdi Gott,
min
Es
wiili bhiietdi
Gott
I
chumme
wieder wanni scho
Zehetusig stund wiit
guiuan he
calls Stoffi
Duncan clear,
is
is
Stoffi
(Srap
being the endearing diminubut
transformed to Stephen or Gray to Black
nor why
Meg
is
rendered Grite
translation as a translation has
though the it
Schwarz,
sott.
of Stephen, sometimes a nick-name only;
tive
The
liebste schatz,
first
part of the story
like the
no pretence
is
is
why not
German.
to fidelity,
told very well.
Still
to be regretted that a language which the translator
DUNCAN GRAY
163
similar to broad Scotch could not yield
urges to be so
better imagery than the following.
" is
Meg was
deaf as Ailsa Craig,"
rendered by "D'Griten " Spak'
ist
chalt wie de
lowpin' o'er a
o'
ma im mo";'
linn,''
by " Draut, er schiiiiss
dur de
si
grind";'''
and "
Now
"
Gand do
and canty
they're crouse
baith,"
by
and so on.
gli druf's
There
rendered poetical reader
may
are,
lines,
hochsig a,"^
on the other hand, some well the
to
faithful
original,
see.
STOFFI SCHWARZ.
De
StofH Schwarz hett d'Grite
Losmer
da hiiiiret, Er seitere's a der Wienecht Losmer iez da hiiuret. D'Grite luegten usod a, Seit
:
"
I
fern,
chadi nid verstah
Chonntist ehner wieder gah
Losmer
De
Losmer ist
Losmer Stoffi
da
iez
Stoffi leit si
D'Griten
gem,
iez
iez
;
hiiiiret.
uf s bitte do, da hiiiiret,
chalt wie de
da
iez
ma im
rho,
hiiiiret.
zannet wienes chind, si
na d'auge
blind,
Draut, er
schiiiiss si
dur de grind,
Griinet
Losmer
iez
da
cold as the
hiiiiret.
man
moon.
^
Grite
'^
Threatens to shoot himself thro' the head.
'
Soon
is
thereafter they
in the
announce a wedding.
as
the
BURNS IN SWISS GERMAN
l64
Ziit
und gliick gond ab und Losmer iez da huiiret,
Verschmahti
Losmer
liebi lat kei rueh, iez
Endtli seiter
zue,
:
da
hiiiiret.
bin e chueh,
Ase wegeme hudi z'thue, Lauf da nar dem tUfel zue Losmer iez da hiiiiret.
!
Frag de dokter wie's na chunnt, Losmer iez da hiiiiret,
Do
wird
sie
chrank, er wird gsund.
Lpsmer
,
'S
iez
da
hiiiiret.
mottet inere, chunnt nid drus,
zun augen us, 's ist en grus, Losmer iez da hiiiiret.
'S zundtere
Siifzger lat sie,
'S Stoffis herz ist nid
L'osmer
iez
da
vu
stei,
huiiret,
Grite gahts dur marg und Lqsmer iez da hiiiiret. Wott nid, dass sie sterbi dra, Denkt, er well verbarmket ha
Der
bei,
;
Gand do
gli druf's
hochsig
Call, das ist en hiiiiret
OSEhfotle a'sx the IS
a. !:
^ab£
o't
very faithfully- and well rendered, though Mr. Corrodi
evidently will have .none of " Meg," scribes
it
and so again
d'Grite.
PFIlFEN UF DIE GANZ GSCHICHT. D'Grite hani welle ha,
Ha ja
gmeint in himmel z'cha
Nachem hochsig—frag Pfiifen uf die
;
nid nah
ganz gschicbt.
tran-
WHISTLE O'ER THE LAVE O'T
165
1st so sahft und artig gsy, Wienes butichindeli 'S hett na gschiider gga as mi
Pfiifen uf die
ganz gschicht
Wieni mit der Grite lab, Ob im friden, ob im chlab, Mira magma's wusse sab ;
Pfiifen uf die gariz gschicht,
im todtehampli ha
Sie
Und
de wiirme z'brosele la^—
Weuschti's
— so erfiehr
Pfiifen uf die
sie's
na
ganz gschicht.
filming: thro' the %-^z.
He
mistakes the rye, and transforms
(as the
German "
translators
Coming
into a streamlet
it
have done), and renders poor body,''
thro' the rye,
•:
by " Meiteli
Mr.
Corrodi
literal;
even
ist
dur's bachli ggange."
scarcely attempts in the verse
to
make
easy enough he avoids doing so. transformation for whilst " a is
made
body
his
translation
which one would have thought Possibly the stream
the correct rendering too ridiculous,
kissing a
body coming through the
rye,"
probably common, the pleasant occupation
intelligible,
could scarcely be so comfortably engaged
in,
So he renders
through the stream."
" Gin a body meet a body
Coming through the
rye,"
by " Nu,
trifft
opper opper a
Oppen am bach bim
'A ^
maiden
is
tnahe."
^
gone through the burn.
Now,
if
Along
the stream by
somebody meet somebody mowing.
"coming
BURNS IN SWISS GERMAN
l66
The
song, however, apart from the departure from the
original, is
exceedingly pretty and harmonious in
its
Swiss
dress,
MEITELl 1ST DUR'S BACHLI GGANGE. Meiteli
ist
Bittedi
dur's bachli ggange,
deddoch a
Lat de rock
is
wasser hange,
Wird em niimme
troche.
Meiteli, meiteli,
wie bist nass,
deddoch a
Bittedi
'S underrockli tropfignass,
Wird der niimme Nu,
trifFt
troche
!
opper opper a
Oppen am bach bim mahe, Opper wott es chiissli ha, Bruucht dann opper z'chrahe ?
Opper wott dur's thali gah, Opper opper chiisse Gaht das opper oppis a, Bruucht das opper
z'wiisse ?
Meiteli, meiteli, wie bist nass,
deddoch a
Bittedi
'S underrockli tropfignass
Wird der niimme
shows very few defects "
Mi
freud "
is
done
in
most of the "
Und
*
And
!
a really excellent translation.
in
very nearly the equivalent of "
and therefore shows us is
troche
this, cozy loving
translations, but
"gruehned
z'letzt in eini
we'll rest, at the last in ,
my
jo,"
scene better than
g^ab,"^
one grave.
JOHN ANDERSON, MY JO though the same as adopted by Mr.
weak and unpathetic
"And
compact
for the
Freih'grath,
167 is
too
line,
sleep thegither at the foot."
HANS ANDERES, MIN SCHATZ. Hans Anderes, min Weischt,
der
i
schatz,
Hans,
ersti na,
Da hast e schwarzes rollehaar, E frohlis gsichtli gha. ist di stirne chahl, Hans, Und's haar wie schnee druf gstreut
Jez
Doch sege Gottes uf dis haupt, Hans Anderes, mi freud. Hans Anderes, min
schatz, Hans, Sind mitenand berguf, Und mange lustige tag, Hans,
Hamer
verlebt duruf.
Jez hotteredmer durab, Hans,
Doch gommer hand
Und gruehned
z'letzt
in hand,
in
eim grab,
Hans Anderes, binenand.
This,
song,
in
its
and the
fidelity;
"
Dur
trait
is
a simple and beautiful
two verses are rendered with tolerable
but, like so
the touching
mould,
Swiss first
many
of the others, Corrodi misses
of the third verse.
miesfiiecht felse ruuscht de bach,
Und
d'bueche tauched d'bletter dri D'waldrose wolbt e heimeligs dach Und schliiiisst is wienes hiittli i.
Waldbluemen
aller arte bliiehnd
Drininne, saged
:
'gruehn wann d'witt!'
BURNS IN SWISS GERMAN
l68
Bis d'sunne
Er wager
iri^int
'iez, cHinde,-
:
hochi
hei, '5 ist
miiend
ziit!'".^
Mr. Corrodi, with such a
It is really surprising that
guage as the Swiss German, should pen the above
lan-
lines,
however simple and beautiful they may be, when he had before
him the
original
song so
full
of the charm
of
absolute and all-absorbing love, and which he even prints alongside of his translation.
"Ayr, gurgling, kiss'd his pebbled shore, O'erhung with wildwoods' thick'ning green The fragrant birch, and hawthorn hoar. Twined am' rous round the raptured scene; The flowers sprang wanton to be prest. The birds sang love on ev'ry spray Till soon, too soon, the glowing west Proclaimed the speed of winged day."
This
is
a grander
and of deeper music, though
strain,
perhaps the homely Swiss enjoys Mr. Corrodi's simpler
and
less
profound melody just as
well.
A MIS MARY IM HIMMEL. Du
bleiche spate morgestern,
Ziehst wieder
Und
still
durs morgeroth
dem tag, ach, grad wie mir mis Mary nimmt de tod.
winkst
Wo
fern^
^The rivulet rushes thro' moss-damp rocks, The .beech trees dip their leaves therein The woodbine arches a homely roof
And
locks us in as in a cot
Forest flowers of
And
say
:
all sorts
Rest here
if
blossom therein
so you will
Until the sun calls; now, children, I regret
You must go home
—
it
is
high time.
TO
Du
MARY IN HEAVEN im
liebi seel
169
sternefeld,
Wo wandlist iez
duft
i
und glanz ?
Gsehst du mi da uf chalt^r welt
Im
Und
herzeleid versunke ganz
?
denki nid mirlebtig dra ?
Am
im
chlare bach,
chiiehle thai
Da hamer stillen abschied gnah, Und handis kiisst zum letztemal. Das I
Du
bliibtmer bis
ebikeit—
i
gsehnedi na vormer stah, lieblis bild
Es
Dur
.... wer hettis
gait fur's leben abschied
gseit,
da ?
miesfiiecht felse ruuscht de bach,
Und d'bueche taUched d'bletter dri D'waldroSe wolbt e beimeligs dach Und schliiiisst is wienes hiittli i. Waldbluemen
aller arte bliiehnd
Drininne, saged Bis d'sunne meint
Er wager I
hei,
:
:
" gruehn
wann d'witt muend
" iez, chinde,
's ist
hochi
ziit
!
weiss na ieders bliiemli, aoh,
Es
Wie
istmer,
Grabt
Du
's
liebi'
si's
dem
seel
gsy .... de bach,
sei erst gester
allwiil ttiiifer wiiehlt
im
herz au
tiiiifer
i.
sternefeld.
Wo wandlist iez
i
duft
und glanz ?
Gsehst du mi da uf chalter welt I herzeleid verlore ganz ?
'
!
NORWEGIAN.
DANISH. So
far as
know, there
I
Burns published
no
is
edition of translations of
a separate volume, but several appear
in
two volumes of translations from
in
poets,
viz.,
Poems and Songs from
and Hundred Poems from
British
by
the English,
In Poems and Songs the only
and American
the English,
by
Caralis,
Caralis.^
poem taken from Burns
is
This
is
piece
is
the best of faithfully
all
Mr.
Caralis's
renderings.
The
reproduced, only very few weaknesses
appearing.
"Wee, modest, crimson-tipped seems to puzzle him, as like
did
it
some of them he renders
"Du
lille
flow'r,"
the other translators, so
it
Blomst saa rod eg rund."^
Then "Till billows rage
and
gales blow hard,
And whelm him
^
Digte
og Sange,
Kjoebenhavn
'Thou
:
little
ved Caralis.
Chr. Steen
&
flower, so red
o'er,''
Hundrede Digte,
Sons, Forlag, 1867.
and round. 170
ved
Caralis.
TO A DAISY is
171
Strangely rendered
"Og
under gaaer bans raske Sailer Med Mand og Muus."*
I give the piece at length
TIL
EN TUSINDFRYD.
Du
lille Blomst saa rjzfd og rund I Vi mjidtes en usalig Stund Der ligger knust nu midt i Stjsivet Din fine Stub ;
Til Skaansel
Du Du
lille
faure
Evnen Knop
er
mig
rjivet;
!
Stakkel troede
vist,
Det Laerken var, din Nabo hist, Han, som i Duggen tidt Dig b^ied,
Med
spsettet Bryst,
Naar ban mod Dagen opslog 0iet
Og Den
sprang af Lyst.
bitterkolde
Nordenvind
Alt vied Dig ved Fjiidslen ind
Dog
stod
Du
Og titled Knap
glad, trods
;
Storm og Kulde,
op,
hsevede sig over Mulde
Din Blomstertop.
Bag Skjsrm af Muur og Buske groer I Haven stolt en Blomsterflor, Du voxer ubemarkt og ene, I Ny og Nae, Blandt Stubbe, hvor bag njigne Stene
Du fandt lidt
Lae.
din simple Dragt
Der,
i
Med
sneehvidt Bryst
'And
i
svjiibt
ind,
Solens Skin,
perishes his trim sailer,
With man and mouse.
172
BURNS IN DANISH AND NORWEGIAN Du
Beskedent I
Da
Hoved
dit
ne'ied
Ydmyghed
Ploven, ak
Paa
Dig rev ned
!
Jord'en
fra Leiet
!
Saadan en Mjzi i Uskylds Vaar yndig Blomst i Skyggen staaer, I skyldfri Lysfhun troer sig'sikker,
En
Indtil forraadt,
Besudlet, Icnust
som Du, hun
ligger
St^vet traadt.
I
Harm
Saadan en Skjaldy af Skjasbnens Henslaengt
i
Livets B^lgelarm,
Uvant med
Kl^gtj af Cursen feiler Vindens Suus, under gaaer haris raske Seiler Med Mand o^ Muiis. I
Og
,
.
Saa ksemper tidt med Modgang her DeHj der en bedre Lod var vasrd, Indtil, fra
Af
Sted
List
Tilsidst kun.
til Sted fordreven og Nag,
Himlen
tro er bleven
Hans knuste Vrag. spm ynker Blomsten her, See Dig i Speil din Tid er nser ; Ulykkens Plov Vil fage knsekke Din Blomst saa fiin— Da ligger under Muldens Dsekke Du kpust som hiin. Selv Du,
!
I In as
this
hae a
W&it
»'
otb aiit (J^aebois)-
song Mr. Caralis
some other .
"
gives
translators, of the
hae a penny There thanks I
—
same rendering
the
two
to spend,
lines ' .
to naebody,"
_
_
WIFE .0'
/ HAE. A
MY AIN
173
and makes them "
Et Par
om Du
Sbilling,
Kan Du
faae,
men
vil,
tak Ingen,"i
although in the very next line Burns says,
"I hae naethingto lend."
With
exception th6 song
this
very well rendered.
is
INGEN. Min
er
Konen, jeg har, deler med Ingen
Og jeg
Ingen har mig
Nar,
til
Selv fornKPrner jeg Ingen
Et Par
Skilling,
Kan Du
faae,
om Du men
Ingen laaner jeg
;
vil,
tak Ingen
til,
Selv jeg laaner af Ingen.
Ingen lyder mit Bud, Selv jeg lystre vil Ingen
Mens mit Taer
:
Svserd holder ud.
mod Knubs jeg
af Ingen.
munter er jeg Og bekymres for Ingen Bryder Ingen sig om mig, Bryder jeg mig om Ingen Fri og
®f Here Mr.
a'
Caralis
tlw JlirtB (Jls Jean). leaves
Burns entirely j indeed, one
scarcely recognizes the song at
heroine
who
terminates
inspired
the
1
A
!
refrain
it,
in
the
couple of shillings
The name
first.
and
which original,
if
thou
so
"My
will'st
Canst thou have, but thank nobody.
of the
melodiously Jean,"
is
174 not
BURNS once
m DANISH AND NORWEGIAN
mentioned.
Indeed
translation.
it
It
mere
a
is
from a few quotations, and the fact that
by Robert Bums,
poet's celebrated song.
conscious
of
and
it
calls
that,
one sees
that
not
imitation,
a
only on internal evidence and
is
it
it
is
meant
is
given as for
the
Mr. Caralis seems to have been
and so he
"Lsengsel"
changes
(Longing).
the
quote
I
title
the
also, first
verse
"
hvor jeg end, slaaer 0iet hen, Det SjiSger heist mod Vest
I
Der
den Glut
er det jo
men
boe,
Jeg lider allerbedst.
Bag Hybenhsek den
vilde Bsek
Slaaer der saamangen Bugt,
Men Dag og Nat Omsnoer min
Ikkun min Skat
Laengsels Flugt."^
This has not the continuity of thought or the appropriateness of the imagery in the original. it
is
It is
a pretty ditty;
not the witching song of Burns, as a glance at this
verse in the original shows
"Of I
a'
the airts the wind can blaw,
dearly like the west.
For there the bonnie
The
lassie lives,
lassie I lo'e best
There wild-woods grow, and rivers row. And mony a hill between But day and night my fancy^s flight Is ever wi'
'
my
Jean."
In whatever direction I cast
They
like to seek the
It is there the little
Whom
my
eyes.
west
one dwells
I love best of all.
Behind the hawthorn hedge, the wild brook
Makes many a winding turn. But day and night my treasure alone Entwines (enslaves) my longing's flight.
OF The I
first
is
a
THE AIRTS
A'
175
specimen of the remaining verses, so
fair
quote them without further analysis, and, as
seen, they cannot
be called a
translation.
LMNGSEL. I
hvor jeg end slaaer 0iet hen,
Det sjziger heist mod Vest Der er det jo den Glut mon boe, lider allerbedst.
Jeg
Bag Hybenhsek den vilde Bask Slaaer der saamangen Bugt, Men Dag og Nat Ikkun min Skat Omsnoer min Lsengsels Flugt. I
Vindens Suk,
Hun
I
Blomstens
Dug
min Tanke staaer, I Fuglens Sang bag Buskens Hang Mig hendes Stemme naaer. Hver Dal saa grjin, hvor taus iljin for
Skovbsekken
Hver Sky
En
i
lister sig,
Qveld, hvert Kildevasld
Hilsen bringer mig.
Blandt
Hjiii
og Dal,
I
Skovens
Bruus, milde Zeyhyr, frem
Sal,
!
Blandt Foraarsljiiv, med Blomsterstfjv Bring Bien til sit Hjem Og bring mig Sjzid og hvid og rjzfd !
Herhid igjen min Brud
Mod hendes Smiil er mat hver Som Skjaebnen sender ud.
Piil,
Hvad Suk og Eed vi vexled, veed Kun Himlens Stjernehser Vi skiltes ad ak mon vi glad
—
!
Skal alter mjzides meer ?
Den h^ie Magt, som saae vor Pagt, Som Hjertets LjSndom veed, Kan vidne kun, at ene hun Har
al
min
Kjasrlighed,
will
be
BURNS IN DANISH AND NORWEGIAN
176
In
"Hundred Poems" Mr. Caralis poem to
gives
what may be
the
"Daisy," the
considered the companion
address
%a This
poem
also fairly well
is
weaknesses spoil
"Wee, entirely loses
"
though certain
rendered,
The
thef effect.
first line,
for instance,
sleekit, cow'rin', tim'rous beastie,"
individuality
its
Du
a JEott0e.
lille
when rendered
Krae, saa vims
and the famous seventh
og snu
"^
;
verse,
"But, mousie, thou art no thy lane, In proving foresight may be vain ;
The
best-laid
schemes
Gang
o'
mice
an'
men
aft a-gley.
An' lea'e us nought but grief an' pain For promised joy," is
rendered "
Men saadan det i Verden gaaer, Saa saare lidt vor Klogt formaaer. Ak Muus og Maend de laegge Planer, !
En
stakket Lyst
Hvor Glsedens Frugter alt vi aner, Er Sorg vor Host."^ This entirely tersely puts,
to
fails
give the moral which Burns sa
The
and
is
little
mouse, so nimble and sharp.
feeble at the best.
'
Thou
^
But so in the world
it
goes
So very little does our sagacity help Ah, mice and men, they lay plans,
A When
other verses,
us.
short-lived desire
the fruit of gladness already
Sorrow
is
our harvest.
we
anticipate,
TO A MOUSE as will
177
be seen, are more vigorous and
meaning of the
faithful
original.
TIL
Du lille
EN MUUS.
Kras, saa
vims og snu,
Hvi banker saa dit Hjerte nu ? Ei har Du n^dig strax at sastte Afsted din Kaas,
Frygt
at
ei,
mad
Blod jeg
dit
Vil Plovens
Aas
plette
!
Hvor tungt, at Mandens Herskermagt Har brudt Naturens Eenhedspagt, Og al den stygge Fordom styrket,
Du Mod
Du Du
nserer nu.
f|z!dt som Du Er St^v som Du.
mig, der,
stjasler
sagtens
lidt
er saa det
Et
enkelt
!
Mjilrket,
ibiandt
skal jo leve, ikke sandt
Hvad
i
?
— af hele Karven
Ax—
Jeg har jo nok, og Dig er Skjerven En Velstand strax.
Nu
er din Hytte lagt
i
Gruus,
Paa Muren holder Vinden Huus, Ei til en ny lidt Mos Du laenger
Har
i
Behold,
Og frem Decembervinden Saa barsk og
traenger
kold.
Du Marken saae staae bar og tom, Du vidste, Vintren hastig kom. Her Du Ly for Blassten tsenkte i
At Da, vee
!
Ro grumme
finde
det
Ned
til
Plovjern traengte
din Bo.
Det lille Skjul af L|ziv og Straa Din hele Konst Du offred paa
M
to the
BURNS IN DANISH AND NORWEGIAN
178
Fra Huus og Hjem for al din Mfiie Jegjog Digud, Den kolde Riim og Rusk at dpiie Og Regn og Slud.
Men
saadan det i Verden gaaer, Saa saare lidt vor Kljzigt formaaer Ak Muus og Msend de lasgge Planer, !
En
stakket Lyst
Hvor Glaedens Frugter alt Er sorg vor Hjist.
vi aner,
Du mod mig,
Dog, lykkelig er
Kun
0ieblikket
Men
kaster jeg mit Blik tilbage,
rjiirer
Dig
I Mulm jeg staaer, Og Taagen over Fremtids Dage
Det Vasrste
spaaer.
John ^arkgforn. This ballad lends Caralis
of
"De
great
also
itself
under
stolteste
and high," and
the sake
its
translation,
The
version.
0"i
"Three
for
similar changes,
and Mr.
substitution
kings
both
are variations for
of the metre which do not interfere with the
meaning or swing of the of
easily to
good
a
gives
piece, or even with the fidelity
rendering.
JMNS BYGKORN. Det var
tre
Konger i 0sterIand,
De stolteste under 0, De havde svoret h(iSit og
dyrt,
Jens Bygkorn skulde d^e.
De
tog en Plov og
Ham ''
dybt
i
pljiiied
Jordens
The proudest
ned
Skjj^d,
in the
isle.
JOHN BARLEYCORN Saa svore de da
Nu
hiziit
og
dyrt,
Bygkom
var Jens
179
djid.
Men milde Foraarsbyger faldt, Og Himlen blev saa blaa Da kom Jens Bygkorn op igjen De undred stort derpaa. Og Sommersolen skinned varm, Og han blev tyk og svaer Hans Hoved vsebnet var med Spyd, Kom Nogen ham for nasr. ;
Sig Hjiisten nsermed alvorsfuld,
Da blev han tynd og bleg, Han sank i Knas, hans Hoved Og Ungdomskraften veg.
hang,
Og meer og meer han sygned nu, SkjVndt i sin Manddom end Da p0nsed strax paa Hasvn og Had :
Hans
fule
Avindsmasnd.
De tog et Vaaben, langt og skarpt, Og vog ham i hans Knas, Og surred som en Erkeskjelm
Ham
til
en Kserres Trje.
Saa lagde de ham paa hans Bag
Og prygled ham ei blidt, Og hang ham op Vind og Og vendte ham saa tidt. i
Og
i
Til
De
en Grube dyb og
Randan
mjzirk.
med Vand,
slyngede Jens Bygkorn ned,
At svjiimme
Nu
fyldt
Veir
strakte de
Til
endnu
om han paa
stizirre
Og kastede ham Naar Tegn
til
En msegtig lid De Marven
i
kan.
Tillie
ham,
Spee,
hid og did, Liv de see.
fortaere lod
hans Been,
BURNS IN DANISH AND NORWEGIAN
i8o
Men M|!illeren var allervasrst Han knuste ham paa Steen. de drak hans Hjerteblod
Tilsidst
Ved Lystighed og
Og
see
!
jo
Leg,
meer de drak
Desmere Glasden
deraf,
stag.
Jens Bygkorn var en Helt saa bold, Han randt af asdel Rod,
Og smager Du hans Blod engang, Da voxer strax dit Mod.
Da glemmer Manden
al sin
Vee,
Hans Lyst blier dobbelt s^A, Da kommer Smiil paa Enkens Kind, Hvor i^r kun Taarer fljzfd.
—
hans Skaal Jens Bygkorn leva skal Tag AUe Glas i Haand !— !
altid trives i vort Land Hans Afkom og hans Aand
Gid
Jloto Mr.
Caralis
ij^ntlj),
German work,
at
translators,
least
to
name "Afton" and sarily,
translation
upon the whole, and
is
but,
;
like
he greatly lessens the Scottish readers, substituting,
"woodland brook."
the alteration
^fton
§to£et
renders very prettily
gives a very faithful
!
immaterial.
by changing the adjective
some of the effect
of his
by leaving out the think quite unneces-
I
Of course, to a Danish reader The effect is further lessened in
the
uses "gently" in both verses with
first
two
much
lines.
Burns
effect.
" Flyd sagtelig, Skovbsek, blandt Buskanas Riis Flyd mildt, mens jag syngar en Sang til din Priis !
^
Flow softly, woodland brook, amongst rows of bushes. Flow gently whilst I sing a song to thy praise.
!
"
FLOW GENTLY, SWEET AFTON
i8i
has not from the above incidents the charm and music of "
Flow Flow
gently, sweet Afton, gently,
among
thy green braes,
sing thee a song in thy praise.''
I'll
Then "Skovduer, som kurre i eensomme Dal, Du Solsort, som bygger i Haskken saa is
sval,'"
not a very happy rendering of "
Thou stockdove whose echo resounds through the Ye wild whistling blackbirds in yon thorny den;"
These defects
glen
however, not very serious in an other-
are,
wise good translation.
SKOVB-^KKEN. Flyd sagtelig, Skovbask, blandt Buskenes Riis Flyd mildt, mens jeg synger en Sang til din Priis Min Mary Du lulled i Blund ved din Strjim, Flyd sagte, forstyr ikke, Bsek, hendes Drjzim !
som kurre i eensomme Dal, som bygger i Haskken saa sval, skrigende Vibe med krusede Top vask ei min Elskte af Slummeren op
Skovduer,
Du Du O !
Solsort,
!
Hvor
Ring At see, hvordan Kilderne snoe sig i Sving Der vandrer jeg daglig i Middagens Skjaer, Min Hjord og min Elskedes Hytte saa naer. stolt,
i
det Fjerne, fra Hjiienes
;
Blandt Bakker sig skjuler den gr^nklaedte Dal, Hvor Primuler blomstre paa Skovbunden sval Der sad mangen Aften med Mary jeg glad, Beskygget af Birkens Sjiidtduftende Blad.
hvor Du yndigt Dig snoer Hytten, hvor Mary, min Elskede boer
Krystalklare Baek
Om
!
!
Mens Blomster hun Saa
'
listelig
Wood Thou
;
plukker, din s^lveme Flod
vaeder den sneehvide Fod.
pigeons,
who coo
in the lonely dale,
blackbird that buildest in the hedge so cool.
!
BURNS IN DANISH AND NORWEGIAN
i82
Flyd sagtelig, Bask, under Grenenes Hang Flyd sagte, Du yndige Maal for min Sang Min Mary Du lulled i Blund ved din Strjiim, Flyd sagte, forstyr ikke, Bsek, hendes Dr^m !
!
®, is
toert thott
in the Saulb ^la0t,
also very well given, but
"Her is
!
mit Bryst Du har et Hjem I Liv og D)!id,"i
i
neither so natural
and simple, nor so
in
accord with
the spirit of the song, as
"Thy bield should be my bosom, To share it a', to share it a'."
Then Burns
repeats
much beauty and
with
same sentiment and words
in
effect
the
each alternate line
"On
yonder lea, on yonder lea" ; " I'd shelter thee, I'd shelter thee,"
etc.
This touch Mr. Caralis entirely ignores, using the sentence in
each case only once, and so changes the metre,
"Paa Marken der," "Det vilde Veir," etc. I
have taken the liberty of following the composition
of the original, and have repeated the words in the following copy:
01
O
VAR
DU I DEN KOLDE
BLUEST.
var Du i den kolde Blsest Paa Marken der, paa Marken der, Min Kappe slog jeg om Dig mod Det vilde Veir, det vilde Veir !
^
Here
in
my
breast thou hast a
In
life
and death.
home
WERT THOU IN THE CAULD BLAST
O,
Og dersom
183
Skjasbnens Uveirsstorm
Imod Dig br^d, imod Dig briiid, Her i mit Bryst Du har et Hjem I
Og
Liv og
Dizid,
stod jeg
Liv og Djjd.
i
den vilde 0rk,
i
som Nat, saa
sort som Nat, Dens 0de var et Paradis Med Dig, min Skat med Dig, min Skat
Saa
sort
!
Og var jeg hele Og vi et Par,
Verdens Drot, og vi et Par,
Min Krones skjVnneste Juvel Min Dronning var, min Dronning
With the warm appreciation
and matchless song, to
me
that Mr.
I
may be
"John Anderson,
over
this
critical,
here, as
Caralis fails
most pathetic but
Du
it
seems
he seems not to
which so pervades
realize the peculiar love-charm
is
have of
I
var.
it.
Kjaere,"'
too coramon-place for
"John Anderson, my
jo''
"Din Kind
brandt""
and
is
af Solan
a feeble, feeble picture compared with
"Your bonnie brow was
brent."
Then " is
Men
also very poor " But
vi vil friges
and tersdess hand
in
hand
ned " ' for we'll
go "
;
'John Anderson, thou dear. 'Your cheek tanned by the sun. 'But we will go down together (accompany each other down).
BURNS IN DANISH AND NORWEGIAN
184
but "stolpre
hjem"
("totter
home")
is
a pretty alteration
from "totter down," in the original
"Na maae
hjem, John."'
vi stolpre
JOHN ANDERSON. Du
John Anderson,
Da vi
blev
fjzfrst
Kjsere
!
bekjendt,
Din Lok var sort som Ravnen, Din Kind af Solen braendt. Nu er din Pande bar, John Om Issen Sneen staaer, Men Himlen vsere, gamle John Med dine hvide Haar !
!
!
John Anderson ad H^ien Vi klavred op til Randen, Og mangen lystig Dag, John Vi havde med hinanden. Nu maae vi stolpre hjem, John !
!
Men vi vil fjSlges ned, Og sove sammen ved dens John Anderson I
have given
all
i
Fod,
Fred.
the pieces included in the
indeed, there are only •collections,
!
!
some nine more
in
list
Mr.
selected Caralis's
and none of the humorous pieces have a place
there.
'
Now we
must
totter
home, John.
SWEDISH. The
only translations of
collection
some
have been able to find are in a
I
anonymously
The author does not attempt
Stockholm in 1872.1
at
published
songs,
forty
any of the poems. Jfar
a'
that anli
a'
that
This song has inspired the author with ring,
and
it is
very
literally
" Lit narrar sturskt
i
its
spirit
and
rendered. siden gi," ^
instead of " Gi'e fools their silks and knaves their wine," spoils
seems to have
second verse, as the author
the
missed the
fine
stroke which Burns
makes
in
comparing
" the " hamely fare " and " hodden gray " with the " wine
and the "
silks " respectively.
TROTS ALLT DET. Ej hofs det redligt armod val
—
S14 blicken ned och allt det; Vi %k forbi en sAdan tral, Vi trotsa armod allt det Och allt det och allt det. van stand ar Ugt, och allt det
—
^
Ndgra Dikter
qvariat, ^
Let
af Robert Burns.
1872. fools haughtily
go in
silk.
185
Stockholm
:
Klemmings Anti-
1
B URNS IN S WE DISH
86
Men
rang ar myntets pragel
Och mannen
den ar af vadmal
Var
dragt,
Och
grof v%x kost, och
narrar sturskt
La.t
En man
blott,
guld, trots allt det.
i
allt
gri,
det
siden %k,
man, trots allt det Trots allt det och allt det, Blott glitter ar dock allt det En redlig man, hur fattig an, Ar kung bland man, trots allt det ar
Fast lord han kallas, spratten der,
Som
yfs
Hvars
sS. stolt,
och
Ett not ar han, trots det och
Trots
allt
Hans
stjernor,
allt det.
allt det,
band och allt det man, han ser derpi
Sjelfstandig
Och
allt det,
blotta vink ju lydas plar,
ler derat
och
allt
det
!
Monarken skapar riddersman, Markis och
£n
hertig, allt det
man
ej skapar han, hans makt ar allt det, Och allt det och allt det. Trots granna titlar, allt det, Har karnfuUt vett, har manlig dygd Dock hogre rang, an allt det.
redlig
Ej
i
Sa.
bedjom
att
da.,
Hvad komma
komma
mS.
skall, trots allt det
Att vett och dygd frin bygd
Ma
segra dock, trots
Trots
Det
Da
allt
blir
det och
en
hvarje
till
allt det.
allt det.
tid, trots allt det.
man
i
verlden vid
Var broder namns,
trots allt det
bygd
WHA HAE
SCOTS,
187
(Scota, to ha hae
lacks the precision is
done rather
and martial tread of the
lopsely, as the
first
original,
and
verse will show.
" Skottar,
som mad Wallace blodt Som med Bruce ha faran mott, Som for aran stadse glodt, Framat, seger
are
eller
!
"
unworthy, especially the last two
for the stirring
wha hae
Scots,
wi' Wallace bled Bruce has aften led your gory bed.
do duty
less
popular
;
wham
Welcome to Or to glorious writer
to
lines,
words
" Scots,
This
dod
adopts
also
victory
the
;
!
and
second
version of the original.
SKOTTAR, SOM MED WALLACE BLODT. som med Wallace blodt Som med Bruce ha faran mott, Som for aran stadse glodt, Skottar,
Framat, seger
Nu
ar stridens
Se,
i
eller
dod
!
timme nar
slutna leder der
Nalkas stolte Edwards har Edward, slafveri och nod !
Den, som bar forradarns glaf, Den, som fegt vill bli en slaf, Ar ej vard de tappres graf. Gripe han till flykten snod !
'Scots,
Who Who
who with Wallace have
bled;
with Bruce have faced danger;
for honour always have glowed Forward, victory or death !
1
B URNS IN SWEDISH
88
Den for frihet, kung och lag Kampa vill i blodigt slag, Fri ar,
foil
han ock i dag. Bruce det bod
Hjeltar, fram^t,
hvad sorg fortryckarn bragt, Edra barn i bojor lagt, Att dem losa ur bans makt Se,
Offre vi \kr hjertblod rod
!
Sla.n tyrannens skaror ner Valdet skall ej r^da mer, Frihet hvarje svardshugg ger, Framat, seger eller dod
^ttli |E«njJ §^\xz.
Though the touching and known perhaps of
the best so
pathetic words of this song, all
heart-moving feeling
is
have translated the
more
or less preserved
words.
languages, " auld acquaintance "
lang syne" first
verse
effect,
the songs of Burns, are
indeed are impossible to reproduce,
difficult,
is is
In
Swedish,
as
the
still
by
all
in
who other
" old friendship," " auld
is
The
"for old glad days."
rather changed, with a
fourth line of the
somewhat weakening
from "
"
And
"
Och glada barndomsdar," ^
days
o'
lang syne
into
whilst the last verse of the poem, beginning
"And surely ye'll be your pint stoup, And surely I'll be mine," etc., is
entirely
faithfully
omitted; with these exceptions the piece
and
prettily rendered.
'
And
glad childhood's days.
is
AULD LANG SYNE
189
fQr FORDNA DAR. Skall
gammal vanskap glommas
Skall den
ej
bort,
droja qvar?
gammal vanskap glommas Och glada barndomsdar?
Skall
bort,
For fordna glada dar, min van, For fordna dar. En h^gkomstsk&l vi dricka rcA For fordna dar !
Vi plockat blommor gladt, vi tva,
Kring hojd och dald det bar
Men manga
trotta fjat vi gdtt
Se'n fordna dar.
backen plaskade vi tva, Tills sent pi qvall'n det var Men vida haf ha skiljt oss at I
Se'n fordna dar.
Rack mig din hand, min gamle van, Se har min hand du har,
Och
derpa
hjertligt dricka vi
For fordna dar For fordna glada dar, min van. For fordna dar. En hagkomstskal vi dricka mS. For fordna dar
JEa
Jiannie's ^toa.
This unknown author not only renders the songs with
such a nicety of metre that they could be sung to their
how fully Bums gives to
music, but shows in his version of this song
he catches the echo of the voice which nature.
He
puts the phrase, "
oddly, though at the
same
My
time,
Nannie's Awa," rather
when one
feels its force.
I
BURNS IN SWEDISH
go
very pathetically
— " No
Nanny
is
he gives a
lines of the fourth verse
To
here."
the last two
different reading
from
that of the original "
Du
trast,
O, klagen
though
which,
som din hyllning it qvallen hembar, med mig ty ej Nanny ar har,"^
—
without
not
the
lacks
pathos,
simple
beauty and naturalness of the original lines
"And
thou mellow mavis that hails the Give over for pity, my Nannie's awa'."
EJ
NANNY AR
nightfa'.
BAR.
gronskande dragt, Naturen Sma lammen, de braka pi angen sa. tackt, Och foglarne drilla i lunderna der sig ikladt sin
Mig gor
det
ej
—
gladje
ej
Nanny
ar har
Snodroppen, gullvifvan, de smycka hvar
dal,
morgondagg sval De smarta mitt sinne, den fagring sa skar
Violen, den badar
Erinrar
Du
cm Nanny —ej Nanny
larka,
Och
Du
i
som
svingar
ar har
frS.n faltet
ba.dar for herden, att
!
sa yr
morgonen
gryr,
som din hyllning at qvallen hembar, O, klagen med mig ty ej Nanny ar har trast,
—
AUvarliga host,
kom
i
vissnande skrud,
Om
sommarens dod gif mig trostande bud Blott vintern, den dystra, och snon ar mig kar Och gladja mig nu da. ej Nanny ar har
—
JflfftD
This song in the last
^
is
two
Thou
gentlg, (Sioeet Jifton.
also rendered with
much
fidelity,
lines of the third verse,
thrush
who pays
O, grieve with me,
for
thy
homage
no Nanny
to the evening,
is
here.
though
SWEET AFTON
FLOIV GENTLY, "
is
191
Har
till
Ty
tjall,"'
vallar jag hjorden fr4n morgon har kan jag skida min alskades
qvall,
not quite happy for
"There
My One more
daily I
flocks
or two
wander
and
words
my
noon
as
rises high,
Mary's sweet cot in
might have been
my
eye."
rendered a
little
closely to the original, but the song reads very well
FLYT SAKTA,
AFTON.
Flyt sakta, o Afton, langs gronskande
—en
stig,
egnar at dig Der slumrar nu Mary vid sorlande strom Flyt sakta och stor ej min alskades drom Flyt sakta
Du Du
dufva,
lofsa.ng jag
som kuttrar som piper
koltrast,
i i
skog och pa fait, tornbusken gallt,
Grontofsade vipa, o tystnen, jag ber,
Och Af
storen den slumrande skona
mer
hqjder, o Afton, omgifves din strand,
Frin dem
Har
Ty
ej
gS.
band
smS, rannilars slingrande
vallar jag hjorden frSn
morgon
har kan jag skada min alskades
till
qvall,
tjall.
Har ar det sS. skont i hvar leende dal, Har guUvifvor blomma i skogsdungen sval Har ofta, nar qvalldaggen giuter sitt regn, Hos Mary jag sitter i bjorkarnes hagn.
Min
Afton, din vig flyter klar
Forbi hennes hydda
i
som
kristall
lekande sval
Nar blommor
att plocka hon gar pa din strand, Skalmskt vater du snohvita foten ibland.
Flyt sakta, o Afton, langs gronskande Flyt sakta
— min
stig,
lofsang den galler ju dig
Der slumrar nu Mary vid sorlande strom, Flyt sakta och stor ej min alskades drom ^
Here I watch the flock from morning till night, For here I can see the cot of my beloved.
!
BURNS IN SWEDISH
192
tocrt thott in the datilb ^last.
®,
Here our author
keep up the standard he has
to
fails
reached in the above translations.
"P4
enslig stig''^
not only feeble, but does not give the meaning of
is
"
On
Then he the
follows Mr.
Du I
Caralis's rendering of the close of
fann en fristad lif
unworthy of
is
lea."
verse.
first
"
yonder
min famn
i
och dod,"2 this author
when
offered for
"
Thy bield should be my bosom To share it a', to share it a'."
"
Och stod jag pa. den Och storsta hed,"^
Then vildaste
lacks the precision and simple power of "
Or were
in the wildest waste,
I
Sae black and bare, sae black and bare."
Like Mr. Caralis, of
Bums
explanation tunes
this writer also
overlooks the fine touch
in repeating the alternate lines. is,
I
suppose the
the translators were unacquainted with the
and did not know that the melody demanded
it,
though they should have observed the touch was required
by the
tone of Burns's rhythm.
full
I
have therefore
taken the liberty of repeating them in the song, so that "
Pa
enslig stig " reads "
'
Pa
enslig stig,
pa enslig
In lonely path.
^Thou found a In
'And
life
shelter in
my
and death.
stood I on the wildest
And
largest heath.
bosom,
stig," etc.
O,
WERT THOU IN THE CAULD BLAST STODE DU
O
stode du
I
KYLIG BLAST.
kylig blast
i
pi enslig
Pa. enslig stig,
Sa omt jag
193
stig,
med min
skulle
plaid
Da. skydda dig, da skydda dig.
Om
olycksodens bittra storm
Ikring dig Ijod, ikring dig Ijod,
Du
fann en fristad
och dod,
lif
1
i
i
lif
min famn och dod.
Och stod jag pa den vildaste Och storsta bed, och storsta
Den heden
du var med,
Blott
hed,
blef ett paradis, blott
du var med.
Och vore jag all verldens kung, Och vi ett par, och vi ett par, Min kronas skonaste juvel Min drottning var, min drottning
The
translator
in this
var.
song catches the poetic
touch,
which so many miss, by repeating the word " red " in first line; but strangely, in this and in other songs, he avoids the words " my love," " lover," etc., and uses,
the
So here we have
that of "friend."
"
O my
luve
is
a red, red rose
like
rendered "
Min van
"
And
ar lik en rod, rod ros,"
and fare thee weel,
my
only luve"
rendered "
Och
far
nu
val,
min enda van, " ^
My
friend
is
^And
fare
now
^
like a red, red rose.
well,
N
my
only friend.
BURNS IN SWEDISH
194
which considerably changes the
and character of
spirit
the song.
BN ROD, ROD Min van
Som
ROS.
ar lik en rod, rod ros,
vackts af juni-dag;
Lik Ijufva visors melodi innerligt behag.
I
•
S4 huld som du min fagra mo, Ar varm den tro jag gaf Och jag skall alska dig, till dess Ej droppe
fins
Till dess ej
haf.
i
droppe
fins
haf,
smalt klippans hall
Och jag
skall alska dig,
Alit in
lifvets qvall.
Och
i
far
nu
val,
!
Jag kommer iter snart, Oss skiljde verlden vid.
a'
than with those
we have
om
an
WAxCb ran ^lato.
the Jl.irt0 the
Our author has taken a
min van,
min enda van,
Farval, farval en tid
®f
i
Tills sol
little
more
liberty with this
hitherto considered.
" Fast langt jag ar fr^n henne skiljd,
Min tanke Ayr dock han, Utofver skog och berg och Bestandigt
till
^Tho' long from her
My
flod,
min Jane."^
I
am
separated,
away, O'er wood, and mountain, and thoughts
Always
to
still
my
fly
Jane.
river,
song
OF This
is
A'
THE AIRTS THE WIND CAN BLAW
19s
a wide latitude from " There wild-woods grow and rivers row,
And mony
a
Is ever wi'
between
hill
But day and night
my
my
fancy's flight
Jean."
But even with a few departures from
his usual fidelity
he gives a very touching song.
to the original,
AF ALLA VINDAR. Af alia vindar vestanvind Ar den jag mest har kar; vester bor den fagra mon, Hon, som min alskling ar. Fast lingt jag ar Irin henne Min tanke Ayr dock han I
skiljd,
Utofver skog och berg och flod Bestandigt
till
min
Jane.
Jag henne ser i daggstankt ros, Ser hennes skona bild Jag henne hor i fogelns s^ng, Hor henne, Ijuf och mild. Vid kalians rand, pd ang, i dal Hvarenda blomma van,
Hvar
fogel,
Erinrar
O
som
om min
i
lunden
sldr,
Jane.
flagta, vestan, flagta blid
Igenom
De
lofrik lund,
tragna bin fr^n hojd och dald
For hem
i
qvallens stund
Och
for
Som
ar %k fin och van
till
mig den hulda mon,
Vid hennes loje sorgen S^ alsklig ar min Jane.
Ayr,
BURNS JN SWEDISH
-igS
John Like so
many
^niergott.
translators this
ing of the words
"my
jo,"
one also misses the mean-
and renders
it,
friend " (min van), which sadly mars the
like them,
homely
of the song, but with this regrettable defect, with
fidelity,
"my
loveliness
it is
rendered
and possesses much of the pathos of the
original.
JOHN ANDERSON. John Anderson, min van John, Den gang jag forst dig sig, Ditt h4r
i
svarta lockar
Kring vackra pannan
Nu
lag.
ar din panna kal, John,
Din
Men
lock,
signe
som sno
Gud
ar den.
din hjessas sno,
John Anderson, min van. John Anderson, min van John, Vi uppfor kuUen g^tt,
Och mtogen frojdfull dag, med hvarandra fatt.
John,
Vi
Nu ma, vi Men hand
stappla ned, John,
i hand dock an kuUens fot att slumra fa, John Anderson, min van.
Till
Without knowing anything about
this writer
one would
almost believe he were an old disappointed bachelor who
had forsworn the very use of such words, not only
"my he
love,''
"my
jo,"
"my
persists in putting all
such under the
list
and so "Jag har en van, och hon '
as
dearie," but even "wife," since
I have a friend, and she
ar
is
min"'
mine.
of friends,
NAEBODY is
made
to
do duty "
I
for
hae a wife
my
o'
This spoils the meaning of the
which otherwise which
is
197
ain." first
rendered with the
this writer displays in so
part of the felicity
many
of his
song,
and charm efforts.
INGEN. Jag bar en van, och hon ar min Dela vill jag med ingen ;
I
ingens alskog jag tranger Slikt jag tal
in,
ock af ingen.
Jag har en'fyrk, som sjelf jag vann Derfor tackar jag ingen ; Val jag at ingen 14na kan, Lanar heller af ingen. Jag ingens herre vara vill Tral jag blifver at ingen Ett svard jag har,
;
som kan
sla
till,
Vill ta stryk utaf ingen.
Jag
vill gS. fri
och glad min
Grama mig ofver ingen Och bryr si ingen sig om Bryr ock jag mig
As my
collection
this portion of
my
from our unknown
and musical
gift
is
om
stig,
mig,
ingen.
necessarily limited I cannot extend
task,
and part with pleasant memories
friend, as
he evidently has the poetic
indispensable to a translator of poetry,
especially of lyrical poetry;
and
I
much
regret that he
has given us no example of his power in the poems, and especially in
some of the humorous pieces of Burns.
DUTCH. FLEMISH. I
TREAT
them
Flemish
languages
and construction being the
differences sufficient
Dutch and
the
base
the
certain'
in
same,
as
one,
and
any
words and- idioms not
importance to
justify
foreigner
a
being of
in
treating
separately.
There
is
no complete
;.
of
translation
Bums
in
this
language, nor indeed any great'tiiim'bfir of pieces translated
by one
but different writers have published render-
writer,
ings of certain pieces.
The
first
with which I deal are
those by the Flemish poet, Frans de Cort.^ tion contains
it is
to be regretted their
so limited, there being only
has
no
right
to
complain of
fifty
this,
translator only professes to give the
though we might
most I
collec-
undoubtedly the best translations into the
Dutch language, though is
His
differ
as
to
the
pieces in as
number
all.
by the
title
One the
most beautiful songs, fifty
given being the
beautiful.
take the representative pieces already dealt with in
other languages, so far as contained in this collection, and
'De
Scboonste
Liederen van
vertaald, door Frans
de Cort.
Robert Brussel,
1862.
igS
Bums,
uit
Drukkerij,
het
Van
Schotsch
L. Tniyts.
-^:r.
IRAJ^S DE COHT.
MAN FOR
A MAN'S A fortunately class,
the
there
an
it
199
example of nearly every
being
first
^ IS
in
is
THAT
A'
Jttan'a a Jttan for
a' that.
F. de Cort's song can hardly be called a translation,
and
rather a poor copy.
first
verse
is
a
fair
Take a few examples; the
specimen.
"Wie eerlijk is, al Mag elk in de
arm,
is hij
oogen kijken.
Wij hefifen 't hoofd, al zijn wij arm. Zoo hoog op als de rijken. In vorstenhuis en tempel
Te
schittren
ons niet vergund...
zij
De rang is maar de stempel, De mensch, hat goud der munt The
last
two
lines
are quite right;
!
"
^
indeed,
they could
hardly lend themselves to incorrect rendering, but the rest are poor for " Is there, for honest poverty,
That hangs
The coward
We For
and a' we pass him
his head,
slave,
dare be poor for
and
that,
a'
Our
that
by.
a' that.
a' that.
obscure and a' that. rank is but the guinea stamp. toils
The The man's
^Who May
We As
the
gowd
for a' that."
honest is, though he be poor. look anyone in the face;
lift
our head, though
high as do the
we
are poor,
rich.
In princely house and temple
To
shine
The rank
Man
may is
not be granted us
but the stamp,
the gold of the mint.
;
BURNS IN DUTCH AND FLEMISH
200
characteristic
and suggestive "For
and so
that
a'
which gives such force and swing to ignores,
The
taken with the other verses.
Similar liberties are
and
a'
that,"
this stirring song,
led into diffuseness both of matter
is
he
and
expression. "
For
and
a' that,
a' that,
Their tinsel show, and The honest man, though king
Is
men
o'
for
a'
that
e'er sae poor,
that,"
a'
he renders
"Al spoke
De Een
man
eerlijk
This escapes, though
it
koning,
is
de eerste van
Is
zijn
Dat
"
^
song.
original
The
last
two
menschen vrinden
alia
En
breeders zuUen zijn,"^
and, though weak, at "
events convey the meaning,
all
That man
to
man, the warld
Shall brothers be for
the
!
about the best rendered in this version, "
but
land
barely escapes, being doggerel as
compared with the noble lines are
woning
in zijne
naakte ellende te alien kant,
of
beginning
the
a'
verse
o'er.
that";
has
little
translation.
" Then
let
us pray that
As come ^
it
come
Though naked poverty on Haunts
The
man
is
king
Is the first in all his land.
'That
And
all
may.
all sides
his dwelling,
honest
it
will for a' that,"
mankind
brothers
friends
may become.
attempt at
MAN
A MAN'S A is
FOR
A'
THAT
201
replaced by a philosophical reflection that a day of
happiness and peace will come, "
Hat denkbeeld trooste ons bij het wee, Dat wij gelaten dragen."^
The above may be powerful enough spirit.
It
would
fall
to rouse the
on the Scottish
flat
of Flanders compared with the
more
—the
Flemish
light beer
exciting
national
beverage of the Scot.
WIB EERLIJK
AL
IS,
IS HIJ
ARM.
Frans de Cort.
Wie
eerlijk
Mag
al is hij
is,
arm,
elk in de oogen kijken.
Wij heffen 't hoofd, al zijn wij arm, Zoo hoog op als de rijken. In vorstenhuis en tempel
Te
schittren
zij
ons niet vergund...
De rang is maar de stempel, De mensch, het goud der munt Zijn onze spijzen niet zoo
t
fijn,
lompen, die ons dekken, Ei laat den dommerikken wijn En zij' tot vreugde strekken Al spoke in zijne woning De naakte ellende te alien kant, Zijn
't
!
!
Een Is
Hoe
eerlijk
statig stapt,
Daar ginds 't
man
is
de eerste van
koning, zijn
land
!
van knechts omringd,
die fiere jonker...
Is slechts zijn goud, dat helder blinkt.
Want
in zijn
hoofd
is 't
donker.
Als op zijne eermetalen
Des denkers oog '
May
onwillig stuit,
the thought comfort us in our sorrow,
That we resignedly endure.
BURNS IN DUTCH AND FLEMISH den pronker pralen
Ziet hij
En De
lacht
Maar
vermogen
in zijn
ligt
hartlijk uit
1
ridders maken, ja,
kan
vorst
Dat
hem
;
eerelijke lieden...ha!
Hij zou het vruchtloos pogen Het schoonst blazoen der aarde, !
Al
schittre
't
niet het allermeest,
Is innerlijke
Een
eedle,
waarde,
wakkre geest
Het denkbeeld trooste ons bij het wee, Dat wij gelaten dragen, Dat eens een dag van heil en vree Voor alien op zal dagen Dat rijken loon zal vinden De ware deugd en niet haar schijn Dat alia menschen vrinden ;
En
is
breeders zullen zijn
the only drinking song in this collection.
ing of this popular ballad
Man
for
a'
rare verbal
and the
that"
the
nature
of
"Like a rogue
It
A
render-
Man's a
not only given with
are faithfully reproduced.
strict
than
otherwise,
* ;
"They
fillfed up a darksome pit With water to the brim,"
^
—such
as
which Mr. de Cort gives
forgerie,"
"Gelijk eenen moordenaar "
Any
verbal accuracy are rather of
improvements for
is
The
but the lightsome trot of the verse
humour
from
slight departures
is
faulty.
is
fidelity,
rollicking
as perfect as "
Like a murderer.
JOHN BARLEYCORN is
203
given "
Met water vulden Zoo duister
which
I think rather
als
'nan put,
zij
hun
zin "
^ ;
an improvement, as the old ballads
always had moral hints interwoven in their narrations
such departures are few, as the reader may
see.
JAN GBRSTEKOORN. Frans de Coet. Drie koningen waren er in den oost, Drie koningen hoog en groot
En
ze hebben gezworen bij plechtigen eed Jan Gerstekoorn den dood.
Ze vatt'en 'nen ploeg en ploegden hem Diep in der aarde schoot En ze hebben gezworen bij plechtigen eed Jan Gerstekoorn was dood.
Maar
vrolijk keerde
de lente weSr,
En
regen drenkte 't veld Jan Gerstekoorn verrees uit
En
alien
waren
in
zijn graf.
ontsteld.
Des zomers stond
Te pronken
;
hij,
dik en sterk,
de zon,
Zoo wel voorzien van speer en punt, Dat niemand hem deren kon.
Doch als de herfst gekomen was, Toen werd hij geel en bleek ;
Zijn plooiend
lijf
Bewezen, dat
En
en waggelend hoofd
hij
bezweek.
ach zijne frissche gezonde kleur Verschoot al meer en meer ; En nu ontvlamde de doodlijke haat !
Der booze vijanden '
With water
As dark
filled
weer. they a pit
as their mind.
;
but
204
BURNS IN DUTCH AND FLEMISH Ze namen een wapen lang en scherp Zoo weerloos stond hij daar!... En hieuwen hem neir, en bonden hem vast Gelijk eenen moordenaar.
hem nu op den rug En sloegen hem scheef en krom, En hingen hem op in wind en storm, En draaiden hem om en om. Ze legden
Met water vulden Zoo duister
En
als
zij
hun
wierpen, opdat
'nen put, zin,
zwomme
hij
Jan Gerstekoorn er
of zonk',
in.
zij hem op den vloer Tot verdere marteling neSr, En rukten, daar hij nog levend was. Hem rusteloos heen en weer.
Dan smeten
Ze droogden over een vlammend vuur Zijner beendren merg en vet Wreedaardig heeft een mulder dan
Hem
tusschen twee steenen verplet.
En ze hebben genomen zijn hartebloed En gedronken in het rond En hoe meer ze dronken, hoe meer genot Er iedereen
bij
vond.
Jan Gerstekoorn was een stoute held, Verrichtend edel werk,
Want
drinkt ge van zijn hartebloed, Zoo wordt ge moedig en stark.
Verdrijven kan het alle smart,
Verhdogen
Het kan
alle geneugt,
ja zelfs een
Doen poppelen van
weduwenhart vreugd.
Ter eere van Jan Gerstekoorn
Neem ieder een glas in de hand, En bloeie steeds zijn nageslacht In
't
lieve
vaderland
1
A RED, RED ROSE The
love songs have naturally, and I would add, pro-
most of Mr. de Cort's
perly, attracted the
^ is
205
and
naturally
lines are
%th %ost
%tii,
though two of the
gracefully reproduced,
departed from,
attention.
I think with
disadvantage to the
song. "
As
IS
my bonnie am I,"
fair art thou,
So deep
lass.
in love
given
"Ik min " met mijn hart, schoon Zoo teSr als met mijne oogen
and
he,
most of the other
like
lief, ;
"
-^
as
translators,
remarked
elsewhere, does not observe the deep poetic touch in the
"red, red rose," and merely renders
MIJN LIEF
IS
it
"red
rose."
ALS DE ROODE ROOS.
Fkans de Coet. Mijn
lief is als
Den knoppe Mijn
lief is als
de roode roos versch ontsprongen
;
de melodic
Bij snarenspel gezongen.
Ik min u met mijn hart, schoon Zoo tedr als met mijne oogen
Ge
blijft
De
lief, :
mij duur tot dat de zon
zeeen zal verdroogen.
Tot dat de rotsen smelten in
Den
gloed der zonnestralen
Beminnen
zal ik
u zoo lang
Als ik zal ademhalen.
'
I love
As
you with
my
tenderly as with
heart, dear love,
my
eyes.
BUHNS IN DUTCH AND FLEMISH
2o6
Vaarwel, zoet
Nu
moat
ik
mijn eenig
lief,
henen
lief
1
ijlen
Ik keere weSr, al scheidden ons
Tien duizend lange mijlen
is
The
well rendered.
fairly
and Berwick
local names, Pier o' Leith
him
compel
Law,
!
somewhat, which he does very
to
well.
alter
The
imagery
the first
two
lines
of the second verse, rendered "
De Wimpel
de trommel dreunt,
waait,
Ten kampe
rust zich ieder moedig,"^
are not quite so stirring as "
The trumpet sounds, the banners fly. The glittering spears are rankM ready,"
but the others are well and
song as a whole
is
tersely
rendered,
excellent.
NU DEN ZILVREN KELK.
O REIK Mil
Frans de Cort.
O reik mij nu den zilvren kelk, Waarin het sap der druive blinke, Opdat ik, v66r ik henen ga, Ter eere mijner liefste drinke. Het onweSr zweept de broze boot, Waarin de makkers mij verbeiden Het oorlogschip ligt klaar ter reS Ik moet, o Mary, van u scheiden !
De wimpel Ten kampe ^
The banner For the
waait, de
trommel dreunt. moedig
rust zich ieder
waves, the
dium
beats
fight all equip themselves courageously.
and the
BONNIE MARY
207
Men hoort van ver het krijgsgehuil, De strijd is hevig, heet en bloedig... Maar
is
't
Wat ramp
O
't
gevecht,
00k voorbereiden
Mary, wat mij aarzlen doet, dat ik van u moet scheiden
Dat
(Df
het onweSr noch
ze mij
is,
!
the ^irt« the fflini ran blato.
a'
Mr. de Cort translates only the
first
two
verses,
which
composed by Burns. almost perfect. There is a
are said to be the only two actually
Here again the graceful touch
translation
He
the original.
is
one departure which he makes from
in
renders
"There's not a bonnie flower that springs By fountain, shaw, or green,"
by " In ieder bloempjen, dat er spruit,
Wil
ik
haar hulde bign."'
JEAN. Frans de Coet.
Van alle vier de streken, waar De wind uit suist of bruischt, Min ik vooral het westen, daar Mijn meisje
in
't
westen
huist.
0ns scheiden bosschen, stroomen, ach
En
bergen bovendien, ziel is nacht en dag Bij mijne lieve Jean
Maar mijne
!
dauwbepereld bloemekijn Zie ik ze zoet en schoon ; In 't lustig kwelend vogellijn In
't
Hoor '
ik haars liedjens toon.
In every flow'ret thai blooms I
wish to
offer
her homage.
BURNS IN DUTCH AND FLEMISH
2o8
In ieder bloempjen, dat er spruit,
Wil
En
ik haar hulde bi6n,
ieder vooglijn, dat er
fluit,
Herinnert mij aan Jean
John The muse seems
to
^nlicr00tt,
have
the
J0. this
charm with which he renders
mentioned, as
love songs just
touches of Burns,
mp
Mr. de Cort as he took
left
pathetic song in hand, the
!
well
the
as
tender
being to a great extent absent.
In
such passages as the following
"Your bonnie brow was
brent,"
he makes "
Toen was uw
"
But now your brow
"
Uw
aanzicht rozerood "
^ ;
and is
beld,"
he gives
entirely
voorhoofd niet meer glad" the
spoiling
and
continuity of thought
which Burns shows; and that
"And
—
finest
touch of
all,
sleep thegither at the foot,"
he entirely misses, and gives "
En
rusten dra aan
's
heuvels voet."
lOHN ANDERSON, MI/N SCHAT. Feans de Cort.
John Anderson, mijn Als
gij
schat,
John
!
mijn vrijer waart,
Toen was uw aanzicht rozerood
En
ravenzwart
uw
baard.
'Your face was rosy-red." 'Your forehead no longer smooth.
^And
soon shall
rest at the hill's foot.
feeling
JOHN ANDERSON, MY JO
209
is thans uw haar, John voorhoofd niet meer glad... zegene uwen ouden dag,
Sneeuwblank
!
Uw God
John Anderson, mijn schat John Anderson, mijn schat, John Wij klommen blij te moed'
!
Des levens steilen heuvel op, Trouw deelend zuur en zoet. Nu gaan wij hand aan hand, John
!
Al stromplend over 't pad. En rusten dra aan 's heuvels voet, John Anderson, mijn schat In the humorous love songs Mr. de Cort less at
home
gnnran Making every allowance this song,
evidently
drajj.
for the difficulty in translation
of
such errors as the following might surely have
Thus Mr. de Cort omits
been avoided.
"On and
is
than in the pathetic.
blythe yule night
when we
entirely the line, v^ere fou,"
substitutes " Schuchter sprak hij
Perhaps being "fou"
Maggie aan."
unknown
in
Belgium that he
does not wish to hint at such a thing
for fear of con-
is
so
taminating his countrymen's morals, though his excellent translation of
than
"John Barleycorn" makes
doubtful.
following. "
To
But there
is
no
this
such
see
Maggie coost her head fu' heigh, Look'd asklent and unco skeigh, Gart poor Duncan stand abeigh," ^Timidly he spoke to Maggie.
O
excuse more
excuse
for
the
BUSNS IN DUTCH ANXl FLEMISH
2IO rendered
"
is
Maggie hief den trotschen kop, Net gelijk 'ne houten pop, Haalde fier de schouders op..."^
to recognize that
Mr. de Cort
picture of a country coquette;
catch this perfect
fails to
as unfortunate
is
he with
Duncan " Duncan sighed baith out and Grat his een baith bleert and Spak'
What a
picture
!
o'
at
Dalgarnock"
—hardly
—Maggie,
and skeigh
ing asklent
blin',
lowpin' o'er a linn."
— one of the most
scenes ever written
in,
thrilling
humorous love
behind the "fair scene
falling
with her head in the air look-
at
whom
poor Duncan,
she un-
ceremoniously puts out of her way, and the poor luckless out
sighing
wight,
and
in,
his
with weeping, or rather greeting
eyes (it
is
bleert
more
and blind
violent
than
weeping), and in his desperation speaking of "lowpin' o'er
—the
most heroic touch
a linn"
To
writing.
in
humorous love song
see ithis graphic description of poor
Duncan
rendered "
Duncan sidderde
Werd
als
een
riet,
van verdriet, Wilde springen in den vliet..."^
makes one
who
is
feel
it
als zinloos
is
beyond
criticism.
A
friend of mine,
a keen observer of the character and habits of
animals and men,
'
tells
of a carter he knew
Maggie tossed her haughty head, Just like a
wooden
doll
Proudly shrugged her shoulders. ^
Duncan trembled
as a reed,
Went almost mad with grief, Wished to jump into the stream,
who was
the
DUNCAN GRAY
211
most inveterate and powerful user of profane language
The school-boys used to run to hear his when they saw anything go wrong with him.
he ever met. outbursts
One day he was the
bulk of the
tion
a
some wood, and
poured out amongst the mud.
sugar
hear the explosion, but Jock
to
at the results
for
turning past
in
The boys rushed up looked
when some
driving a cartload of sugar,
of the bags got torn
of the catastrophe with
consterna-
few minutes, scratched his shock-head, and
muttering "It's nae use,"
commenced
He
the sugar as he could.
saving as
my
confessed to
much
of
friend after-
wards that he could not find language equal to the greatness of the occasion.
Like this worthy carter I say as to any criticism of the above burlesque, " It's nae use."
The only "
other line I refer to
Now
they're arouse
is
the last
and canty
baith,"
he simply does not attempt, but substitutes "
En— daarmee
is 't
liedjen uit "
^ ;
and
"Ha!
ha! die liefde!"^
instead of "
Ha, ha, the wooing
o't,"
interferes sadly also with the flow of the translation.
HA I HA I DIE LIEFDE Fkans de Cokt.
Duncan wilde
Ha
!
ha
!
uit vrijen gaan.
die liefde
Schuchter sprak
Ha
!
ha
!
hij
die liefde
^
Witli that
'
Ha, ha,
my
!
Maggie aan. !
ditty is ended.
that love.
BURNS IN DUTCH AND FLEMISH Maggie hief den trotschen kop Net gelijk 'ne houten pop, Haalde fier de schouders op... Ha ha die liefde !
!
!
Duncan bad en smeekte
Ha
ha
!
Maggie
die liefde
!
geen enkel woord.
zei
Ha ha !
!
die liefde
Duncan sidderde
Werd
voort.
!
!
een
als
riet,
van verdriet, Wilde springen in den vliet... Ha ha die liefde als zinloos
!
!
!
Snel verandren weer en wind.
Ha ha die liefde Minnesmart vergaat gezwind. Ha ha die liefde !
!
!
!
Duncan Al
zei
dom
te
Dat
!
:
te sterven waar'
en
al te
naar
—
ze vrij naar... Frankrijk vaai-'
Ha ha !
Hoe
het
Ha
!
!
Ha
!
die liefde
kwam, wie
ha
!
ha
!
!
zegt het mij
die liefde
maar
Hij genas,
En
!
ziek
die liefde
?
!
werd
zij.
!
ter stilling harer pijn
Baatte er geene medecijn Duncan moest haar doctor ;
Ha
!
ha
!
die liefde
zijn...
!
niet boos van aard. ha die liefde Maggie was meelijdenswaard. Ha ha die liefde Spoedig nam hij zijn besluit, Noemde Maggie zijne bruid, daarmSe is 't liedjen uit. En Ha ha die liefde
Duncan was
Ha
!
!
!
!
!
!
!
!
!
—
THE BRAW WOOER 'She
Here
f rata
213
Wiaavc.
also F. de Cort to a great extent
fails,
altogether from his infidelity to the language
many
of the original, he misses so
points in this
drama of humour.
great
He
"
spak'
o'
the darts in
And vowed is
naive
apart
as,
and imagery
entirely lost
my
for
when
my
bonnie black een.
love he
was dying,"
rendered, indeed transprosed, into
" Hij zeide, dat hij,
Zou sterven eer
van 't
me
geerne te
zien,
was vervlogen."'
jaar
Then " is
Guess ye how, the jad
!
I
could bear her,"
even more absurdly changed into " Ei
nichtjen, dat zoudt ge bekoopen,
!
bekoopen
!
"
^
Indeed, F. de Cort's translation goes on the very reverse to
play,
rises
stroke of
hand
to
the very hilltops
or, as
of
—
humour
that
deftest
humour which Burns draws with such a master-
in the gently sarcastic
"
"
of the piece which, like some great
the spirit
scale
and sweetly
spiteful inquiry
my cousin, fu' couthy and sweet, Gin she had recovered her hearin', And how her new shoon fit her auld shachl't feet," I
spiered for
some
versions give
And how my
auld shoon suited her shachl't
But, heavens
and which he 1
*
it,
!
how he
fell
entirely spoils.
He said that he for love of me Would die ere the year was out.
O
cousin,
I'll
make you
feet,
a-swearin', a-swearin',"
repent
it,
repent
it.
BURNS IN DUTCH AND FLEMISH
214
"Ik vroeg hem:
nog immer zoo scheelr
ziet nichtjen
Hoe is 't met hare, ooren en tanden ? En lijdt zij, och heer aan de voeten nog veel ? Hij sloot mij den mond met de handen, de handen !
This
quite unworthy of Mr. de Cort;
is
the naive points but
borders
deed, on the vulgar.
He
in
"
not only misses
it
on the commonplace,
misses the power
questions by making them
his
!
Bums
in-
shows
such as the heroine
could ask couthily and sweetly ; the deafness and the
eifect
of the shoon on the feet might be temporary troubles,
but
squinting,
evidently talented
could
not
sweetly.
"He
are
etc.,
have
all
with his
to
attribute
hand"
fickle
this
These are the worst
blots
on
is
this translation,
lines.
VRIIER.
Frans de Cort. In meie verscheen er in
't
dal een gezel.
Die poogde mijn harte
De mannen
zoo zei
!
Verbeeld Verbeeld
u,
dat
u,
dat
ik,
wou wou
te
rooven
niets haat ik zoo fell... hij
gelooven, gelooven
hij
gelooven
!
hij, van me geerne te zien, Zou sterven eer 't jaar was vervlogen Ei riep ik, zoo sterf dan uit liefde voor...Jean De hemel vergeev* mij de logen, de logen De hemel vergeev' mij de logen
Hij zeide, dat
—
!
1...
!
^
I asked, does
How Do He
my
cousin squint as
much
as ever
?
are her ears and teeth?
her feet trouble her as closed
my
mouth with
much
is
an
more
some
some very good
smaller blurs being counterbalanced by
MIIN
tact
Lothario
Burns's view of the matter, though less polite, likely.
this
her proved
about couthily and
inquired
my mouth
closed others
which
defects
young woman with
possibly
which
action
teeth,
f^lse
as they did?
his hand, with his hand.
THE BRA W WOOER
2
Hij sprak van zijn goed, van het geld, dat hij En zwoer, dat hij seffens zou trouwen
—
Ik hield mij, als of
Maar Maar
1
won
mij niet schelen en kon,
't
peinsde, het
mochte mij rouwen, mij rouwen
peinsde, het mochte mij rouwen
!
maar wat doet me de boef Er was geene weke verloopen, Daar zag ik hem sluipen bij Bess, in de hoev'... Hij trok er van door,
Ei Ei
!
nichtjen, dat zoudt
!
nichtjen, dat zoudt
ge bekoopen, bekoopen ge bekoopen
!
!
Aldra was het kermis ; ik ging naar het feast, Daar moest hij zich stellig bevinden. Ik zag hem en keek, voor de grap, zoo bedeesd, Als wou me de duivel verslinden, verslinden Als wou me de duivel verslinden
!
!
Maar
hem aan — van
tederlijk zag ik
ter
Uit vrees, dat de buren het zagen
Toen kwam
En En
hij, als
smeekte smeekte
hem
—
zij',
dronken, gewaggeld naar mij,
:
laat af
:
laat af
me me
te plagen, te
plagen
!
plagen
te
ziet nichtjen nog immer zoo scheel ? met hare ooren en tanden ? En lijdt zij, och heer aan de voeten nog veel?... Hij sloot mij den mond met de handen, de handen Hij sloot mij den mond met de handen
Ik vroeg
Hoe
:
is 't
!
t
!
me zoo vurig och, wordt mijne vrouw Wil anders niet langer meer leven Opdat hij van kommer niet sterven en zou, Heb ik hem mijn woord maar gegeven, gegeven Heb ik hem mijn woord maar gegeven Hij bad
:
'k
!
—
!
!
!
I
kae a
Wxit
a'
tng ain
(naebody) is
better.
the
Mr. de Cort seems " from home " in dealing with
humorous
feats
of Burns.
Even
here,
where that
BURNS IN DUTCH AND FLEMISH
2i6
humour
is
not so naive as in the
last
two
pieces,
he
is
very unequal. "
I
hae a wife I'll
loses
its
The
my
ain,
simple power in "
that
o'
partake wi' naebody,"
Mija wijQe is kuisch en net, Mij mint ze, en anders niemand!"^
other parts of the song are very well given, except
he evidently misunderstands "
I
hae a penny to spend, There thanks to naebody
—
when he renders
" ;
it
" Ofschoon mij de armo^ kwelt, Daar, beedlaar,... dank het niemand!"^
NIEMAND. FRANS DE CORT. Mijn
kuisch en net, en anders niemand 'k Onteere niemands bed, Mijn bed bezoedelt niemand Ofschoon mij de armo^ kwelt, Daar, beedlaar,... dank het niemand 'k Ontleen van niemand geld, Maar leen er ook aan niemand wijfje is
Mij mint
ze,
!
!
En ben
ik
niemands
1
heer,
Ik ben de knecht van niemand Ik heb een zwaard tot weer, En laat me slaan door niemand
!
1
'
!
My wife is pretty and chaste, She loves me and nobody else. Although
I
am
troubled with poverty.
There, beggar ...thank nobody for
it.
HAE A WIFE a MY AIN
I
Wil
'k
en
vrolijk zijn
vrij,
om niemand om niemand mij,
Zal treurig zijn
Bekreun
'k
Om
217
!
mij bekreun' zich niemand
!
%,a JRatg in ^eabett.
Here F.
again, as
de Cort
we get back
more fortunate
is
unnecessary license
is
to the pathetic love song,
taken.
" Seest thou thy lover lowly laid is
Sometimes an
in his efforts.
?
not improved in " Ziet
Then only
gij
me
vd6r
uw
graf gebukt."
the beautiful love-revelation of the third verse? partially
appreciated
and
partly
depicted
in
is
this
version. "
Er steeg een lied uit ieder nest, Er bloeiden bloempjens v6(5r den
voet,"^
given as a rendering of "
The flowers sprang wanton to be prest, The birds sang love on every spray,"
somewhat mar the unique beauty of
this
marvellous love
scene.
A AN MARY IN DEN HEMEL. Frans de Cort.
Nog
O
toeft ge, al is
star, die
uw
glans vergaan,
geern den morgen groel,
me
^
Seest thou
'^
See page 126.
'
There rose a song out of every nest, And flowers bloomed at our feet.
kneeling at thy grave.
2 18
BURNS IN DUTCH AND FLEMISH En
kondigt Marys sterfdag aan, Die mijne wond weSr bloeden doet. O Mary, mijner ziele ontrukt, Waar, lieve schim, verwijlt ge nu?
me
Ziet gij
Hoort
gij-
v(56r
uw
graf gebukt
mijn bang gezucht
?
om
u
?
Kan
ik wel ooit den heilgen stond, Gewijde bosch vergeten, ach Waar, hart aan hart en mond aan mond, We elkander liefden efeen dag? O neen de tijd moog' wondren doen, 't Herdenken bare nieuwe pijn, 'k Vergeet toch nooit den laatsten zoen... Wie dacht, het zou de laatste zijn 't
!
!
!
De Ayr kuste murmlend, De keien des beboschten Des dorens
keer op keer,
zooms,
vennengde teer Zich met het groen des berkenbooms loof
;
Er steeg een lied uit ieder nest, Er bloeiden bloempjens v66r den voet Helaas daar glom de zon in 't west,
—
!
De
O
schoone dag was heSngespoed.
niets yergat ik, niets
en week
Uit mijn geheugen, sinds dien stond... Gelijk de bedding eener beek
Wordt
wond
dieper steeds mijns harten
O
Mary, mijner ziele ontrukt, Waar, lieve schim, verwijlt ge nu.' Ziet gij me voor uw graf gebukt ? Hoort gij mijn bang gezucht om u
There are other pieces excellently
my work
translated, will
in his collection
and
I
not admit of
examples of the work
of
regret
my
this
?
which are also
that
inserting
the a
accomplished
limits
o£
few more writer.
I
O PHILLY, HAPPY BE cannot
refrain,
it
is
219
however, from adding his version of
happg be that
(D ^hiJULp,
as
THAT DAY
5a^S>
perhaps the very best translation in the whole
collection.
WILLY EN PHILLY. Frans de Cort. HiJ.
Gezegend
Toen
zij
ik bij
En, zoo
als
de schoone stond, 't geurig hooi u vond, gij mijn harte wont,
Het uwe won, o
Philly
!
Zij.
Gezegend
Toen
En
zij
het plechtige uur,
ik beleed,
gij
ge waart mij duur,
mij zwoert, vol liefdevuur,
Aan
mij te
zijn,
o Willy
1
HiJ.
Zoo
als
mijn oor het lentaccoord,
Der vooglen Wordt langs Als
't
daaglijks liever hoort,
zoo meer mijn oog bekoord, u beschouwt, o Philly !
Zij.
Zoo
En
als
de roze heller gloeit
frisscher geurt
Ook
hoe meer
ze bloeit,
in mijn hart de liefde groeit,
Die
ik
u wijdde, o Willy
!
HiJ.
Verguldt de zon mijn rijpend graan, Dan ben ik blijde en aangedaan ;
Maar u
te zien, naast
Verrukt
me
u
te gaan,
meer, o Philly
!
BURNS IN DUTCH AND FLEMISH
220
ZlJ.
De zwaluw
voert van over zee
Met zich de lieve lente mee Maar hartelust en zielevrel Brengt
gij
;
mij aan, o Willy
!
Hij.
De De
eedlen honing uit bloem, die haar den kelk ontsluit
bij zuigt
Maar ambrozijn is wat Op uwen mond, o
ik buit
Philly
!
ZlJ.
Zoet geurt, als de avond lavend daalt,
Het geitenblad van dauw bestraald Maar welke geur, wat zoetheid haalt Bij uwen kus, o Willy
;
!
Hij.
Fortunas wieltjen draaie geeft het hoe mijn
Wat
vrij
!
nummer
Ik min u, liefde schenkt ge mij
zij
!
:
Ik wensch niets meer, o Philly
!.
ZlJ.
Wat vreugden ook Gelukkig ben Ik heb u lief,
wie
gij
mint
Meer wensch I
now
het goud bescheer',
ik,
is 't
me
ik niet,
meer
:
weir ? o Willy
!
take
I'he Cottar's ^atttrbag ^ight,
by Pol de Mont.i Mr. Pol de Mont says Burns
''
;
*
and
it is
" translated freely from Robert
this frank description of his
work naturally
Zaterdagavond op het Land, door Pol de Mont.
THE COTTAR'S SATURDAY NIGHT not only
any
disarms
would render any tone
and
spirit,
that
noble
poem
preserved
in
criticism
such the
deep
in the
Holland might have done
poem
applies
the faces
breed
The
is
dog
The
which
high
characterize
a great extent
to
What Burns Pol de Mont all through
!
own
in
garb.
the
country, though oddly enough
in
the
are all
Scottish.
distinctly
show the manner
following examples
which the
with
illustrations
adorned,
beautifully
original is departed
"
pathos
but"
fidelity,
its
of the cottar, his wife, and children, and the
of the
work
to his
it
to
pedantic.
original, are
Netherland
its
as
criticism
221
in
which the
from
Na
gansch een week van eerzaam veldwerk, treedt de landman huiswaarts met verhaaste schree, en, staat hem nog op 't voorhoofd 't edel zweet, 't is morgen Zondag, tijd van troost en vree gereinigd hark en schop Hij is ter rust gereed "
—
;
!
!
" Quick "
step
is
not happy, as the labourer
Bums
too tired to go otherwise than as
" weary,
o'er
the moor."
The
is
generally
so aptly puts
picture
is,
however,
it
not
an unworthy copy of "
The
toil-worn cottar frae his labour goes.
This night his weekly moil is at an end, Collects his spades, his mattocks, and his hoes.
Hoping the morn
And
weary, o'er the
in ease
moor
and
rest to spend,
his course does
homeward bend."
In the father's advice to the children we have the same
'
After a whole week of honest field work,
homeward goes with quick
The
labourer
And
the honest sweat
To-morrow
is
still lies
on
step;
his forehead,
Sunday, time of comfort and peace, He is ready for rest.
Let rake and spade be cleaned.
BURNS IN DUTCH AND FLEMISH
22 2
departure from the form, though the
spirit is there
" Zoo gaarne geeft
Een
'
hij hun den wijsten raad wet weze u des meesters woord
heil'ge
!
;
uw' man bij d'arbeid staat; wien gij ook dagdief weet, doet gij stil voort... Vergeet het nooit gij dient den eeuw'gen Heer blijft dag en nacht getrouw aan recht en plicht drukt steeds vol moed het enge pad der eer, en smeekt den Hemel cm zijn' steun en licht... zorgt, dat gij steeds
:
Wie Gode ootmoedig
The
weer
vraagt, vindt altijd hulp en
!
""
translator does not attempt to reproduce in the sense
of the original " An'
mind your duty
duly,
morn and
night."
This advice from a Scottish parent to his child needs
no explanation,
as referring to their evening
and morning
devotions; but here again the whole picture
copy of the
original
" Their masters'
command. warned to obey labours wi' an eydent hand,
and
The younkers An' mind their
a'
their mistresses'
are
though out o' sight, to jauk or play be sure to fear the Lord alway An' mind your duty duly, morn and night Lest in temptation's path ye gang astray. Implore His counsel and assisting might They never sought in vain that sought the Lord An'
An'
^
O
no mean
is
ne'er, !
:
!
So gladly he
gives
them
aright."
his wisest counsel
Let your master's word be a sacred law to you Take care you be behind no one at your work... '
;
Whom
you know to be an idler, do you persevere quietly, you serve the eternal Lord. Continue day and night faithful to your duty. Tread always full of courage the narrow path of honour, And pray to Heaven for help and light Who humbly asks of God finds always help and protection.'
Never
forget,
THE CO TTAR'S SA TURDA Y NIGHT These are
fair
Some
verses.
examples of
and so
rather copy,
this excellent translation or
from reviewing the other
refrain
I
223
expressions which give point and power to
the original, for instance, "
A
strappan youth, he tak's the mother's
eye,''
rendered " Een' flinken knaap,
—z6o
had
lack
touch
vigorous
the
The
numerous.
great beauty
hem gedroomd,
zij
de moeder, voor hare oudste of
!
"
Burns,
family worship scene
and
simplicity,
but
they
are
not
reproduced with
is
though one important verse
is
unhappily omitted. It is, however, much to be regretted that Mr. Pol de Mont does not attempt even the adaptation of another of
the finest verses in the poem, "
viz.,
Then homeward all take off their several way The youngling cottagers retire to rest The parent pair their secret homage pay, And proffer up to Heaven the warm request. That He who stills the raven's clam'rous nest,
And
decks the
lily fair in flow'ry pride.
Would, in the way His wisdom sees the best. For them and for their little ones provide But chiefly, in their hearts with grace divine preside." Instead of this he introduces what
is
a completely
verse,
" Snel vliedt de tijd
Het naar
't
.
.
.
Het uur der
'blakertje' in de linker, brengt de
net vertrekje, waar
hun
A
vrouw
leger staat,
de beide kleinsten, dekt en kust
'
ruste slaat
ze trouw.
smart lad, such she had dreamt him
The mother,
for her eldest.
new
BURNS IN DUTCH AND FLEMISH
24
2
Dan, 'wijl de vader, bij de deur op wacht, den hond terugroept, die naar buiten springt, verzelt blond Antje, fluist'rend, o zoo zacht,
— zacht, den
het vinkje, dat in
als
liev'ling
tot
de
baan,
haagje
't
zingt,
blank kronk'lend
door
den
nacht..."!
The scene for the
The "
is
a pretty one, but
is
it
a poor substitute
sublime picture of Burns. verse with which Eurns concludes this poem,
O Thou who
poured the patriotic tide. That stream'd through Wallace's undaunted !
heart,"
Mr. Pol de Mont entirely omits, perhaps owing to
its
strong Scottish flavour, but the preceding two verses with
which he closes
version
his
poem
of the
Dutch
for their transplanting to
spil
creditably copied.
and
.
are,
allowing
associations, very
,
—
"Zoet Nederland, mijn land, 't zij Zuid of Noord, aan 't need'rig lot des laCndmans hangt uw lot. Baronnen, prinsen schept een_ koningswoord, een eerlijk man is 't edelst werk van God In stille dorpen, onder 't strooien 'dak des veldlings, wonen zede en eenvoud nog. In hellekunsten sterk, in deugden zwak, hult menig in fluweel schande en bedrog Doch hecht en recht is 't hert, dat klopt in 't werkmanspak
—
^
—
!
!
The time flies rapidly now sounds the hour of rest The brass candlestick in her left, the wife brings The two.ypungest to the neat little room, where stand their beds, .
.
.
Covers them up and kissed them fondly
Then
whilst the father, on guard at the door,
Calls back the,dog,, .vyhich
Fair Annie whispering
bounds
—oh,
outside.
so softly.
on the hedge, Accompanies her sweetheart on to the road, winding white through Softly as the finch that sings
the night.
%^^eMo^i^
THE COTTAR'S SATURDA Y NIGHT " Mijn Vaderland,
van
225
alien dierbaarst pand,
voor u zend ik tot God mijn' vuur'ge befi, dat lang nog, in des bouwmans kloeke hand,
de spade blink' bij 't eenzaam werk der vreS van vreemde smetten 'blijf zijn volksaard rein, van wulpschheid en bederf zijn kuische haerd Wat kroon of schepter 00k in rook verdwijn' vrees niets, zoo lang, fier op uw' grans geschaard, uw kloeke boerenstand uw schild, en zwaard mag zijn !
'
To "
!
"
see
From
scenes like these old Scotia's grandeur springs.
That makes her loved
at
home, revered abroad,"
so completely changed into
—
"Zoet Nederland, mijn land, 't zij Zuid of Noord, aan 't need'rig lot des landmans hangt uw lot," another departure which grates upon one's sensibilities on reading the poem. Pope's well-known line is ren-
is
dered with
^
literal fidelity,
and one
regrets
that
some of
Sweet Netherland, my country, whether south or north, Upon the husbandman's humble fate depends your destiny. Barons and princes are created by a king's word. An honest man is the noblest work of God. In quiet villages under the thatched roof
Of
the peasant,
Strong in hellish
Many
still
envelop in velvet shame and deceit
But strong and right
My
modesty and simplicity dwell
tricks, feeble in virtues,
is
the heart that beats under the workman's coat.
Fatherland, dearest treasure of
all,
For you I send to God my fervent prayer, That long in the peasant's ready hand May the spade still shine at the lonely work of peace.
From From
foreign taints
may
the national character continue pure.
voluptuousness and corruption his chaste hearth.
sceptres may vanish in smoke. Fear nothing, so long as proudly ranged on your frontier, Your brave peasantry may be your shield and swotd.
Whatever crowns or
P
BURNS IN DUTCH AND FLEMISH
2 26
the strong lines of Burns, such as "Luxury's contagion,
weak and much-loved
vile,"
and "stand a wall of
Isle," are
around their
fire
not similarly dealt with,
still,
even
with these and other drawbacks, the picture will compare favourably with others whose authors do not so frankly confess to a " free translation,'' though
also
it
is
naturally
weaker than Burns's powerful drawing "
From
scenes like these old Scotia's grandeur springs.
That makes her loved at home, revered abroad Princes and lords are but the breath of kings, An honest man's the noblest work of God '
;
'
And
heavenly road. The cottage leaves the palace far behind ; What is the lordling's pomp a cumbrous load. certes, in fair virtue's
!
Disguising oft the wretch of
Studied in arts of
"
O
hell, in
human
kind.
wickedness refined
my dear, my native soil whom my warmest wish to Heaven
!
Scotia,
For
is
sent
Long may thy hardy sons of rustic toil Be blest with health, and peace, and sweet content And, O may Heaven their simple lives prevent From Luxury's contagion, weak and vile Then, howe'er crowns and coronets be rent, !
!
A And I
now
may
virtuous populace
stand a wall of
give the
fire
poem
rise the while,
around their much-loved
as rendered
by
this
Isle.''
sympathetic
translator.
ZATERDAGAVOND OP HET LAND. Pol de Mont.
Hoe koud en snerpend toch de herfstwind loeit Hoe snel verzwonden een Novemberdag Van de akkers keeren guil en os, vermoeid,
1
!
de kraai scbeert nestwaarts, traag, met loomen
slag.
THE COTTAR'S SA TURDA Y NIGHT
22
Na
gansch een week van eerzaam veldwerk, treeclt de landman huiswaarts met verhaaste schreS, en, staat hem nog op 't voorhoofd 't edel zweet, 't is morgen Zondag, tijd van troost en vrefi gereinigd hark en schop Hij is ter rust gereed
—
;
!
!
Daar
krijgt hij dra, door d'ouden lindeboom gansch overschaduwd, 't lieflijk huisje in 't zicht, waar 't kleine volkje, wachtend, dat hij koora',
verlangende oogen op hat veldpad Zijn'
warme
richt.
haerdsteS, blinkend als niet een',
de guile lach op vrouwtjes lief gelaat, blozaards, hupp'lend om hem heen : geen loon ter waereld, dat daarboven gaat Aan zwoegen denkt hij niet, aan huislijk heil alleen! zijn' lieve
Dan,
'wijl
het jongste, op vaders knie te paerd,
" naar
Hoorn of Schagen of naar Marken " zoo keeren, van des buurmans land of waard, ook de oudsten weer,
Hun
om
't
rijdt,
wederzien verblijd.
maagdeken van twintig jaar, — een meisje als melk en bleed, Antje is haar naam,
licht zij
eerst'ling,
kocht
't
—
schenkt
Hoe
nieuwe jurkje thans, waarnaar dat de nood soms praam', haar gansche loon, verheugd, aan 't oudrenpaar zij
lang verlangde, of zij
klinLen groet en wedergroet geen daar ziek, die gansche lange week? En opdat de avond sneller henenspoed', verhaalt m' elkander al het nieuws der streek. De moeder, naaiend, mazend, wat zij mag, maakt de oude spuUen weer als nieuw zoo goed, en wenscht, in stilt', dat ze in een droombeeld zag, wat eens het lot haar' kind'ren brengen moet.... Dan, Vader spreekt !— En alien luist'ren vol ontzag hart'lijk
Was
—
geeft hij hun den wijsten raad " Een heil'ge wet weze " des meesters woord
Zoo gaerne
\.
zorgt, dat gij steeds uw'
wien
gij
man
bij
ook dagdief weet, doet
d'arbeid staat gij
stil voort....
!
BURNS IN DUTCH AND FLEMISH
!28
Vergeet het nooit : gij dient den eeuw'gen Heer ; blijft dag en nacht getrouw aan recht en plicht drukt steeds vol moed het enge pad der eer, en smeekt den Hemel om Wie Gode ootmoedig vraagt,
zijn'
steun en
licht....
vindt altijd hulp en weer
!"
Doch hoor, daar tikt men aan het deurtje, zacht Wie dat mag wezen? Vraag het Antje maar.... Een jong'ling uit de buurt... Een toeval bracht
—
straks, op den thuisweg, beiden tot elka4r.... Zoo spreekt zij, aarz'lend Doch, met lust en leed, ziet moeder 't vuur, dat uit hare oogen straalt, vraagt naar zijn ambacht, hoe zijn vader heet, !
en denkt met vreugd, 'wijl 't meisje 't al verhaalt, zij een' braven borst, Goddank, te kiezen weet
dat
Met
fluist'rend
"welkom" brengt hem Antje bin: — z6o had zij hem gedroomd,
een' flinken knaap,
de moeder, voor hare oudste En 't gansch gezin verneemt met vreugd, dat hij wat praten koomt. En Vader spreekt terstond van wind en weir bang zwijgt de knaap, weet nauw'lijks, wat geschiedt.... !
Hem
" Een' brave
—O
warm, zoo teer.... moeder heelt hij 't niet.... " dat gaat in deugd en eer
loopt het langs het hert, zoo
Wat hem den mond ziel,"
sluit,
denkt
zij
u vond mensch de hoogste
zoete liefde, zalig, wie
Leert niet den
;
!
wijsheid, dat
geen zeeg'ning op het gansche waereldrond zulk heil kan schenken als deze dene schat Ach, zoo daar ooit, in 's levens wrange pijn, een goede geest den sterv'ling, laafnis bood, dan was zulks, waar, in eerbaar samenzijn, een lievend paar elkaar in de armen sloot, bij bloeiend meidoornloof en lentezonneschijn wel den, die in den boezem nog een herte kloppen voelt voor eer en trouw,
Is daar
die, listig als een' slang, 't
met snood bedrog,
onschuldig maagdenhert bestoken zou
?
!
THE COTTAR'S SATUJiDAY NIGHT
229
Vloek, wie aan deugd, geweten, eerbaarheid verzakend, laffe prooi der wulpsche lust,
de onwetende, die hij naar d'afgrond leidt, als een verrader op de lippen kust, en met den val des kinds der oud'ren schand bereidt
I
— Nu
dampt volgeurig op den avonddisch, waarrond zich elk genoeg'lijk nederzet, de warme gort. Geen koningsmaal, gewis maar goede luim en e^tlust kruiden het. Dan brengt de vrouw waar of zij 't haalde of vond ? want heden dient ook 't beste niet gespaard den kaas, als honig smeltend in den mend, en noodt elkeen tot proeven, en verklaart een jaar reeds was hij cud, als 't vlas in bloesem stond
—
—
!
En,
stil
genoten, eindt het maal alras.
Dan in
scharen alien zich den haerd nabij ; Bijbelboek, waaruit reeds Grootvair las,
't
"waar men 't lest gebleven zij...." met ernstvol, kalm gelaat, zeer traag en luid, het heilig Woord,
zoekt Vader,
Het hoofd leest hij,
hoe
God
ontbloot,
het goede loont en straft het kwaad,
of Psalmen, die eens Sion heeft gehoord....
Luid klinkt het en laat
:
" Vreest
den Heer, en
prijst
Hem
vroeg
!
als een priester, plechtig leest de Vair, hoe Abraham genS. vond v6or den Heer, hoe Mozes' bede Jozua's zwakke schaar deed zegepralen op des vijands heir; hoe Koning David, dichter beide en held, aan God in lied bij lied zijn' zonden kloeg hoe Job, door ramp bij rampen neergeveld, den schoot vervloekte, die als kind hem droeg hoe 't schrikk'lijk zieners woord des tempels val voorspelt....
En,
;
leest hij, hoe, voor Adams schuld en zond', onschuldig Offer bloed en leven schonk ;
Soms 't
hoe 's Menschen Zoon geen naakten steenklomp vond, waarop zijn hoofd ter ruste nederzonk ;
BURNS IN DUTCH AND FLEMISH
30
hoe slechts een handvol jong'ren, zwak aan kracht maar groot aan heldenmoed, ter iee, te land, de Blijde Boodschap aan de menschheid bracht, hoe Gods Propheet, op Pathmos' heimvol strand, des Eeuw'gen vloek vernam, voortdond'rend door den nacht
Daar
knielt hij, priester, vader, echtgenoot,
v6or d'Eeuw'gen Vorst, wiens troon de hemel schraagt, hoop, ver boven 's waerelds nood, op zachte wiek zijn' ziel ten hemel draagt daar zien zij na den dood elkander wear, voor steeds vereend in 't ongeschapen licht daar vloeit geen traan, daar zucht geen boezem meer volmaakt genot straalt van Gods aangezicht, en eind'loos, eind'loos kreitst de Tijd door de eeuw'ge spheer.
'wijl zoete
— Hoe bleek,
hierbij, der kerken majesteit Kunst vindt men daar, en slenter nog wel 't meest, waar men, met luide plecht, v6or oogen spreidt der vroomheid schoonen schijn, maar niet haar' geest. Voor zulk een bidden blijft gij doof, o Heer !
Doch
waar, in
't
stof geknield, in
't
kleed der smert,
U
de armen smeeken, eenvoudvol en teer, genadig hoort gij naar de taal van 't hert, en in des Levens Boek schrijft gij hunn' namen neer. Snel vliedt de
Het uur der
tijd
Het "blakertje"
ruste slaat.
de linker, brengt de vrouw naar 't net vertrekje, waar hun leger staat, de beide kleinsten, dekt en kust ze trouw. Dan, 'wijl de vader, bij de deur op wacht, den hond terugroept, die naar buiten springt, verzelt blond Antje, fluist'rend, o zoo zacht,
—zacht, den
't haagje zingt, de baan, blank kronk'lend door den nacht...
als het vinkje, dat in
liev'ling tot
Zoet Nederland,
aan
't
in
—mijn
Baroenen, prinsen schept
een
eerlijk
man
is 't
't zij Zuid of Noord landmans hangt uw lot.
land,
need'rig lot des
— een
edelst
koningswoord,
werk
—van
God
THE In
stille
COTTAIU'S
dorpen, onder
't
SATURDAY NIGHT
231
dak
strooien
des veldlings, wonen zede en eenvoud nog. -
In hellekunsten sterk, in deugden zwak,
menig
hull
Doch
in fluweel
hecht en recht
schande en bedrog
is 't hert,
dat klopt in
't
!
werkmanspak
Mijn Vaderland, van alien dierbaarst pand, voor u zend ik tot God mijn' vuur'ge beS, dat lang nog, in des bouwmans kloeke hand, de spade blink' bij 't eenzaam werk der vreS ' Van vreemde smetten " blijf zijn volksaard rein, van wulpschheid en bederf zijn kuische haerd Wat kroon of schepter ook in rook verdwijn' vrees niets, zoo lang, fier op uw" grens geschaard, uw kloeke boerenstand uw schild, en zwaerd mag zijn
.'
1
!
E.
Potgieter has
J.
only four pieces
translated
Burns, on the whole very well done.^
In
mg
J0,
Jflhtt Jln!b£rs0rt,
the spirit and tenderness
the
of
For
are
faithfully
unhappy.
instance, "
fails
from
little
original
preserved, though one or two lines are a
!
Toen
gij
uw
to reproduce the
"
When we
best deedt
om
mijn hart," *
homely tenderness of
were
first
acquent "
and
"En
slapen ginder niet alleen"'
misses entirely the deep pathos of
"And I
give
'
this,
Poezie,
sleep thegither at the foot."
upon the whole,
van E.
J. Potgieter.
excellent translation.
Uitgave van Zimmermann, Haarlem.
i8S6. ^
When you
tried
'And yonder
your best to gain
will not sleep alone.
my
heart.
BUSNS IN DUTCH AND FLEMISH
Z32
CLAES HENDRIKSZEN. E.
Toen
gij
uw
J.
POTGIETER.
best deedt
om
mijn hart,
Claes Hendrikszen, mijn schat
Toen was uw haar
als git zoo zwart,
Uw
voorhoofd spiegelglad ; * Gerimpeld is dat voorhoofd nu ;
Zoo wit als sneeuw dat haar, toch de Hemel zegene u,
En
Claes Hendriksz, beste vafir
!
Wij klommen zaS.m den heuvel
op,
Claes Hendrikszen, mijn schat
En
hebben op
groenen top gehad ; Wij stromp'len nu vast naar beneSn, Maar helpen d'een den aSr, zijn
Veel vreugde en
En
heils
slapen ginder niet alleen,
Claes Hendriksz, beste vaSr
The
eflfort
with
Jt JRan's a Jttan for is
The
not so successful.
caught the lines are
a
spirit fair
a"
translator
that has
evidently not
The
and swing of the poem.
first
four
specimen
" Heet eerlijke armoS al geen schand,
Toch beeft en bloost ze om wat niet ? Maar wien ze ook sla in slaafschen band, Wij schamen
The
last verse
is,
ze ons zie dat niet
!
"
however, very well done, and the work,
though sadly
inferior to the original in terseness
ness, forms
even in
this
pendent manliness. 'Although honest poverty Still it
and bold-
garb a fine example of inde-
is
not called shame.
trembles and blushes for what not
But whoever it may put in slavish bonds. We feel ashamed for that not I
7
MAN
A MAN'S A
EERLIJKE E.
J.
FOR
THAT
A'
ARMOL
POTGIETEK.
Heet
eerlijke armoS al geen schand, Toch beeft en bloost ze om wat niet ? Maar wien ze ook sla in slaafschen band, Wij schamen ze ons zie dat niet
Trots elk beklag, trots elk bezwaar
Om
ons geloof, verbeeld
De rang, dat De man is
't
goud van
Ons maal moog'
En
je
:
de stempel maar,
is
't
geeltje
!
slecht of sober zijn
kaal ons buis en wat niet?
Geef dwazen fulp en dart'len wijn^ 't Ontberen schaadt zie dat niet. Spijt al
't
verguld, spijt al
vernis,
't
WaarmeS zij klaat'rend prijken, Wie bij doodarm doodeerlijk is, Schat vorsten maar
's
gelijken
!
Zie ginds dien dwaas uit oud geslacht.
Lid van Zijn
naam
't
bestuur van wat niet?
gelijke een tooverkracht,
Zijn brein begrijpt zie dat niet
Schoon
Op
't
en viel borstpand van de botheid.
ster bij ster verdoolde
Zoo ge onafhank'lijk Gij schatert
om
Een koning kan
En Maar
zijt van de zotheid
ziel, !
tot ridder slaan
aad'len wien en wat niet eerlijkheid waait
Gunst, voorspraak baat Trots al
't
?
niemand aan,
gezag, trots al
zie 't
dat niet
gewigt,
Waar ampten meS bekleeden, Een hart vol liefde, een hoofd vol Zijn hooger
waardigheden
!
Zoo laat ons bidden om den tijd. Die komen zal, trots wat niet ?
licht
233
BURNS IN DUTCH AND FLEMISH
234
Waarin
zal gelden wijd en zijd Geboorte of goud ? zie dat niet Waarin verdienst, waarin verstand Gevierd worde en geprezen. En alle li£n uit alle land Als breeders zuUen wezen.
.
The
only other specimen I give of Potgieter's work
is
Jttarg Jftoriaort,
which
is
a very excellent rendering of
this
touching song.
MARII MORISON. E. J. POTGIETER.
O
!
aan
laat mij niet
't
venster beijen,
Daar sloeg het uur door u bepaald
!
Laat me in die blikken mij vermeijen, Waarbij geen goud in luister haalt 'k Zou 't zand der woestenij niet vreezen, Noch 't hevig blaak'ren van de zon,
Wanneer gij 't loon des togts woudt wezen, Beminde Marij Morison.
Wie
gist'ren
door
geluid der snaren
't
Zich ook ten dans verlokken 'k
Zat ddir,
— maar
liet,
zag de blijde paren,
Maar hoorde 't kozend fluist'ren niet Schoon deze lief, die schoon mogt heeten, En gene 't nog van beide won, Mijn hart sprak (zou 't u ooit vergeten " Ge zit geen Marij Morison
?)
!
Kunt gij hem dan de zielrust rooven, Die gaarne voor u stierf, schoon kind
Den
levenslust in
Welks
Wekt
feil is,
dat het u bemint?
niet zijn liefde
Laaf hem voor
Want
!
harte dooven,
't
't
uw
minst
wederliefde uit meelij's
bron
;
scherts of blik, die kwetste of griefde,
Viel nooit in Marij Morison.
THE COTTAR'S SATURDAY NIGHT Van Lennep,! who,
J.
poet and novelist, and
like Sir
also, like
Walter Scott, was both
him, gained most celebrity
in the latter capacity, has translated
They
are
attain
the standard of Potgieter.
pieces.
Whilst presenting the
he does not always adopt the imagery
tone,
They
of the original.
some twenty
done, though perhaps they do not
very well
meaning and
235
Dutch reader an enjoyable poems translated by this writer.
give the
version of the songs and
examples
I give the following three
'Wxt dxrttar'g ^atnriia^ #tght.
DE SA TURDAG-A VOND IN DB HUT. J.
Van Lennep.
De
najaarsstorm huilt snerpend rond reeds vroeg Spreidt de avondstond zijn schaauw de velden over :
Het runddier keert, bemodderd, van de ploeg Karkouw en kraai zoekt rust in 't dorrend lover. De landman staakt zijn werk, en raapt in 't rond Houweel en spade en gaffel van den grond. Deze avond heeft het werk der week besloten En morgen wordt de zoete rust genoten. Hij neemt in
't
end, langs welbekende pa^n
Met zware schrein de lange Hij
ziet zijn stulp in't
huisreis aan.
groene dal gelegen,
Beschaduwd door een olm, dien eeuwen heugt. Daar wagg'len reeds de kleintjens vader tegen,
Met blij gejoel en kinderlijke vreugd. Het knappend vuur, de haardsteen, glad gewreven, De welkomstgroet, die 't wijQen hem komt bi6n, Het zoet gesnap van 't jongsken op zijn kniSn, Heeft al
't
zijn
Injniddels,
TreSn, 1
J.
zorg en matheid ras verdreven.
meS van
blij te
mo6,
Van Lennep,
't
zijn
wekelijksch werk gekeerd,
ouder knapen binnen,
Mengelpoezy.
Leiden
:
A.
W.
Sythoff.
BURNS IN DUTCH AND FLEMISH
236
Die, vroeg reeds tot arbeidzaamheid geleerd, Bij herder, boer, of
bouwman
't
weekgeld winnen.
Zijn oudste hoop, zijn Jansjen, frisch en schoon,
In d' eersten bloei der beste levensjaren,
Brengt mede in huis het zuur verworven loon, zij reeds voor de ouders wist te sparen, En toont meteen aan moeder 't nieuwe jak. Voor morgen, waar zij laatst haar over sprak.
Al wat
Met
Men
hart ontweld, begroeten
't
het langgewenscht ontmoeten
bij
snapt en schertst en lacht met
Een
De
aan
luide vreugd,
Ze elkander
blij
:
geluid
kraamt om 't hardst zijn nieuwtjens op vluggen wiek vervlogen.
iedert
uit.
tijd snelt voort,
Het oud'renpaar
De
toekomst
Wijl moeder
ziet,
met
die
in,
't
partijdige oogen,
lief
gezin verbeidt,
goed der kind'ren zit te lappen. oude, puur of 't nieuw waar", op te knappen. vader soms een woord tot stichting zeit.
En 't En
't
Hij leert hun dan, oplettend na te
komen
Al wat de baas of juffrouw hun gebiedt, Hun werk te doen, voor d'arbeid niet te schroomen. "Wilt (regt hij) schoon geen sterveling u ziet,
—
Den
werkenstijd met beuz'len, nooit verkwisten.
en zorgt dat gij uw plicht, dag en nacht verricht. Bidt dat Zijn raad uw schreden moog' geleiden,
God
Eert
Naar
vooral
Opdat
gij
in verzoeking niet verwart.
Niet vruchteloos
Zoo
!
Zijn gebod, bij
gij die
zult gij
zoekt
Maar hoor men !
klopt,
Lief Jansjen, die Vertelt alsnu, en
met
O
't !
God's hulp verbeiden. recht geloovig hart."
doch
zachtjens.
Wie mag
't
wezen?
bezoek wel heeft verwacht, niet zonder vreezen :
Het is de knaap, die haar heeft t' huis gebracht. De moeder ziet, hoe liefde, slecht verborgen, In
't
Zij
vonk'lend oog van Jansjen, op
't
inkarnaat,
wang ontgloeit, geschreven staat. vraagt den naam des vrijers, 't hart vol zorgen,
Dat
elke
THE COTTAR'S SATURDAY NIGHT En staamlend
doch met vreugd geen lichtmis, die niets deugt
klinkt het antwoord;
Hoort moeder,
En
237
is
't
Jansjen doet den jong'ling binnenkomen
Een
moeder wel behaagt, nu de jonge maagd, Dat 's minnaars komst niet slecht werd opgenomen. De vader praat van vee en akkerbouw De jong'ling zwijgt want hoe zou hij vermogen Te spreken, dus van blijdschap opgetogen Zijn blooheid, zijn verwarring valt der vrouw Weldra in 't oog en O zij schept behagen
En
fiksche borst, die
recht te vreSn
is
:
!
!
In
d' eerbied,
Men 't
Is
dus haar dochter toegedragen.
spreidt den disch
Schotlands
spijs
Ook melksoep, Die
in
den hoek
En moeder
:
:
de meelkoek lacht hun toe
wie, dien
zij
niet zoii lusten
?
vrucht der bontgevlekte koe, ligt
achter
't
schot te rusten.
van den gast, Het huisgezin op oude kaas verrast, Door haar gemaakt, nu Mei een jaar geleden :. En meer dan eens wordt voor den jongen bloed, heeft, ter eere
Uit vriend'lijkheid, een groote homp gesneden, En meer dan eens zegt hij " Wat smaakt dat goad." :
Het blijde maal Vormt heel 't
heeft
uit.
Met
ernstig wezen,
gezin een wijden kring
De vader rijst en Den bijbel op, zijns
slaat in
't
om
't
vuur.
plechtig uur
vaders roem voordezen.
Hij licht de muts eerbiedig af en toont
Eerwaardig hoofd met graauwend hair bekroond. van Davids psalmgezangen Met oordeel uit om de eerdienst aan te vangen. Hij zegt "Aan God zij lof en dank gebracht !" En 't heilig lied klinkt statig in de nacht. 't
Nu
kiest hij €kn
:
Nu
wordt op nieuw het zware boek doorbladerd. eerbied en aartsvaderlijken klem Least de oude man, hoe, op des Haeren stem In de ark 't gezin des vroomen werd vergaderd,
Met
BURNS IN DUTCH AND FLEMISH
238
Hoe Abraham de vriend van God genoemd, Of Amalek ter straffe werd gedoemd,
Hoe
Jesses zoon, aan booze zonde schuldig,
Door diep berouw
die zonde heeft geboet,
Of wel hoe Job, in tegenspoed geduldig, Den Heer verhief als immer wijs en goed Of 't hemelsch lied van heil'gen Esa'ias, Dien wraakheraut en bode des Messias. Wellicht ook toont
zijn text, in
't
Nieuw Verbond,
Hoe schuld'ioos bloed de strafschuld moest Hoe de Opperheer van 's hemels legioenen Geen
om
enk'le plek
Hoe op
't
verzoenen.
hoofd te rusten vond.
deze aard Zijn jongeren verkeerden,
En wijd en zijd de Wat schouwspel
boodschap leerden, oog van Patmos balling trof, Door 's Almachts wil ontheven aan dit stof. Of hoe de vloek hem vreeslijk dreunde in de ooren. Van 't droevig wee aan Babylon beschoren.
Nu
knielen
Opdat
zij
:
blijde
't
en, tot
den Hemelheer,
Zijn hulp het huisgezin beveilige,
Bidt de echtgenoot, de vader en de heilige,
Van hoop vervuld, dat ze eens, in hooger sfeer, Op de eigen wijs elkander wedervinden, Waar de eigen band hen vaster zaam zal binden, En waar, vereend tot eindeloos genet, Zij 't heilig lied, tot lof
Met
van hunnen God,
heel het koor der zaal'ge hemellingen,
Eeuw
uit,
eeuw
En nu gaat Men zoekt de
aanleiddend zuUen zingen.
in,
elk zijn eigen rust
:
weg
geen leed
in vre6
zal die verhind'ren
Maar 't oud'renpaar zendt nog een stille befe Ten hemel op voor 't welzijn van hun kind'ren
j.
:
Gerust dat Hij, wiens zorg de raven spijst, Die 't blank gewaad der lelie heeft geweven, Die 't menschdom door beproeving onderwijst,
Hun
en hun kroost het daaglijksch brood
Hen hoeden in 't gevaar maar bovenal Hen Zijn genaS deelachtig maken zal. ;
zal
geven.
MY
NANNIE, O
239
DE SCHADUW DEKT DER HEUV'LEN KRUIN. J.
Van Lennep.
De schaduw dekt der heuv'len kruin, En zelfs den top der linde De winterzon dook achter 't duin, En ik ga naar Belinda. :
't
en de wind blaast
Is duister
fel
Doch ik weet in den blinde Den weg langs bosch en bergen Den weg naar mijn Selinde. Selinde
En
is lieflijk,
wel,
minzaam, jong,
vlug gelijk een hinde.
Verstijf
's
verleiders gladde long,
Die schertste met Selinde Bevallig, zonder erg of
!
list,
En
trouw is mijn beminde Geen boterbloem, van dauw verfrischt, :
Is reiner
dan Selinde.
Een veldknaap ben
ik en niet meer, Die geen beschermers vinde Maar 'k lach om gunst van Vorst of Heer 'k
Ben welkom
bij
Selinde.
't geen mijn werk mij biedt Nooit had ik voile spinde Maar ik ben even wel te vreS,
Ik leef van
't
Ik slaagde
bij
Loop mee,
't
Selinde.
loop tegen, heil of druk,
Ik neem het als ik 't vinde Want "k weet op aard slechts een geluk,
Te
leven met Selinde.
;
BURNS IN DUTCH AND FLEMISH
240
NIEMAND. J.
Mijn
Van Lennep.
wijfje is mij trouw,
Ik deel haar met niemand
:
Ik kus niemands vrouw
En
mijn vrouw kust niemand.
'k
Heb daaglijks mijn brood En dank daarvoor niemand
"k
Vraag nooit iets uit nood, En leen ook aan niemand.
:
Ik ben niemands heer 'k
En dienstknedat van niemand huis mijn geweer Heb En vrees ook voor niemand.
:
t"
Ik
stel
Noch Geeft n
mij noch
blij
droef aan voor iemand
emand om
Ik geef ook
om
:
mij,
niemand.
Mr. H. ToUens has translated three or four of the smaller
pieces,
criticism.
but
do
they
not
call
for
any special
I give
ffianbfring SltiUie
specimen of
as a in
my
work, none of the pieces adopted
his
task having been selected by him.
ZWERVBNDE
WIM.
H. TOLLENS.
Hier niet en daar niet Waar stiert gij den Steven, Zwervende Wim ik roep altoos om niet Kom aan mijn boezem, gij lust van mijn leven Keer zoo getrouw als gij laatst mij verliet. !
!
!
WANDERING WILLIE
241
k Heb u met
schrik door de baren zien stuiven de winter uw kiel naar de kim Dacht itiet natuur nu het welkom te wuiven, Zij aan den zomer en ik aan mijn Wim.
Ruw 'k
blies
:
;
Huilende stormen ligt stil in de tooraen ; Kleurt mij den hemel niet treurig en zwart. Lispelt, gij koeltjes en kabbelt, gij stroomen Rolt uit uw schoot weer mijn Wim aan mijn hart !
!
Maar had
hij
!
trouwloos
zijn
Nanni vergeten,
Houdt, holle zeeen hem ver van mij af 'k Wil van zijn schuld en zijn meineed niet weten ; 'k Neem mijn geloof aan zijn trouw meS in 't graf!
AFRICAN DUTCH. In a collection of
made by Mr.
F.
fifty
W.
selected
poems
in African Dutch,i
Reitz, President of the
State, published 1888, there are three pieces
As they do not lations,
it
would
serve
no
good
purpose
as a
matter of interest and curiosity. to
any length, but
A
number of the
is
told pleasantly
examine
The language
what was spoken by the peasants
The
Holland two centuries ago.
'She
I
to
reproduce them here
critically at
similar
from Bums.
profess to be complete or literal trans-
them nearly
Orange Free
fflo-tter'g
first
,Sat«rias
is
is
in
from
J^tJjht.
best verses are omitted, but the story
and
simply.
SATERDA Y-AANT IN
'N
BOERBWONING.
Dis somer, en die oestijd die is daar. Nog warmer dage kom nou skielik aan
;
Die week sijn werk, die het hul eindlik klaar En meer as een keer, met na huis toe gaan Seg iedereen " Nou kan ons morre rus, " Die sekels weg, en alles is op sij " Dan snij ons Maandag weer met nuwe lus, " Die volk en Kleinbaas langs dieselfde rij." :
^
Vijftig
Uitgesogte
Afrikaanse
Gedigte,
Reitz, Hoofregter in d'Oranje Vrijstaat.
242
versameld
deur
F.
W.
THE COTTAR'S SATURDAY NIGHT Soos vader
tuis
kom
En maak lawaai En moeder seen "Naant
va'er,
loop die kleintjies
bij,
totdat sijn ore dreun, die ou nes hul
nog
vrij,
naant moeder," seg die ondste seun,
" Naant va'er, naant moeder," met 'n fijner stem, Volg oak die kleintjies. Op die ou sijn skoot Daar leg en speul die jongste kind met hem.
En
en
al sijn sorg verdwijn,
al sijn
nood.
Die broers en susters sit rondom opsij, Elk wil die ander met lets nuuts verstom; Die tijd die vlieg so ongemerk verbij, Totdat op laas die Voet-wasbalie kom Die ouwers sit, bekijk die kinders veel. En wens dat alles goeds in hul mag blijk, Die moeder lap en maak ou klere heel, Dis wonderlik hoe nuut en mooi dit lijk. Die honde
blaf,
daar klop een an die deur,
Elsie weet goed wie of dit Sij
is
wat klop
bloos met eens, en Maatjie siet haar kleur,
"Wie is die jonkman?" seg sij toen daarop, Toen hij ver Oom, ver Xante en Niggie groet. Moeder was blij hij was gen wilde klant, Mar reg geskik. Toen Elsie horn ontmoet Was sij so skaam, knap geef sij hom die hant, ;
Verblijt dat hul haar vrijer
goed ontvang.
Die Ou gesels oer perde, skaap' en vee. Die kereltjie is nou gen stuk meer bang Die Opsit 's maatjie oek tevrede mee. Dis waar geluk, seg ek ja glo ver mij Ek hat die wereld ver an wijd deurkruis. Mar waar jij sulke raine vrijers krij, Daar is nog seker balsem in sodn huis. !
;
Is
daar
'n
mens,
'n siel so
diep verlaag,
Hij word vervloek die so sijn
En
die
met valse
God vermei
slinkse streke
Soo'n liewe kind as Elsie
waag
te verlai.
243
BURNS IN AFRICAN DUTCH
244
Die oordeel
en d 'ewig jammerpoel
volg,
Godsdiens, deug, en skaamte so op
Is
Het Ver
hij
'n
'n
ent?
gen stuk gewete, gen gevoel ouwers hart en ver hul kinds ellend?
daar word opgedis en wit brood hotter waar die vrou op trotsig is,
Sul dek nou
tafel,
Rijs, kerrie, kluitjies,
En 'n
Kom
Wat
Help maar jouself, neef Koot" was dit koek of tert, meer na sijn Elsie as na KOS.
Hij kijk
Haar
"
vol melk.
ge Koot
om
al
liewe oogies
Sij lijk
is
horn meerder werd,
so fraai, en tog nie uitgedos.
Die maaltijd 's klaar, sit iedereen nou aan Die vader nes 'n Patriarg hij vat Die Bijbel waar die doopregisters staan, Die selfde Boek, wat al sijn voorouers had Sijn breerand hoed eerbiedig afgehaal
—
(Sijn baart die
is
al grijs, sijn
Hij lees 'n Sions lied in " Laat ons
Hul Met
God
dienen
d'
— Hem
sing die lied eenvoudig
hart en stem
hare
ouwe
—die beste
sij
ijl,)
taal
eeuwig
heil."
maar met gees reinsle taal,
En hoor andagtig as die ou man lees Hoe Abraham Gods vrind was heeltemaal, Hoe Moses oek ver Amelek het lat vlug En sijn geslag verniel het uit hul land. Of hoe die Koning-Digter het gesug Onder Gods toorn en kastijdend hand Die ramp van Job, sijn voorspoed en geduld. Of uit Jesaia, die beroemd profeet. Dan oek misskien van Hom wat mense skuld Gedra het an die Kruis met bloedrig sweet. Hoe Hij die hier gen rusplaas had op aard, Daar Bowe tog die twede naam besit So kniel hul voor Gods troon. Stil en bedaard Spreek toen die Gristen-vader, en hij bid :
THE COTTAR'S SATURDAY NIGHT "
2451
Dat
Hij, wat selfs die vooltjies wil behoed wat met prag die lelies kan beklee, Sijn wijse raad, so nuttig en so goed An huUe nakroos altijd oek mag gee Op segepralende vleuels rijs die wens
"En
Dat almal eens hiernamaals tog mag staan Voor God en voor Sijn Seun, die broedermens
Om
daar te ruste sender sonde of traan."
Hoe
nietig
Met
siersels
hierbij die Priester-praal
is
wat die Opperwese tart, Waar mense in groote skare menigmaal
An God
diens betoon, nie uit die hart
'n
Hij sal in toorn die huiglaars oek verjaa, Terwijl uit so
Hoor
En
'n
skrijf dit in Sijn
The second
entitles
met welbehaa ewig lewensboek.
from
is
lam He
needrig hoek,
stille
die reine sieletaal
hij
0'
iShantef.
"Klaas geswint en
it
outline of Burns's famous
sijn Pert."^
poem, and
is
Here, for example,
three efforts.
" Die drank
is
tog 'n snaakse goed
Hij g^ die bangste kSrel moed.
Al
is 'n
Een
Steek
Dan
Hotnot nog so
sopie hij
maak horn maar
olik,
net
'
The smart Nicholas and
^
Drink
is really
It gives the greatest
his Horse.
coward courage.
drink makes him jolly
If
he has taken about three
may be
Then he never
^
a droll stuff
A A
Hottentot
nou vrolik;
net 'n dop of drie,
ver gto duiwel nie,"
stuit hij
ever so mischievous, ;
glasses,
fears the devil.
It is a
mere
the weakest of the
BURNS IN AFRICAN DUTCH
246 is
offered as the translation of " Inspiring, bold
What
John Barleycorn
clangers thou canst
make
!
us scorn
Wi' tippenny, we fear nae evil Wi' usquebae, we'll face the devil
KLAAS GESWINT EN SUN PERT. As Bo
miskien nog, met jou maat, dorp sit lag en praat,
jij
in die
Vergeet
Anders Sij
sit al bij
"Ek
moet huis toe gaan,
jij, jij
sal Elsie ver jou slaan;
krij
die vuur en
horn soo's
brom
hij huis-toe kom.''
Jammer dat mans so selde hoor As hulle vrouens, ver hul' knor Dit is maar so— hul' kan maar praat, Ons luister tog nie na hul' raad. Dat
dit so
het Klaas Geswint
is,
Een donker nag oek Hij
't
Toen
uitgevind
geraak van die Braak.
leelik in die knijp hij
terug
rij
Had Klaas geluister na sijn vrou Dan had dit horn nog nooit berou, GSn dag gaat cm of sij vertel hem " Mar Klaas jij is tog alte skellem, " Nog nooit is jij van huis gewees " Of
jij
gedrai jou nes
'n bees,
"En loop Koos Titles met jou meS, " Dan gaat dit woes met juUe twee." E^n
aint, in plaas
Blij
Klaas nog
"
Nou
!
moet
van huis toe gaan,
in die
dorp in staan.
Jul mij 'n slag trakteer
:
Kom, kerels, gooi mar nog een keer." Hul %€ oom Klaas oek nog een dop, Toen was hij net mooi hoenderkop.
I
TAM Nou
SHANTER
0'
247
skeel dit niks, al wort dit nag,
mar daar gesels en lag; As Klaasie eers begin te slinger, Dan kan jij glo, hij sal mallinger Hij
blij
Plesier is nes 'n jong komkommer, As jij horn pluk, verlep hij sommer Of nes 'n skulpad in sijn dop in,
Soos
jij
horn vat, dan trek
As Klaas van naint
Dan
wort dit
So klim
En druk
tijd
" Kol
hij
sijn
in.
sijn huis wil haal,
om "
kop
hij
op
mar
te saal.
saggies op.
hoet vas op sijn kop.
was ou Kol, Al was haar rug 'n bietjie hoi ;) Eers fluit die ou want hij was bang Die neen-en-neentigste gesang, Dan kijk hij weer 'n slaggie om Of daar miskien gin spook ankom. Voor hij van naint sijn huis kan krij, Meet hij die kerkhof nog verbij. ('N flukse merrie
—
Die drank
is
tog 'n snaakse goed
Hij gd die bangste kSrel moed.
Al
'n
is
Een
Steek
Dan
Hotnot nog so
maak
sopie hij
maar net
stuit hij
Mar Klaas Toen
hij
olik,
horn net nou vrolik 'n
dop of
drie,
ver gen duiwel nie.
het
daarom naar
gelijk,
daar in die kerkhof kijk;
Sijn bloed het wonderlik gekook,
Toen hij gewaar hoe dit daar spook. Daar speul die duiwel op 'n tromp, Ver veertig spoke in 'n klorap Hul dans daar rond, dat dit so gons, Gin ouderwetse cottiljons. Maar eers "Alexander Klip Salmander" Trap hulle algaar met malkander, ;
BUKNS. IN AFRICAN
248
DUTCH
dit weer die "honde krap," Tot dat die sweet so van hul tap.
Toen was
Die goed was bijna poedel kaal,
En
kijk die vrouens
Mar een Maak so
was
te skraal,
daarvan, 'n bietjie dikker, uitgehaalde flikker,
'n
Dat Klaas plaas van sijn bek te hou, Skrd, "Arrie! dit was fluks van jou." Sods hy dit sfe, toe moet hij ja, Die heel boel set horn agterna " Kol, loop nou dat die stof so staan, Anders is Klaas vannaant gedaan
Kom
jij
mar
net die drif verbij,
Dan dalkies raak Een spook is nes Hij loop nie
jou baas nog 'n
vrij
bok-kapater,
sommar
in die water.
Toe, Kol, die duiwel snij jou spoor." Hier leg die drif; "hiert/" sij's daaro'cr.
Haar
stert het hul glad uitgeruk
Mar Klaas
is
los, dis
€6n geluk.
Ver die wat lus het om te draai, Wil ek mar net €6n woortjie raai Gedenk aan Klaas Geswint sijn pSrt, En vraag jou selve waar 's haar stert? :
And
This
the third
is
is
really a
good and
faithful rendering,
the best of the three pieces.
DAANTJE GOUWS. kom hier om te vrij,
Daantjie Ja,
met
vrijers
Sondagsadnts het Ja,
met
gaat dit soo
hij vfer
vrijers
moet
;
rij,
gaat dit soo.
and much
DUNCAN GRA Y
249
Martjie steek haar kop in die luch,
Kijk soo skeef en trek terug, Sit
ver Daantjie glat op vlug Ja,
met
vrijers
gaat dit soo.
Daantjie smeek en Daantjie bid, Martjie's doof en blij Ja,
met
vrijers
maar
sit
gaat dit soo.
Daantjie such vir ure lang,
Vee
van
die trane
sijn
wang,
Praat van hemselve op te hang Ja,
Die ,
met
"Sal "
Om
" Sij
gaat dit soo.
versach maar ons gevoel
tijd
Verachte Ja,
vrijers
liefde
met
ik,"
een
word ook koel
vrijers
seg
gaat dit soo.
hij, "'nets
laffe
?
kan naar die hoenders trek Ja, met vrijers gaat dit soo.
Hoe
kom
dit
lat
Ja,
Daar
''
dokters vertel,
Martjie word siek en
En
een gek,
meisie vrek
hij
word wel
met
vrijers
iets
wat an haar borsie knaa,
's
gaat dit soo.
hartjie-seer begin haar plaa,
Haar oogies J a, met
glinster vrijers
ook mar braa
gaat dit soo.
Daantjie was een sachte man, En Martjie trek haar dit soo an Ja,
met
Daantjie
krij
vrijers gaat dit soo.
jammer
in sijn hart,
De liefde groei weer an sijn part. Nou leef suUe same sonder smart Ja,
met
vrijers
gaat dit soo.
FRISIAN. There works
is
in
no this
published translation old and
expressive
of any
dialect,
of Burns's
but
M.
Mr.
Miedema, of Rauwerd, Province of Friesland, Holland, has very courteously translated two pieces specially for this
book.
Under such circumstances any
would be out of the
John one
though, this
place,
song can challenge
first
line,
Of
it.
^nitxsoxt,
severe criticism
Frisian
Do
't
ik
Jy joech
same rendering
is
the
it,
also misses the coziness
mp
J " !
MonacTtipH
There are several other small defects
and
the most prominent,
show
will
the above are
:
their character.
BECEJIHE HHIDJE. aacTBH acoMbia
Yati.
Jlerarb na seMJno
Bfaseil
ci.
h BopeA
^epeBba rontia Kanaeit, Jlyra oflteb noKpoBt ci^oS
H
yatb Moposeu'b MoaoAoft
nopHflcnio Kycaen..
BoTb
Bi>
3Ty nopy, BenepKOMX,
KpyacoKi. Becejiofi 6paTbH Hnmoii Cofipaica KT. IlysH
Hancn bi
HonHpoBaTb sa CKysHoft H Beceio nponnib CBoe
joM'b
niimeil
nocjrfcflHee ipaiibe.
Xoxo^yri ohh h ropaaHarb, H nicHH nOMTb, H CBHCTBTb,
H
TaKt no
CTOJiaMT.
6apa6aHHTb,
HtO CTiHH Xap^OBHH SpO^^Tb.
y
neiffiH Bi.
aoxMOTbaxt 6arpoBaro
Cojmari. noMicTHHca;
KoTOMKa, HaSniaa x3^6oirb, Ha^^ia
ChAHTB
Ob
0H1>,
i;B'fcTa
na hSmi .
.
oSRaBUmCb, BABOCU'b
CBoeio jiio6e3Hoft KpacoiKoft.
Corpiiaa naaibeMi. h BOSKoit,
^Away
with
Freedom
is
all
who have a
for us
a bright
taste for law, feast.
Courts are only pleasant to the coward,
Monasteries only to the hypocrites
{fir
bigots).
THE JOLL Y BEGGARS Ob BOHTaiH raaat ne
333
cnycKaeri. ona.
H, ataflHO ooKajiHEimi syfiti, Best ycTajm rpHSHtm ry6bi .HpyatKy noacxasjiaerB, Kaia napKy Bnna.
H
meiOT,
BTb
H
B'B ryfiH
HpyacoKb
fiapHimuo— nuoKt! SByiHH, KaKB xaonaHse nneTH, BeCelBM HMOKaHI.H 3TH. BesTi yciajiH
H
H
BOrt OHH MHiyiOTCH,
ropnannn. h
H
i;ajiyjoTCH,
nicHK, HaKOHent,
Opera Hanrb Moioaen;*: „ Mapc"E>
Mena na csirL posnit
Borb, CMOTpHie, mpairs
IIIpaiTE BpyfiHJia 6a6a mh^&,
,,
a
Bii
cpajKeHtaxt mhophxt. 6lm'l
bt> loft pjfcani,
BCTptiHii. SByKoin. 6apa6ana.
pa3i a noai pyjKteM'B Cturb
Bi> nepBMfi
bi.
KpoBaBoin. Aiii tomi..
y ABpasicKaro Kyprana. KoHHHJn. ciyacSy a cbok) Bt tomi. ^yaecaMmeMi. 6ok), Pfli Mopo CHeoiB cobo'£mi> mh npa SByKax-B SapaSana Mofi renepajn.
„ Bmjit. a et KypinooMi.,
Beat pyKH h
Ho
H
eS-eft, y njiOByHHX'L 6aTapeg noni BmneiB a nsi. Bpaacta ciaHa;
onaTB CTpana soserb— h noBejrt naet
BjinioTTi,
onaii saKOBtraam. a noj'B ssyKH fiapaSana.
„HuHie Becb
Bt
6631.
BTi
utiaioob no
noxMOTbaxi.
sejijii, fiesi.
h rpasH
;
ho
pyKH, aa Kocma^, ci.
nycibmi. cbohmt. KapjiaHoirt,
lapKott, ct a'^BO'ucofi; Moeft, laroKe oiacraHBt a,
KaKi Bt
rfe
SHH, Korja
xo^ipjit,
efi-efi,
bbcb Bt lUHTbi, 3a 6apa6aHOMt
„XoTi. MaTeab h Btiept aaoft xieniyTi. Stabift Boaoct Moit, XoTb npuoTt Mo2 ^acTO nict mo. nmpoKaa nojiaHa, Ho Korfla, npo^aBt ipanba, sbinbio Hofipbift mTO$HKt a. He fioiocb, xoTL i5'6jibift aat Bcranb npn SByicaxt fiapafiana
—
!
Ont Koirm.Tt— n crinbi ipacyrca: TaKt Boert hbhctobo xopt II npaiyica Kpbicbi Bt Honyrt
Bt
yrjibi
;
botb niapanHHa h pana
pany aoShib
fti cojman. (fpaniiyacKHXt a
Fat ynaxB
;
Sojfcinofi,
noiaeHHbie Hopt.
^ URNS IN R USSTA N
334 „
Encore " nst !
yr.ia BOCKJmn;acTT>
Citpmia'n.-MOJioaiHHa— H boti. Ilospyra BOHiejia aciiBO
BcKoinaa— II n^bcmo noert Koraa— yjki. h
„JI 6H3ia KorAa-io nfaoft, a
h
casta
no3a6i>raa;
on. KpacaBi],eBi
PoAiraacB a
Bt CaiaabOHi, 6HJrB spaiyHOMi. moA oieui>, ;ii;opon> mh^ ooaflaTHirb-MMoaeri;!) ?
Hto
lenepi. cxoacy ctyjia.
acB sa shbo, bcmih
„ IlepBBifl MOfi apyJKOKB cepae^HMfl BeoeKb'iaKt-MyjKiHHa
Sltjti.,
Bt ncmy sparyHCKOMt SapaSaHmHKOirfc cnyacHm Bt KOHeifb mSKM KpacHua TaKin, HOJiata CTpoflnaa Cbmi. MeHH CB yMa Mofi iiHiBifi, Mofi co.isaTiua.-MOJioaeirB. Oirb Toraa
.
„Ho OMtHHat
.
.
;
'
co.isaia cKopo KoCpbitt naeTopi.-CTapHHeia,
H
Ha pncy npoMiHaaa a BoeHHHS xecaieKB; T'kioMi a pncKHyjia, Aymy bi xoat nycTHiB CBHiofl
H
odsiaHyTBiMi. ociajicH
„^ojirO; BRpoieMt,
OHt— H
Hasotarb
mo3
oieD,!
coaAainKt-iiojioftenB.
6htb co mhok) hb npuimioeB n ciapHity;
noinaa a Bt atOHH
ki
itiarary nojncy.
Bapa6anii;HKB-aH, Tpy6a'n>-nH, ciapHit bohhb hub nTeHeii;B
BciMt „
caysKHJia,
Ho Botea
anuiB
CMtHHJiacb
6h
toibho
6Biai.
oo:imaTHKTE>-MOJioseii:B J
MnpoMt - TyiB a no
Jiipy
noniaa
n
Ha pBiHKi, no6npaacB, uapaa 3toio HauiJia. Bt nonKOBBixt CBonxt noxMOiBaxt Kpacosaaca yAaaei;i> Axt, KaKi no cepsny npninojiEn iiHi coasaiHKt-Moaoaei;! .
„IIo3KHJia
a— MHoro-nB,
Maao-jiB,
h caMa ne
snaio a;
—
Mena oipafla ntcna hjih napo'nca Moa, H noKa aepacaTB Ty lapKy omiy mh^ saoTt TBopeii,t, " IIiiio H3t Heft XBoe 3sopoBBe, Mofi conaaTHKt-MoaoAeut Jl^aa
'.
Ct siBioHKoK
Bt
luyTt Afiflpio CHS'tat
Hxt Mano sanHMaao Bee TO, 1T0 xopt niBAOBt peB'tah; y HHXt H CBoero He Maao. yrjiy;
Ho, HaK0Hen,t, out miiB yciaat,
ycTaat T01HTB ct KpacoTKOfi Jiacu; 11 BOTt oHt ct Mtcxa fiMcrpo EcrajrB H, CKOp^HBt SB't CMimHBIXt rpiiiiiicu,
.
THE JOLL y BEGGARS JlfeioHKy iMOKHyjn., noATOncHyjH.
H
CB BaacHO^ posKeS saTHHyjit:
„MyflpocTb Bi nbHHOiTb BHfli— Aypa,
Hiyn.— sypaKt
A
MeHji caMA
CoTBopana
nepefft cyflOMi,
Haiypa
sypaKOMiE..
„Ba6Ka mh^ Kynnia KuaacKy; Ho yTOHie HHKaKt
He Ho
Morao pasBHTB MantiHinKy npapoffi h aypaira..
„3a BHHO piicKHy H meeit, Ct 6a6oii: atHSHt Moa aenca ]1^ lero
H
acaaiB
. .
yMnie
Ort laKoro aypaKa?
„3a
S A
KaKi nopoceHOKi.,
Kyieati,
ORHaacAU OBHsaHi 6hto, CBHIUeHHHKI. 3a sfiBIOHOKi
IIoKaHHte HaoioacHni..
„Haffo MHo2 He CMMiect ciporo:
a laKOBt;
PajHH inyiKH
A H
y HaM.
BI.
naaart mhoio
cepBesHHXi. sypaKOBt.
„A
nacTopt
Cb
BaacHofi poaceio laKoft;
Haet,
Boe
inyTOBi.,
H31.
„Hy,
namt? noyiaert KopHTb, pyraen.
SaBHCTH OAHOft
IT061.
KOBHHTB
BCiJ
npHJIHHHO
BHnzTi. xo^eiCH CKopM, rayoBifi Mia ce6a
B5
CIO
anmb
.ihiho,
past MeHS rayniS."
Bcatflt sa inyioMT. CTapyxa Bciaia.
Ona oraaiHo noHHMaia, KaKI. OHHmaiOTl. KOraEIBKH;
yana^ia sh ;iiai Bci npieMH
H
6BIJIH efl B'B Jitcaxt
J^OpOHtKH BC't
H yrOSKH.
sHaKOMU
335
BURNS IN RUSSIAN
336
Eh Ho
apyatoifb Cbutb ropei^. fipaBtiit;
HaniOTt Konen,!. KpoBaBHft:
OHi>
najiaiB— yBH— KasHHjn. ero! H BOTB, Bi (Miesaxi, E3;iMxaa rayxo, CTapyxa
3an^&jia n'SceHKy
IIpo JI^OHa, ropD;a CBoero
„Moit MHJiMft fiHa'B ropei;^ h ropueMi. pojKseiTi.; CMOipJji'B Ha saKOHM eh npesp'femejn. OHt,
Ho
npeaaHt aymofi,
KJiaHy posHOMy fibint
ropem
Moit J^HtoiTL HeHarJiHAHHit, koS
Xof
aaxofl!
I..
HoitTe upo xpafiparo Jl^acoHa!
^soHa!
Hoflxe npo xpaSparo
Hirb Ha
floBjiecTHiit
„Bi> lapTaHOBOMi.
Mofi „
Mbi
xpa6paro JlKOHa!
ci craJitHburb KymaKOMt,
iMesife,
Bcer^a onoacaHHtifi Bc'fix'b
^e;ioBtea,
seM-ijfe
sofiptiirb
jKeHmmn. na oBixi
mbiomi,
mrfcHflJit ohtb co6ofl,
HeHariMSHbiit, Mofl ropeui. .inxoft!
.ZlatoH'b
Koiyn orb Tsnaa
jKHJiH,
j;o
Cnefi,
KaKb Jtopaairb h ji3flH He acHib Beceaifl Ct BparaMH 6oh3hh He anajit HHKaKoii Moft Jl^acoHb HenarJiHAHbifi, Moii ropeui
„H3rHaaH
Ho
ero h31> posHMoit seiMH;
upejKAe, liirb cHOBa
J[ njiaKBJia
jraxoit.
ciaRKo:
iiB^m
fibtin.
saiiBfera,
cnoBa co MHoft
Moft ^SKOHt HeHaMHSHHft, MOfi ropeiTb
„Ho, rope!
He;ioJiro ryjianocB
CnnsajiH ero
;
noca^HJiH
Byab npoKJisTH,
ibero
bi.
eny:
TiopbMy
noBineHt
Moit Tt'KOHt HenaraHSHBift,
ITHXOftl
iioft
.
.
pvKoft ropei^b sHXoft!
„T6nepb a bsobojo aoaacna ropeBaTb, Ito pasocTeft npeacHHX'b yacb MHi ne BHAaib H rpycTb pasroHHio a lapKoft o^iHofi, Moit ^jKOHi.
HenarjifiaHbift, Moft
ropenb
jiHXoit
!
THE JOLL ¥ BEGGARS
337
XoPT..
nolle npo xpaOparo ^atona! lIoftTe
npo xpa6paro
Hiri Ha
JI^acoHa!
seirai meaoBtaa,
^oSiecTHifi xpaSparo Jl^woHa!
3a Heft BCTaen. CKpHnaTB-Mosrnaici. Yiixa ntHHrnp. h ryjiHKb. BbieoKiS poort nospyrn Jl^atona
(OhI
H
^TL-HyTb He so K03liHl>) Bt rniiHi
eft
TOfflUHHa aafipaira
CepsHHniKO Kapati-AnoiKioHa. Ya^b OHBHt KpOBtlO fiuxB ropHTi.
CKpHnaHi.
CxBaTHBnm CKpHnKy
H
6paB0
mojiootomi.
ormi3;Hci> Kpyroiri),
CHaiaaa Bssmib
aicKopai. 6paBypHHft,
IIposepHyjrb iobko raMwy ohb
H, nepeftfla sh MHHopHHft tohi., Hann. AnoiaoHt MHHiaTKpHHft 3an&n> co CKpinioiKoft Bt KajaHcr. PoMaHct „Il03B0JIt IIofiflH
MHi OleSH BCt CTepeTb Cl TBOHXl
3a MHOft BO
Torsa He
CJlijTt,
fiysenn. snait
H
6yji;!.
hh
hh
crpaxa,
HJiioft-cefii
o^eft,
MHJIOK) Moeft
CKop6eft
Ha Boe!
Xopt. CKpHnaib
— npo^eccia
moh;
Hrpaio MHoro nioeni n
H
Bcixi.
npiHTHM
'ms.
PoMaHci: „nneBaTB na
„no
cBajp>6aMi.
dyReMt
mh
6a6bH Bce."
xosutb
(tb
loSofi BftBoeirt,
yxi! KaKi. seceno, Kam caaBHO saacHseMi.! 3a6oTa-MaHHxa ciyiHCt, noacaayft, fb boutb HanTOBaxB Ha bcS!
H
—
Ham
.jBeai. rops, desi. nyacflBi, soBOiifcHHe cystfiofi,
Bee 6yaeMi> rpfiiBCH
mm na
cojiHunnci a,
Y
Tofioft:
BURNS IN RUSSIAN
338
Ob
nycTHiTB KapMaHOMt ]m, cb nafiHTOio
HaMt ,,Th ToatKO
HannesaTB na bcS
cyMOfi
ju>
—
!
KpacoTofi: HefiecHOw CBoeft
Mena CaaroonoBH h THCs>ni lepiefi, H Toaosi., H Mopo3i> He CTpaniHH tm'b, HamnoM a Ha Bce
eli-eii
!
CKpnnaTii
—npo^eccia
—
H
6a6£.a
Bcixt npiaraM ajh PoManci.
Ont
Moa
Hrpaio MHoro wkaesb n
oKOH'iKirB,
HO crapyxH KpacoToit
Bspyn. Ky3Hen> niAuanca HajieifijTb
!
„ ItieBaxB na see
:
sioacift
h
jihxo2;
CBoefi pannpoft cropa^a
ct
H
3a 6opoji7 cxBaTHJit OHt CKpiinaia.
H
pyraeica
h
kjibtbh ohb saert,
^To pannpoK) nacKBOst ero npoTKHert, Epjih OHi. on. HeS, ociaBa BcaKift cnopi>,
He
oiKaMceica HaBfea ra.-aiHi'L-nop'b.
noMepTBiJTB cobc^6mt> on> cipaxa. ApomioHTE.
H H
TpaceTca bbcb, KaKt Bt jmxopanKi
OHi.,
mmoirE . TaKt BOH ccopa HXt h KOHinaacB Ha tomx. nomajiiH npocHTL et acaio6Hi.iirb
.
Ho, xoia Bt cepa^Himti BHpTyo3'B cipaaajTB, Tnajsfi, K3Kb Ky3Hem. KpacoTKy o6HiiMa)rB
Cainaat
biotb, oflHaKO, iro noBecenfaii.,
Cjiymaa, KaK'b n^&CHio
eft
Kysne^t
3an'fejn.:
„KpacaBHiia Moa, Kyio aeejifeo a. Ho peMecny— Kyanenb;
H
Bt sioMt peMecJife npoinoin. no a HSt K0Hi;a Bt KOHBUB.
SL
^aeio nentrH 6pajn>
Ho
h
BceiK semrfe
bt. nojnn>
sa hhxi> BciynavTB.
TOpeat nsa, ipn ahh,
KaKi aeHbrn nony^, IIii;a
cefi^act ace yKaiy:
noioMt Mena!
THE JOLL Y BEGGARS (Xopx
nomno]gaem%
„ 0, fliBa-KpacoTa
!
nocjiiiduie vemti^e
omuxa.)
6pocb 3Toro inyia
Ob KpHBaaHbHMH
ero
HCeaiao kto Kyen>, nycTt apyroiTB ciaHeri. TOib Jl/ta.
Bora
3ioft
cep^a
TBoero
KpyatKoA a fUMHyci., synia Moa,
Kojm xoib pa3i> co MHoii Tbi fiyaeaib roaoffna, he. boji;kii jiHmeHa, SlShlKb H3C0XHH Mofl
(Xopt
" !
noemopjierm nocjindme Hermvpe cmuxa.)
KysHeni. nofiijiiKiB— H ynajia
Bt
ofiiSTBH oTapyxa-KpacoTKa
OiiacTH mofioBB Bt
Hefi Hipajta,
OiiacTH pacnapMia
BOflKa.
CKpHna"n., noflMHTHyBi ocrpoyMHO,
Coraacta h irapa aceiaerb OSHSBmeSca napi, h myMHO Ohi> KpyacKy cbom ocyinaen>
Bo s^paBBB Hxt Ha hoib! TyrB Kponma-AMypi. pastirpaacH MeTHyarb ohi cipfeioK) CBoeio Ki. saMyatHeft CKpHnain. noaoSpancsi
H
Haiaat aMypHHiaTb
neio.
ci.
Cynpyn., codedkjspsKb ToMepa, SaMiTHjn.
—H
rposHoio s^aHbio
^esy H ea KaBanepa PasBem ohte. h Kpynnoio Hxt BHpyrajTb na Ohi.
—napem.
CpaHtK) hqiq.!
h31 caMtix^ Beceauxi.,
Kaicie BcrpiiajcacB easa-jin
H He
BaKxy; bs HeciacTbaxi. TasKomxt sHajTB OHB MaaMmeS neiajm.
jKeaajH. Offiaoro
— BeceanTtca,
—
ToMHaca amnt JKaatfloio Bfanofi, O^HO HeHaBHaiai— KpymnTbOH .
H
.
Bon., BfloxnoBeHHHS, fiesneiao
San'&iL OHi. sflicb aa Ho^b
339
BURNS IN RUSSIAN
340
„IItBeii3b He XHipHfi H,
H niceHKa moh
Bt npespintH y BeniMoaffi h npoiaro laKoro; Ho ineM BCJtifejfB 3a mhoA Bes^i ji6thtt> TonnoS, KaKt
M^iajiHCi.
no
ToMepa Ropororo."
cniflaMi.
XoPTb.
Hai-sa 3Toro, loro, Hy, H npoiaro Bcero, IIoTepHiH. OAHy a, JI^Byxi
ycnixb a coxpanHTL
HeaociaTKa, craao-dBiTB,
na^-
B-b 6a6axi He Jl^na
H „He
SHBjn.
Toro
a^iH
h aia
npoiaro Bcero.
a HHKoraa, ^to
Mysi.
snaiiiTi.
h npoiee
KacianbCKie kjiioih
a
cero
B0;;a,
laKoe;
Ho
MOii HCTOIHHKt BOCb, KHIIH, CipyHTOH 3J^CB Hapnaca Moero SRtct Mficio soporoe.
„Ki
S
KpacaBHiiasrb
a
c]ia6t;
Kant HeHSM'feHHHfl
pa6T.,
Try HX'L npeJiecTH n npoiee laKoe.
Ho
soJm> CBameHHHft Moft— h Bory 6htb cjryrofi; Oesymaibca Ero— h rpfat, h aao dojitnioe.
„CBmaHBa
csasKifi ^lact!
BocTopraMH
jiioSbh
Ho
KaKt tu lapyeim. Hact
h npoHaro
CKOJibKO aneft jooSobb
Pimaiorb ckhohhocth loro
TaKoro!
BsaHimo rpj&ert KpoBb hjih apyroro."
^lAxt, lacTO, lacTO Kaicb bboshjih
nact Bt npocairt
Hxt luiyKH noBKia h npoiee laKoe! Ho safiie aHiub BHaa— h 6a6a nofliiaHa! JIio63no a Hxt sario, 3a see h sa spyroe
!
Xopi. H3i.-3a 3Toro, loro,
Hy, H npo^aro
Bcero,
noiepajn. o^ny Jtsyxt
yen^fejTb
a,
a coxpaHHTt—
HesociaTKa, CTajio-6Hn>,
Bi
daeaxt ne nafiay a
THE JOLL Y BEGGAKS ,Hjia
H TaKt
H ans
Toro,
cero,
npoiaro Bcero.
Tifoi
nfait niBei;i.— H
CTiHH
araia
TpHCJmcb OTB StineHaro rpoMa AnnoSHCMBHTOBI) COTHH pyKB;
,
HeHCTOBO HMl BToparB raOTKH
H, ^To6i aofiHTt noBojiBine boskh, OsHSt cHHMaerb cboS raopiyK^, Ton. cinmaeTi Bct KapMaHH, JljpyroS pasfliioa ^o
^HCTa
.
.
Ckboshtb noBciony HaroTa, Ho Boi sa-TO uepiBeiflCH ntsmu. H Bon. OHH Ki nisniy ohhtb
Bci
inyMHO npHciaBaTB,
CTajrn
Hto6'I> yrOCTHJTB OH'B
OiBopHofl niceHKoft
Ont
HXI
CKOpift,
cBoeJt.
ciajn. MeacB ssyxi.
OBcaxt
/1^6opi>,
06Beai> KpyroMi BeceatiS Bsopi,
KyflpanH Beceio ipHXHyjrt
H
saiaHyjiT.:
jjEnnHTi., iiryMnrb npeffb
y
HaMH
laiim,
HHmefi: CpaTBH nnpi. ropofi;
PaoKpoSTe-acb spyacHO tjiotkh sauiH
H
noftie Beceio aa
mhoA:
KOMy saKoin. no BKycy! npaasHHiM. naMi npisTHH tojibko xpycy,
jjIIpoTB Bci,
CBofioja Cy^jii
— CBiTJTBifi
MoHaCTHpH
— OapHMI.
XaHJKaMl.
„BoraTCTBO, noiecin, THTyjiu
—
Jt^H HaCl> BCe 3T0 nyciHKH,
HajTB jrann.-6H ApyatHne saryaH -
H
Bce safiysyrt roasnca!
Becb ASHt
MH
no CBiiy niHHpaeMi.,
H
HajiyBaeiTb,
A
Hoib Ha ctat,
Hjib
Bi.
n
xHipaMi., noflb capasMi.
cioftxaxb CB MHXBiun; aeacnMii.
341
BURNS IN RUSSIAN
342
„K0HaMH 6HCTptIMH BeibMOaC%
Bt Ha
Kapeii Hara. He o6orHaTb! fijiaroHpaBHOiTB 6pa'3H0in. jtoaci
BocToproBi. HaiTB He saHmiaTB! ,,IIyCn. aCH3Hb SfeKHTt
BOSOBOpOTOMt
Mh
^JKflH 3T0ft cyeTH; nycTB Ton. CTpeMHTca 3a noTOioin.,
Kto Moacen> pyxnyiB
ei.
bhcoth.
„KpH5HTe-acb b(A, no;i;HHBniH KpyacKn:
BHBart— KOTOMKH, KomeatKH, TpHflbS, nOXMOTbH, HaiKH AiniH
H
MH, 6posarH-ro]inKH
„IIpOTb Bci, KOMy SaKOHb HO BKycy!
— CBfojmii
npaa^HHKi. Hasn.!
Caofiosa
npisTHH ToatKo ipycy,
Cyffbi
MonacTHpH
— o;^HHM^
"Sam Mr. Kostomaroff
is
Chanter.
xr"
much
than his brother translator
is
xaHacain.!"
less successful with this
poem
with the " Jolly Beggars," and
often departs from the original even to a greater extent
than
he
does
the
in
" Cottar's
Saturday
Night."
rendering " Ah, gentle dames it gars me greet To think how mony counsels sweet. !
How mony lengthen'd, sage advices. The husband frae the wife despises!" he
is
more
gallant than Burns,
and gives
it
MHCipHcei.! MHi KaaceiCH, ^to, npaso,
Bci 3K0HH
H
CyRHTT. OieHb sspaBO,
Bt TOMt KanaH H'ferb, Kto npesHpaert hxi coBirt!! TTO yMa
^Ladies,
it
seems to
me
that indeed
All wives have a fair judgment,
And
Who
that there is
no sense
despises their advice.
in the fool
In
TAM a SHANTER but that
is
343
nothing to
OAHaKo, Kt B&iy: Bt aiy Hoit Hann. T3in> kohbiho 6Hm. He npoiB, IIpOSaBmH BHTOaHO CKOTHHy, nojcicTt Kt BeceioMy KaMHHy,'
This
is
rather circumstantially put for
" But to our tale
Ae market night had got planted unco right, Fast by an ingle, bleezing finely, Wi' reaming swats that drank divinely." :
Tam
Burns in no way suggests that the attachment between the two heroes was not reciprocal, but
it
is
difficult
understand why "
Tam
lo'ed him They had been
like
a vera brither
fou for weeks thegither.''
should be changed into
This
is
A
TsMa ^KCOHt
H
BCHKlfi ;HeHb CT.
little
jnoBajTB, Kara, fipan.,
better than a
HHMt HHTb
Chjii. paflj..'^
commonplace
TsMt ocisJiaJn. KpstByro Man., (Ha Heft OHt ^fesftHJn. Beet cBoit H, HecMOTpa na MpaKt h rpasB, IlycTHJicH Bi nyiB SnarocaoBHct.
travesty,
b^ki.)
^oporoft OH^ TO pacntBajTB,
To inanKy na '
nofit HainBHraarB,^
But to the subject
:
On
this night
Our Tam naturally was not averse, Having sold his cattle with profit, To sit down at the merry fireside. ^But John loved Tam like a brother. And was glad every day to drink with him. ^Tara saddled the awkward Meg; He rode on her all his lifetime,
and
to
BURNS IN RUSSIAN
344 is
worse, for besides containing a libel
Still
than
whom "a and
duction,
and not a
is
better never
upon Maggie,
lifted leg,'' it is
a poor pro-
clearly the effect of Russian associations,
translation of
" Weal mounted on his grey mare A better never lifted leg
Tam
skelpit
on
thro'
Meg
dub and mire,
Despising wind, and rain, and
fire
;
Whiles holding fast his guid blue bonnet; Whiles crooning o'er some auld Scots sonnet."
The above instances
in
and there are too many
are absurd enough, similar
strains;
but
towards the end Mr.
Kostomaroff becomes more reckless, he throws Burns over-
notions.
in his own fancy and ill-informed The "twa pund Scots" he puts down at a
shilling.
He
board,
and indulges
tells
us the linen was bought at Welborough
accuses poor Nannie leg,"
of " shamelessly throwing out her
"lap and
whereas Burns only says she
vigorous style of dancing
much
in
masters were so plentiful in country districts describes "Mister" Satan as jumping over,
and
Tam
;
and
finally
and turning over and
crying out, " Well done, old Nick," instead
of the classic " Weel done, Cutty-sark
He SHMa
TO
!
ciapymKa PpenHn,
Koraa OHa ajm KponncH HeHHn
3a nniMHHn.
—
^Bce
ea 3o6po
XojiCTa Kynnaa bi. Bantfiopo.
And
notwithstanding the darkness and the Got on the way blessing himself. On the road he was singing out slowly
Drew
flang," a
vogue before dancing
his
cap over his brow.
dirt
TAM Safici,
Mysa,
0'
mh
SHANTER
345
TipTcxshi paacTaxiicn:
BipHO He yaacica Bocnfab, KaKt naiJio ciajia HeniM Tenept BHBepiHBaTt KoataH.
Te6t
B'fcflb
Hann. Tain,
ctohjtb, KaKT.
6n
npHKOBaiii.,
BiooBCKofi niHCKoft o^apoBaHt,
KaKi Bapy]^ oaMt
iracTepi Caiana
CnptirnyBt a, BbiooKaro oKHa,
TaKi CTajTL KyBBipKaiLCH, nocrpiai., ^TO TsMMH Moil He yiepniai. H KpHKHyjrt: „CjiaBHO, ciapEiS HnKt!"' This
really a ridiculous travesty
is
on the powerful
lines
of the original "
Ah
!
little
kenn'd thy reverend grannie,
That sark she coft for her wee Nannie, Wi' twa pund Scots ('twas a' her riches). Wad ever grac'd a dance of witches But here my muse her wing maun cour, Sic flights are far beyond her pow'r To sing how Nannie lap and flang (A souple jade she was, and Strang), And how Tarn stood, like ane bewitch'd. !
And 'The
thought his very e'en enrich'd
she for
little
For a
shilling
—her
The
this
Nannie, all
linen bought in Welhorough.
Here,
Thou
To
know
old granny- wife did not
When
;
sing
Began
my
muse,
part
how
shamelessly Nannie
to throw out her leg.
Our Tam stood
like
Enchanted by the
When
we must
wilt surely not succeed
all
one rivetted
to the ground,
fiendish dance
of a sudden, Mister Satan,
Jumping down from the high window. Began to cut capers, turning heels over head, That Tam could not stand it any longer, And cried out, "Well done, Old Nick!"
the
scamp
!
BURNS IN RUSSIAN
346
Even Satan
And
Till first
Tam And I
give
glowr'd,
fidg'd fu' fain,
tint
roars out,
the
piece
rendered as
it
'
Weel done, Cutty-sark
in
I
full.
am
it
be
TSMt
O'lEBHTEPI).
H CTHxi 6a3apa inyirt h ryjrs. H BOTE—^aOBOntHBI H CiaCTJIHBH MH
sa KpyacKoft nraja,
3a6EiBi> flJiHHy
PyubH, H Moxt
moTaanacKHXt mhub, 6oa:on>,
^opon., iro Hara.
h
hhjii.
Besyn.,
flOMofl
Ffli
SKOHH Haci saBHO, laK,
rj;4
rniBHO finemyrt nxt raasa, Ji6y
cSHpaeica rposa
.
acflyrb,
.
Tsjrt cjryatHrt asunh acHBHirb npHMfipojTL,
Ito HyatHO 3Hein> npomaiBCH ct 9poMi.. (CTapHHHHfl Dpi Hanrb bc^mx HSB^&oieBCb „8p%, rsfi napoat KpacHBt h ^ecieHn.").
Th, Iswh,
rjrynie Bcixi>
na csbA:
Th
npeneSperb coBiioiTB Kstth
He
roBopHJia-jiH ona,
HtO Hto
TBI
—nHBHOit
KOTeJTB 6e3'B
m—HerosHmcB,
Hbahi
BnjiOTB on.
!
ji;Ha,
nycTOMesH,
Mas so anpijia
BeaentB-nH Kt MenBHHKy aepHO,
npoHBeraB
'
if
poem
is
they had
has been done for the Bohemians and
KynnoEi RaBHO yact Hira. h cjii^y, ^aBHO sainoib cocifl'b ki. cociAyi HapoRi KB 3aoiaBi noTAHym.
Ha
!
the
told
what would
:
the Hungarians?
Yckimch
;
ae caper, syne anither, his reason a' thegither,
popular with the Russians it
and
hotch'd and blew wi' might and main
H KyaB cb
hhitb 3a oano!
HofiflemB-jiH B'B KysHio 3a no^KOBoit,
OrB KysHena npHRemB eh
o6HOBoft,
TAM a SHANTER H
347
Raace— npocTO rpixt h opaiii Kt cy66oiy Bt BoiKifi xpairt
IIoaAenn.
Qfb sta'^KOiTB HanteniBOH HaKaHyiii
CsaToro ;;hh
.
.
.
yTOHemi,
-Bh
—
Afi'^i
HsB SyayrB ho'hch noTeMHM yiamHTi Bi^BMa Bt SiLIOBeft. MiicTpHoct! MHi KaaceioH, ito, npaso, Boi acoHU cysHTi. o sspaBo,
H HTO yMa Bi. TOira. Kto npesHpaeTi. nxt
Kanm
Hin.,
cob^&ti.!
OanaKO, Ki atjty: Bt siy hoib
Hami Tdmi
KOHe TaKT> xM'taeHi ciaHOBHJica,
Hto TsMi. Bt xo3HflKy Bspyrb
A
6paTi>, fifiUTt
Bmofinncsi.
^HtOffB MOJIOIB HJn. paSHHfi BSBOpt
H
xoxoTaai., KaKt qfeiufi xopi. BoTL w^^T^ nomoiTB, rposa BymyeTi.
A
H
TsM-b
B-B yci> cefi-t
ne ayerB.
3a6oTa ci saBucTH: BsSicujiacB
H
Bi KpyjKKi CB
Ho KaKi
9aeMi> yTonsiacB.
niena cb jmnt hoohtb Me^B,
TaifB BpeMH paaocTB yHecsTB!
KaKB
mapB, Hann. IIIaHTept ciacmHBi> 6miT>,
Hto 3106 rope nodisHjn..
Ho
paaoOTB
CopBeillB
— MaKi
:
—H
HaaerB-ffli
ub'SiStb
—diecTHTB;
BtalHKB ofiieTHTB cniirB na 3bi6b npysa— ;
h laeiB HaBcer^a TaKt Bh He6i racnyTB MeieopBi,
BaecHerB
Ha MHTB npeiBmaa
nanra BsopH;
BURNS IN RUSSIAN
348
TaKi) H66a aoHyio nasypt
MpaiHTB
noKa
He
MeJKsy-riMi,
:
aoMOfl; coSpajicH Tsjtb,
IIpofiHJio
Kor«a
3emhhxi> 6ypB.
;(BixaHi.e
Ho BpeMH inHTca
Bt
noaHo^t.
3Ton> Haet,
csirb
nocsiffHift
noraei>,
KorsarHH6yab
Aaft locnoffE.
HaiTB, rpiniHHKairB, nycKaibca
nyit!
bi>
A
Bfoept CBHmen., Boerb, CToneTi.
H
o6naKa no He6y roHHTi..
Taicb apKO MOJimji 6necTHrt, IIpoTaacHO rayxo rpoMi rpeiiHii.,
Jl^HTH— H Ton>
6h
Korasaics,
Hto BipHO atsBCffB
ocisnaJTb KpaByio MsrB,
Tsira.
(Ha
pasbirpajieii.
Heit
owh
fissHJii.
bbcb CBoft BiiCL)
H, HecMoipa na MpaKb h rpasB, HycTHSCH Bt nyTb 6naro(MioBacb. ^oporoii owh to pacnfoajn.,
To inanKy Ha
He
31061.
Haji;BHrajrb,
TO CMOTpijTb no CTopoHaMi,
^To6i. He nonaoTbcs KOJisyHain.:
Yatb cKopo 6yserb BmioBefi, JKHJiHme
Ho
npHTOHb
Borb yatb oHb h
Ffffc
A
coBT.,
SiflHbift
MHHyjn.,
BOTt H AB^ cyxia ein, nbaabift
lepra;
sflicb, HefffejiH flBi cnycra,
HamaH
A y A
6po3,'b
lanMaHb yioHyai..
Vj^ pacTBHynca
A
Hepiefi.
TyiT.
y6HToe snTa;
— HBAaBHO
yacb cjiyinaoci
Menra TOTKa yTonnnacb; TaMi H ^ynt yatb aacsepKajn.
B^yrb
.
.
rpoMTO rpoxorb 6ypH CTaat.
PaoKaTH rpoMa "ian(e, 6jiHme, SMiH MO^inifi Bbioica nroKe: To CKBOSb 6epe30BbIX'b B'feTBefi
H
JlBIHCa CTpaUIHHft
9.13IOBefl,
TAM
SHANTER
0'
CBepKHyBi ayqoiTb wsh Kaacjofl mean BnyTpH oKaKajm, bhuh, nijH.
349 .
.
0, ^JKOHTb iI'meHHoe-SepHO,
KaKi TH
OTBaatHo
h
chjilho
!
Mh
(jb
''Ito
lopiy npHMO Bt xapio BsraHHeM'b!
A
BOflKH TaKt-To xpafipH ciaHeirt,
laKt-KaKT) Tsira. bob
To lopia
iHHyjn.,
3jii>
BipHO-6'b He cipyxHyn'B.
Bffpyrt Mart, Kara. BKonaHHaa OTaaa T3in>
H
KvaaKt
efi
— ona
sapacaaa
irmiCH npHMO na ornH.
^To-JKB Tain. yBnflijiH ohh?
IIpH 6aeoKi cafceici.
naaoaaH lepTH,
nyHU
•
—
He ^pannyscKia KaspHaii,
Jl^a
A
11
KOJiRyHBi
npocTO
Ha
— satHTB,
ropHnattnt
j;a
pniH.
nosoKOHHHK'6 Bt npHxoatefl;
CHS^Jn. Ojibji^-Hiikt. ci. SBipHHofi poate4 KocMaTuft nect h c* pesoiiri., obhctomi.
(Ohb y
^epTefi fiHjn, fiaHaypHOTOMi.)
JI^aBHira.
BOJiHHKy, ito eoTt chjih:
Tpaojmob nosTHiraniie ciponHJiH.
y
criKb CToaiH t«axh
?i;Ea
rpo6a,
OKpyaceHii ^epiaiiH 06a;
A
Bt oseatai fiinofl, pyKi XOMRHO-nOOHHii30fl Jljepacajn. CBi^y ... Ho eme lo-nn yBHflijn. TsiTB Hann. na npeoToai ? caiTb MepTBeifb,
Bl.
Tain., MeatB npecrynHHKOBi. KasHeHHHXi.,
H
SByxi. MJiaaeHiieBt HeKpemeHHSixi.,
Biosift sapfiaaHHHfl
H,
poTi.
jieacain.
pasHHyBi, nasHxairB.
HoToin. leacaix nananii. KpoBaBHfl,
ToMarayKi. KoTopBiMi.
Sapisajn.
H
BHflHO,
h EoiKKKi
—
inaate
oitasaiB
chhb posHyio MaTt KaKt Ki KpoBaBofi; exam .
CifflHe
BOMCH
A
—ipH
lain.
pacaBHit,
rpixt
.
npHCTAJIH.
Tpyna
a^ijBOKaioBT.,
Kara, nnaita HHmaro, bi sanaaiaxt,
BURNS IN RUSSIAN
35°
H
CT03U.K0 paBEHXt Xapt H pOJKB, Hto hm'b h pHeiTb-TO He Hafiaeuib. HanrB Tain, ctohtb nojtyacHBoit, A laM'L Boe rpoirae CBHcrt h eoH PeseTB, ipySHn. BnasbiKa Afla, ;
H
iiepiH niHrayrb
A
ci HHMH ciapua hth,
flo
ynafla,
Kto desi pyKH, kto 6e3i> Hont, niBHpHyB'B sacajieHHHH majiH, Bt ORKHXt pyfiaraKax'b lani^oBajm. Tbmi., CKaacH jmi deat hsk'^bkh, Ito edH-Si. TajTL Bce finnm b'^bkh, ^a He Bt (fnaneieBOMi ipanti,
Hy,
A S
BI.
^HCTOITB TOHeHtKOlTB fifcttt ?
npo3aiuia;n;HBaTb roTOBi
Bee, ^TO
He
TH xonemb,
nosKajifan.
tto miaHOBi
CTampib 6h
HioSt xoTb BsnMHyiii Ha
Ho H
ci. jraraejci.,
3thxi.
nTamem.
HTH H KOaayHH
h CMinraH Ha KnoKaxi, Hto xoTb Koro 6h npomnit cTpaxt. TaKi. 6hjih apafiiH
H
TaKb
Ho
BeprifejiHCb
TaiTB XHiept: Meact rasKHXt pomeit
ORHy nauioni MOJEoace. (Ona 6i>nia sffici. bi. nepsHfi; paai, XoTb MHoro cftfatana npoKaa-b Ha B3MopBi KsppHKa. raaaHmt, Cefliaci.
To noj5rpH36rB HiMem., Karai immr., To CO RBopa 6biiKa CBeseri., To Jiojjcy Bi menKH pa3o6terb.)
Ea xysaa py6affl0HKa, KaKi y ipexniTHaro pe6eHKa, Bwaa H Kyua h loacia Hy,
He
H31. naflcjiefleKaro xoioia.
3Hajia lo ciapynnta rpeHHii,
Kor^a OHa
jpia
—
KponntH HeHHii
3a mHanHHTb Bce ea Ho6po XoacTa Kynnna bi BmibSopo.
TAM 3a'£oi.,
mh
Mysa,
SHANTER
O'
351
aojukhh pascTaii.cn:
Te6'6 B§flt BfipHO H6 yAacToa
BooniiB, KaKi> nario ciana
Henun
Tenept BHBepiBiBaTb Koatmi. HaiiTB TaiTB oToscrb, KaKt
6h
npuKOBairb,
BicoBOKoft niacKofl oiapoBaHi.,
KaKi Bspyrt
MHOTept Caiana
cairi.
CnpiirHyBt et BBicoKaro OKHa,
TaKt ciajn. KyBBipKaTtca, nooipfemb, Hto T3MMH Mofi He yTepnfcrB
H
KpHKHyjii
:
„ CiaBHO, ciapHfi
Tyrt Bce nOTyxTO Et
Hmct
" !
Mart,
toti. ace
H MsrB He cafiiajia h mara, KaKi BCH dicoBOKafl Baiara 3a
Kai«> nopoii
Heft nycTHJiact.
JleTHTB, atysKaca, inejHHBifi pot,
KaKi. MHinKy kotb noflOTsperaen.,
H— i;airB-i(apani. HaH
sa Hoct XBaiaen.,
:
TOJina (/knsKTb, itaKL OKopo
SaejiHinHrB Kpnira.
:
„ aepatHie Bopa
!
TaKt Msn. nycTHsacb, a sa Bsk Baiara atmnxt h
Axt,
IIoaatapHrB ^oprB
H
KarB
lepiefi.
axi, Tsitb!
Tsira.!
lefin
nonajti. bi. 6ij;y
Bt ajy!
—
yatB ne aoatserca
lefia
Ifert BROBifl Hen«fflKi iuhti. npHaerca. MifflOb,
M9rB, noKa ne ynajeniB
Th CTacTBe nisHTepa CKopM Ha MOCTt, He HoprB He
HeeeniL! to
TaKTE.
KB 6posy:
jieTaerB repeat Bojy.
Hjih Te6^& TBot XBOcn. He mhjii>?
Ho,
33.%
!
XBOcra
h
cniffB npocTBBTB.
OnepejjHBl. bck) lepTOBninny, Eft
HeHHH
npBtTHyjia
na onnHy,
H
yaa> y caMoro MOOTa
y
MarrH He Bhuo
xboctS,.
Haiui. TsMt, orB CTpaxa lyn. acnBoft, IXpifaajTB KT. yrpy yacB aomoK. axT., BOcnJiaieiTB, Mysa Ho M3ITH Ha B-fiKH CRiaajiacB Kypryaa. .
.
.
SUSNS IN SUSSIAAT
352
Hy, a lenept-TO He nopa-3m Hain. npHcryiiHTt yacB h kb MopasH ? Kto jnodnrt
Kt
Jl^a
Cmotph,
%o
jiQniHee xaefiHyri.,
Kynjjin. K)6Kain> saraaHyTt
ei>
^o&b cb HHin. loro-acb ne TSMB o'meHipoBofi Ko6HnoS.
^I)iirj00 It is
Jfltraee.
a pleasure to turn to
well rendered indeed, by an " is
a
txr
61.H10,
Wee,
this poem, which is very anonymous writer. The
sleekit, cow'rin, tim'rous beastie,"
scantily described
by
TpycjtHBHft cipeHBKoil 3Bipein>!i
and the well-known verse "But, Mousie, thou art no thy lane. In proving foresight may be vain The best laid schemes o' mice an' men
Gang
is its
not at
An'
lea'e
all
equal to the
aft a-gley,
us nought but grief and pain, For promis'd joy." for the translator misses
rest,
meaning and moral.
Ho
He et T060S ojinmrB, sBipeKB,
Taitia niyiKH myrHri.
poKi!
He B^peHt
sRicB hh lefi pacierB; CnoKoflHO m.j(m:i>
Mh
MacTBH, a
oyjij>6a
HsBsroay 'Timid grey
necen.
bi. jspiia,?
beastie.
'But not only with
thee, little beast,
Fate plays such pranks.
No
one's calculations are here correct.
Quietly
For happiness, but '
we
wait
fate brings misfortune
To
the house.
ADDRESS TO A MOUSE TSh
353
nojiEBOt MBimn, pasopehhoA
mohm^
njiyroiTL. TpyciiHBHfi cipeHBKofl SBipeKt!
BenHKB
He
Mce TBoft
cjffimmnib,
Hcnyrt: th houb
6iaHH2,
noffB co6o4.
IIoMeHfcrae Tpyct!
Bist H He
He Yeh!
—H
sojTB
npnposofi
(jb
3a ToSoit
norofflocb.
nama
cbhsb
/taBHo Ha BiKB paaopBajiaci. ..."
Bira, 3B4peKT>! Xotb
a,
Kant
tbi,
HCzjteip. seMJiH
y6orifl
:
cain. Tepnaio Sian,
YMpy
Bi. nBijH.
BopmnKa th; ho KaKB ace 6htb? ciajTB 6h TBI, fiiflHHaaca, hchtb?
lint
HeyacTO KOJioea He bshtb Tefii
Bt sanacB,
Korsa TaKaH CaaroaaTB
Bt
noraxi y naot?
6isHHS aoMHifB pasopeHt; HoiTH c* aemefi cpaBHsaca ohi
TBofi
H
He Haflsenn. th
A
Biiepi.
Ha
.
noa% iixoBi
HOBBlfi aoJTB
—rposeHB
niyMHTB Tbi Bnn'fcxB
H
bi.
h
cypoB'L
KpyrojTB.
— 6neKHyjiH
noaa
SHMHHXi. sHeft m^aJia seMMc;
Th
H
syMaat: „6yJ^e^B Mni lenjo, IIpHBOJIBHO lyrB!" TTO-ace ? miyrB Moft Hanecjio
—
Ha
A
TBoft npiwn..
CKOJIBKHX'B CTOHHO XJIOnOTB
CnoatHTB zat aepna 3TorB cbo^b! Hponajo Boe H Tpy^B, h Kposi;
—
Hh
rai BOKpyn.
HpiiOTa HirB otb loaoAOBt,
OtB
fiilBIX'B BBIOrB.
z
.
BUJidVS
354
Ho
He
IN RUSSIAN
(Sh To6oft OflHHMl., SB'fepOKB,
TaKiH myncH myTirrt poici!
He BipeKt
ss^&ct
hh toS paMerB;
CnOKOfaO XpfiWh
Mh
ciaeiBH, a cyAbSa Hecen.
HeBsrosy Bi
H
ROirb.
Aoaa ropecTHifl Moa:
BcH Bt HaoToameMX whshb tbos; A MH§ n Bi. npomnoiTB BcnoMnHaib PaffS tSmhhxi. nfirt
-
n
CB coaporaHieiTB oatHsaM.
rpH^tymHxi
This
6i;ip..
very beautifully translated (also anonymously),
is
preserving the grace and pathetic melody of the original,
and although " Wee, modest, crimson-tipped flow'r,"
beats the writer, as
and
is
it
does nearly
all
the other translators,
rendered I^BilOKt CMHpeHHHfl, nojieBoS!^
the substitution "«'ith
the
not unpoetical, and scarcely interferes
is
charm of the
ia>
translation.
cps3AHHoa nayroMt MAPrAPHTKS. D^Biioici. CMnpeHHBift, noJieBoit
He Kb
Bo6pHfl laet
KaKt B&n. a Bi>un>
Bpaca
nayrt,
th BCTpfaem.
Ha nyrn. a He Mon>
;i^ojmE!>i,
Te6a cnacin.
'
MHOfl:
xsofl; ciefieaeKi.
Peaceful flower of the
field.
TO A DAISY He
th
Syaemi. nianncH
355
atHBofl,
Csoefi coeiKKH MoaoaoJt,
Ho
yrpy, tojibko npoiHert liaB,
Bi poci Ka^iaxb, KorAa OHa pyMHHBift fleni. JleiHri. BeipfeaTb. BHffl'b
Biiepi. cfaepHtiS acecToici.,
Koraa BnepsHe iBoft pooTOici. PosHyro noiBy npodEBani
Bt
Th
Haneii rpoat
noiKy paHHMio
OKJioHajrb,
Hofli. Cypefi Bspoci.
On.
HenoroffL npfoasi'b caflOBt
BaiiiHToS eri&HH, rtnt
;ii;epeBi.
CiyiaflHoft KOHKoft 6Bun> xpaHHjn.
Tsofl cieBeaeKi.;
Bt
H Th
th
HarHX'L nojiHxi.
i;B'fi3it
HeapiiMT.
OanHOK'b.
cKpoMHO
B1.
seaeHH MeiibKajii
CH&KHOK)
FojIOBKOfl
TH
;
MKJiajK.
npHBtia ooaHHnaca h Bffpyn>, Bo npirfi rann., Te6a nacTHri. Moi ocipHfl nayn.
H TaKOBi.
noiySmit.
y;;^]!!.
HeBHHHot
ujjiTKa cena
ji^ByniKH:
—
CBima
flymofi jOBfip^HBoft, HtHEen.
He lya Ho
fii3;B;
3Jio5a cpfeatert
HpeKpacHHS
h coMserB iip'6n>.
TaKOBTb yaijTb nfania noaefi:
CpeSH 06MaHHHBHX'B 3H6efi MOpiO aCHSHH OHl BeaeTB
Ho
Csofi xpynKifi TOJiHi,
HoKa noat
6ypeft He na;i;erB
^o6K[left BOJIHl..
BURNS IN RUSSIAN
3S6
TaKOBi.
yinfejTB
Bt 6opt6i cb Hyae^oS
Bcbz'B KoSpHX'B:
H
sjioicb
moscKoft
rop;i;ocTbio
Ha CMepib
ocyM(;^eHH,
Ohh Hecyn. nnmeHH
OflHHXi HeSeet ne
KpoaasHft
Tpya;B.
Hajp. MaprapHTKoS nna^y h
Ho
3T0 B03IH
ELiiyn.
Bi> npiifi nfin,
noap'feaceri.— h
Mo3
Only
in
this piece.
Russian
oiafiHfi
saMpert
cjri&j;!,.
the original not adhered
is
fancy this
I
.
CMepiH naso MHoit npoflflSrL
H Mena
.
H MOh!
is
due more to the
than to the peculiarities of the language.
to with
translator
In the
first
verse he leaves out the dwelling-place of the kings "into
the East" and "
They filled up a darksome pit With water to the brim, They heaved in John Barleycorn, There let him sink or swim."
he somewhat absurdly renders Tyn. Bt HMy
H
ohi>
yrosHJrb
nonam. et na hho .
Bosoft
.
„IIonpo6yft, BBinjiHBH-Ka, .HacoHB SiaeHHoe-SepHO ! "^
'
Then he
fell
And went Try
into
a
pit full of water
to the bottom.
to get out of
it
John Barleycorn.
JOHN BARLEYCORN This
is
357
opposed to the meaning and movement of the
ballad, whilst
PaacHTe acB xopoin.: „IIycTi> bo b^kb
He
n
coxHSTi.
Bi KpysBKaxi
3HMeHHoe-3epHO besides
being
shall I
say
flpo,
BJ^Kb nOHTL HaCb KpOBBK) /I^O)Er&
unfaithful
selfishly,
to
desires
!
the
"
^
very strongly,
original,
the pleasure of Barleycorn's
blood for the translator and his friends and countrymen,
and passes over
in
silence
utter
which
wish
the
the
poet expresses in favour of his native Scotland "
Then let us toast John Barleycorn, Each man a glass in hand ;
And may Ne'er
This song
is
his great posterity
old Scotland!"
fail in
and gives the Russian
exquisitely translated,
public a true and beautiful version of one of the most
touching of Burns's songs;
mously
—indeed
this is also translated
the best translations are
all
way. ;i;atOHy
AHAEPCony.
^I^OHi. AHRepcoHi., cepae^HHfi flpyrB!
KaKb MH BbUTB
oomiDaeb ca toBoS,
TJiaAOK'B Tiailh TBO:£
H KaKB CMOI&
Beutb Hopent soaoeB
'Sing out in chorus,
let
iBofi.
the bottom
Of our tankards never be dry for ages, And let us for ever drink the blood of John Barleycorn.
anony-
given in this
BURNS
358
m RUSSIAN
Tenept MopmHBH no jmiiy H CHin> acHTefioKHXi. Bbion. Bt TBOHxi Ky^paxi; ho Bon. xpana
—
TefiH,
cepBe
